30/3/09

Ιστορία και εθνοκάθαρση. Παρατηρήσεις σε μια δήλωση

Ο γνωστός καθηγητής και αναλυτής ιστορικών κυρίως θεμάτων κ. Αλέξης Ηρακλείδης σχολίασε προσφάτως τη Μικρασιατική εκστρατεία. Η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» ζήτησε απόψεις και άλλων επιστημόνων σχετικά με όσα υποστήριξε ο κ. Ηρακλείδης. Παραθέτουμε παρακάτω το σχόλιο του κ. Ηρακλείδη και σχετικό σχόλιο-απάντηση του καθηγητή του Παντείου κ. Γιώργου Κοντογιώργη.

Η άποψη του κ. Ηρακλείδη είναι:
«Υπάρχουν γεγονότα τα οποία εάν τα διάβαζε ένα παιδί ή και ένας μεγαλύτερος θα αισθανόταν ντροπή που είναι Έλληνας και αντίστοιχα γεγονότα των Τούρκων που δεν τους τα έχουν πει και θα αισθάνονταν ντροπή που είναι Τούρκοι.
Όμως, η επίθεση το 1919 έγινε από τους Έλληνες. Έκαναν μεγάλα έκτροπα, σκότωναν παιδιά, γυναίκες, βίαζαν. Καίγανε το ένα χωριό και την μια κωμόπολη μετά την άλλη. Ουσιαστικά έγινε εθνοκάθαρση, περίπου ό,τι έκαναν οι Σέρβοι στην Βοσνία.
Ακόμα και στα στρατιωτικά αρχεία και σε ιστορικά απομνημονεύματα λέγονται αυτά. Έχει βγει ένα καταπληκτικό βιβλίο του Πέτρου Κωστόπουλου ο οποίος λέει για τον πόλεμο και τη εθνοκάθαρση στο κομμάτι που αφορά την Μικρασιατική περίοδο το οποίο το ονομάζει κατάδυση στην κόλαση. Το βασίζει σε ό,τι λέγανε οι φαντάροι οι οποίοι αναγκάστηκαν να κάνουν εγκλήματα.
Οι έλληνες ήταν οι επιτιθέμενοι. Φωτιά και μπούρμπερη έως την Αγκυρα. Σκοτώνουν σφάζουν, η απόλυτη φρίκη, η απόλυτη ντροπή. Ντρέπεσαι που είσαι έλληνας».

