29/7/09

Η δύναμη του διαβόλου

Και θα σας υποβάλει και αυτός ένα ερώτημα: «Μήπως υπάρχει κάτι για να λυπάται κανείς για την κατάσταση των Τουρκοκυπρίων;». Κατά τη γνώμη του, οι Τουρκοκύπριοι ζουν οπωσδήποτε την πιο ευτυχισμένη τους περίοδο. Υπάρχουν σαράντα χιλιάδες τουρκικού στρατού εδώ. Το μισό νησί βρίσκεται στα χέρια των Τούρκων. Δεν υπάρχουν Έλληνες ανάμεσά μας. Είναι όλοι Τούρκοι. Και μάλιστα όχι Τουρκοκύπριοι. Πιο Τούρκοι. Δεν απέμεινε κόμμα ή οργάνωση που δεν έχει υιοθετήσει το κράτος το οποίο ο ίδιος ίδρυσε το 1983. Δεν απέμεινε κανείς που δεν γιορτάζει με ενθουσιασμό την 20η Ιουλίου. Στα βουνά υπάρχει η σημαία. Και ο Μουσταφά Κεμάλ πάνω στΆ άλογο. Αν κουνήσει εκείνο το σπαθί του, θα σωριαστεί κάτω ο εχθρός. Πώς να μην είναι ευτυχισμένος; 'Αλλωστε, μήπως αυτό δεν ήταν το όνειρό του; Αφάνισε τους Τουρκοκύπριους. Έτσι πέρασε στην ιστορία.


'Αρχισαν να γίνονται διασκεδαστικές οι τηλεοπτικές συνεντεύξεις με τον Ντενκτάς. Η παρουσιάστρια του προγράμματος τον ρωτάει το εξής: «Μήπως ήταν ομοφυλόφιλος ο Μακάριος;» Σαστίζει ο κ. Ραούφ. Τι είδους ερώτηση είναι αυτή; «Πού να ξέρω εγώ», λέει. Και προσθέτει: «Κοίτα μωρέ τη γυναίκα!» Ποια είναι η γυναίκα; Η παρουσιάστρια.

Θεωρείται τυχερός ο Ντενκτάς επειδή ακόμη δεν υπήρξε ηγέτης πιο λαμπρός, πιο χαρισματικός από τον ίδιο. Διατηρεί τη δημοτικότητά του και σε αυτή την ηλικία. Επιπλέον, διαθέτει και άλλα χαρακτηριστικά που τον ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους πολιτικούς μας. Γράφει. Γράφει βιβλία. Γράφει άρθρα καθημερινά. Και μπορεί να γράφει ακόμη και ποιήματα. Ουσιαστικά, οι Κύπριοι πολιτικοί δεν συνηθίζουν να γράφουν βιβλία. Μήπως από τεμπελιά; Από νωχελικότητα; Από ανικανότητα; Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Αυτή η δουλειά έχει πολλά κεσάτια τόσο ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους όσο και ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους. Ο Μακάριος δεν έχει κανένα βιβλίο. Ούτε ο Σπύρος Κυπριανού. Ούτε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Ούτε ο Χριστόφιας. Ούτε ο Γιωρκάτζης και ο Σαμψών που άφησαν τη σφραγίδα τους στην ιστορία αυτή. Έχει μόνο ένα μικρό βιβλίο που δεν θεωρείται και πολύ σημαντικό ο Εζεκίας Παπαϊωάννου που είχε αναλάβει την ηγεσία ενός κόμματος όπως το ΑΚΕΛ για σαράντα χρόνια περίπου. Ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους ηγέτες μόνο ο Γλαύκος Κληρίδης έγραψε βιβλία.

