της Ελίνας Γαληνού
Οι νοσταλγικοί ρυθμοί των sixtees στην συναυλία του Διονύσση Σαβόπουλου και η φωτογραφική έκθεση στο μουσείο Μπενάκη, είχαν κοινό σημείο έμπνευσης τη νεολαία του 60. Ηδη έχει μεσολαβήσει μισός αιώνας απο κεινα τα χρόνια όπου οι τότε δυναμικοί νέοι, σηματοδοτούσαν αλλαγές στο πεδίο ιδεών και κουλτούρας, υποκινώντας καθοριστικές κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις.
Μέσα από κείνα τα χρόνια, αναδείχτηκε μια νεολαία ζωντανή που η φλόγα της καρδιάς της την ώθησε σε ρόλο πρωταγωνιστικό. Οι γεγιέδες χόρευαν και τραγουδούσαν στους ρυθμούς του ρόκ εντ ρόλ, διαδηλώνοντας υπέρ της ειρήνης. Οι νέοι της εποχής, αρνούνταν να υποκύψουν στα δόγματα των κατεστημένων και του συντηρητισμού. Το επαναστατικό πνεύμα είχε κυριέψει τις νεολαιίστικες ψυχές όλων των κοινωνικών τάξεων. Τα κινήματα υπέρ της ειρήνης και των αναξιοπαθούντων λαών της οικουμένης, κορυφώνονταν, ενώ η απαξίωση προς τους κατακτητικούς πολέμους του ιμπεριαλισμού, εκδηλώνονταν έντονα και ακραία. Οι χίππις αρνούνται τα πρότυπα ζωής που βασίζονται σε υλική ευημερία, θεωρώντας ότι οι πολυτέλειες που απολαμβάνουμε, είναι προιόντα μιας αδικίας που επιβάλλεται από τους δυνατούς προς τους αδύνατους.
Ηταν μια νεολαία που ξεκίνησε την δική της ιστορία, πιστεύοντας ότι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Πόσο αλήθεια ουτοπικό φαίνεται αυτό σήμερα στους νέους που το ακούνε; Και όμως, η τότε νεολαία πίστευε ότι μπορούσε να φτιάξει έναν κόσμο καλύτερο, αν άλλαζαν οι ανθρώπινες νοοτροπίες, ή η ιεράρχηση αξιών. Ο,τι και αν έκαναν, όσο ακραίο και αν έμοιαζε, ήταν για κάποιο σκοπό που γνώριζαν εκ των προτέρων. Αγωνιζόντουσαν αδιαφορώντας για το κόστος που ίσως να είχε ο αγώνας τους και ήταν έτοιμοι να πληρώσουν γι΄αυτό. "Εμείς οι ροκάδες, ακολουθούσαμε έναν δρόμο ιδεών που πιστεύαμε ότι θα βγεί κάπου. Και είμασταν έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες της επόμενης μέρας..." είπε σε μια στιγμή νοσταλγίας ο Δ. Σαβόπουλος κατά την διάρκεια της συναυλίας του. Και αναρωτιέται κανείς "πόσοι σημερινοί νέοι από κείνους που διαδηλώνουν και φωνάζουν συνθήματα ειρηνικά, ανθρωπιστικά και άλλα μεγαλεπίβολα, ακολουθούν έναν συγκεκριμένο δρόμο ιδεών; πόσοι είναι έτομοι να τον υπηρετήσουν υπεύθυνα σε κάποια τυχόν "επόμενη μέρα"; Στη σημερινή χαώδη εποχή που ζούμε μέσα στη θολή πραγματικότητά μας, ίσως κάποιοι νεώτεροι αναζητούν ν΄ανοίξουν έναν καινούριο δρόμο. Ξέρουμε βέβαια ότι το όραμα θέλει ψυχή, αλλά και οι αγώνες χρειάζονται μια πυξίδα για να μην πάνε χαμένοι...