Το σχόλιο του κ. Κοντογιώργη
Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι οι θέσεις αυτές έχουν να κάμουν με τη συγκυρία που προκάλεσε το αίτημα της αναθεώρησης της ιστορίας. Το αίτημα αυτό εμφανίσθηκε πριν από λίγα χρόνια, όταν η Υπερδύναμη αποφάσισε να επικαλεσθεί το επιχείρημα της “δημοκρατίας” και των “δικαιωμάτων” ως όπλο για τη νομιμοποίηση της ηγεμονίας της στον κόσμο. Το «έθνος», στο πλαίσιο αυτό, εκτιμήθηκε ότι ήταν δυνατόν να εγείρει εμπόδια στο εγχείρημά της. Είναι προφανές ότι οι αξίες αυτές, για την Υπερδύναμη, αποτελούν μέσον, όχι αυτοσκοπό. Εάν επομένως πρόθεσή μας είναι να μην λειτουργήσουμε ως αντικειμενικοί απολογητές του ηγεμόνα, αλλά ως θεράποντες των ανθρωπιστικών αξιών, θα πρέπει να σταθούμε απέναντι στην προσέγγιση της πολιτικής ως δύναμης την οποία στις διακρατικές σχέσεις διακινούν καταφανώς οι ισχυροί. Δεν είδα όμως κανέναν από τους ηρακλείς αυτούς των αξιών του ανθρώπου να ορθώνεται κατά της επιλογής αυτής της Υπερδύναμης.
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά στην ίδια την έννοια της εθνοκάθαρσης. Ο ακαδημαϊκός δάσκαλος, και όταν ακόμη ομιλεί ως πολίτης, οφείλει να έχει κατά νουν ότι οι έννοιες είναι ακριβείς. Δεν έχουν δηλαδή το περιεχόμενο που υπαγορεύει το πάθος, ο φανατισμός ή η συγκυρία. Διότι διδάσκει και, το χειρότερο, εκτίθεται. Η έννοια της εθνοκάθαρσης είναι καταχωρημένη στη διεθνή βιβλιογραφία, δεν είναι άγνωστη. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι όλα όσα επικαλείται ο καλός συνάδελφος είναι αληθή, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι δεν συγκροτούν την έννοια της εθνοκάθαρσης. Καταγράφονται στις συνθήκες του πολέμου της εποχής. Τουλάχιστον μέχρι και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να μην πω μέχρι σήμερα, οι παράπλευρες απώλειες του πολέμου είναι σαφώς μεγαλύτερες από εκείνες του πεδίου της μάχης. Μήπως πρέπει να υπενθυμίσω τις τρομακτικές απώλειες αμάχων στο Ιράκ που συσσωρεύθηκαν μέχρι σήμερα ή πρόσφατα στην Παλαιστίνη;
Οπωσδήποτε, είναι τουλάχιστον ανήθικο να προβάλλονται τα επακόλουθα του πολέμου θύματα της μιας πλευράς ως αντιστάθμισμα της γενοκτονίας που επιχείρησε συστηματικά η άλλη. Διότι εντέλει η σκληρότητα του πολέμου συναρτάται με τα αίτια που τον προκαλεί. Ο πόλεμος της Μικρασίας, ακόμη και αν προς στιγμήν αγνοήσουμε τις επιβαρύνσεις της κατάκτησης, δεν είναι άσχετος με τη στρατηγική για την εθνοκάθαρση που έθεσαν σε εφαρμογή οι Τούρκοι στο γύρισμα του 20ου αιώνα και η οποία απέβλεπε στην εξόντωση του έθνους των Αρμενίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Τρίτη παρατήρηση: ο πόλεμος της Μικράς Ασίας, όπως κάθε πόλεμος, δεν αποτιμάται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από το διακύβευμά του. Το διακύβευμα, είτε μας αρέσει είτε όχι, ήταν η εθνική ολοκλήρωση. Η μικρασιατική εκστρατεία αποτελεί την τελευταία πράξη του εγχειρήματος για τη μερική ανατροπή του αποτελέσματος της κατάκτησης που ολοκληρώθηκε το 1453. Αυτό που έγινε στη Μικρά Ασία αποτελεί συνέχεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Και τότε οι Έλληνες ήσαν οι «επιτιθέμενοι», όπως και πολλές φορές αργότερα (π.χ. στους βαλκανικούς πολέμους), αφού αυτοί ήσαν εκείνοι που ως υπόδουλοι επεδίωκαν την ελευθερία τους. Αν αρνούμαστε στους Έλληνες της Μικράς Ασίας το νόμιμο δικαίωμα της ελευθερίας γιατί να το δεχθούμε για τους Έλληνες της Πελοποννήσου και της Στερεάς το 1821; Και γιατί άραγε, αφού “μας κόφτουν” οι ελευθερίες και τα δικαιώματα δεν αντιστρέφουμε το ερώτημα, καταλογίζοντας στους Τούρκους την άρνησή τους να αποδώσουν την ελευθερία στους Έλληνες; Θα είχε γίνει η Επανάσταση του ‘21 ή ο μικρασιατικός πόλεμος -και οι φρικαλεότητές του- αν οι Τούρκοι δεν επέμεναν να συμπεριφέρονται ως κατακτητές; Φυσικά είναι ανόητο να προσποιούμαστε ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά ανάμεσα στον “επιτιθέμενο” με πρόσημο το διακύβευμα της εθνικής ελευθερίας ή, ακόμη, ανάμεσα στο σκοπούμενο, την απελευθέρωση των Ελλήνων στις προαιώνιες εστίες τους, και στην, ανόητη έως εγκληματική κατά τα άλλα, στρατηγική της προέλασης προς την Άγκυρα.
Η τελευταία επισήμανση συνδέεται με το προσχηματικό μέρος της αντίδρασης. Οι θιασώτες της άποψης αυτής διατείνονται ότι έτσι επιτίθενται στον ελληνικό εθνικισμό. Στην πραγματικότητα, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μεταβάλλονται οι ίδιοι σε “βαποράκια” του εθνικισμού του “άλλου” -εν προκειμένω του τουρκικού- τον οποίο εξαγνίζουν στις χειρότερες πτυχές του, καθώς και σε όχημα για τη νομιμοποίηση του εγχειρήματος του Ηγεμόνα να θέσει στην υπηρεσία της ιμπεριαλιστικής του ισχύος τα δικαιώματα του ανθρώπου. Δεν αντιλαμβάνονται, μάλιστα, ότι οι μνήμες στα εκατομμύρια θύματα της μικρασιατικής εθνοκάθαρσης είναι νωπές. Και όταν πληγώνει κανείς τη μνήμη του θύματος είναι σαν να οπλίζει το χέρι του με θυμό.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση στους κύκλους αυτούς, ωστόσο, είναι ότι επιλέγουν σταθερά τους αφορισμούς και την αυθεντία της νομιζόμενης ορθοφροσύνης, ουδέποτε όμως τον διάλογο με τους αντιφρονούντες. Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι έτσι συμπεριφέρονται ως κοινοί “ταλιμπανιστές” του φονταμανταλισμού της νεοτερικότητας, αντί ως εκ της θέσεώς τους να διδάσκουν την ελευθερία.
Πηγή: Ανιχνεύσεις

