Make Or Brake

(make or break something: to make something a success or a failure – να αποτελέσει κάτι αφετηρία επιτυχίας η καταστροφής)

Η κινητοποίηση των λιμενεργατών στον Πειραιά είναι ενδεχόμενο να αποτελέσει για την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου κόμβο εκκίνησης επιτυχιών η σημείο κάμψης και έναρξης τελεσίδικης πολιτικής φθοράς. Η βολεμένη συντεχνία του λιμανιού προκαλεί ουσιαστικά την ελληνική κοινωνία.

Οι διαμαρτυρόμενοι εργαζόμενοι αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση (ουσιαστικά έχει αγορασθεί από κρατική εταιρία της Κίνας) μιας προβλήτας του λιμανιού. Τα εργασιακά τους δικαιώματα παραμένουν ανέγγιχτα. Ο,τι εισέπρατταν δηλ. θα συνεχίσουν να το παίρνουν. Εφ΄ όσον για ένα διάστημα, οι απασχολούμενοι στην προβλήτα θα εξακολουθήσουν να είναι υπάλληλοι του ΟΛΠ και θα διατίθενται στον ιδιωτικοποιημένο τομέα με υπεκμίσθωση. Αρα θα αμοίβονται κανονικά.

Δεν θα εξασφαλίζουν όμως χαριστικές υπερωρίες. Δηλ. να πληρώνονται για εργασία που δεν κάνουν, να αποφασίζουν που και πότε θα δουλέψουν και αν θα δουλέψουν, να απολαμβάνουν υπερωριακές αμοιβές ενώ δεν υπάρχει αντικείμενο απασχόλησης.
Είναι αυτονόητο πως η ιδιωτικοποιημένη προβλήτα θα λειτουργεί ανταγωνιστικά με τις κρατικές. Το αποτέλεσμα θα είναι οι πανάκριβες και δύσκαμπτες προβλήτες του ΟΛΠ να χάνουν δουλειές και χρήματα και να γίνεται ολοφάνερη η αντιπαραγωγική λειτουργία και διαφθορά που επικρατεί στο εκεί διοικητικό και εργασιακό καθεστώς.

Αυτή η προοπτική συνιστά εφιάλτη για όσους απομυζούν δίχως ιδιαίτερο κόπο τους φόρους των ελλήνων. Και αντιδρούν δυναμικά αδιαφορώντας για το διεθνές κύρος της χώρας, για την καταβύθιση μιάς ήδη προβληματικής αγοράς, για την αποτροπή κάθε ιδέας για ξένες επενδύσεις αλλά και τον δυναμιτισμό των σχέσεών μας με μιά μεγάλη διεθνή δύναμη. Αν αναλογισθεί κανείς τι θα συνέβαινε αν στην θέση της Κίνας ήσαν οι ΗΠΑ η κάποια άλλη μεγάλη δυτική οικονομική δύναμη, εύκολα γίνεται κατανοητή η κατάρρευση του οικονομικού προφίλ της χώρας.

Για την κυβέρνηση το δίλημμα δεν είναι εύκολο. Από την μιά μεριά βρίσκεται η προεκλογική της δέσμευση για επαναδιαπραγμάτευση. Μιά επιλογή που οι Κινέζοι με ενδιαφέρον θα έβλεπαν. Μια και οι χρηματικές καταβολές στις οποίες είναι συμβατικά δεσμευμένοι είχαν συμφωνηθεί πριν από την διεθνή οικονομική κρίση. Οπότε και η προσδοκία φορτίων στο λιμάνι ήταν πολύ μεγαλύτερη από τη σημερινή. Εφ’ όσον λοιπόν κληθούν να διαπραγματευθούν και πάλι θα απαιτήσουν μείωση των καταβολών αυτών. Σαν συνέπεια η κίνηση αυτή θα λειτουργήσει υπέρ των Κινέζων επενδυτών πάρα προς όφελος των ελληνικών οικονομικών συμφερόντων.


Υπάρχει όμως κι ένα ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα που ακουμπάει την ουσία των συνδικαλιστικών δραστηριοτήτων. Στην Ελλάδα έχει καλλιεργηθεί η αντίληψη πως οι συνδικαλιστές, στα πλαίσια της δράσης τους, παρεμβαίνουν στα της διοίκησης της επιχείρησης – ιδιαίτερα αν είναι δημόσια - και προβάλλουν απαιτήσεις ουσιαστικής συνδιοίκησης. Αυτή η ελαττωματική νοοτροπία προκαλεί σοβαρότατα προβλήματα. Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να εγείρουν ζητήματα σχετιζόμενα με τις συνθήκες της δουλειάς τους και με το ύψος των αμοιβών τους. Ουδείς τους έχει ορίσει μάνατζερς και επιτελικούς σχεδιαστές των κινήσεων του οργανισμού στον οποίο εργάζονται. Εκτός αν υπάρχει σχετικός όρος στο συμβόλαιό τους και μας διαφεύγει.

Από τα πράγματα λοιπόν δεν είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι να απεργούν επειδή ο εργοδότης τους λ.χ. δεν πληρώνει πολλούς φόρους. Εξ’ ίσου ακατανόητο είναι τα συνδικάτα να αντιδρούν σε επενδυτικές συμφωνίες η σε διάφορες επιχειρηματικές συμφωνίες του οργανισμού στον οποίο απασχολούνται – εκτός βέβαια αν θίγονται τα εργασιακά τους δικαιώματα. Τα νόμιμα βέβαια. Κι όχι τα σκοτεινά κι’ ανομολόγητα....

Η ουσία σήμερα είναι πως η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου παίζει την γενικότερη εικόνα και το ειδικό της κύρος στην διένεξη με τους εργάτες του ΟΛΠ. Η κοινωνία είναι έτοιμη να στρέψει στα νώτα στις κηλίδες συνδικαλιστικής διαφθοράς και αυθαιρεσίας που λυμαίνονται την χώρα. Ενα νεύμα ενθάρρυνσης περιμένει από την κυβέρνηση για να συσπειρωθεί και να απαλλαγεί από όλους αυτούς μιά και καλή. Για να δώσει το νεύμα αυτό όμως η κυβέρνηση θα αναγκασθεί να ματώσει. Να συγκρουσθεί μαζί τους και να μην υποχωρήσει. Σε αντίθετη περίπτωση θα αρχίσει ο δρόμος της απογοήτευσης και της κάμψης. Και γι’ αυτή την εξέλιξη ένα απλό νεύμα χρειάζεται από την κυβέρνηση. Που να συνδυάζεται με συνθηκολόγηση και υποταγή απέναντι στις πιέσεις των συντεχνιών. Γιατί μετά το λιμάνι θα ακολουθήσουν και άλλοι. Κι ο κατήφορος θα είναι ασυγκράτητος.

Η απεργία του ΟΛΠ λοιπόν θα καθιερώσει η θα σπάσει την κυβέρνηση. Αποτελεί το ουσιαστικό τέστ δοκιμασίας για τα όνειρα και τους στόχους του νέου Πρωθυπουργού.

του Α. Ανδριανόπουλου