Η δεκαετία του '60, ειδικά για όσους την ζήσαμε, θα παραμείνει για πάντα η δεκαετία της αμφισβήτησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈσβησε ο Πρίσλεϋ κι έδωσε την θέση του στους Beatles. Η φωτογραφίες ή τα σκίτσα του "Τσε" κοσμούσαν από φοιτητικά δωμάτια, μέχρι μπλουζάκια μακό. Τα "παιδιά των λουλουδιών", οι χίπις, ένα κίνημα από παιδιά πλουσίων οικογενειών της Αμερικής, τα οποία αντιδρούσαν στον καταναλωτισμό και το αδυσώπητο κυνήγι των γονέων τους για το χρήμα και στον κονφορμισμό τους, ένα αγνό κίνημα, το οποίο έμελλε να εκφυλιστεί γρήγορα, όταν μέσα του παρεισέφρυσαν άλλα στοιχεία, άσχετα μ' αυτό. Ο "κόκκινος Μάης" στο Παρίσι, η "Άνοιξη της Πράγας", που έληξε με την επέμβαση των Σοβιετικών τον Αύγουστο του '68. Τι να πρωτοθυμηθώ; Νομίζω ότι ήταν η εντονότερη δεκαετία που περάσαμε μετά τον πόλεμο.
Ευχαριστώ, Ελίνα, που μας την θύμησες.
Τώρα πιά -40 χρόνια μετά- στήν προσπάθεια αὐτογνωσίας μας ἀναγνωρίζουμε πόσο ἀποπροσανατολιστήκαμε -πόσο ἡ βρωμοδύση μᾶς παρέσυρε σέ ἀδιέξοδα καί φτάνουμε σήμερα νά προσπαθοῦμε νά περισώσουμε ὅτι εἶναι δύνατόν -ἄν εἶναι δυνατόν-
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρατηρώντας σήμερα τήν μουσική, τόν κινηματογράφο, τήν λογοτεχνία - τέλος πάντων ὅτι ἀποροφοῦσαμε τότε - ἀναγνωρίζουμε τά σπέρματα τῆς Νέας τάξης πού τώρα ἔδωσαν τό φοβερό καρπό της. Γνωρίζουμε τό ἀπαίσιο προσωπό της σ᾽ὅτι βλέπουμε καί ἀγγίζουμε καί πίσω ἀπό αὐτό τά νήματα μᾶς ὁδηγοῦν ἐκεῖ στό ᾽60 στά πρῶτα χρόνια τής ζωῆς μας πού ἄλλοι ἀποφάσιζαν γιά μᾶς.
Ἁλήθεια ἀπορῶ ὅταν βλέπω ἄρθρα σάν καί αὐτό λές καί τό ᾽60 δέν εἶναι μιά ἐποχή decadent. Τί πραγματικά ἄξιζε ἀπ᾽ ὅλα αὐτά. Ὑπάρχει κάτι;
Ηταν μια νεολαία που ξεκίνησε την δική της ιστορία, πιστεύοντας ότι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.Και τον άλλαξε:υιοθέτησε τον Μονεταρισμό,την Ελεύθερη Αγορά, την ελαστικοποίση συνόρων, εθνών, ηθών, γλωσσών, βοτικού επιπέδου, υγείας, εκπαίδευσης κτλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤόσο ελαστικά όσο και τοLSD & η Μαριχουάνα της,κατασκευάζοντας «πολιτικά ορθές» συμπεριφορές, μια ελαστική κοινωνία όπου ΟΛΑ ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ, ΟΛΑ ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΙ, χωρίς όραμα, χωρίς δημιουργία
The Woodstock Festival....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γινεται αναφορα στην δεκαετια αυτη χωρις να πουμε κατι για το..
woodstock.
..ετσι για να μην ξεχναμε...τα ωραια.
Χίππιδες το 60 , Γιάππιδες το 90
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλομαθημένοι που φτύνανε εκεί που τρώγανε, μόνη επαφή με τη φύση το χασίς, ανίκανοι να ζήσουνε έτσι μόνοι τους, τελικά γύρισαν στα σπιτάκια τους είπιαν το γαλατάκι τους και μετά μας κυβερνήσανε.
Να μείνουνε στις λάσπες του Woodstock!!
