18/11/09

Οι φόβοι τους οποίους δημιουργεί το κόμπλεξ της ενοχής

Του Σενέρ Λεβέντ
Συζητούσαμε με έναν Ελληνοκύπριο φίλο μου. Εκείνος κατηγορούσε τη δική του πλευρά για τη μη λύση. Και εγώ τη δική μου. Όμως υπήρχαν και κοινά σημεία για τα οποία κατηγορούσαμε και τις δύο πλευρές. Παρά ταύτα, στη συζήτηση αυτή έβγαιναν προς τα έξω περισσότερο οι διαφωνίες μας. Ο φίλος μου επιτίθετο στον Χριστόφια. Θύμωνε μαζί του επειδή δεν δέχεται την επιδιαιτησία και το χρονοδιάγραμμα στις συνομιλίες. Εκείνος, λέει, εμποδίζει τη διαδικασία. Ουσιαστικά, αν ήμουν στη θέση του Χριστόφια ούτε εγώ θα τα αποδεχόμουν αυτά. Γιατί να τα αποδεχόμουν; Μήπως υπάρχει επιδιαιτητής τη δικαιοσύνη του οποίου θα μπορούσα να εμπιστευτώ; Μήπως μπορούν να είναι ουδέτεροι επιδιαιτητές εκείνοι που κάνουν τα στραβά μάτια για τη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στο νησί εδώ και τόσα χρόνια, που δεν λένε τίποτα για τον πληθυσμό που μεταφέρει εδώ και δεν κάνουν κανένα απολύτως βήμα για να ανοίξει το Βαρώσι που είναι κλειστό εδώ και 35 χρόνια; Είδαμε τους λεγόμενους ουδέτερους επιδιαιτητές και στο Σχέδιο Ανάν. Τα έκαναν θάλασσα. Δεν κατάφεραν καν να δημιουργήσουν μια ισορροπία μεταξύ των πλευρών. Διότι αυτός δεν ήταν ο ουσιαστικός τους σκοπός. Ο σκοπός τους ήταν να παρουσιάσουν την μια πλευρά ως αυτήν που έχει δίκαιο και την άλλη ως αυτήν που έχει άδικο. Και στο τέλος πέτυχαν το σκοπό αυτό.
Η τουρκική πλευρά, που επιδιώκει και πάλι να κατηγορήσει την ελληνική πλευρά για τη μη λύση, θέλει επιδιαιτητές εμπιστευόμενη τη στήριξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας, που νιώθει ότι βρίσκονται πίσω της. Για να βάλει τον επιδιαιτητή να πει ότι υπεύθυνη είναι η ελληνική πλευρά. Γι΄ αυτό θέλει το χρονοδιάγραμμα και το δημοψήφισμα. Μήπως δεν τα γνωρίζει αυτά ο αγαπητός Ελληνοκύπριος φίλος μου; Εκπλήττομαι με αυτόν. Πώς μπορεί να μην αντιλαμβάνεται τις παγίδες που στήνονται κατά της κοινότητάς του. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ μήπως και αυτός (ο τρόπος σκέψης) οφείλεται στο γεγονός ότι τυγχάνει εκτίμησης από ορισμένους κύκλους στην τουρκική πλευρά. Μπορεί και αυτός να σαστίζει μαζί μου. Επειδή αντιτίθεμαι στην ύπαρξη του τουρκικού στρατού στο νησί και στη συνέχιση των υφιστάμενων εγγυήσεων. Μπορεί να σκέφτεται και αυτός για μένα τα ίδια πράγματα. Μπορεί να σκέφτεται από μέσα του και να διερωτάται για μένα το εξής: «Μήπως δεν γνωρίζει με τι μεγάλο κίνδυνο θα βρεθούν αντιμέτωποι οι Τουρκοκύπριοι, αν φύγει ο τουρκικός στρατός και διαλυθούν οι εγγυήσεις;» Μπορεί και εκείνος να αμφιβάλλει για μένα και να λέει «μήπως το κάνει επειδή τυγχάνει εκτίμησης από ορισμένους ελληνοκυπριακούς κύκλους;» Γιατί όχι;
Σκέφτηκα και εγώ πολύ το τι θα γίνει στο νησί αν φύγει ο τουρκικός στρατός και διαλυθούν οι εγγυήσεις. Ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους είναι πολύ διαδεδομένος ο φόβος ότι «οι Ελληνοκύπριοι θα μας καταβροχθίσουν, θα μας φάνε». Εγώ δεν έχω την ίδια άποψη. Και δεν πιστεύω ότι θα δεχτούμε επίθεση όταν φύγει ο τουρκικός στρατός, ούτε και ότι θα μας καταβροχθίσει κανείς. Όμως, καθώς κοίταζα χθες τα βουνά της Κερύνειας και τη σημαία που βρίσκεται εκεί, προσπάθησα να καταλάβω εκείνους που φοβούνται ότι θα καταβροχθιστούν από κάποιους. Μου φαίνεται ότι βρήκα την απάντηση στο ερώτημα που με προβλημάτιζε καθώς σκεφτόμουν τον Απόστολο Βαρνάβα, τον Απόστολο Ανδρέα, τον 'Αγιο Μάμα, το Μπέλλαπαϊς, τον 'Αγιο Ιλαρίωνα, το Βουφαβέντο και την Καντάρα, και καθώς ονειρευόμουν τους αιχμαλώτους που μεταφέρονταν στα 'Αδανα με τα μάτια κλειστά, τους αγνοούμενους που δεν βρέθηκαν ακόμη και τις γυναίκες που έπεσαν θύμα βιασμού. Βρήκα δηλαδή την απάντηση στο ερώτημα γιατί φοβούνται. Αυτός είναι ο φόβος εκείνων που διέπραξαν έγκλημα ότι αργά ή γρήγορα θα τιμωρηθούν. Είναι ο φόβος εκείνων που έφαγαν το δίκαιο του άλλου και πήραν περισσότερο από αυτό που δικαιούνταν. Σκέφτονται ότι δεν θα απεμπολήσουν ποτέ αυτά που έχασαν στην Κύπρο -και θα κάνουν ό,τι χρειάζεται για να τα επανακτήσουν- οι Ελληνοκύπριοι, που ακόμη θυμούνται με το όνομα που είχε πριν 500 χρόνια την Κωνσταντινούπολη που πάρθηκε το 1453 και δεν την έχουν ξεχάσει. Είναι βέβαιοι γι΄ αυτό. Γι΄ αυτό δεν θέλουν να φύγει από εδώ ποτέ ο τουρκικός στρατός και να διαλυθούν οι εγγυήσεις.
Και η ελληνοκυπριακή ηγεσία διέπραξε τις ίδιες αμαρτίες κατά τα χρόνια που ακολούθησαν το 1963. Φυλάκισε τους Τουρκοκύπριους σε γκέτο, τους δολοφόνησε και πήρε περισσότερα από αυτά που δικαιούταν. Όμως, αυτοί, σε αντίθεση με τους δικούς μας τώρα, δεν φοβήθηκαν καθόλου ότι θα μπορούσαν να τιμωρηθούν μια μέρα για τα εγκλήματα που διέπραξαν. Δεν μπόρεσαν καν να αντιληφθούν τι είδους αίσθημα εκδίκησης δημιούργησαν ανάμεσα στους Τουρκοκύπριους. Γι΄ αυτό πλήρωσαν πολύ βαρύ τίμημα.

ΠΟΛΙΤΗΣ - 17/11/2009, Σελίδα: 13

1 σχόλιο:

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.