19/8/09

Απειλή Στρατηγικού Βατερλώ Ελλάδας-Κύπρου: Ιστορικά πρωτοφανής η απομόνωση της Ελλάδας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Με «στρατηγικό Βατερλώ», πιθανώς εντός του έτους, απειλείται το δίδυμο «Ελλάδα-Κύπρος», όπως υπογράμμισε εύγλωττα η επίσκεψη, δηλώσεις και συμφωνίες του Βλαντιμίρ Πούτιν στην ‘Αγκυρα. Μόνο μια ταχεία, αποφασιστική αντίδραση της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου θα μπορούσε ίσως να το αποτρέψει, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι η χώρα (ακόμα περισσότερο η Κύπρος) διαθέτει κράτος και πολιτικό προσωπικό που χρειάζεται για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα εγκατέλειψε την «εθνοκεντρική» εξωτερική πολιτική της, που συχνά επεκρίθη ότι «απομόνωνε» τη χώρα από τους «πλούσιους και ισχυρούς». Υιοθέτησε, με λίγες εξαιρέσεις, την «ευρωατλαντική μονοκαλλιέργεια», εν ολίγοις έκανε αυτό που της έλεγαν Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες. Δεκατρία χρόνια αργότερα, για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία, η Τουρκία, βασικός γεωπολιτικός αντίπαλος της Ελλάδας, για την αντιμετώπιση του οποίου διαθέτει τεράστιους πόρους, έχει καλύτερες σχέσεις με όλους σχεδόν τους διεθνείς παίκτες. Για να «αποφύγουμε την απομόνωση» βρεθήκαμε πιο απομονωμένοι από ποτέ!
Διεθνείς «παίκτες» που συναγωνίζονται για την εύνοια της ‘Αγκυρας (η Ουάσιγκτον και οι φίλοι της μάλιστα και για το ποιός θα δώσει τη πιο δυνατή «σφαλιάρα» στην Αθήνα!). Η ‘Αγκυρα «μετράει» σήμερα στο διεθνές σύστημα πολύ περισσότερο απότι στο παρελθόν συγκρινόμενη με την Ελλάδα. ‘Εχει καλύτερες σχέσεις και με το ατλαντικό μπλοκ και με τους αντιπάλους του, και με τις ΗΠΑ και με το Ιράν, και με το Ισραήλ και με τους ‘Αραβες, όπως τις περισσότερες βαλκανικές χώρες. Επιδιώκει να εκτοπίσει οριστικά Αθήνα και Λευκωσία από την προνομιακή σχέση που πήγαν να αποκτήσουν με τη Μόσχα και να εξομαλύνει τις σχέσεις με τους Κούρδους και τους Αρμένιους, κάποτε παραδοσιακούς φίλους-συμμάχους των Ελλήνων. Ισχυρές δυνάμεις στη Γαλλία και τη Γερμανία, που είναι εναντίον της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ, δεν μπορούν να συμμαχήσουν με την Αθήνα λόγω της υποστήριξής της σε αυτή.
Κλείνοντας όσο μπορεί όλα τα «μέτωπά» της, και στερώντας, με την ενεργό, πολύπλευρη και πολυμερή πολιτική της, την Ελλάδα από τα περισσότερα παραδοσιακά της στηρίγματα, η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν ετοιμάζεται για την «τελική» και περισσότερο φιλόδοξη πολιτικο-διπλωματική «έφοδό» της, σε δύο κατευθύνσεις. Από τη μια, η πολιτική πρωτοβουλία για την επίλυση του «υπαρξιακού» της κουρδικού προβλήματος. Από την άλλη, σχεδιάζει ένα «διπλωματικό μπλιτζκριγκ», ελπίζοντας να καταγάγει μείζονα, στρατηγικής αξίας και σημασίας, διπλωματική νίκη στο «δυτικό μέτωπο».
Στο χειρότερο (για μας) σενάριο, οδηγώντας Κύπρο-Ελλάδα σε αποδοχή επαχθών ρυθμίσεων για Κυπριακό-Αιγαίο, που, επιπλέον, θα της προσφέρουν από τώρα, μέσω της συζητούμενης κυπριακής λύσης, πολλά από τα πλεονεκτήματα της τελικής ένταξης στην ΕΕ, καθιστώντας την εν πολλοίς αναπότρεπτη. Είτε (καλύτερο σενάριο) «ενοχοποιώντας» Κύπρο-Ελλάδα για τα προβλήματα στις σχέσεις και υποχρεώνοντάς τες να αποδεχθούν συνέχιση της ενταξιακής πορείας χωρίς να θέτουν όρους, αντίθετα, πιεζόμενες οι ίδιες να κάνουν «διευθετήσεις».

