30/3/09

Απάντηση με αφορμή ένα σχόλιο

Διάταξη μάχης του τουρκικού στρατού, 19-21 Απριλίου 1921, από τις επιχειρήσεις κατάπνιξης της επανάστασης των Κούρδων του Κότσγκιρι.

Aνώνυμε φίλε
δεν ξέρω πόσο καλά γνωρίζεις την ιστορία της Ανατολής και διάφορες πτυχές της, για να την επικαλείσαι, με επιχειρήματα, μάλιστα, που τα κυκλοφορούσαν διάφοροι κύκλοι στα υπουργεία, τη δεκαετία του '90, για να πείσουν τους Έλληνες πολιτικούς και διπλωμάτες ότι οι πραγματικοί μας φίλοι είναι οι Τούρκοι. Οι ίδιοι προσπαθούσαν να μας πείσουν πόσο κακοί και "τρομοκράτες" ήταν οι Κούρδοι που "μας πετάλωναν" και πόσο ποταπός ήταν ο Οτζαλάν, που δεν μιλούσε καν κουρδικά (ο Άπο έμαθε τουρκικά στο σχολείο, αφού η μητρική του γλώσσα ήταν τα κουρδικά) και άρα δεν έπρεπε να τον στηρίζουμε.
Δεν θέλω να σου πω ποιοί ήταν εκείνοι οι κύκλοι για να μην
ανοίξουν και πάλι συζητήσεις που δεν κλείνουν ποτέ και για να μην στεναχωρήσω εσένα και τους αναγνώστες μας.
Το σωστό λοιπόν, σε σχέση με την ιστορία και τη στάση των Κούρδων απέναντι στους Έλληνες, είναι ότι από τα τέλη του 19ου αιώνα, μερικοί Κούρδοι φύλαρχοι συμφώνησαν με το οθωμανικό κράτος και έβαλαν τους πολεμοχαρείς Κούρδους των φυλών τους, και ΟΧΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΥΡΔΟΥΣ, να συμμετέχουν σε διωγμούς Αρμενίων.
Ήταν τότε που συγκροτήθηκαν τα Συντάγματα Χαμιντιέ (Hamidiye Alaylar).
Στη διάρκεια της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής, τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, μερικοί Κούρδοι, πάλι, συμμετείχαν σε διωγμούς και σφαγές Ελλήνων, που είχε ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΕΙ το οθωμανικό κράτος.
Την ίδια στιγμή, όμως, που γίνονταν αυτά, κάποιοι άλλοι Κούρδοι, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού αυτού, βοηθούσαν τους Έλληνες που περνούσαν από διάφορες περιοχές του Κουρδιστάν, βαδίζοντας προς το θάνατο στα καραβάνια του θανάτου.
Αν διαβάσεις το βιβλίο "Ούτε τ' όνομά μου" (Εκδόσεις Γκοβόστη), θα μάθεις ιστορία, την οποία επικαλείσαι.
Εγώ την έμαθα από τους συγγενείς μου, που συμμετείχαν στα καραβάνια του θανάτου, από την Αμάσεια στο Ντιγιαρμπακίρ και μετά στην Τρίπολη του Λιβάνου. Εκείνοι μου μίλησαν για τη βοήθεια των Κούρδων, χάρη στους οποίους διασώθηκαν, όσοι διασώθηκαν.
