14/12/08

Το μηδέν σαν μακρόβιος επιθανάτιος ρόγχος


Του Στελιου Ραμφου*

Από τις στάχτες της Αθήνας και των άλλων πόλεων της χώρας γεννιέται ένα ερώτημα: Πώς τόσος μηδενισμός σήμερα στην «ευρωπαϊκή» Ελλάδα;
Θα ήταν εύκολη η απάντησι, εάν η ιστορία ακολουθούσε προκαθωρισμένα σχήματα· δεν ακολουθεί και γι’ αυτό τα γεγονότα αποκτούν διαστάσεις όχι τόσο αφ’ εαυτών, όσο από συνδυασμούς απείρων μικρών λόγων, που συγκυριακά τους προσδίδουν μοναδικότητα. Ολα παίζονται στην δυνατότητα ενεργοποιήσεως υφισταμένων κοινωνικοπολιτισμικών πλαισίων με τρόπο απροσδόκητο, στον τύπο αληθείας που αναδεικνύομε, ώστε να ξεγυμνώσουμε την κρατούσα «αλήθεια» και «λογική». Εξ ου και ενώ τα γεγονότα επιστρέφουν, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Επομένως δεν σκοπεύω να καταθέσω...την «γνώμη» ή «άποψί» μου περιγράφοντας τα διατρέξαντα των τελευταίων ημερών· με ενδιαφέρει η σκέψι να διασώζη τον ζητητικό χαρακτήρα και την ενέργεια που θα ευρύνη τον ορίζοντά τους με νέες δυνητικές προοπτικές.
Αιφνιδιασμένες από τις διαστάσεις που έλαβε ο θάνατος του άτυχου μαθητή σε όλη την επικράτεια, η κοινή γνώμη, η κυβέρνησι, οι πολιτικές ηγεσίες, η ηγεσία του αστυνομικού σώματος, ακόμη προσπαθούν να καταλάβουν. Το μέγεθος της μαθητικής εξεγέρσεως είναι τόσο μεγάλο, ώστε και αυτές οι αντιεξουσιαστικές κινήσεις να δηλώνουν επίσημα ότι δεν πρωτοστάτησαν. Το φαινόμενο δεν ανταποκρίνεται στη συνήθη αντιπολιτευτική πρακτική, οπότε δεν ερμηνεύεται με τα διαθέσιμα αναλυτικά εργαλεία. Αμηχανία και ανησυχία έχουν καταλάβει τους αρμοδίους παράγοντες, ενώ οι δυστυχείς καταστηματάρχες μετρούν αλαφιασμένοι τις ζημιές.

