8/5/09

Πώς αντιμετωπίζεται η κατοχή;

Το Γενάρη του 2009, δημοσίευσα άρθρο με τον πιο πάνω τίτλο. Ήταν πριν να διοριστεί ο Νταβούτογλου υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας και πριν από την απόφαση για Αποστολίδη. Στο άρθρο γινόταν αναφορά στον Νταβούτογλου και στις αποφάσεις Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων, με σκοπό να αναδειχθεί το έλλειμμα της δικής μας στρατηγικής.
Μια στρατηγική έχει νόημα αν αντιμετωπίζει πρώτα την αντίπαλη στρατηγική· π.χ. το σχέδιο Ανάν ήταν μια στρατηγική κίνηση που αποδοχή του, ως η εισήγηση κορυφαίων κομματικών στελεχών, θα μας είχε καταβαραθρώσει. Οι πολίτες υποχρέωσαν κομματικές ηγεσίες και στελέχη να συμμορφωθούν, ώστε η Κυπριακή Δημοκρατία να παραμείνει διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος, θωρακισμένη ως μέλος της Ε.Ε. με δυνατότητα διεκδίκησης. Κι άλλα σημαντικά αναχώματα που εμπόδισαν την προέλαση της τουρκικής στρατηγικής υπήρξαν πρωτοβουλίες ενεργών πολιτών, παρά την αντίθεση πολιτικών και αξιωματούχων της νομικής υπηρεσίας. Εντούτοις, όπως και στην απόφαση Αποστολίδη, πολιτικοί και κρατικοί αξιωματούχοι προσαρμόζουν εκ των υστέρων το λεκτικό τους στα όσα εκ των προτέρων υποδείκνυαν οι πολίτες και που τελικά με δική τους πρωτοβουλία κατόρθωσαν. Ακόμη και το μέγα επίτευγμα της ένταξης στην Ε.Ε. λειτουργεί ως ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΩΜΑ και όχι ως ανάχωμα για πολιτική που να προκαλεί κόστος και κυρώσεις της Τουρκίας. Και προκύπτει το ερώτημα: Θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε κάτι τέτοιο;
Για να διαμορφώσουμε αποτελεσματική στρατηγική, πρέπει να αποκρυσταλλώσουμε το στρατηγικό στόχο της Τουρκίας. Ο Καθ. Γεωπολιτικής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Ι. Μάζης περιγράφει τον Νταβούτογλου ως «πηγή στρατηγικής σκέψης για τη νέα εξωτερική πολιτική του Ερντογάν, βασισμένης στην ισλαμική ρίζα». Αυτό που ονομάστηκε νεο-Οθωμανισμός. Για την Κύπρο, ο Νταβούτογλου ομολογεί ότι «ακόμη και εάν δεν υπήρχε κανένας μουσουλμάνος Τούρκος στην Κύπρο, η Τουρκία είναι υποχρεωμένη να διατηρεί κυπριακό ζήτημα» και πως η Κύπρος «βρίσκεται μέσα στην καρδιά του ίδιου του ζωτικού χώρου της (Τουρκίας)». Σε σχέση με την κατάσταση μετά το '74, ο Νταβούτογλου είναι σαφής: Η Τουρκία απέκτησε στρατηγικό πλεονέκτημα που πρέπει να αξιοποιήσει -όχι ως αμυντικό στοιχείο πολιτικής- αλλά ως θεμελιώδες στήριγμα για περαιτέρω στρατηγική προέκταση με ιδιαίτερη εστίαση στην αξία της θαλάσσιας περιοχής. Αυτά επιβεβαιώνουν την αδιάσπαστη για δεκαετίες τουρκική στρατηγική για έλεγχο όλης της Κύπρου και δεν επιτρέπουν ψευδαισθήσεις (σε όσους αρέσκονται σε Κύπρο και Ελλάδα), αλλά απαιτούν ρεαλισμό για στρατηγική αντίληψη των πραγμάτων.
Η στρατηγική μας δεν ανέτρεψε την τουρκική κατοχή αλλά προσαρμόζεται σταδιακά στις τουρκικές απαιτήσεις. Ενώ διακηρύσσεται (ιδίως προεκλογικά) ότι το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής, αποδεχτήκαμε το κατοχικό καθεστώς ως ισότιμο συνομιλητή, τη στιγμή που η ουσία του Κυπριακού (π.χ. ασφάλεια, κατοχικά στρατεύματα, έποικοι, ανθρώπινα δικαιώματα κ.ά.) λέμε ότι αφορά στην Τουρκία. Αναγνωρίσαμε κάποιαν «αυτοδιοίκηση» στο καθεστώς των κατεχομένων, τη στιγμή που τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια αποφάσισαν ότι είναι υποτελές στην Τουρκία. Αυτά, μαζί με πολλά άλλα, χωρίς να κερδίσουμε ΤΙΠΟΤΑ κι ενώ θα μπορούσε να είμαστε αμετακίνητοι στην εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (π.χ. δικαίωμα ιδιοκτησίας και εγκατάστασης), τα οποία οι δικαστικές αποφάσεις καθιστούν ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ της όποιας λύσης. Εν τέλει, γιατί ΟΥΔΕΠΟΤΕ η Κύπρος απαίτησε αποζημιώσεις με βάση την καταδικαστική απόφαση εναντίον της Τουρκίας στην 4η Διακρατική; Γιατί αποφεύγουμε να προκαλέσουμε κόστος στην Τουρκία, αλλά καλούμε τρίτους (ΗΠΑ, Ε.Ε.) να την πιέσουν;
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.