Την ίδια περίοδο, τo 1921, και ενώ ήταν σε εξέλιξη οι επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, οι Κούρδοι Αλεβίτες της φυλής Κότσγκιρι, στην περιοχή Ντέρσιμ-Ερζινγκιάν-Σεβάστειας, επαναστάτησαν εναντίον της κυβέρνησης του Μουσταφά Κεμάλ, προσφέροντας τεράστια βοήθεια στο δοκιμαζόμενο ελληνικό στρατό.
Τελικά, η επανάσταση του Κότσγκρι πνίγηκε στο αίμα από τα συντάγματα εθελοντών του Τοπάλ Οσμάν, σε ένα διάλειμμα των σφαγών του στον Πόντο.
Αν ψάξει κανείς καλά, ίσως βρει ότι πίσω από εκείνη την επανάσταση, που έχασαν τη ζωή τους πάνω από δέκα χιλιάδες Κούρδοι, να κρύβεται η Ελλάδα και να αποδειχτεί ότι οι άνθρωποι εκείνοι έχασαν τη ζωή τους και στην ουσία θυσιάστηκαν για τα εθνικά μας συμφέροντα. Λέω, ίσως.
Πάντως, για κείνα τα γεγονότα και τη συμμετοχή κάποιων Κούρδων σε διωγμούς και σφαγές Αρμενίων και Ελλήνων, ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, ναι αυτός που παραδώσαμε στους διώκτες του Τούρκους "φίλους" μας, ζήτησε εξ ονόματος των Κούρδων που εκπροσωπεί -και όπως αποδείχτηκε από τις χθεσινές εκλογές, εκπροσωπεί τη συντριπτική πελιοψηφία του λαού του- συγνώμη από την Ελλάδα και από τους Έλληνες και δήλωσε ότι όταν απελευθερωθεί το Κουρδιστάν, το πρώτο μνημείο που θα στηθεί στο Ντιγιαρμπακίρ, θα είναι αυτό της Γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου και της Ανατολής.
Τέλος πάντων, αυτά για την ιστορία και τη διπλωματία.
Όσον αφορά το επιχείρημά σου, και σωστός να ήταν ο ισχυρισμός σου, αυτό τί σημαίνει, ότι δεν πρέπει να σταθμίσουμε τί μας συμφέρει τώρα;
Δηλαδή, οι Γερμανοί που κατέστρεψαν την Ελλάδα πριν από πενήντα χρόνια, δεν είναι σύμμαχοί μας;
Τί λογική είναι αυτή;
Επίσης λές ότι αν οι Κούρδοι αναλάβουν γεωπολιτικό ρόλο στην περιοχή, θα ζητήσουν έξοδο στο Αιγαίο.
Σωστά. Και αυτό τί σημαίνει;
Ότι θα θεωρούμε τους Κούρδους εχθρούς και οι Τούρκοι της Γενοκτονίας, της εθνοκάθαρσης, της κατοχής της Κύπρου και των προκλήσεων στο Αιγαίο θα είναι οι φίλοι μας και θα τους στέλνουμε συλληπητήρια τηλεγραφήματα ως χώρα, όταν σκοτώνονται στρατιώτες σε μάχες με Κούρδους μαχητές;
Συγνώμη αν διακρίνεις φίλε μου επιθετικότητα στο κείμενο, αλλά, αν υπάρχει, αυτό δεν αφορά εσένα, αλλά τους "υπεύθυνους" που χειρίζονται εδώ και δεκαετίες τα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής, οι οποίοι, σε συνεργασία με τους εγκάθετους, οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και συνεχίζουν, για να τη ρίξουν στο βάραθρο.

