Ο εξοπλισμός που αγόρασε η Ντόρα Μπακογιάννη από τη Siemens και η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Τζωρτζ Μπους στη Γερμανία είναι τα δυο θέματα της σημερινής επισκόπησης του γερμανικού τύπου.Με την ευκαιρία της παρουσίας της υπουργού εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας, κ. Ντόρας Μπακογιάννη, στο Μόναχο, αναδημοσιεύουμε από τη DEUTSCHE WELLE είδηση που δημοσιεύτηκε στις 12.06.2008, για να αποδειχτεί για άλλη μια φορά περίτρανα ότι η εντιμότητα των πολιτικών αποτελεί, ίσως, ένα από τα πιο σημαντικά όπλα στην αποτελεσματική άσκηση της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας, σε μια περίοδο που οι ισχυροί του κόσμου χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τη μέθοδο του εκβιασμού εναντίον διεφθαρμένων πολιτικών, για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα.
«Ακριβό κομπιούτερ» τιτλοφορεί το ρεπορτάζ της η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου αναφερόμενη στην παραίτηση του συνεργάτη της υπουργού εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη εξαιτίας της μη έγκαιρης αποπληρωμής τηλεφωνικού κέντρου από τη Siemens. Η εφημερίδα σημειώνει:
«Σαν υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας η Ντόρα Μπακογιάννη έχει να ασχοληθεί με τα μεγάλα πολιτικά θέματα. Με τη διαιρεμένη Κύπρο και ‘το τελευταίο τείχος της Ευρώπης’ με τις δύσκολες σχέσεις με τη γειτονική Μακεδονία ή με την κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο. Για μικροπράγματα δεν της μένει χρόνος, αλλά τώρα έχει και αυτά. Κομπιούτερ και τηλεφωνικός εξοπλισμός, αξίας 7.000 ευρώ από τη Siemens για το εκλογικό της κέντρο, έμειναν απλήρωτα για ένα χρόνο σύμφωνα με πληροφορίες της εφημερίδας Καθημερινή. 7.000 ευρώ δεν είναι κανένα μεγάλο ποσό, αλλά αρκετά μεγάλο για να δημιουργήσει προβλήματα στην υπουργό εξωτερικών, στο πρώτο τη τάξει μέλος της κυβέρνησης ενός κράτους μέλους της ΕΕ, σε σχέση με τα ‘μαύρα ταμεία’ της Siemens. O επικεφαλής του γραφείου της, ένας έμπιστος συνεργάτης της Μπακογιάννη, ανέλαβε την ευθύνη για τους απλήρωτους λογαριασμούς. Η Μπακογιάννη δεν θέλησε να πάρει θέση για το περιστατικό. Το γραφείο της μετά από ερώτηση της Süddeutsche Zeitung απάντησε ότι δεν υπάρχει καμία σχέση με τα μαύρα ταμεία της Siemens. Για τις συσκευές υπάρχουν αποδείξεις και σε περιπτώσεις διαφθοράς σπάνια υπάρχουν ανάλογα χαρτιά.»
Στη συνέχεια η εφημερίδα αναφέρεται και στον εξοπλισμό που αγόρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αξίας 137.000 ευρώ. Στην τελευταία δόση που πλήρωσε ο βουλευτής ύψους 43.850 ευρώ πρέπει να περιλαμβάνονται και τα 7.000 ευρώ για τις συσκευές στο γραφείο της Μπακογιάννη. Η εφημερίδα επισημαίνει ότι η δόση πληρώθηκε λίγες μέρες μετά που η εισαγγελία της Αθήνας έκανε έρευνες στη Siemens. Και η εφημερίδα καταλήγει:«Η Ντόρα Μπακογιάννη ήδη σαν δήμαρχος Αθηναίων είχε σχέσεις με τον γερμανικό όμιλο. Σε συνέντευξή της σε ένα περιοδικό της Siemens το 2004 λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, είχε δηλώσει πως η Αθήνα έχει κάνει τεράστιες προόδους στον τομέα των τηλεπικοινωνιών και αυτό το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στη Siemens. Εντωμεταξύ όμως ο τόνος άλλαξε. Την άνοιξη η Μπακογιάννη δήλωσε πως εύχεται να ξεκαθαριστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα η κατάσταση διότι είναι πολύ δυσάρεστο όταν όλοι οι πολιτικοί τίθενται υπό αμφισβήτηση.»
