Το Πινόκιο

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Το πινόκιο είναι ο πρωταγωνιστής της πολιτικής μας ζωής. Ουδέποτε τόσα ψέματα έχουν ειπωθεί από τόσους πολλούς. Πρόκειται για πανδημία μπροστά στην οποία ωχριά η «γρίπη των χοίρων». Αρχηγοί, ταμίες, υπεύθυνοι, οι θεσμικώς εμπλεκόμενοι, παριστάνουν ότι δεν ξέρουν ποιος γέμιζε τα κομματικά ταμεία και για ποιο λόγο. Αρνούνται το οφθαλμοφανές, αυτό που έχει καταλάβει και πιστεύει όλος ο υπόλοιπος κόσμος, ότι ο κ. Χριστοφοράκος (δηλαδή η Ζήμενς) ήταν μέγας χορηγός και ευεργέτης κομματικών (και προσωπικών…) ταμείων. Και όμως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο καταδικάστηκε ο κ. Χριστοφοράκος. Προφανώς διότι προσκόμισε τις απαραίτητες αποδείξεις για να πετύχει την καταδίκη του εκεί ώστε να γλιτώσει τις επιπτώσεις από εδώ. Αντί, λοιπόν, να ζητούνται αποδείξεις από τον κ. Χριστοφοράκο θα όφειλαν όλοι να τις ζητήσουν από τους Γερμανούς.
Η Ζήμενς δεν είναι απλώς μια κολοσσιαία εταιρία ανάμεσα σε πολλές άλλες. Είναι κορυφαίος πυλώνας της γερμανικής οικονομίας, σύμβολο της γερμανικής ταυτότητας και ισχύος σε όλο τον κόσμο. Όπως (έως πρόσφατα) η Τζένεραλ Μότορς ταυτίζονταν με την πολιτική και οικονομική ισχύ των ΗΠΑ. Τα προβλήματα άρχισαν όταν στις ΗΠΑ αποφασίστηκε να ανοίξει ο «φάκελος Ζήμενς». Η άμεση ορατή συνέπεια ήταν το πλήγμα κατά της εταιρίας. Εμμέσως, όμως, το πολιτικό πλήγμα ήταν απείρως σοβαρότερο για τη Γερμανία που διεκδικεί την ηγεσία της Ευρώπης, έστω και αν αυτή η πλευρά έμεινε για ευνόητους λόγους στο σκοτάδι. Εξάλλου στην ίδια τη Γερμανία είναι πολλοί (και ισχυροί) όσοι δεν βλέπουν με καλό μάτι τη διάθεση προσέγγισης του Βερολίνου με τη Μόσχα την οποία εγκαινίασε ο σοσιαλδημοκράτης Σρέντερ και συνεχίζει προσεκτικά η κ. Μέρκελ.
Το κουβάρι στην Αθήνα είναι μπλεγμένο. Είναι τα πινόκιο που όσο μιλάνε τόσο βλέπουμε να μεγαλώνει η μύτη τους. Είναι εκείνοι (και ο κ. Χριστοφοράκος)που θέλουν να σώσουν τον εαυτό τους. Είναι αυτοί (τώρα σε άμυνα)που υπερασπίστηκαν τις γερμανικές τοποθετήσεις και εκείνοι (εμφανίζονται άσπιλοι) που τους πολεμούν από άλλα μετερίζια, στο πλαίσιο που μόλις περιγράφηκε. Ο τόπος είναι έρμαιο αποφάσεων που λαμβάνονται εκτός Ελλάδας, από κρατικούς θεσμούς ξένης χώρας. Νομικά αυτό δεν είναι παράδοξο ούτε αθέμιτο. Αναμφίβολα, όμως, στη Γερμανία αντιλαμβάνονται τις επιπτώσεις των αποφάσεων τους στις εσωτερικές μας εξελίξεις. Θα ήταν παράλογο οι γερμανικές Αρχές να μην προστατεύουν, παράλληλα με την τήρηση των νόμων, και τα γενικότερα, μελλοντικά, συμφέροντά τους στην αντιπαράθεσή τους με ανταγωνιστές στην Ελλάδα. Μ’ ένα σμπάρο μερικά (δικά μας) τρυγόνια θα πέσουν. Τα άλλα πέταξαν ή θα πετάξουν.
EΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή 21-9-09