Η ρωσοτουρκική προσέγγιση
Μια εικοσάδα συμφωνιών (12 κρατικές, οκτώ ιδιωτικές) υπεγράφησαν κατά την επίσκεψη Πούτιν στην ‘Αγκυρα. Σε αυτές περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων:

- η συμφωνία για την εκτέλεση σεισμικών και άλλων εργασιών στην τουρκική ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα για τη διέλευση του αγωγού South Stream, που η Μόσχα δεν ήθελε να περάσει από την Ουκρανία. Η συμφωνία δεν περιορίζει τη στρατηγική αξία του αγωγού για Ελλάδα και Ευρώπη, που συνίσταται στην παράκαμψη της Τουρκίας για τις εισαγωγές ρωσικού αερίου, αφού ο αγωγός δεν διέρχεται από τουρκικό έδαφος ή τουρκικά χωρικά ύδατα (η πληροφόρησή μας βασίζεται στις ελληνικές κυβερνητικές πηγές και τα τουρκικά ΜΜΕ, γιατί τα ρωσικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για χωρικά ύδατα)
- συμφωνία πυρηνικής συνεργασίας που μπορεί να οδηγήσει στην κατασκευή τεσσάρων αντιδραστήρων. Τόσο αυτά τα σχέδια, όσο και το σχέδιο για την κατασκευή αντιδραστήρα στο Μπέλενε της Βουλγαρίας συνιστούν σοβαρή (οικολογική και μακροχρόνια στρατιωτική) απειλή ασφάλειας για την Ελλάδα. Η κυβέρνηση δεν κάνει απολύτως τίποτα για να την αντιμετωπίσει, ούτε προτίθεται να κάνει. Ενδεχόμενο πυρηνικό ατύχημα στο Μπέλενε θα οδηγήσει περισσότερο σε ελληνική παρά σε βουλγαρική καταστροφή, λόγω της φοράς των ανέμων το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Πυρηνικά εργοστάσια στην Τουρκία δημιουργούν μακροχρόνιο πρόβλημα ενδεχόμενης ανάπτυξης στρατιωτικού προγράμματος.
- συμφωνία (κατόπιν παρέμβασης Μπερλουσκόνι) για τη σύνταξη μελέτης σκοπιμότητας για τον πετρελαιαγωγό Σαμψούντα-Τζεϊχάν, που είναι ευθέως ανταγωνιστικός του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Λέγεται μάλιστα ότι έχει ήδη βρεθεί πετρέλαιο από το κοίτασμα Κασαγκάν που εκμεταλλεύεται η ιταλική ΕΝΙ, ενώ στην κατασκευή θα συμμετάσχει και ο όμιλος Τσαλίκ, συμφερόντων οικογένειας Ερντογάν. Αντίθετα μέχρι τώρα δεν έχει διατεθεί παρά το ήμισυ των ποσοτήτων πετρελαίου που θα μεταφέρει ο «Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη». Αξίζει στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε ότι ο «Μουργκάς-Αλεξανδρούπολη» δεν φαίνεται να έχει μεγάλη συμπάθεια μεταξύ ισχυρών πολιτικών που επηρεάζονται από το ισραηλινό λίομπυ στη Μόσχα, όπως ο κ. Γκρεφ. Μέγας φίλος του Ισραήλ είναι και ο Ιταλός Πρωθυπουργός
- συμφωνία κατασκευής υποθαλασσίου αγωγού αερίου Μπλου Στρημ 2 που θα συνδέει απευθείας Ρωσία και Τουρκία. Οι δύο πλευρές υποστηρίζουν ότι το αέριο θα διοχετευθεί στη συνέχεια στο Τζεϊχάν και, από κει, σε Κύπρο, Συρία και Ισραήλ, ενώ μεγαλεπήβολα σχέδια κάνουν λόγο για πενταπλό αγωγό (αέριο, πετρέλαιο, νερό, ηλεκτρικό, οπτικές ίνες) που θα φτάνει από το Τζεϊχάν στο Ισραήλ και από κει μέχρι την Ινδία (Τούρκος εθνικιστής σχολιαστής, από τους σοβαρότερους, κατηγόρησε τον Ερντογάν, ότι εξυπηρετεί εβραϊκά σχέδια με τον αγωγό αυτό.) Δεν γνωρίζουμε αν θα πραγματοποιηθούν όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια, που προϋποθέτουν περίπου την επαναχάραξη του πολιτικο-στρατιωτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής. Ο Μπλου Στρημ 2 πάντως θα είναι σχετικά μικρής δυναμικότητας αγωγός, που, αν τελικά για κάποιο λόγο, δεν κατασκευασθεί ο Σάουθ Στρημ, μπορεί να προταθεί για τον εφοιδιασμό της Ελλάδας με ρωσικό αέριο (ενδεχόμενο που λόγοι ελληνικής εθνικής ασφαλείας καθιστούν ή πρέπει να καθιστούν καθόλου επιθυμητό για την Αθήνα).
- συμφωνία για την κατασκευή αποθηκευτικού χώρου αερίου κάτω από την Αλμυρή Λίμνη (αντίστοιχες προτάσεις προς την Ελλάδα για αέριο και πετρέλαιο «γειώθηκαν» πρακτικά από την ελληνική κυβέρνηση)