ΠΗΓΗ: DEUTSCHE WELLE
Τουτο εδοθη σ ολους μας,[Πολιτικους]
ΑπάντησηΔιαγραφήο,τι και αν πεθυμουμε,μολον οπου ειναι δυσκολο,ευκολο το κρατουμε[γ709]Ερωτοκιτος.Επικαιρο .Απο ενα πατριωτη της κυριας Μπακογιαννη.
Πορφυριος.
Μιλώντας περί Siemens και διαφθοράς πολιτικών είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να δούμε και τα παρακάτω:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πρώην υπουργός κ. Κ. Λαλιώτης, στο βιβλίο του "Η Πυξίδα", κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην "διαπλοκή Πολιτικής, Πολιτικών και Χρήματος".
Φυσικά, εύλογα διερωτάται κανείς :
"...όταν ήταν επί 20 χρόνια ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος στις Κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν το πολέμησε εμπράκτως αυτό το φαινόμενο παρά το αναφέρει τώρα απλώς ως ένα κεφάλαιο σε ένα βιβλίο;..."
Που στηρίζεται και γράφει όσα γράφει;
Αυτά που γράφει, ως "οιονεί γνώστης" της Κυβερνητικής Πολιτικής Πρακτικής δεν θεωρούνται απο την δικαιοσύνη ως "Μεστά Εμμέσου πλην Σαφούς Περιεχομένου";
Γιατί η Δικαιοσύνη δεν διερευνά αυτά που αναφέρονται στο βιβλίο;
Τι παραπάνω χρειάζεται για να δικαιολογήσουν "αυτεπάγγελτη διερεύνηση του θέματος" απο τον Εισαγγελέα ;
Επειδή το βιβλίο είναι 650 σελίδων και λίγοι μάλλον θα το διαβάσουν ολόκληρο, ακόμη δε λιγότεροι θα ερευνήσουν όλα τα κεφάλαια, κι επειδή μάλλον το "επίμαχο κεφάλαιο" πιθανόν να μην υπάρχει στις επόμενες επανεκδόσεις, (το οποίο συν τοις άλλοις είναι "θαμμένο" στην 456 σελίδα – όταν ο αναγνώστης ήδη έχει κουραστεί από το πλήθος των ξύλινων πολιτικών ομιλιών είκοσι ετών), το μεταφέρω αυτούσιο….
Τώρα φταίω εγώ να θυμηθώ πως ούτε ο «Φιλοπασοκικός Τύπος» δεν αναφέρθηκε εκτενώς στο βιβλίο, πολλώ δε μάλλον στο «επίμαχο κεφάλαιο» που όντως είναι το σπουδαιότερο όλων?
Άντε…ας μην το θυμηθώ και θεωρηθεί ….κακία….
Παρ’ όλα αυτά δεν θα αντισταθώ στον πειρασμό να αναρωτηθώ:
«…Γιατί άραγε;»
…………………………………………………………………..
("Η Πυξίδα", Κ.Λαλιώτη, εκδ.Λιβάνη, σελ.456)
«… Το Πολιτικό Χρήμα και οι Διαβρωμένοι Θεσμοί….
Αξίζει να αρχίσουμε από μια φράση ιστορική, από έναν αφορισμό:
«Η εξουσία φθείρει τις ιδέες και τους πολιτικούς. Το χρήμα διαφθείρει τις ψυχές και τους ανθρώπους».
Ζούμε σε κοινωνίες ανθρώπων και όχι σε κοινωνίες αγγέλων. Η πολιτική, είτε στη νομοθετική είτε στην εκτελεστική είτε στην κοινωνική της έκφραση, είναι πάντα μια μορφή ισχυρής εξουσίας.
