31/8/09

Πώς ξεκίνησε η ΕΕ


Καθώς κατά πάγια παράδοση η στήλη αυτή δεν απουσιάζει ποτέ από τη θέση της, ακόμη και κατά την περίοδο των θερινών διακοπών, σκέφθηκα να αναφερθώ με σειρά άρθρων εκτός επικαιρότητας στο πάντοτε επίκαιρο αλλά και κινδυνεύον όραμα της Ενωμένης Ευρώπης.

Υπενθυμίζω ότι κατά την προεκλογική περίοδο αλλά και μετά τις ευρωεκλογές ελάχιστα ασχοληθήκαμε με αυτό, εξ ου και οι επικίνδυνες για πολλούς εκπλήξεις από τα αποτελέσματα και την τεράστια αποχή. Ο καλός συνάδελφος, φίλος και γείτονας Γιώργος Ρωμαίος σχολίαζε στο άρθρο του της 14ης Ιουνίου: «Θα τρίζουν τα κόκαλα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και των οραματιστών της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης... Οι διάδοχοί τους πολιτικοί ηγέτες όλων των κρατών-μελών και όλων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων “μίκρυναν” την Ευρώπη στα όρια των εθνικών κρατών και ενταφίασαν τη μοναδική ευκαιρία να πληροφορηθούν οι λαοί ποια είναι η ρότα του ευρωπαϊκού σκάφους, που συνεχώς ενισχύεται με ετερόκλητα πληρώματα» . Αλήθεια, πόσοι από τους επιζώντες παλαιότερους θυμούνται και πόσοι από τους νεότερους ξέρουν ποια υπήρξε η αφετηρία του οράματος της Ενωμένης Ευρώπης και σε ποιες αξίες προβλέφθηκε να στηρίζεται;

Και πρώτα πώς ξεκίνησε η ιδέα για την Ενωση της Ευρώπης. Στον αυτοκράτορα των Φράγκων Καρλομάγνο αποδίδουν με πάθος και ιδιοτελή φανατισμό οι ηγεμονεύουσες της ΕΕ Γαλλία και Γερμανία την πρώτη προσπάθεια δημιουργίας της Ενιαίας Ευρώπης, που επιδιώχθηκε πότε με το ξίφος και πότε με τη διπλωματία. Οπως ακριβώς και η προηγηθείσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Με μόνη ίσως διαφορά το ότι η συνεκτική δύναμη της καρλομάγνειας αυτοκρατορίας ήταν η χριστιανική θρησκεία. Το 800 μ.Χ. ο Κάρολος Α΄ ή Καρλομάγνος στέφθηκε από τον Πάπα αυτοκράτορας των Φράγκων και της Ευρώπης. Επρόκειτο για εφήμερη προσπάθεια, η οποία άλλωστε επετεύχθη κυρίως με τη βία, με ποταμούς αίματος και τρομοκρατικές πράξεις και πολύ λιγότερη συναίνεση. Στη νεότερη εποχή προβάλλουν ως κορυφαίοι ευρωπαϊστές κυρίως ο Βίκτωρ Ουγκό, ο Αριστίντ Μπριάν και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.

Εμείς οι Ελληνες με βασικό χαρακτηριστικό τον γραικυλισμό και από φόβο μήπως κακοχαρακτηριστούμε ως Ελληναράδες αγνοούμε ότι ο πρώτος ευρωπαίος πολιτικός που πρότεινε την ένωση της Ευρώπης ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας. Την εισηγήθηκε ως υπουργός Εξωτερικών της Τσαρικής Ρωσίας στο περίφημο συνέδριο της Βιέννης το 1815 μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Με βάση την Ιερά Συμμαχία τους οι τότε συμμαχικές δυνάμεις χάραξαν σύνορα, αναγνώρισαν κράτη και ρύθμισαν τις σφαίρες επιρροής τους. Το να αποκρύπτουν σήμερα τον ρόλο του Καποδίστρια οι Δυτικοευρωπαίοι κατανοείται, έστω και αν δεν συγχωρείται. Βλέπετε, ο προτείνων ήταν Ρώσος και Ελληνας. Το να τον αγνοούν όμως και οι Ελληνες δείχνει πόσο η ιστορία μας και οι αντιλήψεις μας προσδιορίζονται από ξένες επιρροές και συμφέροντα και πόσο περιφρονούμε εαυτούς και την πολυχιλιετή και γεμάτη προσφορά ιστορία του γένους και του τόπου μας (πολύτιμη η σχετική τεκμηριωμένη έρευνα της αείμνηστης ιστορικού Ελένης Κούκου, καθώς και του Αλέξανδρου Δεσποτόπουλου). Ας σημειωθεί ότι ο Καποδίστριας εκπόνησε το ομοσπονδιακό σύνταγμα της Ελβετίας μετά την απελευθέρωσή της από τα στρατεύματα κατοχής του Ναπολέοντα και αυτό αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο το πρότυπο του σχεδίου της Συνταγματικής Συνθήκης, που έστω και κολοβή συμφωνήθηκε πρόσφατα από τα 27 κράτη-μέλη της ΕΕ. Οι Ελβετοί πάντως τιμούν τον Καποδίστρια με δύο αγάλματά του στη Ζυρίχη και στη Γενεύη, αν θυμάμαι καλά. Εμείς, ως γνωστόν, τον δολοφονήσαμε στο Ναύπλιο και διαπομπεύουμε την εν Αθήναις προτομή του παρέχοντας σχετικό άσυλο και ατιμωρησία στις βέβηλες και αδίστακτες ορδές αναρχικών που καθημερινά καταστρέφουν, χλευάζουν, τρομοκρατούν, ληστεύουν και δολοφονούν.

Η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης προέκυψε αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως διέξοδος στους ως τότε συνεχείς πολέμους μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Σκέφθηκαν: Αντί να αλληλοσφαζόμαστε για το ποιος θα έχει περισσότερο ζωτικό χώρο, οικονομικό όφελος και κυριαρχική ισχύ, γιατί να μην ενώσουμε τις χώρες μας και να εναρμονίσουμε από κοινού τα συμφέροντά μας; Ετσι συνεργαζόμενοι να επιτύχουμε όλοι μαζί μια ισχυρή οικονομικά και πολιτικά παρουσία και πορεία στην παγκόσμια σκηνή, ήταν το σκεπτικό τους. Απόλυτα σωστό. Και δικαιώθηκε. Διότι έκτοτε η Ευρώπη ζει μιαν αδιατάρακτη περίοδο ειρήνης και σταθερά αυξανόμενης ευημερίας, έστω και με διακυμάνσεις.

