«Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…»

Όταν έγινε η σύλληψη του Τούρκου δημοσιογράφου και βρέθηκαν στην κατοχή του κασέτες και φωτογραφίες, «τότε μάθαμε για τη σύλληψη του Φίλιππου και των άλλων τεσσάρων στρατιωτών που ήταν μαζί του», λέει ο αδελφός του, επισημαίνοντας ότι από εκείνη τη στιγμή «είχαμε καταλάβει ότι είχαν εκτελεστεί αφού όλα τα γεγονότα συνέκλιναν προς αυτό. Όμως η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία, γι’ αυτό ποτέ δεν πάψαμε να περιμένουμε και να αγωνιζόμαστε από κάθε προσφερόμενη έπαλξη, η μητέρα μας, η αδελφή μου κι εγώ, αφού ο πατέρας μας είναι κι αυτός αγνοούμενος».


ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
Ένα ακόμα κεφάλαιο από την τραγωδία των αγνοουμένων του 1974 έκλεισε αυτές τις μέρες και αφορά στην περίπτωση των πέντε στρατιωτών του 398 Τάγματος Πεζικού που συνελήφθηκαν την πρώτη μέρα της δεύτερης εισβολής και εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τους Τούρκους. Ανάμεσα τους ο 18χρονος τότε Φίλιππος Χατζηκυριάκος, από τη Αμμόχωστο, ο οποίος στη φωτογραφία-σύμβολο των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή γονατιστός μεταξύ δυο συναδέλφων του. Στα ντοκουμέντα της Επιτροπής Αγνοουμένων, από κάποιο λάθος, υποδεικνυόταν στη θέση του άλλος στρατιώτης ενώ και τα δικά του στοιχεία δημοσιεύονταν λανθασμένα, κάτι που η οικογένεια είχε επισημάνει εδώ και αρκετά χρόνια.
Με έντονη συγκίνηση, ο αδελφός του Αντρέας Χατζηκυριάκος, φέρνει στη μνήμη του τις αρετές που διέκριναν το Φίλιππο αλλά και τις τελευταίες στιγμές που έζησαν μαζί. «Ήταν πολύ ήσυχο παιδί, του άρεσε να στήνει και να ξηλώνει, να δημιουργεί… Άριστος μαθητής της Τεχνικής Σχολής, είχε καταφέρει να φτιάξει μόνος του ποδήλατο…». Δεν είχε ακόμα κλείσει τα 18 όταν κατατάγηκε στην Εθνική Φρουρά όπου «από την πρώτη στιγμή ξεχώρισε για το ήθος και τις ικανότητες του, γι’ αυτό και έγινε λοχίας πριν την ολοκλήρωση της εκπαίδευσης των πρώτων 40 ημερών».
Η τελευταία φορά που τον είδε η οικογένεια του ήταν στα γενέθλια του στις 16 Ιουνίου, ένα μήνα πριν την έναρξη της εισβολής. «Ήρθε στο σπίτι μου στην Έγκωμη για να δει τα παιδιά μου κι εκεί μιλήσαμε για τελευταία φορά…», λέει ο αδελφός του και κάθε τόσο η φωνή του διακόπτεται από τη συγκίνηση, καθώς θυμάται την έναρξη των τραγικών γεγονότων που ανάγκασε τα δυο αδέλφια, όπως και τόσους άλλους νέους να εμπλακούν στη δίνη του πολέμου. Άλλοι σκοτώθηκαν εκείνο το μαύρο Ιούλιο, άλλοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι, άλλοι χάθηκαν, με τις οικογένειες τους να μην βρίσκουν ανάπαυση καθώς δεν είχαν καμιά πληροφόρηση για την τύχη τους. «Στις 13 Αυγούστου ψάξαμε να βρούμε το Φίλιππο και φτάσαμε μέχρι τη γραμμή της Μιας Μηλιάς. Εκεί ο στρατός επέμενε να μην προχωρήσουμε γιατί είχε σπάσει η γραμμή και έρχονταν οι Τούρκοι προς τα κάτω… Από εκείνη τη στιγμή άρχισε η αναστάτωση και προσευχόμουν στην Παναγία να φωτίσει τον αδελφό μου να πάει προς τη δεξιά πλευρά του δρόμου κι όχι αριστερά… Όπως το φοβόμουν όμως είχε τραβήξει προς το Μαραθόβουνο όπου είχαμε συγγενείς…».
Όταν έγινε η σύλληψη του Τούρκου δημοσιογράφου και βρέθηκαν στην κατοχή του κασέτες και φωτογραφίες, «τότε μάθαμε για τη σύλληψη του Φίλιππου και των άλλων τεσσάρων στρατιωτών που ήταν μαζί του», λέει ο αδελφός του, επισημαίνοντας ότι από εκείνη τη στιγμή «είχαμε καταλάβει ότι είχαν εκτελεστεί αφού όλα τα γεγονότα συνέκλιναν προς αυτό. Όμως η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία, γι’ αυτό ποτέ δεν πάψαμε να περιμένουμε και να αγωνιζόμαστε από κάθε προσφερόμενη έπαλξη, η μητέρα μας, η αδελφή μου κι εγώ, αφού ο πατέρας μας είναι κι αυτός αγνοούμενος». Μέχρι που ανακοινώθηκε ότι ταυτίστηκαν τα οστά που βρέθηκαν σε πηγάδι στο Τζάος με το DΝΑ του Φίλιππου.

>>πέφτει η αυλαία

Η ΑΥΛΑΙΑ της τραγωδίας θα πέσει στις 5 Σεπτεμβρίου όταν η Εθνική Φρουρά θα παραδώσει τα οστά του για την κηδεία. Για την οικογένεια όμως παραμένει ακόμα ανοικτό το κεφάλαιο του αγνοούμενου πατέρα Στέφανου Χατζηκυριάκου.


ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