Η πολιτική και είναι και συμβολίζει μια εξουσία παρεμβατική, ρυθμιστική και αποφασιστική. Δεν είναι ποτέ ουδέτερη και άχρωμη.
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία η απόφαση, η ρύθμιση, η πληροφορία, όπως και η καταγγελία και η σιωπή, μπορούν να αναχθούν σε συμφέροντα.
Είναι γεγονός ότι η πολιτική και οι πολιτικοί, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα βρίσκονται σε μοιραία συνάντηση και πολλές φορές σε μοιραία εξάρτηση με το χρήμα.
Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα διαχειρίζονται χρήματα του δημοσίου. Θα κάνω μια ενδεικτική αναφορά.
Όταν νομοθετούν, όταν αποφασίζουν, όταν συμφωνούν, όταν ελέγχουν, όταν διαφωνούν για την ανάθεση μεγάλων έργων, για τη συρρίκνωση και την εκποίηση κερδοφόρων μονάδων του δημοσίου, για την εκχώρηση ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, για τα θαλασσοδάνεια των τραπεζών, για τις αλλαγές στις χρήσεις γης, για τις προμήθειες υλικού, τον εκσυγχρονισμό και την ανάθεση των έργων των δημόσιων οργανισμών, για την ανανέωση των οπλικών συστημάτων, ξεφεύγουν από την ουδέτερη και αγνή περιοχή των ιδεών και των αρχών και μπαίνουν στο ναρκοπέδιο των μεγάλων και των μικρών συμφερόντων...
...Στις κρατικές υποθέσεις, στη διαχείριση των συμφερόντων του δημοσίου υπάρχουν νόμοι, κανόνες για τη διαφάνεια, τον ανταγωνισμό, τους διαγωνισμούς και τους ελέγχους, που ορισμένες φορές δεν τηρούνται με απόλυτη συνέπεια.
Υπάρχουν αποφάσεις, έλεγχοι, διαμαρτυρίες ή σιωπές, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ανάγονται σε χρήμα και σε συμφέροντα.
Είναι το λεγόμενο «πολιτικό χρήμα». Το χρήμα που γεννιέται με τις πολιτικές επιλογές. Το χρήμα που αγκαλιάζει θανάσιμα την πολιτική και τους ανθρώπους της.
Κατά συνέπεια υπάρχει για την πολιτική και τους πολιτικούς ένα τεράστιο πεδίο προκλήσεων και πειρασμών, ευκαιριών και δυνατοτήτων.
Θα ήταν ίσως εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς αυτή την δοκιμασία μόνο με τη δική του εντιμότητα, το δικό του ήθος, τη δική του αξιοπρέπεια.
Η προσωπική ακεραιότητα είναι κρίσιμη και οφείλει πάντα να είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη.
Όμως πάντα απαιτούνται συλλογικές απαντήσεις, αντικειμενικοί κανόνες, διαφανείς θεσμοί και ελεγκτικοί θεσμοί, που οφείλουν να θωρακίζουν την πολιτική, τη δημοκρατία, το κράτος και τους λειτουργούς τους.
Δυστυχώς το χρήμα αποτελεί μια από τις βασικές «πρώτες ύλες» για την κατοχύρωση και την αναπαραγωγή του status των πολιτικών, αλλά και της πολιτικής παρουσίας και της εκλογικής απήχησης των κομμάτων.
Γιατί όλα αυτά απαιτούν προϋπολογισμούς, κονδύλια, έξοδα, προβολή, διασυνδέσεις.
Το «πολιτικό χρήμα» ακολουθεί μια δική του διαδρομή. Έχει τις πηγές του, τους τρόπους παραγωγής του, το δίκτυο ροής και διανομής του.
Έχει τις μεθόδους ανακύκλωσης και νομιμοποίησής του, έχει τους ανθρώπους του, τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς...
...Ακριβώς εδώ βρίσκεται ο κόμπος, ο «γόρδιος δεσμός» αυτής της παράταιρης σχέσης της πολιτικής με το χρήμα.
