17/1/10

Ιπεκτσί και ελληνοτουρκική φιλία

Μπροστάρηδες σ’ αυτήν την πολιτική "ψυχραιμίας, σύνεσης και φιλίας" που έχει πάρει το χαρακτήρα μονόδρομου στην εξωτερική πολιτική, είναι η Επιτροπή του βραβείου Ιπεκτσί. Μια επιτροπή που απονέμει βραβεία και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, για την προώθηση της φιλίας μεταξύ των δύο λαών τιμώντας τη μνήμη του Αμπντί Ιπεκτσί που προώθησε, κατά αυτήν, την ειρήνη και την προσέγγιση.Ο Αμπντί Ιπεκτσί ήταν αρχισυντάκτης της Miliyet και θεωρείται το alter ego του πρωθυπουργού της εισβολής Μπουλέντ Ετσεβίτ.

Ιπεκτσί και ελληνοτουρκική φιλία
Συγγραφέας: Θεοφάνης Μαλκίδης
Άρδην τ. 07Είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι σχεδιάζεται μια πολιτική, άλλοι την ονομάζουν εκσυγχρονιστική, άλλοι ρεαλιστική ή της τεχνοκρατικής προσέγγισης και άλλοι πιο συγκεκριμένα μιλούν για αυτήν της Ελληνοτουρκικής φιλίας και προσέγγισης, που σε σύντομο χρονικό διάστημα θα θελήσουν οι οραματιστές της να υλοποιηθεί στα εθνικά μας ζητήματα.

Μπροστάρηδες σ’ αυτήν την πολιτική "ψυχραιμίας, σύνεσης και φιλίας" που έχει πάρει το χαρακτήρα μονόδρομου στην εξωτερική πολιτική, είναι η Επιτροπή του βραβείου Ιπεκτσί. Μια επιτροπή που απονέμει βραβεία και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, για την προώθηση της φιλίας μεταξύ των δύο λαών τιμώντας τη μνήμη του Αμπντί Ιπεκτσί που προώθησε, κατά αυτήν, την ειρήνη και την προσέγγιση.Ο Αμπντί Ιπεκτσί ήταν αρχισυντάκτης της Miliyet και θεωρείται το alter ego του πρωθυπουργού της εισβολής Μπουλέντ Ετσεβίτ.

Ο Ιπεκτσί ήταν donme, δηλαδή Θεσσαλονικιός εβραϊκής καταγωγής, και η οικογένειά του έχει μεγάλη συμβολή στον τεκτονισμό και στην πολιτική στο Οθωμανικό και στο κεμαλικό κράτος. Ο Ιπεκτσί, σύμφωνα με τις απόψεις συναδέλφων του, ήταν ένας κατά δήλωση, μετριοπαθής σοσιαλδημοκράτης, αλλά βαθύτατα εθνικιστής (Miliyeti), είχε δεσμούς με τις ένοπλες δυνάμεις γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα και μπορεί να χαρακτηρισθεί σύμφωνα με τον Ν. Σαρρή, ως "ο κύριος εκπρόσωπος του πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου της Τουρκίας" |1|.

Δεν είναι τυχαίο που ήταν υποστηρικτής της χούντας που έγινε στις 12 Μαρτίου του 1971 και δήλωνε "ότι ο στρατός έκανε πραξικόπημα για να ενισχύσει τη δημοκρατία"! Οι στενές του σχέσεις με το στρατογραφειοκρατικό, τρομοκρατικό κατεστημένο του κεμαλικού κράτους, τον ώθησαν αργότερα να επεξεργαστεί από πολύ κοντά την εισβολή στην Κύπρο, ωθώντας τον Ετσεβίτ να πάρει τελικά την "αναγκαία" πολιτική απόφαση για την "ειρηνιστική" επιχείρηση. Οι σχέσεις αυτές θα επισημοποιηθούν λίγο καιρό μετά, όταν το 1975 παρέστη ως απεσταλμένος της τουρκικής κυβέρνησης με την ιδιότητα του διπλωμάτη σε συζήτηση για το Κυπριακό |2|.