Να καταλάβουμε
Πώς να κατανοήσουμε την εκδικητική βία που απλώθηκε με ταχύτητα πυρκαγιάς και πρωταγωνιστές χιλιάδες θυμωμένα παιδιά ηλικίας 8 έως 18 ετών; Η εξήγησι χρειάζεται όχι τόσο πολιτικούς όρους όσο ποιητικούς και ψυχολογικούς, οι οποίοι τηρουμένων των αναλογιών, μου θυμίζουν τον γαλλικό Μάη του 1968. Τότε η δυσφορία των φοιτητών για ένα πανεπιστήμιο και μια κοινωνία που βυθίζονταν στο τέλμα των αρτηριοσκληρωτικών τους δομών εκφράσθηκε με καταλήψεις και οδοφράγματα, των οποίων η συμβολική ξεσήκωσε αλληλέγγυα το κοινό αίσθημα. Η απωθημένη στις ψυχές και συμβιβασμένη με τα στερεότυπα του αποπετρωμένου συστήματος δυσφορία εκλύθηκε δημιουργικά χάρι στους «λυσσασμένους» φοιτητές του «Κινήματος της 22ας Μαρτίου». Οι φοιτητές αυτοί, χωρίς να το συνειδητοποιούν, έδωσαν συμβολική μορφή στο ζωτικό αίτημα για ουσιαστικότερη δημοκρατία και το εξέπεμψαν χρησιμοποιώντας την παλιά γλώσσα για νέα πράγματα. Για την ακρίβεια «σκηνοθέτησαν» το σχήμα της αντιστάσεως στην κρατική βία στο πνεύμα του προτάγματος μιας συμμετοχικής πολιτείας, προσφέροντας στους πολίτες την δυνατότητα να εξωτερικεύσουν την απωθημένη δυσφορία τους θετικά στο πλαίσιο ενός πλατύτερου νοήματος. «Σκηνοθεσία» και «παράστασι» είχαν στην πνοή τους τέτοια δύναμη, ώστε το σύστημα να χάση την ηθική του νομιμοποίησι και να παραλύση μαζί με τους μηχανισμούς καταστολής και η ιστορία να λήξη με «συμβόλαιο» ενεργού συμμετοχής των πολιτών στο κοινωνικό γίγνεσθαι και ελευθερωτική ανατροπή του ήθους της καθημερινότητος.
Στην δική μας περίπτωσι ο εκρηκτικός μηχανισμός ήταν παρόμοιος αλλά το μήνυμα και ο συμβολισμός του μηδενιστικός. Η είδησι ότι αστυνομικός σκότωσε στα Εξάρχεια ένα γυμνασιόπαιδο λειτούργησε σαν θρυαλλίδα στις ψυχές των μαθητών ξυπνώντας πολύ σκοτεινά ένστικτα για να βγουν σαν προτάσεις. Τα σημερινά παιδιά πιέζονται ασφυκτικά για επιδόσεις χωρίς αντίκρυσμα, το δε μέλλον τους κρίνεται από μια πολιτεία στα μάτια τους ανυπόληπτη, καθώς η ανικανότητα επιβραβεύεται θρασύτατα και η ατιμωρησία βασιλεύει, την αξία αποφασίζουν οι προσωπικές σχέσεις, η δε ζωή αδειάζει από νόημα και κρύβει το κενό πίσω από αστραφτερές βιτρίνες. Η Εκκλησία βουλιάζει σε δεινή πνευματική παρακμή, η Δικαιοσύνη έχει στους κόλπους της κυκλώματα, οι συνδικαλιστές χρησιμοποιούν τα δικαιώματα με τη λογική της διαλύσεως, τη στιγμή που αποτελούν ευκαιρίες αυτοσυνειδησίας, ενώ η διαφθορά ως επηρμένη ευτέλεια καγχάζει μνησίκακα και μας θέλει όλους ίδιους.