7 σχόλια:

  1. Καλημέρα Σάββα.
    Χτυπάς τη Ντόρα αλλά μη ξεχνάς ότι το τηλέφωνο σου στο βιβλιοπωλείο είναι SIEMENS :))

    Σου στέλνω ένα μικρό άρθρο για τις χτεσινές εκλογές για το ιστολόγιο.

    Εκλογές 2009 και συμπεράσματα

    του Κώστα Πικραμένου
    http://endoturkika.blogspot.com


    AKP (Ισλαμιστές/Φιλελεύθεροι) 34,3 (2002) 46,6 (2007) 39 (2009)
    CHP (Κεμαλιστές/Αριστερά) 19,4 (2002) 20,9(2007) 23,2 (2009)
    MHP (Γκρίζοι Λύκοι) 8,4(2002) 14,3(2007) 16,1(2009)
    DTP (Koύρδοι) 6,2(2002) 5,2(2007) 5,4(2009)
    SP (Ισλαμιστές) 2,3(2002) 2,5(2007) 5,4(2009)
    DP (Κεμαλιστές/Δεξια) 9,12(2002) 5,4(2007) 2,7(2009)


    Το ΑΚP του Ερντογάν ανεδείχθη ο μεγάλος χαμένος των χθεσινών Τοπικών εκλογών στη γείτονα Τουρκία. Συγκριτικά (βλέπε πίνακα) με το 2007 (βουλευτικές εκλογές) το ΑΚP έχασε 7,6 ποσοστιαίες μονάδες οι οποίες κατανεμήθηκαν στο CHP (2,3), στο SP(2,9) και στο ΜΗP(1,8). Το DTP διατήρησε τις δυνάμεις του (5,4) αλλά και λόγω νέων εγγραφών στους εκλογικούς καταλόγους κατάφερε να «κρατήσει» δήμους-προπύργια (Ντιγιαρμπακίρ) αλλά και να κερδίσει δήμους (Βαν, Σιιρτ) ελεγχόμενους από το ΑKP το 2004.


    Συμπεράσματα:

    - Τα συνολικά αποτελέσματα κρίνονται «υγιή» καθώς το κυβερνών κόμμα χρεώθηκε τη φθορά εξουσίας (2002-2009) αλλά και την αύξηση της ανεργίας και πτώσης των εξαγωγών. Είναι πολιτικά σημαντικό ότι οι διαρροές του κατευθύνθηκαν σε αντι-κουρδικά κόμματα (CHP, MHP) και Ισλαμιστές και ότι διατήρησε τη δύναμη του στις Κουρδικές επαρχίες. Βέβαια τα αποτελέσματα του ΑΚP είναι απογοητευτικά για όσους ήλπιζαν ότι η λειτουργία του TRT-6 στα κουρδικά και η διανομή «ηλεκτρικών συσκευών» σε φτωχούς Κούρδους θα λειτουργούσε ως πόλος έλξης περισσότερων ψήφων.

    - Καμία ηγεσία πολιτικού κόμματος δε πρόκειται να «αμφισβητηθεί» εκ των έσω λόγω των θετικών τους αποτελεσμάτων. Εν ολίγοις οδηγούμαστε στις εκλογές του 2012 (εκτός απρόοπτου-απαγόρευση DTP) με τα δεδομένα ηγετικά σχήματα.