φιλικά

Σάββας Καλεντερίδης

5 σχόλια:

  1. ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. To Κουρδιστάν έρχεται Τουρκαλάδες!
    Ο εφιάλτης σας γίνεται πραγματικότητα. Ανάμεσα σε Ελλάδα και Κουρδιστάν θα σας δούμε πως θα σφίξουν οι κ****.
    Τέλεια.

    Αρκεί οι Κούρδοι να κρατήσουν σθεναρή στάση και να μην παραμυθιαστούν απο τους Αμερικανούς
    όπως κάνουν οι 'Ελληνες μια ζωή.

    Νήμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υπουργική ασέβεια μνήμης Θεόφιλου
    Αποστολή | Εκτύπωση | 30/03/2009 | ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

    Π Ο Σ Ο ανεκτό και αδιαμαρτύρητα επιτρεπτό θα ήταν, εάν, παραδείγματος χάριν, ο επίσημος ομιλητής στο μνημόσυνο του αειμνήστου Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Εζεκία Παπαϊωάννου, εκφωνούσε ύμνους και όρκους πίστεως στον καπιταλισμό; Κάτι τέτοιο δεν θα αποτελούσε, άραγε, προσβολή στη μνήμη και έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού, σε έναν τεθνεώτα πολιτικό που αφιέρωσε το σύνολο της ζωής του για τα κομμουνιστικά ιδεώδη, όπως ο ίδιος και το κόμμα του τα αντιλαμβάνονταν, ενάντια στον καπιταλισμό; Δεν θα ξεσπούσαν, άραγε, έντονες διαμαρτυρίες, εάν λ.χ. ο ομιλητής στο μνημόσυνο των δολοφονηθέντων το 1965 από την ΤΜΤ, ηρωομαρτύρων της ελληνο-τουρκικής φιλίας, Καβάζογλου και Μισιαούλη, εκφωνούσε λόγο υπέρ της διχοτόμησης, εκθειάζοντας τους «μουτζαχίντ» της ΤΜΤ;
    Α Υ Τ Α , ΚΑΤ’ ΑΝΑΛΟΓΙΑΝ προέκυψαν χθες: Στο μνημόσυνο του δολοφονηθέντα τον Μάρτιο του 1994 από τους πράκτορες της Τουρκίας, αγωνιστή της αντικατοχικής - απελευθερωτικής ελληνο-κουρδικής συμμαχίας, Θεόφιλου Γεωργιάδη. Όπου είχαμε την κακή τύχη, να υποστούμε την υπέρ «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας» ομιλία που εκφώνησε ο υπουργός του ΑΚΕΛ κ. Κ. Παπακώστας: Στο μνημόσυνο του σθεναρά αντιδιζωνικού αγωνιστή! Ο κύριος υπουργός, σε όποια τελετή κι αν κληθεί να εκφωνήσει λόγον, έχει και ένα μόνιμα επαναλαμβανόμενο συνοδευτικό υπέρ Διζωνικής «ρεφραίν». Χθες, όμως, όφειλε και θα έπρεπε να σεβαστεί τη Μνήμη του Αντιδιζωνικού Ήρωα. Εάν στην Κύπρο υπήρξαν μόνο… δύο, δεδηλωμένοι από ΠΑΝΤΑ, ενάντιοι στη διζωνική, ο ένας ήταν ο Θεόφιλος. Και για όσους καμώνονται ότι ξέχασαν ή ότι… δεν ήξεραν, διασώζονται πλήθος δημοσιευθέντα ενυπόγραφα άρθρα, αναλύσεις, ομιλίες και συνεντεύξεις του δολοφονημένου παλικαριού, που δεν επιτρέπουν ούτε άγνοιες ούτε παραφράσεις: Βιβλίο 270 σελίδων με τον τίτλο «ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ», που εκδόθηκε το 1995, περιέχει πλήθος άρθρων του πολυγραφότατου αγωνιστή. Ακόμα και την απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης του Θεόφιλου, 24ης Μαρτίου 1992, στην εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης «Χωρίς Πλαίσια», του τότε δημοσιογράφου και νυν βουλευτή του ΑΚΕΛ κ. Τάκη Χατζηγεωργίου. Εκεί, επίσης και το άρθρο του Θεόφιλου στη «Σημερινή» 24.2.90, με τον τίτλο «Όχι κύριε Οζγκιούρ δεν θέλουμε τη λύση που μας προτείνετε». Και το «Η Κύπρος οδηγείται στην παράδοση και ο Ελληνισμός στην ντροπή», του Ιανουαρίου 1992. Και το «Πόσο απέχει η Κύπρος από τη λιβανοποίηση», του Ιουνίου 1992...
    Σ Τ Ο ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ενός θυσιασθέντος για τις ιδέες και τον αγώνα του, αγωνιστή, το ελάχιστο που οφείλεται είναι ο στοιχειώδης σεβασμός. Και προς τον μνημομευόμενο Ήρωα και προς τις πολιτικές του ιδέες. Τουλάχιστο…