Οι δύο πλευρές υπέγραψαν μια σειρά οικονομικών συμφωνιών, με τον τζίρο διμερών ανταλλαγών να έχει εκτιναχθεί ήδη στα 30δις δολλάρια και ο κ.Ερντογάν να «προβλέπει» 100δις σε τέσσερα χρόνια.
Οι συμφωνίες αυτές δεν ανατρέπουν, απειλούν όμως να ανατρέψουν, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες αμερικανικές πιέσεις στη Σόφια και την Αθήνα, τα δύο μεγάλα ορόσημα της ελληνορωσικής συνεργασίας: τον αγωγό Σάουθ Στρημ και τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Οι αγωγοί δεν έχουν άλλωστε μόνο ή κυρίως ενεργειακή σημασία, έχουν πρωτίστως πολιτικο-στρατηγική – και οι δύο προέκυψαν από πρωτοβουλία και ιδέα της Αθήνας, πρωτοβουλία και ιδέα που δεν στήριξε όμως με την απαραίτητη συνέχεια και δεν έχτισε πάνω της η Ελλάδα. Είναι σήμερα θλιβερό να θεωρείται ο αγωγός Σάουθ Στρημ ρωσο-τουρκο-ιταλικό έργο.
Οι δύο πλευρές χαρακτήρισαν «στρατηγική» τη σχέση τους, το δε ημιεπίσημο ΡΙΑ-Νόβοστι συνέκρινε τη φιλία με την Τουρκία με τη φιλία με τη Γερμανία, κάνοντας λόγο για «Βόρεια φιλία» και «Οθωμανική φιλία». Ο Ταγίπ Ερντογάν έδωσε πανηγυρικό χαρακτήρα στην επίσκεψη Πούτιν, αν και οι συνομιλίες φάνηκαν μάλλον δύσκολες και ο Πούτιν εμφανίστηκε ασυνήθιστα κουρασμένος και όχι πολύ κεφάτος στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε. Οι απεσταλμένοι των ρωσικών ΜΜΕ δεν ενθουσιάστηκαν με τους Τούρκους και περιέγραψαν με ειρωνικό τρόπο το στρίμωγμα των αξιωματούχων τους για μια θέση περιοπής στη συνέντευξη τύπου.
Κάνοντας το χατήρι του φίλου Ταγίπ, αλλά στέλνοντας με την ευκαιρία και το δεύτερο, σαφές μήνυμά του προς τον Δημήτρη Χριστόφια, μετά την εκλογή του τελευταίου, ο Ρώσος Πρόεδρος είπε ότι υποστηρίζει τα σχέδια του ΟΗΕ για την Κύπρο, μεταξύ των οποίων το σχέδιο Ανάν και την ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με τις «δύο χώρες» στην Κύπρο, όπως είπε, για να διορθώσει ευθύς αμέσως, σε «δύο πλευρές». Η διόρθωση χρειάστηκε πέντε μέρες για να γίνει αντιληπτή από την υπηρεσία τύπου της προεδρίας.
Συνήθως και οπωσδήποτε στην περίπτωση αυτή, οι υπογραφείσες συμφωνίες δεν είναι παρά η «κορυφή του παγόβουνου». Θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να σιγουρευτούμε για την έκταση και την ειλικρίνεια της ρωσο-τουρκικής «συνεννόησης». Με δεδομένο μάλιστα ότι οι «σφαίρες επιρροής» των δύο χωρών στην πρώην σοβιετική περιφέρεια τέμνονται – η γεωπολιτική σύγκρουση παραμένει το κατά βάση κυριαρχούν στοιχείο στις ρωσοτουρκικές σχέσεις των τελευταίων τριών αιώνων.