    - Η πτώση του ΑΚP δε μεταφράζεται ως μήνυμα της βάσης για εντατικοποίηση των ευρωπαϊκών μεταρρυθμίσεων. Οι ψήφοι διαρροής μεταφέρθηκαν σε αντι-ευρωπαικά κόμματα (SP, MHP, CHP). Πρόκειται κυρίως για ψήφο απογοήτευσης-διαμαρτυρίας για τη τρέχουσα οικονομική κρίση. Αναμένεται ο Ερντογάν να εμπλακεί και να εντείνει τη φιλο-αραβική του διπλωματία προκειμένου να αντλήσει αραβικά κεφάλαια που θα τονώσουν την οικονομία και θα προσφέρουν θέσεις εργασίας.

    - Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η «παντοδυναμία» Ερντογάν είναι τρωτή και ότι μία πιθανή αλλαγή του εκλογικού νόμου στη Τουρκία (πλαφόν 10%) θα έφερνε το τέλος της μονοκομματικής διακυβέρνησης καθώς το SP και το DTP θα έμπαινε στο κοινοβούλιο.

    -Με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα μία κοινή κάθοδος των ΜΗP-CHP (στις εκλογές του 2012) θα τους έφερνε στη πρώτη θέση (23,2+ 16,1αντίστοιχα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ebales tote sabba me ti dimokratiki anagennisi alla to 3% de mas afise na se baloume sti bouli.Mpainoun ekei kyrios oi tagoi ton megaloekdoton kai oi proskynimenoi ton dytikon.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι όλα όσα επικαλείται ο καλός συνάδελφος είναι αληθή, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι δεν συγκροτούν την έννοια της εθνοκάθαρσης.
    Αυτο τα λέει όλα και αποτελεία αποστομοτική απάντηση σε πολλούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όμως ο Καρκαγιάννης της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ πέρυσι σε θριαμβευτικά άρθρα του για τον Κεμάλ Ατατούρκ, απαντώντας σε διαμαρτυρόμενους Μικρασιάτες έγραψε ότι δεν έχει τις δικές τους ευαισθησίες γιατί είναι... ΑιτωλοΑκαρνάνας!!! Δεν είναι μόνο η Ρεπούσ(τ)η και ο Ηρακλείδης (θα τρίζουν τα κόκκαλα του Ηρακλή), είναι μεγάλος ο εσμός των εραστών του Μηδικού Χρυσίου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. H πρώτη φάση της Μικρασιατικής εκστρατέίας , με τον Βενιζέλο θα μπορούσε να εκληφθεί σαν το τελευταιο σταδιο της επαναστασης του 21 (αν και λιγο τραβηγμενο χρονικά) ως προς τον στοχο και το διακύδευμα, όπως ευστοχα λέει καποιος συνομιλιτης παραπάνω.
    Το δευτερο σταδιο , ομως με τον Κωσταντίνο , εκτός από το ολοφανερο στρατιωτικο ρισκο και την έλειψη αυτογνωσίας , αιτιολογικά δεν έχει σχεση με το πρωτο σταδιο. Η καταληψη της Σμυρνης και των περιξ ήταν απαραιτητη/δικαιολογημενη ενέργεια, εφόσον έγινε σε περιοχές με συμπαγή ελληνικό πλυθησμό.

    Η κατάληψη της Αγκυρας και η κατάλυση του Τουρκικού κράτους όμως ήταν ΥΠΕΡΦΙΑΛΗ - ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ & ΑΝΑΙΤΙΟΛΟΓΗΤΗ KINHΣΗ που περισότερο είχε να κάνει με τα παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων και τις προσωπικές μωρές φιλοδοξίες του "υιού του αετού" παρά με τα εθνικά συμφέροντα.