Αυτή η σχέση μπορεί να είναι διαφανής και δίκαιη, καθαρή και έντιμη. Μπορεί όμως να σκιάζεται ή να στιγματίζεται από συναλλαγές, δοσοληψίες, συμφωνίες ή άγραφους νόμους, από σκαστά και αυταπόδεικτα «σκάνδαλα», από άλλα που βαφτίζονται «σκάνδαλα» και από άλλα που ορίζονται κατ' ευφημισμόν ως «υποθέσεις».
Σε όλες τις χώρες, σε Ανατολή και Δύση, από καιρό σε καιρό, συγκλονίζονται τα θεμέλια της πολιτικής, της δημοκρατίας και των κομμάτων.
Το χειρότερο όμως είναι ότι το «σύνδρομο της συναλλαγής» απλώνεται σαν σαράκι παντού, στη διοίκηση, στις δημόσιες υπηρεσίες, στη δικαιοσύνη, στους δημόσιους οργανισμούς, στους δήμους, στους συνεταιρισμούς, σε όλους τους κοινωνικούς αρμούς.
Μετεξελίσσεται σε μια κοινωνική παθογένεια, που ζητεί την ανοχή και τη συνενοχή της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Το «πολιτικό χρήμα» έχει διπλό σκοπό. Να συσσωρεύει «χρήματα-κέρδη» με άνομο τρόπο στις επιχειρήσεις και στους μεσάζοντες και να αναπαράγει με ακριβοπληρωμένους τρόπους την εξουσία για μια μερίδα πολιτικών και για ορισμένα κόμματα.
Γι'αυτή τη «χημική ένωση» πολλές φορές για το ρόλο του καταλύτη χρησιμοποιούνται ορισμένα μαζικά μέσα ενημέρωσης με την ισχύ τους.
Έτσι οι «ροές του χρήματος», «οι ροές της χειραγωγημένης πληροφόρησης και της παραπληροφόρησης, της σκανδαλοθηρίας και της σιωπής», οι «ροές της εξουσίας» έχουν τις δικές τους συσχετίσεις και τις δικές τους συγκολλητικές ύλες.
Οι πηγές, οι ροές, οι χρήσεις και οι σκοποί του «πολιτικού χρήματος» δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο, έναν αδιάφανο ιστό, με κλειστά κυκλώματα ανάμεσα στην πολιτική και στα οικονομικά συμφέροντα.
Διαμορφώνουν προνομιακές και εκλεκτικές σχέσεις, αιμομικτικές και ολέθριες σχέσεις ανάμεσα στους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες...
...Όμως αυτές οι συναλλακτικές σχέσεις δεν είναι μόνο ειδικές σχέσεις υποστήριξης, προστασίας και αλληλεγγύης από κάποιους προς κάποιους, αλλά ειδικές σχέσεις υποταγής, υποτέλειας και εξάρτησης.
Είναι ειδικές σχέσεις που ανατρέπουν τον ελεύθερο και υγιή ανταγωνισμό γιατί αλλοιώνει τις κλασσικές οριοθετήσεις και τις αυτόνομες σχέσεις στο πεδίο της πολιτικής, της οικονομίας, του κράτους και της κοινωνίας.
Έτσι διαβρώνονται οι θεσμοί και παραβιάζονται οι κανόνες μιας ανοιχτής δημοκρατίας.
Είναι σαν να παίζει κανείς πόκερ με σημαδεμένα χαρτιά ή να δίνει έναν αγώνα ποδοσφαίρου ή μπάσκετ με μεροληπτικούς και στημένους διαιτητές.
Εκτός όμως από την έννοια του «πολιτικού χρήματος», υπάρχει και η έννοια του «χρήματος αλληλεγγύης και συμπαράστασης», που αυτό οδηγεί την πολιτική, τα κόμματα και τους πολιτικούς σε εξαρτημένες και δορυφορικές τροχιές.
Έχει αποκαλυφθεί πια τελευταία η διακίνηση τεράστιων ποσών από τη Σοβιετική Ένωση και άλλες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού προς τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, όπως και η αποστολή χρηματικών αποστολών από τις ΗΠΑ και τη CIA προς συντηρητικά κόμματα και οργανώσεις.