Την ιδέα τη διατύπωσε ως πολιτική πρόταση ο γάλλος διανοητής Ζαν Μονέ, την υιοθέτησε και την προώθησε ο τότε γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ρομπέρ Σουμάν (και όχι Ρόμπερτ Σούμαν όπως κατά κανόνα αναφέρεται μολονότι Γάλλος, καθώς οι αμαθέστατοι αγνοούν ότι ο Ρόμπερτ Σούμαν υπήρξε ένας από τους κορυφαίους γερμανούς συνθέτες κλασικής μουσικής). Υλοποιήθηκε ως πρώτος πυρήνας της με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινοπραξίας Ανθρακα και Χάλυβα στις 18 Απριλίου 1951. Ιδρυτικά μέλη ήταν η Γαλλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Εξι χώρες. Η επιτυχία του εγχειρήματος της κοινοπραξίας αυτής οδήγησε ύστερα από έξι χρόνια στην ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, της άλλοτε πασίγνωστης ΕΟΚ ή Κοινής Αγοράς. Η σχετική Συνθήκη της Ρώμης υπογράφηκε στις 25 Μαρτίου 1957.

Πόσοι όμως ξέρουν σήμερα ότι η εφαρμογή της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης ήταν αποτέλεσμα σχετικών πιέσεων, αν όχι απαιτήσεως των Ηνωμένων Πολιτειών; Γι΄ αυτό το γεγονός και άλλα άγνωστα και μάλλον «απαγορευμένης» αναφοράς την επόμενη Κυριακή.

Οι λησμονημένες αξίες της ΕΕ

Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι στην ένωση της Ευρώπης έπαιξε ρόλο κυρίως η σχετική βούληση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής;

Οι Αμερικανοί πίεσαν για την ένωση για δύο κυρίως λόγους:

α) διότι πλήρωσαν πολύ ακριβά σε αίμα και χρήμα την αλληλοσφαγή των Ευρωπαίων καθώς χρειάστηκε να παρέμβουν στρατιωτικά και στον Α΄ και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σωτήρια επέμβασή τους χρειάστηκε δύο φορές για να βάλουν τέλος στην ευρωπαϊκή αιματοχυσία και στην παρ΄ ολίγον κυριαρχία της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Και

β) διότι ήδη την πρόσκαιρη συμμαχία των Δυτικών Συμμάχων με τη Σοβιετική Ενωση κατά του Αξονα διαδέχθηκε πολύ σύντομα ο Ψυχρός Πόλεμος και η παγκόσμια ιμπεριαλιστική αναμέτρηση μεταξύ των δύο πυρηνικών υπερδυνάμεων. Οι ΗΠΑ ενθάρρυναν πιεστικά τους Ευρωπαίους να ενωθούν για να εμποδιστεί η περαιτέρω διείσδυση της σοβιετικής κυριαρχίας σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο. Και το πέτυχαν οικονομικά με το Σχέδιο Μάρσαλ που οδήγησε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στρατιωτικά με το ΝΑΤΟ, την ατλαντική συμμαχία. Ισως αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι ΗΠΑ έχουν αποφασιστική(;) άποψη στα ευρωπαϊκά πράγματα και περίπου υπαγορεύουν τις σχετικές εξελίξεις. Ακριβώς γι΄ αυτό και ο νέος παράκλητος των «προοδευτικών» δυνάμεων, χαρισματικός πάντως και ευεργετικά τολμηρός (προς το παρόν) πρόεδρος Ομπάμα προωθεί (απαιτεί) την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

Ενα άλλο θεμελιώδες στοιχείο που επιμελώς αποσιωπάται από τους αναλυτές της διαδικασίας προς την ολοκλήρωση του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι το σε ποιες αρχές και αξίες βάσισαν την πρωτοβουλία τους οι ιδρυτές της. Να τους θυμηθούμε:

πρώτα πρώτα οι γάλλοι συντηρητικοί πολιτικοί Μονέ και Σουμάν, βαθύτατα πιστοί χριστιανοί, και φυσικά ο γάλλος ηγέτης στρατηγός Ντε Γκωλ, ο οποίος είχε ως σύμβολό του τον γνωστό σταυρό της Ιωάννας της Λωρραίνης (Ζαν ντ΄ Αρκ). Ηταν επίσης οι χριστιανοδημοκράτες ηγέτες της Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ και της Ιταλίας Ντε Γκάσπερι, καθώς και ο φανατικός καθολικός βέλγος σοσιαλιστής Ανρί Σπάακ. Είχε προηγηθεί αμέσως μετά τον πόλεμο η ιστορική πρώτη συνάντηση των ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας Ντε Γκωλ και Αντενάουερ. Τότε με οδηγό τη χριστιανική αγάπη προς τον πλησίον και το «αγαπάτε και τους εχθρούς υμών» επικύρωσαν τη συμφιλίωση των δύο παραδοσιακά εχθρικών χωρών στον περίφημο καθεδρικό ναό της Ρεμς στη Γαλλία, όπου και προσευχήθηκαν από κοινού.

Οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης διακήρυσσαν ότι το όραμά τους για την ενωμένη Ευρώπη στηρίζεται στις αξίες της χριστιανικής πίστης (συμφιλίωση, ειρηνική συνύπαρξη, αγάπη προς τον πλησίον, αλληλεγγύη). Τότε οι περισσότεροι ευρωπαίοι σοσιαλιστές και φυσικά οι κομμουνιστές αλλά και οι ακροδεξιοί απέρριπταν αυτό το όραμα. Οι κομμουνιστές και οι ακροδεξιοί το απορρίπτουν και σήμερα. Και φυσικά οι φονταμενταλιστές άθεοι της Ευρώπης κάθε κόμματος που, όπως και οι παρηκμασμένοι Βυζαντινοί, προτιμούσαν το μουσουλμανικό φέσι από τη χριστιανική τιάρα. Σε αυτό οι Αμερικανοί, βαθύτατα θρησκευόμενοι, γενικώς δεν διαφωνούν. Αφού απορρίπτετε τον χριστιανισμό, συμφωνούμε με τον εξισλαμισμό σας. Αρκεί να πιστεύετε σε κάποια θρησκεία. Σ΄ αυτό θα συμβάλει αποφασιστικά και η Τουρκία, που απαιτούμε να εντάξετε στην ΕΕ, μας λένε.

Θα προσθέσω και κάτι πολύ σημαντικό, που έχει επιμελώς αγνοηθεί από τη μνήμη της ιστορίας και νομίζω ότι δεν αναφέρεται πια σε κανένα επίσημο κείμενο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπάρχει γενικά η εντύπωση ότι ο γνωστός κύκλος με τα αστέρια στη σημαία της άλλοτε ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκής Ενωσης αντιστοιχεί προς τον αριθμό των κρατών-μελών της, όπως συμβαίνει με την αστερόεσσα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Πρόκειται για πλάνη αφού τα αστέρια της ευρωπαϊκής σημαίας είναι 12, ενώ η ΕΟΚ ξεκίνησε με έξι κράτη-μέλη και σήμερα αριθμεί 27. Η αλήθεια είναι ότι εκείνοι που σχεδίασαν τη σημαία και που οριστικοποιήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1955 την εμπνεύστηκαν από την Αποκάλυψη του ευαγγελιστή Ιωάννη και συγκεκριμένα από τη φράση: «Και σημείον μέγα ώφθη εν τω ουρανώ. Γυνή περιβεβλημένη τον ήλιον και η σελήνη υποκάτω των πόδων αυτής, και επί της κεφαλής αυτής στέφανος αστέρων δώδεκα, και εν γαστρί έχουσα, και κράζει ωδίνουσα και βασανιζομένη τεκείν».