Ταυτίσθηκαν με τον μαθητή
Σ’ αυτό το κλίμα ο σπαρακτικός θάνατος έλαβε στις ψυχές των μαθητών συμβολικές διαστάσεις. Αναγνώρισαν ταυτιστικά τον δικό τους θάνατο σαν στερημένη ελπίδα, πράγμα που ενεργοποίησε εκρηκτικά μέσα τους την αγωνία του μηδενός και γύρισε το αίσθημα της αδυναμίας σε βουβή εκδικητική μανία, οπότε άρχισαν να σπάζουν τις βιτρίνες των καταστημάτων και να πυρπολούν τις τράπεζες σαν εμβλήματα μιας ζωής που εννοεί εκ συστήματος να οδηγή ευνουχιστικά σε απορριπτικές συγκρίσεις. Η αγωνία τους απλώθηκε ασυγκράτητα σαν τιμωρός φωτιά στους δρόμους και στις πλατείες των Αθηνών, συμπαρασύροντας τους απανταχού της Ελλάδος ομηλίκους, οι οποίοι έδρασαν από κοινού ταχύτατα και άγρια με τρόπο που μπέρδεψε και πανικόβαλε αρχές και κοινωνία.
Εχει σημασία να αναγνωρίσουμε μια ψυχολογία διαποτισμένη από την συμβολική του θάνατου και της φωτιάς, ψυχολογία τέλους της θετικότητος που εξαπολύει μέσα μας σκοτεινές δυνάμεις και αναγωγικές. Βιώνουμε τον θάνατο εναγώνια και απελπισμένα, ενώ η φωτιά προβαίνει σαν σύμβολο καθαρτήριο και καταστροφικό. Εγκαταλελειμμένοι, νοιώθουμε ψυχικά νεκροί και ένοχοι σε μία διαρκή απειλή, παραπαίουμε μεταξύ εξαρτήσεως και αυταρκείας, οπότε φεύγουμε έντρομοι στην θέα του κόσμου και του εαυτού μας, καθώς η εσωτερική διάσπασι αφήνει τα ένστικτα ανεξέλεγκτα να μας κυκλώνουν σαν χάος.
Το αρνητικό περιεχόμενο του ψυχισμού που εδώ με απασχολεί έχει προϊστορία. Ο νεώτερος μηδενισμός γεννιέται όταν με τον Φίχτε ο Λόγος αρχίζη να παράγεται από ένα απόλυτο υποκείμενο του οποίου η άπειρη βούλησι ακυρώνει την αντικειμενική πραγματικότητα, που τόσο τιμούσε ο Διαφωτισμός. Πλέον ο άνθρωπος έχει χρέος να καταστρέψη όλες τις πεπερασμένες μορφές που τον χωριζουν από την ελευθερία του. Σκοπός της ζωής παύει να είναι η ευδαιμονία και γίνεται η απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου, κάτι συνεπαγόμενο τον θάνατο του Θεού. Η εναντίωσι του απεριόριστου «θέλω» προς τον περιορισμό της Φύσης έκανε τον μηδενισμό ευπρόσδεκτο στην Ρωσία εν είδει εξεγέρσεως εναντίον τού τσαρικού δεσποτισμού και όλων των αθλιοτήτων που συντηρούσε και εξέτρεφε. Για τους αναρχικούς μηδενιστές τύπου Νετσάγιεφ, η τάξι ήταν έγκλημα, η καταστροφή δημιουργία και η τρομοκρατία αυτοσκοπός. Η κυριαρχία του αυτόνομου αισθήματος στην συνείδησι βρήκε πρόσφορο εδαφος στον αρνησίκοσμο μυστικισμό της Ορθοδοξίας και διά της αφιλαυτίας ανήγαγε το ένστικτο, σε υπέρλογο σκοπό.

Πέρα από τον μηδενισμό
Στην Ελλάδα ο μηδενισμός τούτος δεν είχε απήχησι. Το βάρος της τυποτελετουργικής θρησκευτικότητας δεν άφηνε περιθώρια στο αίσθημα να αναπτυχθή αυτοδύναμα, ενώ ο Διαφωτισμός δεν πέτυχε ισχυρή διεισδυτικότητα, για να ελευθερώση μαζί με το άτομο και την εσωτερική του ζωή. Μας κατέχει ένα αίσθημα υπερβατικού, με περιεχόμενο τον εαυτό του, αίσθημα το οποίο εσωτερικεύουμε σαν μελαγχολικό καημό, μας ωθεί δε σε ανοιχτή σύγκρουση με τον καθολικό λόγο του φυσικού κόσμου και του κρατικού θεσμού, για να μας συσπειρώσει στους δεσμούς τόπου (πατρίδα), αίματος (οικογένεια) και κοινής μοίρας (θρησκεία). Αφ’ ης στιγμής όμως με τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό η ανάπτυξι της ατομικότητας έκανε χωρητικότερη την συνείδησι και ικανή να έχη περιεχόμενο τη δική της θετικότητα ή το δικό της κενό, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για ένα μεταχρονολογημένο ιθαγενή μηδενισμό. Αυτό αξίζει να το κρατήσωμε.
Πρόκειται για στοιχείο νευραλγικό, στην πνευματική αξιοποίησι του οποίου θα μπορούσε να στηριχθή ένας αξιόλογος νεοελληνικός πολιτισμός, του οποίου οι θεσμοί να υπολογίζουν και το αίσθημα, ώστε να μην απωθήται ως αγωνία εγκαταλείψεως αρνητικά. Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου. Αντιθέτως η δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο και να περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού. Με τον πολωτικό ψυχισμό που διαμορφώνει η εσχατολογική πίστι της Ορθοδοξίας, τα αισθήματα της υπερβατικής λυτρώσεως και η δίψα της θείας δικαιοσύνης τρέπονται εύκολα σε παράφορη αποκαλυπτική πεποίθησι που κάνει τον άνθρωπο υπερευαίσθητο με τον εαυτό του και τρυφερό με την καταστροφή. Το δείχνει το ρωσικό προηγούμενο του 19ου αιώνα και το απιρρωνύουν οι φωτιές των Αθηνών – μεταπολιτευτικό παραπροϊόν συνδυασμού ιδεολογικής ορμής και πνευματικής ένδειας, που συν τω χρόνω μετατράπηκε σε αγωνιώδες άρπαγμα από τον δικό του μακρόβιο επιθανάτιο ρόγχο.