Δεν ξέρω τι έκαναν τότε άλλωστε το 68 γεννήθηκα δεν τα βίωσα τα άκουσα τα έμαθα αλλά έτσι γιατί καλό είναι να μη ξεχνάμε και τον ρομαντισμό και την τρυφερότητα ήταν μια γενιά γεμάτοι με προβλήματα ναι όλα όλα σωστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗταν όμως και μια γενιά που έμαθε να αγαπάει μέσα από προβλήματα μια γενιά που ακόμα και αν δεν έμαθε θα πουν πολλοί ένιωσε περισσότερο με την καρδιά και λιγότερο με το πορτοφόλι. Ηταν μια γενιά που υποστήρικε το συναίσθημα και είναι όμορφο να μπορείς να αγαπάς ειδικότερα σήμερα που όλοι το ψάχνουν λίγοι το βρίσκουν ελάχιστοι μπορούν να το κρατήσουν και το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι το βλέπουν όταν έχει φύγει. Ετσι λοιπόν επειδή αυτό το άρθρο μου θύμισε πολλά απο αυτά που δεν πρόλαβα να ζήσω αλλά θα ήθελα Ελίνα απο μένα το αγαπημένουμ τραγούδι των Olympians το χόρεψα μικρή αλλά δεν το ξέχασα μεγάλη.
Ο ΤΡΟΠΟΣ
Πόσο μ΄ αρέσει ο τρόπος που μ' αγαπάς
όταν με φιλάς, το πόσο με ζητάς
αγαπώ τον τρόπο που χτυπά η καρδιά σου
όταν βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου
Σ' αγαπώ γιατί τα μάτια σου
είναι πιο γαλάζια κι απ' τον ουρανό
αγάπη μου πόσο με σκέφτεσαι
πόσο μ΄ αγαπάς γιατί δεν μου το λες
Τώρα δεν μπορώ να ζω χωρίς εσένα
είσαι πια για μένα αυτή που αγαπώ
αγάπη μου πόσο με σκέφτεσαι
πόσο μ΄ αγαπάς γιατί δεν μου το λες
ΥΓ. Ετσι γιατί όταν ξέρεις να αγαπάς ή νομίζεις τουλάχιστον ότι ξέρεις μπορείς να πας και παρακάτω και όχι μόνο στην προσωπική ζωή αλλά και στην κοινωνική
Χριστίνα, ευχαριστώ που μας θυμισες τον Πασχάλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ την εποχή αυτή την έζησα "εκ μεταφοράς" αλλά οι δονήσεις της έφτασαν μέχρι τις επόμενες δύο γενιές τουλάχιστον. Τώρα που όλοι έχουμε απομακρυνθεί χρονολογικά από εκείνη την εποχή, μπορούμε να τη βλέπουμε με πιό ψυχρό βλέμμα και να ξέρουμε τι άξιζε και τι όχι. However it was lovely! Ελίνα
Αγαπητή κ.Χριστίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άσμα των Olympians "Σ' αγαπώ γιατί τα μάτια σου είναι πιο γαλάζια κι απ' τον ουρανό..." περισσότερο περιγράφει μια κοπέλα που ομοιάζει σε "ξανθομαλλούσα Barby", στο απόλυτο όνειρο του έλληνα της δεκαετίας του '60, του έλληνα που έπεσε με τα μούτρα στις Γερμανίδες, Σουηδέζες και άλλες ...έζες.
Του Έλληνα "βοσκού Γ.Βόγλη" στην ταινία "Κορίτσια στον Ήλιο". Για μια παρόμοια γυναίκα, και ποιός άνδρας δεν θα έλεγε & έκανε τα ίδια; Για μια καθημερινή βιοπαλαίστρια, τι θα έλεγε άραγε;
Μάλλον, σήκω και φτίαξε μου "φραπέ"...!!
Ἀκριβῶς ἐδῶ ὅλη ἡ ψυχοσύνθεση τοῦ νεοέλληνα πού παίρνει τήν κάτω βόλτα. Ἀξίζει δέν ἀξίζει εἶναι δευτερεύων. Σημασία εἶχε ὅτι μᾶς ἄρεσε ἡ ἐποχή καί τήν ἀναπολοῦμε. Ὅτι χάιδεψε τίς αίσθήσεις μᾶς -ἔστω καί ἄν μἀς πάει στό διάβολο- σημαντικότερο ἀπό ὅποιαδήποτε ἄλλη στάση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. Πάλι καλά πού μένουμε -τουλάχιστον στά σχόλια- σέ ἐλληνικά πράγματα.
Ἅλλά γιά δεῖτε λίγο τί μᾶς βγῆκε τό Imagine τοῦ Lennon. Ὕμνος πολυπολιτισμικός τῆς Νέας Τάξης.