Ο καθηγητής της Φιλοσοφίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Π. Τζαμαλίκος, ο οποίος ερεύνησε επιμελώς το θέμα, υπενθυμίζει: «Η λογική και ο συμβολισμός της ευρωπαϊκής σημαίας δεν είναι άλλος από εκείνη των πιστών χριστιανών που οραματίστηκαν την Ενωση και υπογραμμίζει τον θρησκευτικό χαρακτήρα και το κοινό πολιτιστικό υπόβαθρο των κρατών που συνέστησαν την Ευρωπαϊκή Κοινότητα». Ο τότε ιρλανδός πρόεδρος των υπουργών Εξωτερικών του Συμβουλίου της Ευρώπης Liam Cosgrave υψώνοντας τη σημαία αυτή στο Στρασβούργο στις 13.12.1955 είπε: «Το 12 είναι το σύμβολο της πληρότητας και της απλότητας, έτσι όπως πρέπει να είναι η ενότητα των λαών μας. Να κυματίζει επί μακρόν, ελεύθερα και ειρηνικά, με την ευλογία του Θεού». Και όπως σχολιάζει ο καθηγητής Τζαμαλίκος, «ήταν η εποχή που οι ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες αναφέρονταν στον Θεό. Σε αντίθεση με το σήμερα, όπου στον Θεό αναφέρονται μόνο οι αγιατολάχ, οι Ταλιμπάν και ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Στην Ευρώπη ο Θεός είναι απαγορευμένος από τον δημόσιο πολιτικό λόγο» (περιοδικό «Πανεπιστημιούπολη», Θεσσαλονίκη, 2003). Αλλά θα συνεχίσουμε.

Το απερίσκεπτο ξεχείλωμα της ΕΕ

Συνεχίζω για τρίτη Κυριακή το εν πολλοίς άγνωστο οδοιπορικό της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το ξεκίνημα έως σήμερα, καθώς θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε τι ήταν όταν ορθώς ενταχθήκαμε και πώς βαθμιαία μεταλλάσσεται σε πρωτόγνωρο μεν μόρφωμα, που όμως έχει ή επιδιώκει να έχει τα χαρακτηριστικά μιας αυτοκρατορίας. Ηδη τα συγκρουόμενα ηγεμονικά συμφέροντα αλλοιώνουν μέχρις αφανισμού το αρχικό όραμα και καθιστούν προβληματική την ολοκλήρωσή του.

Στο ξεκίνημά της η Ευρωπαϊκή Ενωση απαρτιζόταν από έξι χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο). Η Βρετανία, η οποία δεν ήθελε να επιτύχει το εγχείρημα, επί χρόνια μποϊκοτάριζε με ποικίλους τρόπους την Κοινότητα. Τελικά φοβούμενη μήπως μείνει εκτός του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι, αλλά και για να μπορέσει να το κατευθύνει κατά τα συμφέροντά της, αλλά και τα αντίστοιχα των Ηνωμένων Πολιτειών (άλλοτε αποικία της, αλλά και πρόθυμος συνεργός στις στρατηγικές της φιλοδοξίες), αποφάσισε το 1973 να ενταχθεί στην ΕΟΚ μαζί με τη Δανία και την Ιρλανδία. Στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα των εννέα πια εντάχθηκε το 1981 και η Ελλάδα ως δέκατο μέλος.

Μετά πέντε χρόνια, το 1986, η ΕΟΚ διευρύνθηκε ακόμη περισσότερο με την ένταξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Μετά 10 χρόνια, το 1996, τρεις ακόμη χώρες (Αυστρία, Σουηδία και Φινλανδία) συγκρότησαν την ΕΟΚ των «15», ενώ με τη Δυτική Γερμανία ενώνεται και η Ανατολική για να αναδείξουν από κοινού την Ομοσπονδιακή Γερμανία στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή χώρα σε πληθυσμό και την πρώτη ευρωπαϊκή οικονομική δύναμη.

Ηδη η ασταμάτητη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης παίρνει πια ηπειρωτικές διαστάσεις. Αποκτά το 1999 ενιαίο νόμισμα, που το υιοθετούν 11 χώρες, μαζί με την Ελλάδα, και παίρνει άλλη υφή και προσανατολισμό. Γίνεται πολύ μεγάλη. Με πλήθος από αρκετά ετερόκλητους λαούς, δυσκίνητη, με τεράστιες ανισότητες, πολυδιάστατη, με πολυέξοδη και σπάταλη γραφειοκρατία και με αδυναμία λήψεως ομόφωνων αποφάσεων. Η κατάσταση επιδεινώνεται καθώς αποφασίζεται και η περαιτέρω διεύρυνσή της με την ένταξη 10 ακόμη χωρών (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία, Τσεχία, Μάλτα και Κύπρος). Μετά τρία χρόνια εντάσσονται η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Ετσι ο κολοσσός αυτός αντιμετωπίζει πια πλήθος δυσλειτουργιών και αδιεξόδων. Είναι δύσκολες έως αδύνατες οι αποφάσεις του, τεράστια τα συγκρουόμενα συμφέροντα και βαθιές οι ανισότητες.





Ως μόνη διέξοδος θεωρήθηκε η έγκριση μιας Συνταγματικής Συνθήκης που θα δεσμεύει ως Καταστατικός Χάρτης όλες τις χώρες-μέλη και θα προωθεί πέραν της οικονομικής και την πολιτική ένωση, που εξακολουθεί να μην υφίσταται. Το λεγόμενο Σύνταγμα εν τούτοις δεν εγκρίθηκε από όλες τις χώρες. Στη Γαλλία και στην Ολλανδία αποδοκιμάστηκε με δημοψήφισμα, ενώ η Βρετανία, παρά την ειδική ευνοϊκή μεταχείρισή της, αρνείται στην ουσία να το αποδεχθεί, μολονότι το είχε προσυπογράψει η κυβέρνησή της. Επίσης θεωρείται βέβαιο ότι αν γίνει δημοψήφισμα στη Βρετανία το Σύνταγμα θα απορριφθεί με μεγάλη πλειοψηφία. Η παταγώδης αποτυχία των Εργατικών στις ευρωεκλογές και η σχεδόν βέβαιη ανάδειξη κυβερνήσεως συντηρητικών στις προσεχείς εθνικές εκλογές συνεπάγεται δημοψήφισμα και βέβαιη απόρριψη και της Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης και εκ νέου απόρριψη του ευρώ.