«Πλατωνικοί έρωτες» και «γάμοι συμφέροντος»
Ρωσικές διπλωματικές πηγές επιμένουν ότι οι συμφωνίες με την Τουρκία δεν αλλάζουν το σκηνικό στις ελληνορωσικές σχέσεις, ενώ και η (εξ απίνης καταληφθείσα) ελληνική πολιτική και διπλωματία εκτιμά ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν ποιά είναι η έκταση της ρωσοτουρκικής συμφωνίας, ενώ οι πράξεις Αθήνας και Μόσχας θα καταδείξουν κατά πόσον έχει τελειώσει άδοξα η δεύτερη προσπάθεια προσέγγισης Ελλάδας-Ρωσίας την τελευταία εικοσαετία (η πρώτη απόπειρα, έγινε με τους ρωσικούς πυραύλους S-300 και κατέληξε σε αξιοθρήνητα αποτελέσματα μετά την άτακτη υποχώρηση της Αθήνας). Συνήθως, μεταξύ Αθήνας και Μόσχας έχουμε σφοδρούς «έρωτες» που παραμένουν τελικά «πλατωνικοί», ενώ μεταξύ ‘Αγκυρας και Μόσχας «γάμους συμφερόντων».
Διπλωματικοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι οι τελευταίες εξελίξεις αντανακλούν απλά το βάρος της γεωπολιτικής θέσης της Τουρκίας και των ρωσο-τουρκικών οπικονομικών σχέσεων. Στην πραγματικότητα όμως αντανακλούν ακόμα περισσότερο την ελληνική αδυναμία και αμφιθυμία. Αδυναμία, γιατί η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη ευρωπαίκή χώρα που δεν διαθέτει στρατηγική ανάλυση πίσω από τη διπλωματία της, ανεξάρτητα κέντρα στρατηγικών μελετών, ούτε καλά – καλά αρκετούς ανθρώπους στα Υπουργεία Εξωτερικών και ‘Αμυνας που να μιλάνε τούρκικα, ρώσικα κλπ. και να μελετούν την πραγματικότητα αυτών των χωρών. Η ελληνική υπηρεσία πληροφοριών είναι υποτυπώδης, δίκτυο Ελλήνων ανταποκριτών στο εξωτερικό ουσιαστικά δεν υπάρχει. ‘Οπως δεν υπάρχει ελληνικό κράτος στην εσωτερική, έτσι δεν υπάρχει και στη διεθνή διάστασή του, η προχειρότητα και ο αυτοσχεδιασμός βασιλεύουν. Καμμία, ακόμα και από τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν λειτουργεί έτσι. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι στη Μόσχα λειτουργεί ένα ισχυρό τουρκικό και ένα ακόμα ισχυρότερο ισραηλινό λόμπυ, ενώ μια ολόκληρη μερίδα της ρωσικής κυβέρνησης υπό τον αντιπρόεδρο κ. Ιβανώφ καλλιεργεί την ιδέα μιας «ευρασιατικής συμμαχίας» με την Τουρκία. Αντίθετα, δεν υπάρχει στη ρωσική πρωτεύουσα καμιά αξιόλογη ελληνική δραστηριότητα, ούτε μεταξύ των δύο χωρών κάποιας μορφής στρατηγικός διάλογος.
Η προσέγγιση Καραμανλή-Πούτιν βασίστηκε κυρίως στην προσωπική «χημεία» των δύο και των συνεργατών τους Κωνσταντίνου Μπίτσιου και Αντρέι Βντόβιν (αμφότεροι απομακρύνθηκαν έκτοτε). Η «δημοτικότητα» του κ. Καραμανλή στο Κρεμλίνο έφτασε το ζενίθ όταν έβαλε το βέτο στο Βουκουρέστι («είναι ένας πολύ θαρραλέος άνθρωπος», ήταν το σχόλιο Ρώσου αξιωματούχου). ‘Εκτοτε όμως ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός φάνηκε να υποχωρεί, δίνοντας την εντύπωση τρομαγμένου ανθρώπου και πιθανώς «χρεώνοντας» στη ρωσική πολιτική του αμερικανική εχθρότητα και αποκαλύψεις σκανδάλων. Αντί να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς μηχανισμούς παραγωγής των σκανδάλων, προτίμησε την όπισθεν στην εξωτερική πολιτική, γεγονός που ενεθάρρυνε τους αντιπάλους του. Διάφοροι υπηρεσιακοί παράγοντες άρχισαν να ανακαλύπτουν απίθανα «προβλήματα» με τα ρωσικά θωρακισμένα. Σημαντικοί Υπουργοί της κυβέρνησης δεν απαντούσαν πλέον στα τηλέφωνα και τα αιτήματα συναντήσεων του Ρώσου Πρέσβη! Η Μόσχα εξακολουθούσε να στηρίζει την προσέγγιση, παρά τα προβλήματα που δημιουργούσε το ... ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, με τις θέσεις του στα αντιπυραυλικά, για τη Γεωργία κλπ., όταν ένοιωσε όμως και τον ίδιο τον Καραμανλή να κάνει πίσω, άρχισε να θέτει κι αυτή το κλασικό «ελληνικό ερώτημα»: «ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο». Το «δεντράκι» που «φύτεψαν» οι κ.κ. Καραμανλής και Πούτιν, με την ευλογία του Προέδρου της Δημοκρατίας, έπαυσε να ποτίζεται και άρχισε να «μαραίνεται».
Ισως βέβαια δεν έχουν ακόμα κριθεί όλα. Υπάρχει συμπληρωματικότητα αναγκών Αθήνας και Μόσχας, χρειάζεται όμως και η πολιτική βούληση και η συστηματική κρατική και διπλωματική υποστήριξη. Η ρωσική πλευρά δηλώνει πάντως ότι ενδιαφέρεται να συνεχίσει την προσέγγιση. Ενδιαφέρεται μάλιστα και για την θέση όλων των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων. Τοποθετηθείς προ αρκετών μηνών στην Αθήνα, ο νέος Ρώσος Πρέσβης συναντήθηκε ήδη με τον κ. Τσίπρα, που του δήλωσε ότι στηρίζει τους αγωγούς, αν και ξέχασε να το αναφέρει στην ανακοίνωσή του για τη συνάντηση ο Συνασπισμός. Ελπίζει να συναντηθεί σύντομα και να γνωρίσει και τον κ. Παπανδρέου.
Διπλωματικοί και στρατηγικοί αναλυτές υπογραμμίζουν ότι, όπως έχουν έλθει τα πράγματα, η σύσφιγξη των σχέσεων με τη Μόσχα, η περαιτέρω ανάπτυξη όχι μόνο των ενεργειακών, αλλά επίσης των αμυντικών και πολιτιστικών σχέσεων, αλλά και ενός σοβαρού «στρατηγικού διαλόγου» είναι «μονόδρομος» για τη χώρα, αν δεν θέλει, αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα, να βρεθεί προ ιδιαίτερα δυσαρέστων εκπλήξεων στην εξωτερική πολιτική της.
Κόσμος του Επενδυτή