    ΕΡΩΤΗΣΗ
    Θα πρέπει να μπήξουν τα κλάματα και να τα βάψουν μαύρα οι λοιποί αρθρογράφοι και εφημερίδες, επειδή, σε χθεσινή συνέντευξή του στον «Πολίτη», ο ψευδοπρωθυπουργός του κατοχικού καθεστώτος Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ, δήλωσε ότι του αρέσουν πολύ τα άρθρα του Αλέκου Κωνστναντινίδη, παρακολουθεί στενά τον Μακάριο Δρουσιώτη και διαβάζει πολλά άρθρα του «Πολίτη»;

    Λάζ.Α.Μαύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο υπαίτιος του σχολίου30 Μαρτίου 2009 στις 8:06 μ.μ.

    Μακρυά, πολύ μακρυά, από εμένα η ασπρόμαυρη λογική : Οι Κούρδοι εχθροί μας, άρα οι Τούρκοι φίλοι μας και τούμπαλιν.
    Το μόνο που θέλησα, ήταν να επισημάνω ιστορικά γεγονότα και να θέσω το ερώτημα : Πόσο αξιόπιστοι σύμμαχοι(στα πλαίσια του αμοιβαίου συμφέροντος πάντα) μπορει να είναι οι Κούρδοι, όταν στο παρελθόν έχουν χρησιμοποιηθή εναντίον μας;
    Στο παρελθόν εκείνο, δεν κατάφεραν να διακρίνουν ότι οι Τούρκοι, λόγω της ιδιοσυστασίας των ως λαού και των συμφερόντων τους, μετά την χρησιμοποίησή τους, θα μετατρέπονταν σε εχθρούς τους;
    Τι είναι αυτό που θα μας κάνει να πιστέψουμε ότι έχουν πλέον την κατάλληλη ιστορική παιδεία, ώστε να ενεργήσουν τώρα σκεπτόμενοι σε βάθος ιστορικού χρόνου;
    Σε περίπτωση διάλυσης της Τουρκίας, η Ελλάδα δεν θα διεκδικήση την επιρροή έστω στην Ανδριανούπολη και τα Μικρασιατικά παράλια σε κατάλληλο γεωγραφικό βάθος;
    Σε αυτή την περίπτωση, ποιοί θα είναι οι δυνητικοί μελλοντικοί αντίπαλοι, αν όχι οι Κούρδοι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλησπέρα σε όλους.

    Προσωπικά πιστεύω πως η τουρκία θα απωλέσει εδάφη και θα "μοιραστεί" γιατί λόγω ιδιοσυγκρασίας αλλά και αλαζονείας στο τέλος θα δαγκώσουν το χέρι του αφεντικού τους.

    Ενεργό ρόλο σε αυτό θα έχουν οι Κούρδοι, που όχι πως τους αγαπάει κανείς, απλά και συγκυριακά...θα "βολέψουν".

    Όπως ξέρω οι Κούρδοι συμμετείχαν στη Μικρασιατική καταστροφή, ωστόσο εκεί πρωτίστως καλύτερα θα ήταν να ασχοληθούμε με τα δικά μας λάθη.

    Σε κάποιο σχόλιο μου κάποτε, σε ανάρτηση που αναφερόταν σε πιθανό πόλεμο ανάμεσα στις δύο Κορέες, και που θύμισα τη παρουσία μας εκεί κάποτε, πολύ εύστοχα ο κύριος Καλεντερίδης μου απάντησε πως τα χρόνια περνάνε και οι σύμμαχοι αλλάζουν.

    Υπάρχει αν δεν κάνω και λάθος ένα "δόγμα" που λέει πως "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.