Την ίδια συνταγή και τους ίδιους δρόμους έχουν ακολουθήσει και ακολουθούν η Καθολική Εκκλησία, ορισμένες ισλαμικές χώρες και ακροδεξιές διεθνείς οργανώσεις.
Επίσης οφείλουμε να προχωρήσουμε με περισσότερο θάρρος στις σκοτεινές αλληλεπικαλύψεις και εξαρτήσεις ορισμένων εκπροσώπων της πολιτικής και της διοίκησης από το «βρώμικο» ή το «ξεπλυμένο» χρήμα είτε των διεθνών είτε των εθνικών είτε των τοπικών μαφιών.
Η διάβρωση και η διαφθορά του πολιτικού συστήματος στην Ιταλία αποτελεί εφιαλτικό παράδειγμα.
Δυστυχώς όμως αυτός ο φαύλος κύκλος, σε άλλες κλίμακες, υπάρχει σε άλλες χώρες....
...Δεν είναι τυχαίο που η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έχει ασχοληθεί συστηματικά, έχει αναλύσει και έχει επεξεργαστεί συγκεκριμένες οδηγίες για τον κίνδυνο του «βρώμικου και του ξεπλυμένου χρήματος», γιατί είναι μια βόμβα στα θεμέλια των δημοκρατικών θεσμών.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο ετήσιος τζίρος από το εμπόριο των ναρκωτικών σε παγκόσμια κλίμακα, με κάποιους ενδεικτικούς υπολογισμούς, φτάνει τα 400 δις δολάρια και στην Ελλάδα ανέρχεται στα 300 δις δρχ.
Για το φαινόμενο του «πολιτικού χρήματος» και του «βρώμικου χρήματος» έχω μιλήσει δημόσια πριν από πέντε περίπου χρόνια.
Προσπάθησα να χτυπήσω, όπως και άλλοι την καμπάνα.
Οφείλω εδώ να κάνω ειδική μνεία στον καθηγητή κ. Κων/νο Τσουκαλά, ο οποίος έχει κάνει, αρκετά χρόνια πριν, μια οξυδερκέστατη και εμπεριστατωμένη ανάλυση για το «πολιτικό χρήμα».
Το 1988-89, με αφορμή το σκάνδαλο Κοσκωτά, μαζί με αναφορές μου για τον επαπειλούμενο κίνδυνο του «πολιτικού χρήματος» και του «βρώμικου χρήματος», είχα τονίσει ότι είναι εύκολο να κομματικοποιήσεις το ήθος της πολιτικής.
Είναι όμως δύσκολο ή ίσως και ακατόρθωτο να ηθικοποιήσεις απολύτως την πολιτική.
Δυστυχώς, μέσα στην παράκρουση εκείνης της εποχής, αλλά και της τωρινής, οι νηφάλιες και οι ουσιαστικά κριτικές επισημάνσεις αποτελούσαν και αποτελούν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Τότε βεβαίως ελάχιστοι ήθελαν ή μπορούσαν να ακούσουν.
Τότε, στο «βρώμικο 1989», είχαν βγει παγανιά, με κομματικό φανατισμό, παραταξιακό πάθος και μικρονοϊκούς προσωπικούς μικροϋπολογισμούς, τόσο οι Δεξιοί, σαν «Αρχάγγελοι της κάθαρσης» με τις ρομφαίες τους, όσο και οι αφελείς «Ροβεσπιέροι» της Αριστεράς, σαν μικροί κομπάρσοι σε εποχιακές παραστάσεις....
Πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεφύγει από τη μοιραία συνάντηση της πολιτικής με το χρήμα.
Πιστεύω ότι η δημοκρατία με τους θεσμούς της, με την πολιτική και τους λειτουργούς της, πρέπει να αποτελούν το πιο «ακριβοπληρωμένο» σύστημα.
Πρέπει να κοστίζουν πολλά για να είναι ανεξάρτητοι, ακέραιοι, αυτόνομοι και αυτεξούσιοι.