Για να αποτραπεί ο κίνδυνος παράλυσης και το ενδεχόμενο διάλυσης οι 27 χώρες υιοθέτησαν το 2007 αντί του Συντάγματος μια Μεταρρυθμιστική Συνθήκη, γνωστή σήμερα ως Συνθήκη της Λισαβόνας, που όμως θα εφαρμόζεται περίπου «α λα καρτ». Και αυτό γιατί έγιναν δεκτές σχεδόν όλες οι απαιτήσεις ορισμένων χωρών για τις οποίες άλλα θα ισχύουν. Ελπίζεται πάντως ότι, έστω και κολοβή, συνεχίζεται η πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά χωρίς εμβάθυνση και συνοχή και με άγνωστο μέλλον, ιδίως τώρα με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ηδη έχει κατ΄ αρχάς εγκριθεί περαιτέρω διεύρυνσή της με την Τουρκία και ορισμένες άλλες μικρές βαλκανικές χώρες, αλλά με ένταση και αμφισβητήσεις. Ο γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί αρνείται π.χ. να δεχθεί τη συμμετοχή της Τουρκίας. Το ίδιο και η καγκελάριος Μέρκελ.

Ενώ οι κυριαρχούντες άθεοι του διαφωτισμού και οι πρώην κομμουνιστές, μαζί με τους μαρξίζοντες σοσιαλιστές, αρνούνται κάθε αναφορά στις χριστιανικές αξίες, πάνω στις οποίες εν τούτοις θεμελιώθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ετσι διευκολύνεται με κάθε τρόπο ο εξισλαμισμός της, ώστε να μην έχει τον χαρακτήρα χριστιανικής λέσχης. Η εμμονή του νέου αμερικανού προέδρου στην ένταξη της Τουρκίας είναι αμφίβολο ότι δεν θα ικανοποιηθεί από τους προς το παρόν απορρίπτοντες την ουσιαστική αυτοκτονία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Θα υπενθυμίσω και θα υπογραμμίσω το θεμελιώδες στοιχείο το οποίο συνιστούσε την ελκτική δύναμη για την ένωση: την ισότητα μεγάλων και μικρών στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα· την ομοφωνία. Με τη διεύρυνσή της η ομοφωνία καθίσταται εκ των πραγμάτων αδύνατη. Ετσι η απλή ή αυξημένη πλειοψηφία τείνει να επικρατήσει παντού. Αναπόφευκτα, αντί ενιαίου χώρου, δημιουργούνται μπλοκ κρατών με κοινά συμφέροντα ή ιστορικές παραδόσεις. Παράλληλα οι μεγάλες χώρες τείνουν να αγνοούν το συμφέρον και τις ευαισθησίες των μικρών. Αυτό ήδη το αντιληφθήκαμε οδυνηρά στην περίπτωση της Κύπρου. Ετσι το ισχύον ακόμη βέτο της δεν προβάλλεται, επειδή υπάρχει φόβος ότι θα αγνοηθεί, ενώ η Ελλάδα σε πολλά θέματα θεωρείται ήδη δεύτερης κατηγορίας συγγενής. Και οι θλιβεροί συμβιβασμοί μας ακολουθούν ο ένας τον άλλον. Ηδη έχει τεθεί έντονα το ερώτημα: Ποια είναι τα όρια της Ευρώπης; Αλλά γι΄ αυτά την επόμενη Κυριακή.

Ποια είναι τα όρια της Ευρώπης;


Μα ποια είναι επιτέλους τα όρια της Ευρώπης και με ποια κριτήρια θεωρείται μια χώρα ευρωπαϊκή; Το ερώτημα απασχολεί κάθε σοβαρό μελετητή του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι αλλά ελάχιστα την πολιτική ηγεσία των 27 χωρών. Οι νέοι στρατηγικοί προσανατολισμοί της υπερδύναμης, η παγκοσμιοποίηση, το ενεργειακό πρόβλημα, η εκ νέου διεκδίκηση ρόλου υπερδύναμης από τη Ρωσία και η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση έχουν αλλάξει ριζικά το σκηνικό και σκιάζουν ακόμη περισσότερο το μέλλον της Ευρώπης. Είναι σαφέστερο τώρα ότι θα πρέπει επιτέλους να απαντηθεί το ερώτημα που θέτει πια ευθέως ο νέος δυναμικός ηγέτης της Γαλλίας Σαρκοζί: Ποια είναι η Ευρώπη και ποια τα όριά της;

Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, όχι μόνο δεν υπάρχει σαφής ορισμός της Ευρώπης, αλλά αποφεύγεται όπως από τον Διάβολο το λιβάνι ακόμη και κάθε σχετική συζήτηση.

Εξ όσων γνωρίζω σε καμία συνθήκη, σε κανένα επίσημο κείμενο της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν προσδιορίζεται ποια είναι η Ευρώπη. Στο άρθρο 1 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ενωση αναφέρεται ως στόχος της η στενότερη ένωση των λαών της Ευρώπης, αλλά δεν προσδιορίζεται ποιοι είναι οι λαοί της Ευρώπης. Το ίδιο αναπάντητη παραμένει η σχετική απορία και από το περίφημο Σχέδιο Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στο άρθρο 1 του Σχεδίου αναφέρεται: «Με βάση τη βούληση των πολιτών και των κρατών της Ευρώπης να οικοδομήσουν το κοινό μέλλον τους, το παρόν Σύνταγμα ιδρύει την Ευρωπαϊκή Ενωση». Και πιο κάτω προσθέτει: «Η Ενωση είναι ανοικτή σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, που σέβονται τις αξίες της και δεσμεύονται να τις προάγουν από κοινού». Παραμένει όμως και πάλι αναπάντητο το ερώτημα: «Ποια είναι τα ευρωπαϊκά κράτη;». Φαίνεται να θεωρείται αυτονόητη η απάντηση. Κι όμως στην πραγματικότητα οι συντάκτες των νεότερων συνθηκών βρίσκονται σε αμηχανία και προτιμούν να αποφεύγουν να γίνουν σαφείς. Κυρίως για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και στρατηγικών επιδιώξεων.

Αν ετίθετο σε οποιονδήποτε απλό πολίτη το ερώτημα ποιες είναι οι ευρωπαϊκές χώρες, η απάντηση θα ήταν πιθανότατα ότι είναι εκείνες που βρίσκονται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ωστόσο ο γεωγραφικός προσδιορισμός της Ευρώπης, αυτονόητος πριν από λίγα χρόνια, σήμερα απορρίπτεται από τους επίσημους εκφραστές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και από τους περισσότερους δεδηλωμένους υπέρμαχους της Ενωμένης Ευρώπης. Αντίθετα, η έννοια της Ευρώπης τείνει βαθμιαία να ταυτιστεί με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά και αυτή η απάντηση είναι αβάσιμη, αφού υπάρχουν αναμφίβολα ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Νορβηγία, η Ελβετία, η Ισλανδία και οι περισσότερες Βαλκανικές, που γεωγραφικά ανήκουν στην Ευρώπη αλλά δεν είναι μέλη της ΕΕ.