13 σχόλια:

  1. μια ζωη προδοτες οι ρωσοι και γενικα οι κομμουνιστες..θελετε κι αλλες αποδειξεις???ο λιγουρης ο πουτιν πουληθηκε με τη πρωτη ευκαιρια στους μογγολους μολις μυριστηκε μασσα..ποιο ξανθο γενος ρε λιακοπουλε ,ξανθοι τσατσοι των τουρκων......και που να δεις που θα πουλησουν κσι s400 στους μογγολους οι ξανθος μογγολογλυφτες...αν ειναι αντρας με @@ ο καραμανλης να ακυρωσει εδω και τωρα τον μπουργκας-αλεξανδρουπολη και νακυρωσει και τα bmp3..και να ενισχυθει η διπλωματια με αμερικανους - ισραηλινους...τωρα ειναι η ευκαιρια να αναστρεψουμε το κλιμα εισ βαρος της τουρκιας απεναντι σε αμερικανους και ισραηλινους...κωστακη αστα σουβλακια και υψωσε λιγο αναστημα...ντορα κλεισε λιγο τα ποδια σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Nα τα πάρουμε από την αρχή λίγο.
    1)Η εξωτερική πολιτική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εσωτερική πολιτική. Πολύ απλά δηλαδή δεν μπορεί μια κυβέρνηση να ασκήσει σοβαρή εξωτερική πολιτική αν δεν έχει εξασφαλίσει στο εσωτερικό της την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συνοχή και την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση.
    2) Η εξωτερική πολιτική κρύβει μια σοβαρή αντίφαση , εννοώ εύκολα κανείς μπορεί να εκφραστεί και να διατυπώσει την άποψη του, χρειάζεται και απαιτείται ένα πλήθος γνώσεων. Παράλληλα όμως ο «κοινός νούς» πολλές φορές , ακριβώς επειδή λειτουργεί μακριά από συμφέροντα και σκοπιμότητες είναι σε θέση να πει με μεγαλύτερο βαθμό αντικειμενικότητας απόψεις.
    3)Όπως έχουμε διδαχθεί, απαιτείται για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής η επίτευξη του μέγιστου επίπεδου συνεργασίας σε όποιο επίπεδο είναι αυτό δυνατό με άλλες χώρες, η εκμετάλλευση της συμμετοχής σε ένα πλήθος διεθνών οργανισμών και η συστηματική προβολή θέσεων και απόψεων .
    4)Αυτό δεν συνεπάγεται ότι κάποιες χώρες θα προστρέξουν σε βοήθεια μας αλλά αυτό δεν σημαίνει και ταυτόχρονα ότι εμείς σε περίπτωση που βρισκόμαστε σε αδιέξοδο θα προστρέχουμε σε ευκαιριακές συμμαχίες.
    5)Βασική τέλος προϋπόθεση για την άσκηση σοβαρής εξωτερικής πολιτικής αποτελεί
    Και η με σαφήνεια διατυπωμένη θέση για τον προσδιορισμό των γεωγραφικών ορίων της χώρας (Fir,Xωρικά ύδατα,ΑΟΖ,όπως και σύνορα)Τέλος δε σαφής πολιτική απέναντι στις μειονότητες και στην ενσωμάτωση τους Στο εθνικό σύνολο και την κοινωνία

    Πότε στην ιστορία της Ελλάδας υπήρξαν τα παραπάνω;

    Οσο για την εθνοκεντρική πολιτική του Κου Παπανδρέου δεν ήταν του Κου Παπανδρέου ήταν του Κου ΓΙΑΝΝΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ.