Για να οδηγήσει τον Ετσεβίτ, τον πρωθυπουργό του Αττίλα, στα ανώτατα πολιτικά κλιμάκια της Τουρκίας, ο Ιπεκτσί είχε "τραβήξει πάρα πολλά επί 10 χρόνια", όπως είχε εκμυστηρευτεί στον Τούρκο δημοσιογράφο Τζουνέιτ Αρτζαγιουρέκ σ’ ένα ταξίδι τους στην Αμερική, ενώ οι απόψεις του για το Αιγαίο και την Κύπρο είναι οι γνωστές επίσημες τουρκικές, δηλαδή συγκυριαρχία, διχοτόμηση, συνεκμετάλλευση για το αρχιπέλαγος και αποδοχή των τετελεσμένων για τη μεγαλόνησο.

Για το Αιγαίο έγραφε σε άρθρο του στις 21 Αυγούστου του 1976: "...Η Τουρκία υπέγραψε το 1958 συμφωνία με την οποία αποδεχόταν την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας των νησιών ...Τελικά οι τουρκικές κυβερνήσεις ξύπνησαν όταν μια μέρα βρέθηκε πετρέλαιο στην Θάσο... Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες για να δείξουμε ότι οι παραλείψεις των τουρκικών κυβερνήσεων δημιούργησαν μεγάλες αδικίες εις βάρος της Τουρκίας... Με μια ματιά στο χάρτη μπορεί κανείς να καταλάβει ότι η ηγεμονία των Ελλήνων στο Αιγαίο δεν στηρίζεται σε κανένα δίκαιο.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει, αυτό είναι δεδομένο. Το θέμα είναι αν αυτό θα γίνει με το καλό ή θα χρειαστεί βία. Αυτή είναι η ουσία του θέματος". Γνωστός φίλος του Ιπεκτσί και συνεργάτης του στις περίφημες συζητήσεις στο Διεθνές Ινστιτούτο Τύπου της Ζυρίχης, που αποσκοπούσαν στην προσέγγιση μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων δημοσιογράφων για χαμήλωμα εκατέρωθεν των τόνων, κάτι που το έκαναν οι Έλληνες συνάδελφοι τους αλλά οι Τούρκοι δεν τηρούσαν με το πρόσχημα "δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον τύπο στην Τουρκία", ήταν ο Γιαλμάν, ο αντιπρόεδρος της τρομοκρατικής οργάνωσης η "Κύπρος είναι Τουρκική", που ευθύνεται εν μέρει για τα Σεπτεμβριανά του 1955.

Για την Κύπρο, ο Ιπεκτσί υποστήριζε την εισβολή και ήταν αυτός που τελικά ώθησε τον Ετσεβίτ να προχωρήσει σ’ αυτήν, μια και όπως λέει ο Τούρκος δημοσιογράφος Αρτζαγιουρέκ, στο βιβλίο του "Demokrasinin sonbahari 1977-78" (Φθινόπωρο της Δημοκρατίας): "ο Ιπεκτσί επηρέαζε τόσο τον Ετσεβίτ που συζητούσε όλα τα ζητήματα μαζί του και μάλιστα τον επηρέαζε στην τελική λήψη των αποφάσεων" |3|.

Η Miliyet, επίσημο όργανο του CHP (Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα), σύμφωνα με τον Dogus Aucioglou που γράφει γι’ αυτήν τη στενή σχέση της εφημερίδας και κόμματος, στο βιβλίο του "Επανάσταση και Δημοκρατία", ξεκίνησε εκστρατεία ενίσχυσης του τουρκικού στρατού αμέσως μετά την εισβολή (24 Ιουνίου 1974), μια εκστρατεία που την ενίσχυσε και η DISK, Ομοσπονδία Εργατικών Επαναστατικών Συνδικάτων με πρόεδρο τον Κεμάλ Τουλκλέρ που δολοφονήθηκε και αυτός λίγα χρόνια αργότερα, περικόπτοντας από κάθε Τούρκο εργάτη, ένα μεροκάματο.

