Το διεθνές δίκαιο δεν υποχρεώνει την Ελλάδα να αποδεχτεί την ύπαρξη τουρκικής μειονότητας

Τι προβλέπουν οι διεθνείς συνθήκες

Αθήνα, 2 Αυγούστου 1999
του Μιχαήλ Ρέλλου, Δικηγόρου παρʼ Αρείω Πάγω - Διεθνολόγου
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου περί μειονοτήτων πυροδότησαν πάμπολλες αντιδράσεις, αλλά και θετικές εκτιμήσεις.
Οι υποστηρικτές του Υπουργού δειλά-δειλά μίλησαν και έγραψαν για το διεθνές δίκαιο, για τις διεθνείς συνθήκες που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και για το δικαίωμα «αυτοπροσδιορισμού» των μελών της...μουσουλμανικής μειονότητας.
Όμως, προκαλεί απορίες γιατί ομιλούν για «διεθνείς συνθήκες» χωρίς να τις αναφέρουν, ή, όταν τις αναφέρουν, δεν αναφέρουν τα άρθρα και τα κείμενα των συνθηκών, για να καταλάβει το κοινό ποια είναι η αλήθεια.
Το κενό αυτό καλύπτει σήμερα ο Αχιλλεύς παρουσιάζοντας σε μετάφραση τα σχετικά χωρία των διεθνών συνθηκών, με τον ανάλογο σχολιασμό:
1. «Το άρθρο 2 της Διακηρύξεως της Βιέννης του 1993 προβλέπει ότι «όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού.»
Πρέπει να σημειωθεί ότι το άρθρο αυτό αναφέρεται σε λαούς και όχι σε μειονότητες, οι οποίες δεν έχουν το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού!
Ναι. Η μουσουλμανική μειονότητα δεν συνιστά λαό και δεν έχει το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού. Έχει μόνο τα δικαιώματα της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 και όσα δικαιώματα προβλέπονται για όλες τις μειονότητες σε όλα τα κράτη.
2. Το άρθρο 19 της Διακηρύξεως της Βιέννης καθορίζει ότι «τα κράτη έχουν την υποχρέωση να εξασφαλίζουν ότι τα πρόσωπα που ανήκουν σε μειονότητες μπορούν να ασκήσουν πλήρως και αποτελεσματικώς όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες χωρίς καμιά διάκριση και σε πλήρη ισότητα ενώπιον του νόμου...Τα πρόσωπα που ανήκουν σε μειονότητες έχουν το δικαίωμα να απολαύσουν την δική τους κουλτούρα, να ασκήσουν την δική τους θρησκεία και να χρησιμοποιήσουν την δική τους γλώσσα ιδιωτικώς και δημοσίως, ελευθέρως και χωρίς παρεμπόδιση και διάκριση.» Καθίσταται σαφές ότι η συνθήκη δεν επιτρέπει πουθενά τον εθνικό αυτοκαθορισμό των μειονοτήτων, ούτε ορίζει τι είναι μειονότητα! Η προβλεπόμενη «απόλαυση της κουλτούρας» δεν μπορεί να εξισωθεί με τον εθνικό αυτοκαθορισμό...
3. Επίσης, το Διεθνές Σύμφωνο για τα αστικά και πολιτικά δικαιώματα στο άρθρο 1 αναφέρει ότι «όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού». Και σʼ αυτήν την περίπτωση ο αυτοκαθορισμός αφορά «λαούς» και όχι μειονότητες! Το πρόβλημα με τις δηλώσεις του κ. Γ. Παπανδρέου ξεκίνησε από ένα κείμενο που προετοίμασε κάποιο ...«Παρατηρητήριο των συμφωνιών του Ελσίνκι», το οποίο προσυπέγραψαν οι Έλληνες μουσουλμάνοι βουλευτές, εναρμονιζόμενοι με την πάγια πολιτική της ʼγκυρας, η οποία συστηματικώς παραβιάζει τόσο τα ανθρώπινα δικαιώματα, όσο και τα δικαιώματα των πολυάριθμων μειονοτήτων της Τουρκίας.
4. Τι αναφέρει όμως η Τελική Πράξη του Ελσίνκι του 1975; Στο άρθρο VII αναφέρει ότι κράτη «στο έδαφος των οποίων υπάρχει εθνική μειονότητα, θα σέβονται τα δικαιώματα των προσώπων που ανήκουν σε τέτοιες μειονότητες στην ισότητα ενώπιον του νόμου, θα τους παρέχουν την πλήρη δυνατότητα για την απόλαυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών και κατʼ αυτόν τον τρόπο θα προστατεύουν τα εύλογα συμφέροντά τους σʼ αυτήν την σφαίρα».
Παρατηρούμε ότι η Τελική Πράξη αναφέρεται σε υπαρκτές εθνικές μειονότητες, την έννοια των οποίων δεν ορίζει.
Η μουσουλμανική μειονότητα της Δυτικής Θράκης είναι θρησκευτική, σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάνης (κατʼ απαίτηση της Τουρκίας, διότι οι Τουρκογενείς ήταν ελάχιστοι) και καμιά διεθνής συνθήκη δεν της δίνει το δικαίωμα του εθνικού αυτοκαθορισμού.
Επομένως, δεν υπάρχει καμιά νομική υποχρέωση της Ελλάδος να αποδεχθεί τον εθνικό καθορισμό της μουσουλμανικής μειονότητας σε Τουρκική, ούτε είναι πράγματι Τουρκική.
Οι 100.000 Έλληνες Μουσουλμάνοι ανήκουν σε τρεις βασικές κατηγορίες - Πομάκοι (γηγενείς Έλληνες Θρακιώτες της Ροδόπης, απόγονοι απομάχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που εξισλαμίστηκαν βιαίως πριν 3 αιώνες περίπου), Αθίγγανοι και Τουρκογενείς (οι πλείστοι των οποίων είναι απόγονοι εξισλαμισμένων Ελλήνων και άλλων υποτελών της Οθωμανικής τυραννίας).
Η άφρων απόφαση της κυβερνήσεως του Εθνικού Συναγερμού το 1954 από τον φόβο της Βουλγαρίας, να αποκαλέσει την μουσουλμανική μειονότητα Τουρκική, που διήρκεσε μόνο λίγα χρόνια, δεν δίδει σε κανέναν Έλληνα πολιτικό το δικαίωμα να επανέλθει σήμερα σʼ αυτό το κλειστό ζήτημα.
Το συμπέρασμα είναι αυτονόητο για κάθε νουνεχή Έλληνα: Το αίτημα για μεταβολή της θρησκευτικής μουσουλμανικής μειονότητας σε εθνική Τουρκική μειονότητα δεν στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο και όλοι οι σχετικοί ατεκμηρίωτοι ισχυρισμοί πρέπει να χαρακτηριστούν επιεικώς αφελείς.
Όσο για το αίτημα αναγνωρίσεως της ανύπαρκτης δήθεν «μακεδονικής» (σλαβο-σκοπιανής) μειονότητας, δεν πρόκειται παρά για μια καθαρώς αντεθνική πράξη.
Το θέμα πρέπει να κλείσει εδώ μια για πάντα.
Αιδώς Αργείοι!