Γίνεται επίσης δεκτό ότι γεωγραφικά μη ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Τουρκία, είναι ευπρόσδεκτες ως μέλη της ΕΕ. Ακριβώς γι΄ αυτό απορρίπτονται ως στοιχείο της ευρωπαϊκής ταυτότητας και τα γεωγραφικά όρια και τα κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Γι΄ αυτό προβάλλεται η πολυπολιτισμικότητα, όχι ως αποδοχή και προστασία της διαφορετικότητας, αλλά ως απόρριψη της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ταυτότητας. Απορρίπτεται ακόμη και η Ιστορία. Αλλά αν θεωρήσουμε ως Ευρώπη αυτή την Ευρωπαϊκή Ενωση, πρόκειται για μια ιδιότυπη συνένωση κρατών και λαών, που ξεκίνησε και τείνει να ολοκληρωθεί ως ενιαία αγορά, που λειτουργεί με βάση τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας και του ελεύθερου ανταγωνισμού, ως χώρος ελευθερίας, ασφάλειας, δικαιοσύνης, χωρίς εσωτερικά σύνορα. Αλλά αν αρκούν τα προαναφερθέντα, η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης τείνει να μην έχει όρια. Αφού έτσι μπορεί ή και οφείλει να περιλάβει στους κόλπους της και κάθε άλλη εκτός αυτής χώρα που υιοθετεί ή δηλώνει ότι υιοθετεί, σέβεται και εφαρμόζει ή δέχεται να εφαρμόσει στην πράξη αυτό το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό μοντέλο. Αρα είναι μια έννοια ρευστή, η οποία έκτοτε συνεχώς διευρύνεται, χωρίς να μπορεί κανείς να αρνηθεί την ένταξη σε αυτήν απροσδιορίστου αριθμού χωρών. Οχι μόνο εκείνων που από αιώνων απαρτίζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο αλλά και χωρών εκτός αυτής. Αρκεί αυτές να καλύπτουν τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις.

Ετσι εξηγείται το γιατί γίνεται αποδεκτή ως μέλος της ΕΕ και η Τουρκία, μολονότι είναι ασιατική χώρα. Για τον ίδιο λόγο έχει υποβάλει υποψηφιότητα το Μαρόκο. Απολύτως εύλογη είναι η αντίστοιχη φιλοδοξία της Ουκρανίας, της Γεωργίας, της Αρμενίας και- γιατί όχι;της Ρωσίας, αν και όποτε αυτή εκδηλωθεί.

Θεωρητικά, ακόμη και η Αυστραλία μπορεί να ζητήσει να γίνει μέλος της ΕΕ. Γιατί με βάση τα προαναφερθέντα κοινά οικονομικά και πολιτικά χαρακτηριστικά και η Αυστραλία, αλλά επίσης οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την ένταξή τους στην ΕΕ. Πολύ περισσότερο μάλιστα καθώς έχουν εποικιστεί κυρίως από Ευρωπαίους και με τα ίδια περίπου πολιτικοοικονομικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την έννοια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και ασφαλώς πολύ περισσότερο από όσο η Τουρκία, το Μαρόκο ή και το Ισραήλ. Μια τέτοια σκέψη κανείς εξ όσων γνωρίζω δεν υιοθετεί, μολονότι προς τα εκεί κατατείνει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Και αυτό από τη στιγμή που ως βασικό χαρακτηριστικό της καθορίζεται πια η αποδοχή μόνο των οικονομικών, πολιτικών και ορισμένων ανθρωπιστικών αξιών που τη διέπουν. Αυτονόητες όμως είναι και οι ενστάσεις που υπαγορεύουν η γεωγραφία, η ιστορία, ακόμη και η χαρτογραφία, αλλά κυρίως η πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης.

Αλλά περί αυτών την επόμενη Κυριακή.


Ο χριστιανισμός και η ΕΕ

Η Ιστορία θέλει την Ευρώπη να έχει αφετηρία την ελληνική μυθολογία και βάση τις πολιτικές και πολιτιστικές αξίες που πήγασαν από την αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη. Αυτά τα δύο συστήματα αξιών και κανόνων εμπλουτίσθηκαν και συνδιαμορφώθηκαν υπό την καταλυτική επήρεια της χριστιανικής θρησκείας, που κυριάρχησε στην ευρωπαϊκή κυρίως ήπειρο και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, με ενοποιητικό κρίκο την Αναγέννηση. Ας θυμηθούμε ότι ο Απόστολος Παύλος διδάσκοντας τον χριστιανισμό στο μεγαλύτερο μέρος τού τότε γνωστού κόσμου επονομάστηκε Απόστολος των Εθνών. Αλλωστε και ο διαφωτισμός, με καθυστέρηση αιώνων, βασίσθηκε στις θεμελιώδεις αρχές και αξίες του χριστιανισμού, όπως διακηρύχθηκαν από τον Απόστολο Παύλο, έστω και αν πολύ βολικά το λησμονούν αυτό οι «προοδευτικοί» πολέμιοι της καθοριστικής χριστιανικής συμβολής στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Μολονότι ακόμη και ο άθεος Βολταίρος αναγνώρισε τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης.

Νομίζω ότι η αγνόηση της πολιτιστικής και ανθρωπιστικής διάστασης και των συνεκτικών δεσμών, που δημιούργησε η χριστιανική θρησκεία στον γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης, απ΄ όπου διαδόθηκε σε ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη αυτό που ονομάζεται δυτικός πολιτισμός, συνιστά ανεπίτρεπτη αγνόηση της Ιστορίας ή προσέγγισή της με παρωπίδες. Από τον φόβο του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ο οποίος βαρύνεται και με πλήθος εγκλημάτων (που όμως και αυτά συνθέτουν την Ιστορία της Ευρώπης και σφράγισαν τον πολιτισμό της), καταλήγουμε στον αθεϊστικό φονταμενταλισμό: πρόκειται για κληρονομιά εν μέρει και του καταρρεύσαντος μαρξιστικού προτύπου δικτατορικής διακυβέρνησης, η οποία ποικιλότροπα στηρίχθηκε από την «προοδευτική» αριστερή διανόηση της Δυτικής Ευρώπης και εξακολουθεί ακόμη να επηρεάζει αποφασιστικά. Ο αθεϊστικός φονταμενταλισμός είναι αυτός κυρίως που υπαγορεύει την αγνόηση του ρόλου της χριστιανικής θρησκείας στη διαμόρφωση και επικράτηση του δυτικού πολιτισμού. Ο εβραίος διανοούμενος, καθηγητής Weiler, αντιτείνει: «Είναι όντως γελοίο να μην αναγνωρίζεται ο χριστιανισμός ως ένα εξόχως σημαντικό στοιχείο στον καθορισμό τού τι εννοούμε ως ευρωπαϊκή ταυτότητα στο καλό και στο κακό της, στην τέχνη, στη λογοτεχνία, στη μουσική και στη γλώσσα, ακόμη και στην πολιτική κουλτούρα μας».