Αγαπητοί ανώνυμοι 4:03 και 5:32 δεκτα όλα και περί barby και περί ουτοπίας και όλα δεκτά απόλυτα και τα όνειρα και και και σε όλες τις όμορφες καταστάσεις υπάρχουν και τα άσχημα τίποτα δεν είναι απόλυτο πέρα όμως απο όλα τότε υπήρχε κάτι παραπάνω απο τώρα αξίες .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ήταν σε σχέση με τώρα κλάσης ανώτερη όχι σε επίπεδο ζωής όχι σε επίπεδο βιωτικό αλλά σε ανθρώπινο στις σχέσεις και πάντα αναλογικά μιλάω
Το να ισοπεδώνουμε τα πάντα είναι μηδενιστικό και πολύ αρνητικό.
Από κάθε εποχή που πέρασε κρατήσαμε τα υπέρ και τα κατά καλώς η κακός κάποτε τα υπέρ αναλογικά σε σχέση πάντα με τα ανθρώπινα ιδανικά και αξίες ήταν περισσότερα από σήμερα.
Οσο για την αναπόλυση πίστεψε με ανώνυμε η ζωή τα χρειάζεται και αυτά μπορείς να αντιμετωπίσης την καθημερινή μαυρίλα καλύτερα.
Χωρίς να σημαίνει ότι πρέπει να γίνεις ονειροπόλος ....
Ετερον εκάτερον.
Καλημέρα σε όλους
ΥΓ .Ελίνα να σαι καλά και ευχαριστώ :)
Αγαπητή Ελίνα η γενιά του 60 (άσχετα απο που προήλθαν πολλά απο τα ερεθίσματα της) διαδέχθηκε μια χαμένη Ελληνική γενιά, αυτή της Κατοχής και του Εμφυλίου.Ετσι εξηγείται ο ρομαντισμός, ο ιδεαλισμός της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αμφισβήτηση είναι η αρχή της επανάστασης και του νέου.Ομως αλί εκεί που θα περίμενες την συνέχεια ήρθε η χαμένη γενιά της μεταπολίτευσης.
Ποιές πνευματικές και ηθικές αξίες του Ελληνικού πολιτισμού και παρέλαβε η γενιά του 60 και τι παρέδωσε;
Είναι τυχαίο ότι σήμερα (επιφανή πρόσωπα της εποχής εκείνης) είναι το κατεστήμενο σε πολλούς τομείς;
Πολιτισμός είναι το πέρασμα των αξιών απο γενιά σε γενιά.Που λοιπόν και απο ποιούς χάθηκε η σκυτάλη;
Αγαπητέ Καυκάσιε, η σκυτάλη χάθηκε από τότε που πάψαμε να πιστεύουμε στα ήθη και έθιμα μας, στην παράδοσή μας, στην ιστορία μας μα πάνω από όλα στην Ορθοδοξία μας,στην Ανάσταση του Χριστού και ότι αυτή πρεσβεύει....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Ανάσταση, πνευματική λοιπὀν,αν και φαίνεται,πολύ κοντά..
κατά τον Ράνσιμαν, και πολλούς Αγίους της Εκκλησίας μας...
ΕΥ,ΑΓΓΕΛΟΣ
Προσωπικά πιστεύω ότι η σκυτάλη δεν χάθηκε απο την μια στιγμή στην άλλη αλλά σταδιακά όταν χάθηκαν οι ισσοροπίες και οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν από την απολυτότητα πήγαμε στην υπερελευθερία όταν από την χρησιμοποίηση του χρήματος απο εμάς γίναμε σκλάβοι αυτού και τέλος όταν αποφασίσαμε ότι η αξία έχει τιμή.
Η γενιά του 60 ήταν ένα σκαλοπάτι πριν την πλήρη απελευθέρωση των ηθικών αξιών εκεί χάθηκαν όλα.
Χάθηκε η έννοια που είχαμε περί ήθους και ηθικής χάθηκαν κατα συνέπεια όλα τα υπόλοιπα με γεωμετρική πρόοδο.
Από την πατριαρχική οικογένεια πήγαμε στην ισότητα (κατά λέξη) και μετά στην ανυπαρξία της οικογένειας ως πυρήνα πνευματικής τροφής λόγο κατανάλωτικής μανίας για να καλύψουμε τα κενά μας ως άνθρωποι.....