Οι Αττίλες έκαψαν ζωντανούς τους αιχμαλώτους στις ακτές της Αϊρκώτισσας

ΤΟΥ ΑΔΩΝΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ
Άγνωστες και τραγικές λεπτομέρειες έρχονται στο φως 35 χρόνια μετά την τραγωδία του 1974, μέσα από αφήγηση στη «Σ» τού Πανίκου Πάπαλλου, από την κατεχόμενη Λάπηθο. Με βάση όσα του εξομολογήθηκε η μητέρα του, λίγο πριν πεθάνει, ο Πανίκος Πάπαλλος μιλά για το απόγευμα της 7ης Αυγούστου. Στις ακτές της Λαπήθου, λέγει, η περιοχή ήταν γεμάτη πτώματα από τις σκληρές μάχες εκ του συστάδην. Το ηρωικό τάγμα 256 Πεζικού με έδρα το Διόριος της Κερύνειας, λόχος του Μηχανικού και της ΕΛΔΥΚ, είχε δώσει τον υπέρ πάντων αγώνα από τα χαράματα της 6ης Αυγούστου εν μέσω εκεχειρίας.
Οι Αττίλες, με τη συνοδεία αρμάτων, με όλμους που έβαλαν σταυροειδώς στις θέσεις των αμυνομένων και με βολές από τη θάλασσα, είχαν μετατρέψει την περιοχή σε κόλαση. Τα τμήματα είχαν αποδεκατιστεί αλλά και οι απώλειες του Αττίλα ήταν πολύ μεγάλες. Οι εισβολείς έπεσαν το απόγευμα πάνω στον ηρωικό τρίτο λόχο και αποδεκατίστηκαν. Τα άρματα γύριζαν πίσω για να φορτώσουν ξανά πεζικό και να συνεχίσουν την προέλασή τους. Οι γραμμές άμυνας σταθεροποιήθηκαν στην ακτή των Πανάγρων. Μέρος του ελληνικού πληθυσμού της Λαπήθου, κυρίως ηλικιωμένοι, εγκλωβίστηκαν στο χωριό τους. Μερικοί βρήκαν καταφύγιο στις επτά εκκλησίες του χωριού. Οι εισβολείς συνέχιζαν τις εκκαθαρίσεις και σκότωναν ό,τι εκινείτο.
Μαρτυρίες Τουρκοκυπρίων αλλά και κατοίκων, που έμειναν πίσω, αναφέρουν: Το απόγευμα της 7ης Αυγούστου, τα πτώματα άρχισαν να εκπέμπουν μια φρικτή δυσωδία. Οι Αττίλες είχαν ήδη μεταφέρει κοντά στις ακτές αιχμαλώτους από τους πολίτες αλλά και κάποιους στρατιώτες, που έπεσαν στα χέρια τους. Συγκέντρωσαν τα πτώματα σε δυο-τρεις μεγάλους σωρούς. Ο αριθμός των νεκρών πολύ μεγάλος. Αττίλες και Ελληνοκύπριοι μαζί. Η γραία της Λαπήθου, που επιβεβαιώνει τις μαρτυρίες των Τουρκοκυπρίων, ήταν εκεί. Την έσωσαν συγχωριανοί της γιατί τους είχε κάμει κάποια καλά όταν ζούσαν στο χωριό. Τους βοήθησε και είχαν καλή σχέση. Αυτοί οι άνθρωποι ζήτησαν και απόσπασαν την Ελληνοκύπρια από τα χέρια των εκτελεστών. Ενώ μεταφερόταν από την περιοχή, είδε τους Αττίλες να μεταφέρουν τις σορούς των νεκρών από διάφορα σημεία της πεδιάδας. Σε έναν από τους σωρούς των νεκρών, οχήματα του στρατού εισβολής έριχναν εύφλεκτο υλικό και τους έκαιγαν. Μια μεγάλη στήλη μαύρου καπνού σκέπασε την Ελληνοκύπρια της Λαπήθου. Η οσμή της καμένης σάρκας και του μαζούτ. Τα κουφάρια φαίνονταν ανάγλυφα στις φλόγες και κάποια της φάνηκε ότι κινούνταν. Ήταν η πιο μακάβρια εικόνα της ζωής της. Αττίλες και Ελληνοκύπριοι πατριώτες σε κοινό σωρό καίγονταν. Σε χώρους πλησίον ακούγονταν τα κροταλίσματα των πολυβόλων από τις χαριστικές βολές. Οι στήλες των νεκρών μεγάλωναν. Η γυναίκα της Κύπρου πέθανε πριν από λίγο καιρό. Δεν ανέφερε τη μαρτυρία της στην Επιτροπή Διερεύνησης. Την κράτησε στη σκέψη της και δεν την επανέφερε εύκολα μετά το σοκ που υπέστη. Κοντά στο θάνατο ήρθαν όλες οι αναλαμπές της θύμισης. Εξομολογήθηκε με πολλές λεπτομέρειες τη ζωή της ως εγκλωβισμένη για τρία χρόνια στο χωριό της, στο γιο της. Τον παρακάλεσε να ενημερώσει τις Αρχές γιατί, όπως του είπε, τώρα καταλαβαίνει ότι όλα πρέπει να γίνουν γνωστά. Τα είπε λίγο πριν πεθάνει, για να τα καταγράψει η Ιστορία.

Επιβεβαιώνουν οι Τουρκοκύπριοι
Από διασταύρωση της πιο πάνω μαρτυρίας με Τουρκοκυπρίους της Βασίλειας και της Λαπήθου φαίνεται ότι όλα είναι αλήθεια. Τώρα πώς θα διακριβωθεί η ταυτότητα καμένων κουφαριών, είναι ένα σκληρό ερώτημα. Ίσως οι μπουλτόζες, που σκέπασαν τα αποκαΐδια, να σκέπασαν και κάποια από τα ίχνη. Κάποια οστά, οδοντοστοιχίες, θηρεούς και άλλα αντικείμενα των νεκρών στρατιωτών μας. Η Παναγία της Αϊρκώτισσας τα είδε όλα και τίποτε δεν μπορούν να διαγράψουν οι Αττίλες απ’ ό,τι έκαναν στα παιδιά της Κύπρου, που έπραξαν το αυτονόητο, υπερασπίστηκαν την πατρίδα. Αυτήν την πατρίδα, που οι ισχυροί της Γης μάς ζητούν να την κόψουμε στη μέση και να φτιάξουμε κράτος στα παιδιά των εισβολέων και τους συνεργάτες τους Τουρκοκυπρίους.
SHMERINH