    Αλλο πιστοί σύμμαχοι άλλοι πειθήνεια και άβουλα εκτελεστικά όργανα της ΔΥΣΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΠΡΟΣ asfalitis13
    ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΛΙΓΟ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ. ΟΥΤΕ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΜΑΣ ΠΟΥΛΗΣΑΝ, ΟΥΤΕ ΑΝ ΑΓΑΠΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΕΒΡΑΙΟΥΣ ΘΑ ΑΠΟΚΤΕΙΣΟΥΜΕ ΕΡΕΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΑΣΕΙΣ ΙΣΧΥΡΕΣ. ΤΟ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΟΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ. ΑΝ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΝΑ ΧΑΙΔΕΨΕΙ ΤΑ ΜΟΓΚΟΛΙΑ ΤΗΝ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ. ΑΝ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ, ΑΓΓΛΙΑΣ, ΙΣΡΑΗΛ, ΟΥΓΚΑΝΤΑΣ, ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΙ ΑΛΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ, ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΙΔΕΥΟΥΝ. ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ......ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ. ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΕΞΑΣΚΕΙΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙΣ Η ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΟΙΟ ΠΟΛΛΑ, ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ.ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΑΦΕΣ ΣΟΥ, ΚΑΙ ΝΑ ΚΙΝΗΣΕ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΣΟΥ. ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΥΛΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ.....ΜΑΛΛΟΝ ΟΝΕΙΡΕΥΩΜΑΙ.
    SHADOW

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο κ. Κωνσταντακόπουλος δεν το βάζει κάτω. Δεν θέλει να καταλάβει ότι η ελληνορωσική προσέγγιση δεν μας «έκατσε» και ότι οι Ρώσοι στηρίζουν κι αυτοί την Τουρκία (κορόιδα είναι;). Η Ελλάδα έχασε αλλεπάλληλες ευκαιρίες, δεν είχε ποτέ (τουλάχιστον μεταπολεμικά) εξωτερική πολιτική χαραγμένη εις βάθος χρόνου και τώρα δρέπει θύελλες από τους ανέμους που έσπειρε. Ο Παπανδρέου προσπάθησε να ακολουθήσει έναν τριτοκοσμικό δρόμο βασιζόμενους σε «αξιόπιστους» συμμάχους, όπως τον Καντάφι, τον Αραφάτ, τον Άσσαντ και τον ... Ίντι Αμίν Ντντά. Είδαμε κι αυτού τις επιτυχίες, που βασιζόταν στην ανύπαρκτη «πατροπαράδοτη ελληνοαραβική φιλία», που πολλοί επικαλούνται και σήμερα ακόμη. Ίσως απόρροια της αυταπάτης αυτής, είναι και το αντιεβραϊκό μίσος που σήμερα κυριαρχεί σχεδόν σε όλο τον επονομαζόμενο «πατριωτικό» χώρο και που ασφαλώς στερείται λογικής.
    Η Ελλάδα κατάφερε να μείνει μόνη, συμφωνώ ότι πλησιάζει το Βατερλώ, αφού δεν κατάφερε να αναπτύξει σχέσεις ούτε για συνεργασία στον στρατιωτικό τομέα, όπως η Τουρκία, μιας και απέρριψε δύο προτάσεις του Ισραήλ (μία επί Παπανδρέου το 1994 και μία αργότερα επί Σημίτη). Κατάφερε να μείνει μόνη και με ένα σωρό προβλήματα να την βαραίνουν (οικονομικά, λαθρομετανάστες, πολιτική αστάθεια, διαφθορά κ.λπ.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν είναι απομονωμένη η Ελλάδα. Είναι περήφανο τμήμα της Νέας Οθωμανίας, με βεζυροπούλα διοικητή, μόνο που δεν το λέμε ακόμα. Το κρατάμε για... έκπληξη στους ιθαγενείς, θα τους το πούμε εν ευθέτω χρόνω μη τους έρθει απότομη τέτοια ευτυχία, μια που η διεθνής κοινότητα το γνωρίζει ήδη προ πολλού...
    ΙοΠ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. >.τωρα ειναι η ευκαιρια να αναστρεψουμε το κλιμα εισ βαρος της τουρκιας απεναντι σε αμερικανους και ισραηλινους..<