* Ο κ. Στ. Ράμφος είναι συγγραφέας.

12 σχόλια:

  1. Μόνο στο τέλος πάει κάτι να πει αυτό το κείμενο… Εγώ είμαι πολύ πραγματιστής και έχω να παρατηρήσω το εξής: Καλό το παράδειγμα της Ρωσίας και του μηδενισμού της. Ας υποθέσουμε ότι η Ορθοδοξία με το υπερβατικό της είναι όντως ρίζα του μηδενισμού και σε μια κοινωνία του 19ου αιώνα ίσως αυτό να είναι έγκυρο. Εδώ και τώρα όμως τι μπορούμε να πούμε; Μήπως να ξεριζώσουμε αυτό το υπερβατικό που έχει φωλιάσει μέσα μας για να «ξεμπερδεύουμε» και με τον μηδενισμό; Μήπως οδηγούμαστε στις ίδιες λάθος κατευθύνσεις που μας έφεραν εδώ; Δεν φαίνεται να έχουμε καταλάβει ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας που κινούνται στο μονόδρομο Εξευρωπαϊσμός άρα καταστολή κάθε τι παραδοσιακού. Εγώ ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω τι σχέση μπορεί να έχει στην Ελλάδα του 2008 η Ορθοδοξία με τον μηδενισμό σε 15χρονα που δεν ξέρουν τι εστί Ορθοδοξία και σίγουρα δεν καταλαβαίνουν και δεν βιώνουν τώρα πλέον την μεταφυσική της Ορθοδοξίας μέσα απ΄ την οικογένειά τους. Μια βασική αρετή της Ορθοδοξίας είναι η υπακοή και αυτή ήταν που κράτησε ένα κράτος για 1000 χρόνια. Είναι η καταστολή του Ατομικού προς χάριν του Συλλογικού. Δυστυχώς εμείς προσπαθούμε να επιβάλλουμε με καθυστέρηση 200 χρόνων ένα λαϊκό κράτος σε μια κοινωνία που έχει άλλες σταθερές και άλλους τρόπους λειτουργίας. Και μάλλον αυτή ακριβώς η σχιζοφρένεια είναι που φέρνει αυτές τις καταστάσεις. Η βάρβαρη επιβολή από μια ενεργή μειοψηφία κάποιου δήθεν εξευρωπαϊσμού (λες και εμείς δεν είμαστε στον πυρήνα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού αλλά είμαστε ξέρω ‘γω π.χ. Ασιάτες) που για να επιβληθεί πρέπει να καταστρέψει ότι προϋπάρχει μέσα από μια «αποδόμηση». Ας σκεφτούμε καλά το τι θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές.-

    Ελευθέριος Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμπληρωματικά και γιατί εγώ δεν έχω την ευρύτητα γνώσης του Καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστου σας παραπέμπω στο εξής άρθρο.
    http://www.antibaro.gr/society/hfaistos_neofileleu8eroi.php
    Παλιό αλλά όσο ποτέ επίκαιρο.

    Ελευθέριος Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από την Πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα...έβγαλα τα παπούτσια μου να μη βραχεί η ομπρέλα

    Άντε γειά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ποιο ΠΑΣΟΚ θελει να εκμεταλλευτει ένα φονο για να μας ξαναρθει με τον θλιβερο θιασο του ?

    ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΦΟΝΟ 14 ! ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΩΝ ατομων ?

    Πλακα κανει ο bravogiorgo ?