Αρα η πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης, όπως προκύπτει από τις ρίζες της, την Ιστορία και το ανθρωπιστικό περιεχόμενό της είναι απόρροια του χριστιανισμού ως κυρίαρχης θρησκείας του γεωγραφικού αυτού χώρου. Και γι΄ αυτό δεν νοείται να μη συνιστά και αυτή βασικό στοιχείο, που θα πρέπει να λαμβάνεται υπ΄ όψιν κατά τον καθορισμό των ορίων της Ευρώπης μαζί φυσικά με τη γεωγραφία. Το να αναγνωρίζεται σθεναρά ότι δεν θα πρέπει να προσδιορισθούν για την Ευρωπαϊκή Ενωση σύνορα, πλην εκείνων που επιβάλλουν το κοινοτικό κεκτημένο και οι θεμελιώδεις ανθρωπιστικές και δημοκρατικές αρχές, οδηγεί βαθμιαία σε μια πλανητική Ευρώπη, η οποία λογικά δεν μπορεί να υπάρξει, αφού θα πάψει να είναι Ευρώπη. Γιατί Ευρώπη χωρίς πολιτιστική ταυτότητα δεν νοείται, το δε πολυπολιτισμικό υποκατάστατο, εν ονόματι του οποίου απορρίπτεται η χριστιανική πηγή του ευρωπαϊκού και κατά προέκταση του δυτικού πολιτισμού, είναι παραίτηση από την έννοια της Ευρώπης.

Συνεπώς είναι επείγουσα ανάγκη να προσδιορισθούν επιτέλους τα όριά της, με βάση τα προαναφερθέντα και κυρίως το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οπως είχε τονισθεί προ ετών σε σχετική ημερίδα στις Βρυξέλλες η Ευρώπη δεν μπορεί να στρέφεται κατά της ταυτότητάς της. Δεν μπορεί να στρέφεται κατά του εαυτού της. Αυτό υποστήριξε με σθένος ο φινλανδός ευρωβουλευτής κ. Αρι Βατάνεν, ενώ ο
ευρωβουλευτής της Μάλτας κ. Φένεκ υποστήριξε: «Ο χριστιανισμός μάς έκανε Ευρωπαίους. Αλλιώς θα ήμαστε μουσουλμανικές χώρες, όπως και οι χώρες της Βόρειας Αφρικής». Το Ισλάμ το επιδίωξε προ αιώνων δύο φορές διά του ξίφους, ανεπιτυχώς. Τώρα το επιδιώκει με την ένταξη της Τουρκίας.

Είναι γνωστή η ένσταση. Η Ευρώπη δεν είναι χριστιανική λέσχη. Ασφαλώς δεν είναι κλειστή λέσχη μόνο για χριστιανούς. Δεν μπορεί όμως να απεκδυθεί της πολιτιστικής ταυτότητάς της, που ταυτίζεται εν πολλοίς με τον χριστιανισμό. Σε αυτήν καταφεύγουν από κάθε άλλη περιοχή διωκόμενοι ή πενόμενοι μετανάστες, με άλλη θρησκευτική πίστη και πολιτιστική ταυτότητα, και γίνονται δεκτοί ως ευρωπαίοι συμπολίτες, με την προϋπόθεση ότι σέβονται τις αξίες, τους νόμους και την ισότητα όλων, κάτι όμως που δεν είναι αυτονόητο για πολλούς αλλόθρησκους.

Αν οι Ευρωπαίοι και πολύ περισσότερο οι Ελληνες δεν προσαρμοστούν εγκαίρως στις κοσμογονικές μεταβολές που συντελούνται με μπροστάρη τον καλπασμό των τεχνολογικών ανακαλύψεων, τότε το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης αλλά και της Ελλάδας, ως μέλους της, φοβούμαι ότι δεν θα είναι ρόδινο και ελπιδοφόρο όπως το ελπίσαμε και το δρομολόγησαν οι θεμελιωτές της. Η πρόσφατη πρωτοφανής οικονομική κρίση και το αβέβαιο μέλλον της παγκόσμιας και ιδιαίτερα της ευρωπαϊκής οικονομίας, η αυξανόμενη ανεργία καθώς και το ασυγκράτητο κύμα των λαθρομεταναστών, που μαζί με τη διεκδίκηση του δικαιώματος επιβίωσης και ενός καλύτερου αύριο μεταφέρουν συχνά και τη φιλοδοξία να επιβάλουν βαθμιαία και την κυριαρχία της ισλαμικής θρησκείας στη θρησκευτικά αδιάφορη Ευρώπη, δεν επιτρέπουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Τα πρόσφατα γεγονότα στην Αθήνα από φανατικούς μουσουλμάνους που έχουν καταφύγει στην Ελλάδα προοιωνίζονται απρόβλεπτης εκτάσεως δεινά. Βεβαίως είναι απαράδεκτο να μη διευκολύνεται η ανέγερση ενός μεγάλου τεμένους για να προσεύχονται. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το θρησκευτικό τους «πιστεύω» μπορεί να γίνει ανεκτό να εκδηλώνεται με πράξεις μίσους κατά των άπιστων (χριστιανών και εβραίων).

Πηγή tovima.gr




13 σχόλια:

  1. Να μάς πεί ο 78χρονος κύριος Γιάννης Μαρίνος (γεννήθηκε το 1931 στην Σαντορίνη), αφού είναι χριστιανός και νοιάζεται για τις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης, γιατί δεν παντρεύτηκε ποτέ να αυγατίσει τον πληθυσμό της Ελλάδος; Ας πάψει να αερολογεί 60 χρόνια και ας προσφέρει κάτι σ' αυτόν τον Τόπο που του εξασφάλισε το παντεσπάνι του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γ.Μαρινος.Απο τους λιγους Ελληνες που κατα την Ευρωθητεια του,υπερασπισθηκε με σθενος τα δικαια της πατριδας του.Νηφαλιος και γνωστης του αντικειμενου που πραγματευεται ιδιως στα οικονομικα.Ευγε του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ δεν θα πω ούτε καλά ούτε κακά λόγια για τον αρθογράφο γιατί δεν τα έχει ανάγκη. Αυτό που εγώ θα ήθελα να σχολιάσω είναι το εξής: Αντί να ασχολούμαστε κάθε μέρα με τα ασήμαντα πολιτικά παιχνίδια για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός μιας όλο και περισσότερο ανυπόληπτης Ελλάδας δεν θα ήταν καλύτερο να γνωρίζουμε την πολιτική άποψη πάνω σ’ αυτά τα θέματα όλων των επίδοξων σωτήρων μας; Ποιες είναι οι θέσεις των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά αυτό το καλοκαίρι των προκλήσεων; Ποια είναι η άποψη των κομμάτων για την Ευρωπαϊκή Ιδέα; Σε ποιες αρχές και αξίες πρέπει να οικοδομηθεί η πολιτική ενοποίηση; Γι’ αυτά θα μας μιλήσει κανείς; Ή όλα θα περιστρέφονται γύρω από τακτικισμούς για το ποιος θα αναλάβει την εξουσία; Αλλά στην ουσία με μόνο πραγματικό στόχο να κρατήσουν την Ελλάδα και τους Έλληνες έξω από τις εξελίξεις της Ευρώπης τον ερχόμενο Δεκέμβριο. Ελπίζω ο πρωθυπουργός να καταλαβαίνει το παιχνίδι και να καταλάβει ότι η χώρα έχει ανάγκη από κυβερνήτη και όχι από εκλογές και σε τελική ανάλυση ας «πέσει» αγωνιζόμενος και όχι παραδομένος. Αυτό μόνο μπορεί να σώσει την υστεροφημία του και όχι η προσφυγή σε ατέρμονες εκλογικές αναμετρήσεις.-

    Ελευθέριος Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κάτω τα "χέρια" απο Γιάννη Μαρίνο τον Ευπατρίδη της δημοσιογραφίας. Όχι σε προσωπικές εμπάθειες, και ανόητες ερωτήσεις, τύπου, γιατί δεν παντρεύθηκε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το κείμενο του κ. Μαρίνου πρέπει να είναι λίγο παλιό. Το συμπεραίνω από το ότι δεν αναφέρει ότι και η "τροποιημένη" Συνθήκη της Λισσαβώνας (ή όπως αλλιώς την λένε - άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς) απορρίφθηκε με το "καλημέρα" από τους Ιρλανδούς.