    Καλό θα ήταν όσοι σχολιάζουν εδώ, να χρησιμοποιούν κάποια επιχειρήματα.
    Εγώ δε βλέπω να άλλαξε κάτι στην στάση της Αμερικής έναντι της Τουρκίας, από πού προκύπτει αυτό το "τωρα"; Γενικώς, τέτοιου είδους σχόλια, κρίνοντας και από την γλώσσα, στερούνται σοβαρότητας και δεν βοηθούν στους σκοπούς αυτού του ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη, ιδεολογικό και προσωπικό προσκύνημα στη Ρωσία τον περ. Νοέμβριο. Συναντήθηκε με τον Πρόεδρο Μεντβέντιεφ αλλ’ όχι με τον Πούτιν. Προτίμησε, ατυχέστατα, να συναντηθεί με το ΓΓ του ΚΚ της Ρωσίας Ζουγκάνοβιτς. Μέγα πολιτικό και διπλωματικό ολίσθημα. Δεν θέλουμε να ισχυριστούμε ότι ο Πούτιν τα φύλαγε στο Δ. Χριστόφια. Όμως, δεν δεχόμαστε ότι ο πανέξυπνος Πούτιν δεν είναι ενήμερος για το Κυπριακό. Ούτε δεχόμαστε ότι οι δηλώσεις του έγιναν για να… ικανοποιήσει τους Τούρκους. Τα πράγματα είναι απλά στην κυνική τους διάσταση. Η Τουρκία είναι μεγάλη, σημαντική, αξιόπιστη και γεωπολιτικής, στρατηγικής σημασίας χώρα, καίριος διαμετακομιστικός σταθμός ενέργειας.
    Aπο την ΣΗΜΕΡΙΝΗ Του Σαββα ιακωβιδη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στην πραγματική ζωή αντίθετα απ’ τον κόσμο των ιδεών μας δεν υπάρχει το απόλυτο μαύρο ούτε το απόλυτο άσπρο. Υπάρχουν οι άπειρες αποχρώσεις του γκρίζου. Εδώ στην Ελλάδα αυτό δεν εννοούμε να κατανοήσουμε. Υπήρξε μια στρατηγική συμφωνία με την Ρωσία για ένα αγωγό φυσικού αερίου. Σχεδόν κανείς όμως δεν ήταν σε θέση να σκεφτεί από πού θα περνάει αυτός ο αγωγός και τώρα ελεεινολογούμε τον εαυτό μας για το ότι χρειάζεται η σύμπραξη της Τουρκίας για να πραγματοποιηθεί. Είμαστε πραγματικά απίθανοι. Αν υπάρχει ένας κίνδυνος στρατηγικής απομόνωσης της Ελλάδας δεν θα οφείλεται σε κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο στην αδυναμία προσήλωσης σε στρατηγικούς στόχους. Και αυτό δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με πολιτικούς, κόμματα ή στρατηγικούς εταίρους αλλά με την ίδια την νοοτροπία του έλληνα. Που ξεχειλίζει από αυτό το δημοσίευμα. Τα πράγματα είναι απλούστατα. Εμείς θέλουμε να τα θολώνουμε. Στρατηγική «ευρασιαστική» δεν μπορεί να υπάρξει. Έχει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο κατευθύνσεις η Ρωσία είτε να κλειστεί στον εαυτό της θεωρώντας όλους τους άλλους αντιπάλους είτε να ανοιχτεί στον κόσμο. Ο κύριος χώρος της Ρωσίας είναι η Ευρώπη. Αλλά θα πρέπει να ανοιχτεί μέσα από το εμπόριο και την συνεργασία. Οι αμερικανοί και διάφορά αυτονομημένα λόμπι της Αμερικής για δικούς τους λόγους δεν θέλουν ένα τέτοιο άνοιγμα της Ρωσίας λόγω του ότι θα αποκτηθεί μεγάλη δύναμη τόσο από αυτούς που θα δεχτούν την συνεργασία της Ρωσίας όσο και στην ίδια την Ρωσία. Χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους για να την αποκλείσουν. Αυτές οι μέθοδοι είναι από πολύ κτηνώδεις όπως τα περιστατικά στην Γεωργία μέχρι πολύ εξευγενισμένες όπως το «ευρασιατικό» ιδεολόγημα. Δεν υπάρχει μέλλον σε καμιά στρατηγική σχέση αν δεν στηρίζεται σε κάποιο κοινό πολιτιστικό υπόβαθρο. Αν θέλει κάποιος ας ανατρέξει στα ρωσικά στρατιωτικά εμβατήρια που ανοίγουν τις εορταστικές παρελάσεις του τέλους του «Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου» για να καταλάβει το υπόβαθρο πάνω στο οποίο κινούνται οι ρωσοτουρκικές σχέσεις. Μην τσιμπάμε το δόλωμα. Άλλο Ελλάδα άλλο Τουρκία στο ρωσικό συλλογικό υποσυνείδητο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει οι ρώσοι να έχουν αιώνιους εχθρούς τους τούρκους. Εδώ οι έλληνες προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτή την εχθρότητα. Αλλά ας μην πάμε και στο άλλο άκρο και βλέπουμε πίσω από κάθε προσπάθεια την «ευρασιατική» στρατηγική συνεργασία. Οι αγωγοί είναι καλοί για τους ρώσους όταν τους δίνουν διαφοροποίηση διελεύσεων. Εμείς θα πρέπει να καταλάβουμε ότι σε αυτό το επίπεδο παίζουμε. Δηλαδή στην διαφοροποίηση των διελεύσεων των φυσικών πόρων που ελέγχει η Ρωσία. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Τώρα αν θεωρούμε ότι τα ρωσικά όπλα είναι καλά δεν βλέπω γιατί δεν θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία σ’ αυτό τον τομέα. Όχι μόνο στρατιωτική αλλά και τεχνολογική. Εμπειρία υπάρχει και άνθρωποι υπάρχουν. Αλλά πρέπει επιτέλους να αποβάλλουμε φοβίες και να αποδεχτούμε ότι δικός μας στρατηγικός ρόλος δεν είναι να φέρουμε σε αντιπαράθεση την Ρωσία με την Τουρκία, αλλά να ανοίξουμε τις πόρτες τις Ευρώπης στην Ρωσία και εμείς μαζί με άλλους ευρωπαίους. Και πιστέψτε με υπάρχουν πολλοί τέτοιοι.-

    Ελευθέριος Β.