    Γραφτε και κλαφτε ποια ειναι η 'κυβερνηση δολοφονων' διαχρονικα:

    - Τον Αύγουστο του 1985 ο αστυνομικός Νίκος Σταθόπουλος πυροβολεί και σκοτώνει την Αμερικανίδα Κάθριν Τζον Μπουλ, 22 χρόνων, μετά την άρνηση της τελευταίας να γίνει έλεγχος στο αυτοκίνητό της.
    - Toν Νοέμβριο του 1985 λίγες ώρες μετά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου πέφτει νεκρός στη Στουρνάρη από σφαίρα του αστυνομικού Αθ. Μελίστα ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς.
    - Τον Φεβρουάριο του 1986 ο 17χρονος Μανώλης Κανδανολέων, που επέβαινε σε κλεμμένο αυτοκίνητο, πυροβολήθηκε στο κεφάλι από τρεις αστυνομικούς.
    - Τον Ιανουάριο του 1994 ο αστυνομικός Ευάγγελος Λαγογιάννης σκοτώνει με 4 σφαίρες τον 28χρονο μουσικό Θοδωρή Γιάκα, επειδή αρνήθηκε να σταματήσει σε εξακρίβωση στοιχείων.
    - Τον Ιανουάριο του 1996 σε αστυνομική επιχείρηση-σκούπα κατά Αλβανών στη Σκάλα Ωρωπού ο αστυνομικός Διονύσης Καρακάιδος σκοτώνει έναν Αλβανό.
    - Τον Ιούνιο του 1996 ο αγροφύλακας Αθ. Μάτος σκοτώνει τον 20χρονο Φαντίλ Ναμπούζι για δύο καρπούζια που πήγε ο τελευταίος να κλέψει.
    - Τον Νοέμβριο του 1996 σε «επιχείρηση» της Αστυνομίας έξω από τη Λιβαδειά για τον εντοπισμό φυγόδικου ο αστυφύλακας Δημήτρης Τρίμης πυροβόλησε σχεδόν εξ επαφής και σκότωσε τον 45χρονο Τσιγγάνο Τάσο Μουράτη μπροστά στα μάτια ενός από τα τρία παιδιά του.
    - Τον Αύγουστο του 1998 στον Πειραιά ο ανθυπαστυνόμος Δημήτρης Τσαγκράκος πυροβόλησε και σκότωσε τον 26χρονο Ηλία Μέξη έξω από το τμήμα Μεταγωγών επειδή δεν σταμάτησε σε σήμα του για έλεγχο.
    - Τον Οκτώβριο του 1998 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης ο ανθυπαστυνόμος Κυριάκος Βαντούλης σκότωσε τον 17χρονο Γιουγκοσλάβο μαθητή Μάρκο Μπουλάτοβιτς, ο οποίος επισκεπτόταν με συμμαθητές του την Ελλάδα.
    - Τον Φεβρουάριο του 2000 στη Λούτσα ο υπαστυνόμος Θοδωρής Χαλουλάκος πυροβολεί αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τέσσερις νέοι, επειδή όπως είπε «τους θεώρησε ύποπτους για διακίνηση ναρκωτικών». Η σφαίρα καρφώθηκε στη σπονδυλική στήλη του 18χρονου μαθητή Σωτήρη Κατσιώτη και τον άφησε παράλυτο.
    - Τον Μάρτιο του 2000 στην Ανω Πόλη Θεσσαλονίκης ο 18χρονος ομογενής από την πρώην ΕΣΣΔ Νικόλαος Λεωνίδης έπεσε νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Γιώργου Ατματζίδη, γιατί δεν σταμάτησε σε σήμα για έλεγχο.
    - Τον Οκτώβριο του 2001 στο Ζεφύρι ο αστυφύλακας της Αμεσης Δράσης Γ. Τυλιανάκης πυροβόλησε στο κεφάλι τον αθίγγανο Μαρίνο Χριστόπουλο, 21 ετών, επειδή δεν σταμάτησε σε μπλόκο.
    - Τον Νοέμβριο του 2001 στην πλατεία Αμερικής ο αστυφύλακας Γιάννης Ριζόπουλος πυροβόλησε στο κεφάλι τον 20χρονο Αλβανό Σεντγκάκ Σελνίκου μέσα σε καφετέρια, όταν απείλησε με μαχαίρι τον ίδιον και άλλους τέσσερις συναδέλφους του που είχαν ήδη προτεταμένα τα όπλα τους.
    - Τον Δεκέμβριο του 2003 ο 22χρονος Ηρακλής Μαραγκάκης πυροβολείται στο κεφάλι από άνδρες του Τμήματος Αστυνομικών Επιχειρήσεων Ρεθύμνου, γιατί το αυτοκίνητο που επέβαινε μαζί με δυο άλλους νεαρούς δεν σταμάτησε για έλεγχο.

