Πατριωτισμός

του Απόστολου Αποστολόπουλου
Οι Γάλλοι άρχισαν να συζητούν για την εθνική τους ταυτότητα, με πρωτοβουλία του Σαρκοζί. Εδώ το ίδιο θέμα προκαλεί πολεμική και είναι αφορμή διαμάχης στη ΝΔ ενόψει εκλογής αρχηγού. Ο λεγόμενος συντηρητικός χώρος κάνει το τελευταίο διάστημα ριζοσπαστικά βήματα συζητώντας θέματα που εθεωρούντο αυτονόητα ή ήταν ταμπού. Είναι πρόοδος σε σχέση με το παρελθόν, αλλά και το παρόν. Στο ΠΑΣΟΚ πχ απάντησαν χωρίς συζήτηση στο ζήτημα αυτό τοποθετώντας στο Υ/Παιδείας, ως γραμματέα, την κ. Δραγώνα, ομόσταυλη της κ. Ρεπούση. Επιβεβαιώνοντας ότι η «Ρεπούσια» αντίληψη για τον ελληνισμό, τον πατριωτισμό, την εθνική ταυτότητα, διαπερνά τα κόμματα, αν συνυπολογίσουμε ότι και στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιες απόψεις κυριαρχούν, αν και με αντιστάσεις. Ωστόσο το θέμα μας δεν είναι σήμερα αυτό.
Είναι, λέγαμε, πρόοδος ότι τουλάχιστον ένα κομμάτι της κοινωνίας (το θεωρούμενο συντηρητικό) θα επιλέξει αρχηγό συζητώντας και για την εθνική ταυτότητα, τον πατριωτισμό. Είναι πρόοδος διότι αφού όλα πλέον αμφισβητούνται πρέπει να (ξανά)συζητηθούν. Εξ αρχής ο πατριωτισμός βρέθηκε στο εδώλιο με την κατηγορία ότι οδηγεί στην εσωστρέφεια, στην απομόνωσή μας τόσο στη Βαλκάνια γειτονιά μας όσο και διεθνώς. Την κατηγορία αυτή υιοθετούν ορισμένοι στη ΝΔ. Η προφανής, απλή (και διόλου απλοϊκή) απάντηση είναι ότι αν δεν υποστηρίξεις με όλα τα διαθέσιμα μέσα το σπίτι σου, στο τέλος θα το χάσεις. Αντίθετα όταν το σπίτι είναι συγυρισμένο, στην πρόσοψη και εσωτερικά, ο κόσμος εκτιμά τον ιδιοκτήτη και τον σέβεται. Είναι μια καλή αρχή για να έχεις πρόσωπο στη γειτονιά και στη (διεθνή) κοινωνία. Με απλά λόγια η σαφής εθνική ταυτότητα, ο πατριωτισμός, δίνει ένα σκοπό στην κοινωνία: να συγυρίσει το σπίτι, να πάψει η πατρίδα μας να είναι ξέφραγο αμπέλι. Ταυτόχρονα είναι καλό εφαλτήριο για να κουβεντιάσεις με τον καθένα χωρίς κανένα κόμπλεξ. Δεν κάνεις τον παλληκαρά, είσαι απλώς νοικοκύρης που ξέρει τι θέλει, ξέρει ως που φτάνει το χέρι του αλλά ξέρει και ως που επιτρέπει να μας αγγίξει το χέρι του άλλου, όποιος και αν είναι αυτός. Το καλύτερο είναι ότι όλα αυτά θα τα δουν και οι ξένοι, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον, στη Μόσχα ή στο Πεκίνο. Και θα τα λογαριάσουν. Αν σε μερικούς από αυτούς δεν αρέσει να νοικοκυρευτούμε, να ξέρουμε ποιοι είμαστε και τι ακριβώς θέλουμε, δεν πειράζει. Τους κακομαθαίνουμε τόσο καιρό αλλά σιγά-σιγά θα συνηθίσουν. Άλλοι θα μας σεβαστούν. Ο πατριωτισμός δεν είναι βέβαια το μόνο κριτήριο εκλογής αρχηγού της ΝΔ. Γι’ αυτό θα επανέλθουμε.
Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Παρασκευή 20-11-09