    Το κείμενο του κ. Μαρίνου είναι μία υπεραπλουστευμένη, επιφανειακή και εν πολλοίς ανακριβής εξιστόρηση και θεώρηση της ΕΕ, καλή για μαθητές γυμνασίου.

    Βέβαια, πώς να απαντήσει κανείς στα πλαίσια ενός σχολίου. Εν πάση περιπτώσει, η "σχολική" αυτή έκθεση έχει σκοπό να παρουσιάσει τα πράγματα ωραιοποιημένα, αφήνει πολλές πτυχές εκτός αναφοράς και προβληματισμού, αποκρύπτει άλλες και τελικά προπαγανδίζει για μία παγκοσμιοποιημένη Ευρώπη. Οι δε ΗΠΑ ο καλός άγγελος αυτής!!!!!

    Όχι, κ. Μαρίνο, ο στρατηγός Ντε Γκωλ είχε πει ότι η Ευρώπη έχει γεωγραφικά και πολιτισμικά σύνορα, κάτι που επανέλαβαν κι άλλοι (π.χ. Σαρκοζί), το ξεχάσατε;

    Ο ίδιος είχε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια να αποκλείσει την Μ. Βρετανία από την ΕΟΚ και μάλιστα έβαλε δύο φορές βέτο την δεκαετία του '60, απαιτώντας να αλλάξει όνομα, λόγω γαλλικής Βρετάνης και να αφαιρέσει από τον θυρεό της τον κρίνο των Βουρβόνων, διότι αμφότερα παράπεμπαν σε βλέψεις κατά γαλλικών εδαφών (!), το λησμονήσατε; Φοβόταν ο Ντε Γκωλ ότι η Αγγλία θα ανακινούσε "αλυτρωτικές" βλέψεις μετά από τρεις αιώνες; Ασφαλώς όχι. Απλώς δεν ήθελε τον μακρύ βραχίονα της Αμερικής μέσα στην Ευρώπη. Και αποδείχτηκε ότι είχε δίκιο. Ήθελε μία Ευρώπη ανεξάρτητη από την Αμερική και αυτό ασφαλώς δεν επιτυγχάνεται με την είσοδο των πρώην Ανατολικών Χωρών σ' αυτήν, διότι είναι όλες τυφλοί υπήκοοι των ΗΠΑ, Ο Λ Ε Σ!!

    Οι εθνικιστές, κ. Μαρίνο, δεν διαλύουν την ΕΕ, αλλά οι λεγόμενοι "ευρωπαϊστές", όπως εσείς, διότι:

    α) Εσείς επιδιώξατε το ξέφρενο ξεχείλωμα και όχι οι εθνικιστές.
    β) Εσείς επιδιώκετε την "Ευρώπη χωρίς σύνορα", άρα και Τουρκία μέσα, όχι οι εθνικιστές.
    γ) Εσείς επιδιώκετε να περνάτε ευρωσυντάγματα από κοινοβούλια, χωρίς δημοψηφίσματα (είδατε τα αποτελέσματά τους τρεις φορές και τρομάξατε), ερήμην των λαών της Ευρώπης, όχι οι εθνικιστές.
    δ) Εσείς δημιουργήσατε τον στενό κύκλο των χρυσοαμοιβόμενων καρεκλοκένταυρων των Βρυξελλών, οι οποίοι κυβερνούν φασιστικότατα(*), χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν ιδιαιτερότητες λαών και προβλήματα κρατών (βλέπε Κύπρος, Ελλάδα), όχι οι εθνικιστές.

    Κύριε Μαρίνο, σας εκτιμώ, αλλά φροντίστε για την υστεροφημία σας. Μία την έχουμε όλη κι όλη.

    (*) Δεν δίστασαν δύο φορές να επέμβουν ωμά στα εσωτερικά κρατών μελών και να παραβιάσουν την θέληση των λαών σε εθνικές εκλογές: Μία στην Αυστρία το 2000, όταν ανάγκασαν τον μακαρίτη Haider να παραιτηθεί του κυβερνητικού συνασπισμού, άλλως η χώρα θα υφίστατο (άκουσον άκουσον) κυρώσεις και άλλη μία στην Γαλλία το 2002, όταν στις προεδρικές εκλόγές ήλθε δεύτερος με 18% ο Λε Πεν. Αυτή η συμπεριφορά, αν δεν είναι εντελώς αυταρχική, τότε τι είναι; Θα μπορούσα να γράφω εδώ με τις ώρες, αλλά δεν έχω ούτε τον χρόνο, ούτε είναι ο τόπος κατάλληλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Ελευθέριο Β.

    >Ποιες είναι οι θέσεις των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά αυτό το καλοκαίρι των προκλήσεων;<