    γιωργακη πες αλευρι ....

    ΔΕΚΑΤΕΣΣΑΡΩΝ νεκρων το αιμα σε γυρευει....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τα απωθημένα του έβγαλε ο άνθρωπος...ήθελε κάπου να τα πει,να ξεδώσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Aνώνυμε 8:54 μμ
    Έχουμε μια αρχή να μην δημοσιεύουμε κείμενα για την εσωτερική κατάσταση, για να μην γίνουμε μέρος της ελληνικής κομματικής παθογένειας.
    Ο στόχος μας είναι να αποδείξουμε ότι το ιστολόγιό μας αποτελεί ένα ανεξάρτητο βήμα για την παρουσίαση των ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής, το οποίο θα τιμά και θα εμπιστεύεται ο νεοδημοκράτης, ο πασόκος, ο αριστερός, ο κουμουνιστής, ο αναρχικός, όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας.
    Κάναμε μια μικρή παρασπονδία και δημοσιεύσαμε μερικά κείμενα για τα επεισόδια, γιατί θεωρήσαμε ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή και θα μπορούσαμε να προσφέρουμε και μεις κάτι θετικό στην ενημέρωση του κόσμου.
    Νομίζω όμως ότι δεν πρέπει να μετατρέψουμε το ιστολόγιο σε ριγκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
    Κουραστήκαμε πολύ για να χτίσουμε ότι χτίσαμε (δεν λεώ ότι τα κάναμε όλα καλά), ας προστατέψουμε την αξιοπιστία του ιστολογίου και ας μην προσπαθούμε να δείξουμε ο καθένας μας πόσο κακό είναι το τάδε ή το δείνα κόμμα.
    Άλλωστε ξέρεις ότι οι ευθύνες βαρύνουν και τα δυο κόμματα εξουσίας που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου από το 1974.
    Το ποιος φταίει πιο πολύ, ας το αποδείξουν τα ιστολόγια που ασχολούνται με την εσωτερική πολιτική.

    πάντα φιλικά

    Σάββας Καλεντερίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Προσωπικά, αυτό το κείμενο του κ. Ράμφου, το αντιλαμβάνομαι ως μία ιδεολογικοπολιτκή "σαλάτα", με την οποία επιχειρείται να γεμίση το κενό που δημιούργησε η εκκωφαντική ΣΙΩΠΗ της ελλαδικής διανόησης απέναντι στα γεγονότα. Διαισθάνομαι ότι, αυτό το κείμενο, γράφτηκε, σχεδόν από ανάγκη, ακριβώς γιά να γεμίση αυτό το κενό.
    Δεν νομίζω ότι τα πρόσφατα γεγονότα, μπορούν να ερμηνευθούν ως αποτέλεσμα βαθύτατων και μακροχρονίων ιδεολογικοπολιτικών διεργασιών.
    Ο λόγος, είναι πολύ απλός.
    Η σημερινή κυβερνώσα γενιά, είναι η γενιά του Πολυτεχνείου. Και ακριβώς αυτή η γενιά, παρήγαγε τα πλέον απεχθή πολιτικά στοιχεία σε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα της πατρίδας μας.
    Μετά την μεταπολίτευση, αυτή η σημερινή κυβερνώσα γενιά η οποία τυγχάνει να είναι και η γενιά του Πολυτεχνείου με τα μεγάλα οράματα, αποδόμησε, διέλυσε, καταράκωσε, απαξίωσε, την διαλεκτική σχέση πολιτικής και κοινωνίας, μέσα σε μία θάλασσα σκανδάλων, ρεμούλας και ατομικισμού.
    Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν, αυτή η συγκεκριμένη κυβερνώσα γενιά, να δημιουργήση οράματα, πίστη και τέτοιου είδους προβληματισμούς στο μέλλον της πατρίδας μας;