Η κατάσταση είναι η ίδια και μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Το μοναδικό βιβλίο που έγραψε ο δρ Κιουτσιούκ εκδόθηκε μόνο μετά το θάνατό του. Ο εκ των ηγετών της ΤΜΤ Μπουρχάν Ναλμπάντογλου δεν έχει κανένα βιβλίο. Ούτε ο Μουσταφά Ακιντζί. Ούτε ο Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ. Ούτε ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Ούτε ο Νετζατί Οζκάν, ένας από τους πρώην ηγέτες μας. Ο Φαΐζ Καϊμάκ έγραψε μόνο ένα βιβλίο και του έδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον όνομα: «Πώς έφτασαν σε αυτά τα χάλια οι Τουρκοκύπριοι;» Ανάμεσα στους ηγέτες μας, τα περισσότερα βιβλία έγραψαν οι Οζκέρ Οζγκιούρ και Ραούφ Ντενκτάς.

Φαίνεται ότι ο Ντενκτάς είναι το άτομο που δίδει την περισσότερη σημασία σε αυτή την υπόθεση και καταβάλλει τον περισσότερο κόπο. Γράφει. Είτε ψέματα, είτε αλήθειες. Είτε υιοθετείτε αυτά που γράφει, είτε δεν τα υιοθετείτε. Γράφει όμως. Αφήνει κάτι σε αυτούς που θα έρθουν μετά από τον ίδιο. Ένας φίλος μου είπε το εξής: «Θα ήταν διαφορετική η κατάσταση αν η αριστερά διέθετε έναν ηγέτη όπως τον Ντενκτάς». Ένας άλλος φίλος, που απέδωσε μεταφυσικό νόημα στην ενέργεια που έχει ο Ντενκτάς σε αυτή την ηλικία, προέβη στην εξής διαπίστωση: «Αυτή είναι η δύναμη του διαβόλου». Οι άνθρωποι χωρίς αισθήματα και έλεος, λέει, είναι πιο δυνατοί και ζουν περισσότερο!

Όμως υπάρχει και εκείνο το ερώτημα που υπέβαλε ο εκ των πρώην ηγετών μας, Φαΐζ Καϊμάκ: «Πώς έφτασαν σε αυτά τα χάλια οι Τουρκοκύπριοι;». Νομίζω ότι δόθηκε εδώ και πολύ καιρό η απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Έφτασαν εξαιτίας του Ντενκτάς. Αν υποβάλετε σε αυτόν, βεβαίως, τούτο το ερώτημα, σίγουρα θα σαστίσει τόσο όσο σάστισε όταν τον ρώτησαν αν ο Μακάριος ήταν ομοφυλόφιλος. Και θα σας υποβάλει και αυτός ένα ερώτημα: «Μήπως υπάρχει κάτι για να λυπάται κανείς για την κατάσταση των Τουρκοκυπρίων;». Κατά τη γνώμη του, οι Τουρκοκύπριοι ζουν οπωσδήποτε την πιο ευτυχισμένη τους περίοδο. Υπάρχουν σαράντα χιλιάδες τουρκικού στρατού εδώ. Το μισό νησί βρίσκεται στα χέρια των Τούρκων. Δεν υπάρχουν Έλληνες ανάμεσά μας. Είναι όλοι Τούρκοι. Και μάλιστα όχι Τουρκοκύπριοι. Πιο Τούρκοι. Δεν απέμεινε κόμμα ή οργάνωση που δεν έχει υιοθετήσει το κράτος το οποίο ο ίδιος ίδρυσε το 1983. Δεν απέμεινε κανείς που δεν γιορτάζει με ενθουσιασμό την 20η Ιουλίου. Στα βουνά υπάρχει η σημαία. Και ο Μουσταφά Κεμάλ πάνω στΆ άλογο. Αν κουνήσει εκείνο το σπαθί του, θα σωριαστεί κάτω ο εχθρός. Πώς να μην είναι ευτυχισμένος; 'Αλλωστε, μήπως αυτό δεν ήταν το όνειρό του; Αφάνισε τους Τουρκοκύπριους. Έτσι πέρασε στην ιστορία.

ΤΟΥ ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Κωδικός άρθρου: 887199
ΠΟΛΙΤΗΣ - 29/07/2009, Σελίδα: 13

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.