    Πιστεύεις ότι θα έχουν αλλάξει; Εγώ πιστεύω ότι παραμένουν οι ίδιες. Μιλάμε βέβαια για τα πέντε κόμματα της Βουλής, έτσι; Αν δεν απατώμαι, ΛΑΟΣ και ΚΚΕ είναι κατά. Οι άλλοι τρεις υπέρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητε nativist,μαλλον δεν διαβασες προσεκτικα το αρθρο,διοτι αναφερει τις προσπαθειες της αμερικης για υποτονικη-υποτελικη Ευρωπη.Αν αυτο ειναι φιλοαμερικανισμος,τοτε πασα.Αλλωστε το αρθρο εξιστορει την γεννηση της Ε.Ε. και συμφωνω ειναι παλιο,αυτο ομως δεν ανατρεπει την ιστορια της Ε.Ε.Ως προς την σταση του Μαρινου,θα ηταν αφελες να ζητησει κανεις να εναντιωνε την φωνη του στα τεκταινομενα της Ε.Ε.,κυβερνητικη πολιτικη εφαρμοζε και αυτος,οπως και ολοι οι ευρωβουλευτες.Τουλαχιστον ειχε το θαρρος να εκφρασει τις αντιρησεις του εστω και αρθρογραφοντας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χαράς ευαγγέλιο ήταν τόσο η ίδρυση της ΕΕ,όσο και η συμμετοχή της πατρίδας μας σ'αυτή!αν δεν είχαμε συμμετάσχει με το "ταμπεραμέντο" μας (μ'αυτή τη γελοιότητα έχουμε μάθει να δικαιολογούμε την κάθε χαζομάρα και εμείς και οι Ιταλοί με τους Ισπανούς) θα είχαμε καταντήσει χειρότερα από πρώην ανατολική χώρα!
    Το θέμα είναι τώρα να δούμε το μέλλον και την φυσιογνωμία που πρέπει να πλάσουμε στη Ένωση ώστε να είναι μία Ευρώπη των Εθνών,της ελευθερίας σε κάθε τομές,της συμμετοχής και της δημοκρατίς και όχι μια ακόμα υπηρέτρια των ΗΠΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Oσο η Αμερική πίστευε και αυτό λόγο της ξαδέλφης της Αγγλίας ότι μπορεί να έχει είτε έμμεσα είτε άμεσα λόγο στην Ευρώπη τα πράγματα ήταν απλά από τηνσ τιγμή που ισσοροπία αλλάξε ξεκίνησε το πρόβλημα και αυτό δεν είναι σημερινό είναι καιρό τώρα.Απλά είναι ποιος θα επικρατήσει πλέον η γηραιά ήπειρος ή η Αμερική αν δεν αλλάξει ο τρόπος που η Ευρώπη αντιμετωπίζει τα κράτη μέλη , ο τρόπος με τον οποίον μπαίνουν και οι λόγοι νέα κράτη μέλη και γενικότερα η όλη στάση της σε θέματα εξωτερικής πολιτικής σαν εννιαία οντότητα και όχι μεμονομένη , οικονομικής κ.α.
    Απλά θα γίνουμε υποχείρια για μι ακόμη φορά των Αμερικανών και όχι μόνο γιατί όπως όλοι ξέρετε υπάρχει και ο κοιμώμενος Δράκος η Κίνα και η ΙΑπωνία που έχουν κατακλύσει στο εμπορικό κομμάτι την αγορά και αυτό σημαίνει ότι έχουν μεγάλο μέρος ελέγχου.
    Χριστίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ NAIΑΔΑ

    Εγώ διάβασα προσεκτικά και είδα τις αφέλειες του Μαρίνου. Εσύ ξαναδιάβασε το απόσπασμα που επιγράφει "Οι λησμονημένες αξίες της ΕΕ". Αν οι Αμερικανοί κοπτόταν για την ΕΕ, πράγμα εντελώς αδύνατον, αφού αποτελεί αντίπαλο οικονομικό δέος γι' αυτές, γιατί προσπαθούν να την διαλύσουν δια της Αγγλίας και της Τουρκίας;
    Τι έχει πει ο Ζισκάρ Ντ' Εστέν και ο πρώην καγκελάριος της Γρμανίας Χέλμουτ Σμτ σχετικά; Κάπου αντιφάσκει ο Μαρίνος, δεν νομίζεις;

    Το άρθρο του δεν είναι ειλικρινές. Και το λέω αυτό, διότι ο Μαρίνος είναι και έξυπνος και έμπειρος. Αν τα έγραφε κάποιος άλλος, ούτε που θα τα σχολίαζα.

    Είχε το θάρρος να εκφράσει τις αντιρρήσεις του, έστω και αρθρογραφώντας; Πότε; Τι έγραψε π.χ. για να αποτρέψει την είσοδο της Αλβανίας στην ΕΕ, αν δεν έχουμε σαφείς εγγυήσεις για την ασφάλεια της καταδυναστευόμενης ελληνικής μειονότητας στην Β. Ήπειρο; Τι έγραψε για τους βουλευτές της ΝΔ που υπερψήφισαν την έκθεση Μέγιερ (πλην Σαμαρά), η οποία μας έθαβε κυριολεκτικώς υπέρ των Σκοπίων;

    Τι έχει γράψει για την αθρόα εισβολή λαθρομεταναστών στην χώρα μας, η οποία κινδυνεύει με διάλυση; Συμβούλεψε ποτέ να θέσουμε την ΕΕ προ των ευθυνών της για την διαφύλαξη των ελληνικών (και ευρωπαϊκών) συνόρων;

    Ο Μαρίνος είναι καλός γνώστης των οικονομικών, αλλά ακολουθεί στην πολιτική την τυφλή ευρωατλαντική γραμμή, η οποία δεν είναι και η καλύτερη, απ' όσο τουλάχιστον έχει φανεί μέχρι στιγμής.

    @ saphire

    >θα είχαμε καταντήσει χειρότερα από πρώην ανατολική χώρα<

    Γιατί, τώρα είμαστε ... ευρωπαϊκή, δηλαδή; Και γιατί θα "είχαμε καταντήσει...."; Τόσα χρόνια, πριν την ένταξή μας, πώς δεν είχαμε καταντήσει;
    Αυτό, βέβαια, δεν είναι ευθύνη της ΕΕ, αλλά των διεφθαρμένων ελληνικών κυβερνήσεων, οι οποίες πήραν πακτωλό χρημάτων (περίπου 56 δισ. €, ενώ δεν απορροφήσαμε, ή επιστρέψαμε, ή πληρώσαμε σε πρόστιμα άλλα 12 δισ. € περίπου), τα οποία διασπάθισαν, κατέφαγαν και σήμερα είμαστε ο φτωχός συγγενής. Η Ισπανία και η Πορτογαλία αντιθέτως, έκαναν καλύτερη, αν όχι άριστη, χρήση και προφανώς ωφελήθηκαν.
    Τι απέγιναν οι ελληνικές βιομηχανίες, οι ελληνικές εξαγωγές, πόσα έργα υποδομής έγιναν;

    Η Ελλάδα μπήκε άρον-άρον στην ΕΟΚ για να προστατευθεί από την τουρκική επιβουλή. Είδες εσύ καμμία προστασία; Ενδιαφέρθηκε η ΕΟΚ/ΕΕ να προστατεύσει τα σύνορά ΤΗΣ στο Αιγαίο; Γιατί χαρίζει στην Τουρκία 6 νμ θαλασσίων συνόρων, αφήνοντάς την θρασύτατα να απειλή με πόλεμο σε περίπτωση διεκδικήσεώς των;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. σκέψου πως θα είμασταν χωρίς την ΕΕ!μόνος σου το είπες πήραμε πακτωλό χρημάτων τα οποία έγιναν "Φόκλαντς" από το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80!πιο πριν ας ήταν καλά η δυτική βοήθεια και τα εμβάσματα και ο Καραμανλής που είχε θέση την χώρα σε τροχιά ανάπτυξης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Λυπάμαι, διότι φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνεις. Μα ξεκάθαρα το γράφω πιο πάνω: Τα χρήματα που πήραμε από την ΕΕ ελάχιστα ωφέλησαν.
    Αν συνεχίζεις να τα βλέπεις όλα υπό το οικονομικό πρίσμα, τότε θα σου πω ότι επί δικτατορίας ήμασταν στην καλύτερή μας φάση. Ούτε τότε είχαμε πακτωλό χρημάτων από την ΕΕ, έτσι δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. σε ποια χώρα αναφέρεσαι nativist;μάλλον όχι στην Ελλάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.