    Είναι κρίμα που ο κ. Ράμφος, ως ένας εξαίρετος στοχαστής, αποφάσισε - εξαναγκασθείς υποθέτω εκ της α-φωνίας της πνευματικής ελίτ της χώρας μας- να αιτιολογήση τα τελευταία γεγονότα, καταφεύγοντας σε ερμηνείες που θα άρμοζαν σε ένα κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, το οποίο δεν ισχύει ούτε κάτα διάνοιαν στην πατρίδα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου"

    Μάλλον ΜΕ τον κόσμο... ίδε Κάλλιστος Ware "Αρχή Ημέρας" Η Ορθόδοξη προσέγγιση της δημιουργίας. Εκδόσεις ακρίτας 2006

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ὀρθόδοξο βίωμα -τό ὁποῖο διδάσκεται μόνο διά τῆς πράξεως μέσα στό περιβάλλον ὅπου αὐτός γεννιέται καί μεγαλώνει, κάτι πού συνέβαινε ἐν πολλοῖς στόν ἀπανταχοῦ ἑλληνισμό μέχρι πρίν ἀπό λίγες δεκαετίες- τότε, τοῦ δίνει ὁ Θεός εὐκαιρίες στή ζωή του γιά νά Τόν γνωρίσει. Ἄν ὁ ἄνθρωπος ἀνταποκριθεῖ θετικά, εἰλικρινά καί στρέψει τήν ψυχή του πρός Αὐτόν, τότε στή ζωή του συμβαίνουν πολλά καινά καί παράδοξα γιά τούς πολλούς. Ἄν ὄχι, τότε ὁ Θεός τόν ἀφήνει νά ἐργάζεται στό "ἐγώ" του καί στό "θέλω" του μέχρι νεωτέρας. Οἱ εὐκαιρίες πού ἔχουμε στή διάρκεια τῆς ζωῆς μας εἶναι, νομίζω, καθημερινές. Τά πάντα ἐναπόκεινται στό "θέλω" μας, στήν προαίρεσή μας.
    Διαφωνῶ μέ τήν ἄποψη τοῦ Ράμφου "σκοπός τῆς ζωῆς παύει νά εἶναι ἡ εὐδαιμονία..." διότι σκοπός τῆς ζωῆς δέν εἶναι ἡ εὐδαιμονία, ἀλλά, σύμφωνα μέ τούς Πατέρες τῆς ἐκκλησίας, ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου.
    Συμφωνῶ μέ τήν ἔκφραση "τυποτελετουργική θρησκευτικότητα" διότι ἀκριβῶς αὐτήν μᾶς δίδασκαν στά θρανία πρίν ἀπό κάποιες δεκαετίες οἱ δάσκαλοί μας, δασκαλεμένοι κι αὐτοί μέ τή σειρά τους ἀπό τίς γνωστές θρησκευτικές ὀργανώσεις προτεσταντικῆς χροιᾶς. Ἀκριβῶς τό βάρος αὐτῆς τῆς τυποτελετουργικῆς θρησκευτικότητας νομίζω πώς εἶναι ἡ αἰτία τῆς ἀπομάκρυνσης τῶν περισσότερων ἀπό τήν ἐκκλησία.
    Οἱ πατέρες μας, οἱ πρόγονοί μας ἐβίωναν ὀρθοδόξως καί μή τυπολατρικῶς τήν ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Ἐβίωναν τήν πίστη, εἶχαν καθημερινή ἐπικοινωνία μέ τόν Χριστό, τήν Παναγία τούς Ἁγίους καί τούς ἀνθρώπους γύρω τους. Μέσα στή φτώχεια καί στήν ἀνέχειά τους ζοῦσαν ταυτόχρονα ἐγκοσμίως καί ὑπερκοσμίως. Εἶχαν ἀντίληψη τοῦ ἄλλου, τοῦ διπλανοῦ τους, τοῦ συζύγου, τοῦ παιδιοῦ, τοῦ γέροντα, τοῦ γείτονα. Ὑπῆρχε κοινωνία ἀνθρώπων καί κοινωνία ἀνθρώπων καί Θεοῦ. Ὅ,τι παρέλαβαν αὐτό καί παρέδωσαν. Ἡ τυπολατρεία εἶναι γιά τόν Ὀρθόδοξο ξένον ἄκουσμα φερμένον ἐξ ἑσπερίας.