    Υ.Γ. Στρατηγικές επιλογές δεν στήνονται με προσωπικές χημείες αλλά με σύγκλιση συμφερόντων και αυτή η προϋπόθεση υπάρχει στις Ελληνορωσικές σχέσεις και πάει πολύ πέρα από τον Καραμανλή και τον Πούτιν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η πολιτικη του ανοιγματος στην Ρωσια ήταν (ορθη κατά τη γνώμη μου) ήταν απορροια της παρουσιας του Π. Μολυβιάτη στο ΥΠΕΞ. Υπάρχει κανεις να μου εξηγησει γιατι ο κος Καραμανλης απεμακρυνε τον Μολυβιατη και ανεβασε στο νευραλγικο αυτο πόστο την κα Κουβελου-Μητσοτακη????

    Τι περιμενατε δηλαδη να συμβει με την πολιτικη του ανοιγματος στη Ρωσια?? Ειναι αυτο βάθος πολιτικου σχεδιασμου.

    Περιμενω μια νηφαλια και λογικη απαντηση.

    ΖΕΥΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο πολιτικός που δεν ξέρει να διαχειρίζεται μια νίκη είναι απλώς άχρηστος.
    Ενώ εκείνος που δεν ξέρει να διαχειριστεί μια ήττα είναι επικίνδυνος.
    Πάντως η κατάντια της ανύπαρκτης εξωτερικής πολιτικής συμβαίνει επί ημερών της Ν.Δ και πρέπει να το παραδεχτούμε.

    Μ.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "Πάντως η κατάντια της ανύπαρκτης εξωτερικής πολιτικής συμβαίνει επί ημερών της Ν.Δ και πρέπει να το παραδεχτούμε."


    Εξ αιτίας της ανύπαρκτης αποτρεπτικής πολιτικής των νυν κυβερνώντων εναντι της Τούρκικης επιθετικότητας,γέμισε το παρόν ιστολόγιο απο "απελπισμένους"(διότι πρεπει να ειναι πολυ απελπισμένος όποιος προτείνει κάτι τέτοιο)που ενυπνιάζονται μια στρατηγική συμμαχία Ελλάδας-Ισραήλ. Να "βάλουμε" δηλαδή "τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα"!Τι λέτε ωρε λεβέντες!Δεν κάνουμε καλύτερα ομαδικό "σεπούκου";


    Μίνως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΠΡΟΣ ΑΣΦΑΛΙΤΗ 13.
    ΦΙΛΕ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΜΠΛΕΝΤΕΡ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ.
    ΚΥΝΗΓΑΣ ΧΙΜΜΑΙΡΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τὰ πράγματα δὲν εἶναι καθόλου ἁπλά.
    Ἐμεῖς οἱ ἕλληνες δυστυχῶς ψηφίζουμε μὲ γνώμονα τὰ μικροσυμφέροντά μας καὶ ποιὸς θὰ μᾶς διορίση τὸ παιδί, χωρὶς νὰ σκεφτόμαστε ἐὰν θὰ ὑπάρχη τὸ κράτος ἐργοδότης ἢ ἐὰν θὰ ἔχη νὰ τὸ πληρώνη.
    Ἡ θέσις μας εἶναι διεθνῶς ἀδυνατισμἐνη ἀφοῦ ζοῦμε μὲ δανεικὰ χρήματα. Τὰ ἄλλα κράτη τί μποροῦν νὰ ἐλπίζουν ὅτι θὰ πάρουν ἀπὸ ἐμᾶς;
    Οὔτε μισθοφόροι νὰ πολεμήσουμε δὲν πᾶμε στὰ Ἀφγανιστὰν, Πακιστάν, Ἰρὰκ κ.λπ.
    Δυστυχῶς ἡ Ἑλλάδα γιὰ νὰ πάη ἐμπρός, πρέπει νὰ ἀρκεστῆ σὲ αὐτὰ ποὺ παράγει καὶ ὄχι στὴν αὔξηση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου μὲ ξένα χρήματα, διότι σὲ λίγο οὔτε μὲ πλήρη ὑποτέλεια στοὺς ἄμερικανοὺς καὶ στοὺς εὐρωπαίους δὲν θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ τὴν βολέψουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.