Δεν χρειάζονται μόνο υποχρεωτικοί νόμοι και ηθικοί κανόνες για τη διαφάνεια.
«Η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να φαίνεται, αλλά κυρίως να είναι ηθική».
Γι' αυτό απαιτούνται κρατικοί και διαφανείς πόροι και για τα κόμματα και για τους βουλευτές, χωρίς «φτωχοπροδρομικούς» λαϊκισμούς και χωρίς φαρισαϊσμούς, που χαλκεύουν για την πολιτική και τα κόμματα τα δεσμά της εξάρτησης από διάφορα οικονομικά συμφέροντα και οξυδερκείς χορηγούς.
Η δημοκρατία μας πρέπει να έχει το ακριβότερο και το πιο ανοιχτό σύστημα διακυβέρνησης. Μόνο έτσι μπορούν οι πολίτες να είναι σίγουροι.
Να μπορούν να γνωρίζουν ότι το «έργο» που παίζεται στη δημόσια ζωή, το οποίο χειροκροτεί και ψηφίζει, είναι αυθεντικό.
Είναι γνήσιο και δεν είναι «θέατρο σκιών». Πίσω από τη βιτρίνα και την κουρτίνα δεν παίζεται κανένα άλλο «έργο» με άλλους πρωταγωνιστές και κομπάρσους.
Η δημοκρατία, οι θεσμοί της και οι άνθρωποί της οφείλουν να αμυνθούν και να επιτεθούν ανοιχτά, θαρρετά και οργανωμένα κατά των πολιορκητών τους, κατά των «σειρήνων» του «πολιτικού χρήματος».
Ένα κόμμα που θέλει να σέβεται τον εαυτό του οφείλει να αντιμετωπίσει το ζήτημα της οικονομικής του αυτοδυναμίας σαν ζήτημα ζωής και θανάτου.
Να το αντιμετωπίσει σαν καίριας σημασίας πρόβλημα άρρηκτα δεμένο με την φυσιογνωμία του, τη στρατηγική του, την αυτονομία της πολιτικής του, την αξιοπρεπή υπόστασή του.
Ασφαλώς και απολύτως το ίδιο ισχύει σε μικροκλίμακα προσωπική και για τους πολιτικούς και όλους τους δημόσιους λειτουργούς....»
……………………………
Είναι όντως το πιο ενδιαφέρον τμήμα του βιβλίου…..
Διότι – μεταξύ πολλών άλλων - εκπληρώνει τον σκοπό ενός «κειμένου»…..ενός οποιουδήποτε κειμένου….
Που δεν είναι άλλος από το να «σε βάζει σε σκέψεις»….
Στην προκειμένη περίπτωση, είναι να αναρωτιέσαι :
«…Ρε μπας και όντως είμαι ηλίθιος; Μήπως έχω μπροστά μου μια ταμπέλα που το γράφει με μεγάλα γράμματα και δεν λέω να το αποδεχτώ;…»
Κάπου θέλω να το γράψω : είδατε σήμερα τις εφημερίδες; Ο "καταλληλότερος" Σημίτης είναι παντού!
ΑπάντησηΔιαγραφήAς κοιτάξει η Κα Μπακογιάννη τι έκανε επί θητείας του κάποιος "ξεχασμένος" Κος. Γιάννος Κρανιδιώτης για την Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για το θέμα χρηματισμού, διαφθοράς, μαύρων ταμείων, για όλους τους κομματικούς μηχανισμούς είναι βασικά συστατικά τους στοιχεία, και δεν είανι ελληνικό φαινόμενο μόνο.
Το κείμενο το βρήκα τυχαία στο διαδίκτυο, όταν έβαλα στο γκούγκλ τις λέξεις Μπακογιάννη, Μόναχο, ψάχνοντας φωτογραφία από την παρουσία της εκεί. Έτσι "έπεσα" πάνω στο κείμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό, προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης.
Δεν είμαστε εμπαθείς με κανέναν. Την πραγματικότητα προσπαθούμε να προβάλλουμε.
Σάββας