    Αν σταματάγαμε εκεί που σταμάτησε ο Βενιζέλος η μοίρα της Ελλάδας και των παιδιών μας θα ήταν διαφορετική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαλλον ο καθηγητης Ηρακλειδης για να μας μιλαει για Σερβικες εθνοκαθαρσεις στη Βοσνια, η θα βλεπει πολλα Χολλυγουντιανα εργα, η θα μπαινοβγενει σε "Θινκ τανκς" τυπου "Μπρουκινγς".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο κύριος Ηρακλείδης αναφέρεται στό βιβλίο τού Κωστόπουλου "Π'ολεμος καί Εθνοκάθαρση" .
    Στό βιβλίο αυτό, ο Κωστόπουλος αρνείται ανοιχτά ότι στόν Πόντο έγινε εμπρόθετη εξόντωση τών Χριστιανών, κεντρικά σχεδιασμένη από την Οθωμανική κυβέρνηση τών Νεοτούρκων.
    Ούτε κάν αναφερεται στούς Ιστορικούς Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, στόν Χάρη Τσιρκινίδη, τόν Κώστα Φωτιάδη καί στον Τανέρ Ακσάμ, πού μέ ατράνταχτα ντοκουμέντα αποδεικνύουν πώς η εξόντωση των Χριστιανών ηταν κεντρικά προγραμματισμένη από τούς Νεότουρκους, καί υλοποιήθηκε από τήν "Ειδική Οργάνωση" τού κόμματός τους.
    Ο Κωστόπουλος, μάλιστα, τά βάζει καί με τον ΟΗΕ, γιά τόν τρόπο πού ορίζει την γενοκτονία.
    Ο "ευαίσθητος" κατά τα άλλα Κωστόπουλος, θεωρει οτι ο ορισμός τού ΟΗΕ είναι πολύ χαλαρός, καί τό παρακάνει..

    Τά πραγματα είχαν ως εξής:


    1. Στην Μικρά Ασία τού 1919, δέν υπήρχε κανένα Εθνικό Τουρκικό Κράτος. Υπήρχε Οθωμανική Αυτοκρατορία.
    Τουρκικό Εθνικό κράτος δημιουργήθηκε από τόν Κεμάλ πασά, αφού εξόντωσε καί εκδίωξε τούς Χριστιανούς πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

    2. Η απόφαση γιά τήν εξόντωση τών Χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πάρθηκε στά συνέδρια τών νεοτούρκων στήν Θεσσαλονίκη, τό 1908, 1909, καί 1910, πρίν από τούς βαλκανικούς πολέμους 1912-13, πρίν από τόν Α παγκόσμιο 1914-18, καί πρίν απο την Μικρασιατική Εκστρατεία τού 1919.

    3. Ηταν η εποχή τής δημιουργίας των Εθνών κρατών.
    Αυτά δημιουργήθηκαν, ακριβώς διότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία στάθηκε ανίκανη να εξασφαλίσει ισοπολιτεία ανέμεσα στούς υπηκόους της.
    Τά νέα Εθνη κράτη ηταν η πρόοδος εκέινη την εποχή.
    Τό διαμελιζόμενο κουφάρι της Οθωμανικης Αυτοκρατορίας εξέφραζε τήν καταπίεση, την αντίδραση καί την οπισθοδρόμηση.

    4. Επί της διαμελιζόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είχαν ισότημα δικαιώματα όλοι οι λαοί πού ζούσαν σ αυτήν.
    Από τά 8.000.000 πού την κατοικούσαν, τό 1.700.000, τουλάχιστον, ήταν Ελληνες.


    5. Αρα, στούς Ελληνες θα έπρεπε να αναλογούν τό 20% τών εδαφών τής Μικράς Ασίας.
    Τό έδαφος πού παραχωρήθηκε από τούς συμμάχους ως ζώνη ευθύνης τού Ελληνικού Στρατού γύρω από την Σμύρνη, ήταν μόνο τό 6% από τό 20% πού αναλογούσε στούς ελληνες.

    6. Οι Ηρακλείδης καί Κωστόπουλος εξισώνουν δύο ανόμοια πράγματα:
    α)Τήν προγραμματισμένη από τό Οθωμανικό κρατος καί παρακρατος εξόντωση τών Χριστιανών, προκειμένου να προκύψει ένα ομοιογενες Τουρκικό Εθνικό κράτος,από τό 1914-1924, μέ
    β)τίς βαρβαρότητες στρατιωτών καί αξιωματικών τού Ελληνικόυ στρατού στην Μικρα Ασία, πού σέ καμια περίπτωση δέν απηχούσαν κεντρικά μεθοδευμένο σχέδιο Εθνοκάθαρσης.
    Δίνουν συγχωροχάρτι στην γενοκτονία, αφού δέν την παραδέχονται, καί απαξιώνουν τόν Εθνικό απελευθερωτικό αγώνα, αγνοώντας την Προοδευτική πολιτική καί κοινωνική του σημασία.
    Στό όνομα τού αντιεθνικισμού, χρησιμοποιούν τά επιχειρήματα τών ρατσιστών στρατοκρατών της Αγκυρας, καί ρίχνουν νερό στόν μύλο της Τουρκικής σωβινιστικής της Επιθετικότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.