Τα οράματα ενός αυτοκρατορικού μεγαλείου

Ο κ. Ερντογάν έχει ανάγκη αυτό το «έξω πάμε καλά» για να επικρατήσει στα πολλαπλά εσωτερικά μέτωπα με τον στρατό, τους δικαστές και τους μεγαλοεπιχειρηματίες τύπου Αϊντίν Ντογάν. Χρειάζεται επίσης τη στήριξη της κοινής γνώμης για την επίλυση του Κουρδικού και την αντιμετώπιση του «βαθέος κράτους», όπως η παρακρατική οργάνωση Εργκενεκόν.

ΑΓΚΥΡΑ Στην πολιτική του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τη βελτίωση των σχέσεων της Τουρκίας με τον αραβικό και εν γένει τον ισλαμικό κόσμο, οι αναμνήσεις του «αυτοκρατορικού μεγαλείου» των Οθωμανών συνδυάζονται με τις μοντέρνες γεωπολιτικές και ενεργειακές ανάγκες άλλων μεγάλων δυνάμεων, ιδιαίτερα της Ρωσίας και των ΗΠΑ. Προφανής στόχος είναι να αναδειχθεί η Αγκυρα περιφερειακή υπερδύναμη.

Σημείο καμπής ήταν αναμφισβήτητα η ισραηλινή επίθεση στη Γάζα και το περίφημο «επεισόδιο του Νταβός», όπου ο κ. Ερντογάν επιτέθηκε δημόσια στον σύμμαχό του ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες. Κατόπιν μπήκε στο αεροπλάνο για την Κωνσταντινούπολη, όπου χιλιάδες οπαδοί του τον υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο αποκαλώντας τον νέο... Πορθητή! Ο πρόσφατος αποκλεισμός της ισραηλινής αεροπορίας από τις στρατιωτικές ασκήσεις «Αετός της Ανατολίας», όπου συμμετείχε ανελλιπώς από το 2001, ήταν το επόμενο βήμα. Η επίσκεψη Ερντογάν στην Τεχεράνη και οι έμμεσες αναφορές του στο ισραηλινό πυρηνικό οπλοστάσιο επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τις ταραγμένες σχέσεις των δύο συμμάχων, αλλά την ίδια στιγμή «χαϊδεύουν τα αφτιά» του αραβικού κόσμου.

Μέσα από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και την προσέγγιση με τη Συρία και το Ιράν, αλλά και με «τρομοκρατικές» για τη Δύση οργανώσεις όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ, ο τούρκος πρωθυπουργός ακολουθεί βήμα προς βήμα το «νεοοθωμανικό» αυτοκρατορικό σχέδιο του ευφυούς υπουργού Εξωτερικών του, Αχμέτ Νταβούτογλου .

Τ αυτόχρονα, μέσα από τη στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία (και την Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι ) για την κατασκευή του αγωγού South Stream, η Τουρκία μετατρέπεται σε ενεργειακό κόμβο στρατηγικής σημασίας. Στο νέο αυτό σχέδιο η Τουρκία παίζει σε όλα τα ταμπλό. Συναλλάσσεται εξίσου άνετα και με τον Μπαράκ Ομπάμα και με τον Βλαμίντιρ Πούτιν. Και με τους μουλάδες του Ιράν και με την υπερεθνικιστική κυβέρνηση Νετανιάχουστο Ισραήλ. Ειρήνη με τους Αρμενίους, αλλά και συνεχή ανοίγματα προς Αζέρους, Τουρκμένους και άλλους «αδελφούς λαούς» της Κεντρικής Ασίας, από τον Καύκασο ως τα βάθη της Κίνας. Είναι μια στρατηγική φιλόδοξη και εξαιρετικά δημοφιλής στην τουρκική κοινή γνώμη.

Ο κ. Ερντογάν έχει ανάγκη αυτό το «έξω πάμε καλά» για να επικρατήσει στα πολλαπλά εσωτερικά μέτωπα με τον στρατό, τους δικαστές και τους μεγαλοεπιχειρηματίες τύπου Αϊντίν Ντογάν. Χρειάζεται επίσης τη στήριξη της κοινής γνώμης για την επίλυση του Κουρδικού και την αντιμετώπιση του «βαθέος κράτους», όπως η παρακρατική οργάνωση Εργκενεκόν.
ΒΗΜΑ