    Διαφωνῶ καθέτως μέ τήν ἄποψη "ἡ ἀνατολική χριστιανική παράδοσι ἀρνεῖται στόν ἀσκητικό πυρῆνα της τόν πολιτισμό, ἀφοῦ θέλει νά σώζεται ὁ ἄνθρωπος ἐκτός κόσμου". Ναί, ἡ Ὀρθοδοξία κοσμεῖται ἀπό πολλούς καί μεγάλους ἀσκητές καί ἐρημίτες ἁγίους. Αὐτῶν ἐξ ἄλλου ἡ προσευχή εἶναι πού στηρίζει τήν οἰκουμένη καί ὄχι τά σχέδια τῶν πλανηταρχῶν. Ὅμως, τήν ἀνατολική χριστιανική παράδοσι κοσμεῖ ὁ κάθε ὀρθόδοξος χριστιανός ὁ ὁποῖος, μέ πλήρη συναίσθηση τοῦ χώρου στόν ὁποῖο ἀνήκει, ἐργάζεται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν νομίζω πώς ὑπάρχουν βαθεῖς γνῶστες π.χ. τῆς παραδοσιακῆς μας μουσικῆς πού νά ἀγνοῦν τήν βάση της πού εἶναι τό βυζαντινό μέλος. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά ἄλλες τέχνες πού ἀναπτύχθηκαν κατά τήν βυζαντινή ἐποχή. Γιά νά μήν πολυλογῶ θά σᾶς παραπέμψω στό ἐξαιρετικό βιβλίο τοῦ Κόντογλου "Πονεμένη Ρωμιοσύνη" μεταξύ ἄλλων κεφ. "Ἡ Βασιλεύουσα", ὅπου καί τά σχετικά περί πολιτισμοῦ.
    Τελειώνω μέ τή φράση τοῦ ἴδιου τοῦ συγγραφέα διότι προσωπικά ἀδυνατῶ νά ἐκφραστῶ μέ τέτοια ἀκρίβεια καί λεπτότητα: "Τό Βυζάντιο εἶχε χαραχτῆρα βαθύν καί σοβαρόν, κι ὅποιος ἔχει χαραχτῆρα τέτοιον, αὐτός τό καταλαβαίνει".
    Σᾶς εὐχαριστῶ
    Γεωργία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Xρουσαίε και Γεωργία θα ήθελα να σημειώσω πως συμφωνώ μαζί σας. Όμως καίτοι ο Στέλιος Ράμφος είναι κορυφαίος Έλλην διανοητής σήμερα, πιθανόν ο κορυφαίος, διαβάζοντάς τον τα τελευταία χρόνια μου δημιουργείται η αίσθηση πως προσπαθεί να με πείσει για κάτι, για κάτι που μου είναι άγνωστο και ανοίκειο. Αυτήν την αίσθηση δεν μου την δημιουργούσανε παλαιότερα τα κείμενά του. Αυτόν τον μηχανισμό -του να αποφασίσουμε επιτέλους να πάμε προς κάτι, ως μόνη ελπίδα επιβίωσής μας- τον περιγράφει εναργέστατα ο Καλιώρης στην Κοινωνία της Ορθοπεταλιάς. Μόνον που ακούγοντάς τον και ζωντανά είμαι σχεδόν βέβαιη πως και ο ίδιος είναι αποστασιοποιημένος απ΄ αυτόν τον μηχανισμό, αλλά έχει πεισθεί πως είναι αναγκαίος. Κι εγώ, τόσο μικρή απέναντί του, δεν μπορώ να μη λάβω υπ΄όψιν μου αυτή του την τελική πεποίθηση και να μη πορεύομαι με περισσή αγωνία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "Μή πεποίθατε ἐπ'ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία".
    Γεωργία

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.