Σε άρθρο του, στις 16 Ιουνίου του 1976, ο Ιπεκτσί εκθείαζε την εισβολή στην Κύπρο και την θεωρούσε νόμιμη, μάλιστα θεωρούσε ότι είχε αργήσει να πραγματοποιηθεί, ενώ για τα γεγονότα (έτσι ονόμαζε την εισβολή) στην Κύπρο έγραφε "πως έδειξαν ότι Τούρκοι και Έλληνες δεν μπορούν να ξαναζήσουν μαζί και το μέτρο που πρέπει να παρθεί για να αποφευχθούν όλοι οι κίνδυνοι πολέμου είναι η πραγματοποίηση μιας γεωγραφικής ομοσπονδίας στο νησί".

Ο Ιπεκτσί δεν παρέλειψε να γράψει και για την καταπίεση των "Τούρκων" της Θράκης με το άρθρο του "Soyadaslarinizi Bati Trayada tutmanin yolu bu olmanalidir". (Αυτός θα πρέπει να είναι ο δρόμος για να κρατήσουμε τους αδελφούς μας στη Δυτική Θράκη") στο περιοδικό Turk Dunyasi (Τουρκικός Κόσμος), Νο 4-14. Το άρθρο βρίσκεται σε ειδική σελίδα του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών βιβλιογραφικής βάσης δεδομένων, που εκθέτει τις κεμαλικές θέσεις περί Θράκης, στο διεθνές δίκτυο Internet. Φυσικά το άρθρο, το οποίο για πρώτη φορά έρχεται στην επιφάνεια, έχει αποσιωπηθεί, καλύτερα έχει αποκρυφτεί από την επιτροπή του βραβείου Ιπεκτσί, όπως άλλωστε και όλα τα άλλα, μια και το προσωπείο είναι αυτό του "φιλέλληνα και του δημοκράτη".

Ο Ιπεκτσί δολοφονήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1979 από τους φασίστες του Τουρκές, τους γνωστούς και από άλλες πρόσφατες και τρομοκρατικές επιθέσεις, "γκρίζους λύκους" και πιο πιθανός δράστης φέρεται ο Αλί Αγτσά, αυτός που αποπειράθηκε να σκοτώσει και τον Πάπα. Οι "γκρίζοι λύκοι" είχαν την υποστήριξη του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ (είχε πει στον Ιπεκτσί λίγο πριν τη δολοφονία του, πως "αν υποστήριζες εμάς όσο έκανες με τον Ετσεβίτ τότε θα είχαμε λύσει πολλά προβλήματα της χώρας") και του Στρατού και είχαν ανοιχτό πόλεμο με το κατ’ όνομα αριστερό κόμμα του Ετσεβίτ, που τασσόταν υπέρ του κοινοβουλευτικού φασισμού |4|, όπως και με Κούρδους και Τούρκους αντικαθεστωτικούς, με αποτέλεσμα, από το 1977 έως το 1980, να σκοτωθούν 3.972 άτομα και να τραυματιστούν 16.940.

Ο Ουγουν Μουμτζού, που δολοφονήθηκε πριν τρία περίπου χρόνια και αυτός, από τις ίδιες τρομοκρατικές ομάδες, σ’ ένα βιβλίο που είχε γράψει και ανέλυε τα γεγονότα, υποστηρίζει ότι ο Ιπεκτσί δολοφονήθηκε επειδή είχε αρχίσει μια σταυροφορία μέσω της Miliyet κατά των λαθρεμπόρων όπλων, "εμπόριο" που, μαζί με αυτό των ναρκωτικών, ανθεί στην Τουρκία και χρηματοδοτεί πολλές "δράσεις" πολιτικών στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, και παράλληλα υποστηρίζει πως ο Ιπεκτσί δολοφονήθηκε, γιατί ήταν τέκτων και εβραϊκής καταγωγής, κάτι που δεν το θέλουν οι "γνήσιοι" Τούρκοι που, ως ρατσιστές και φασίστες, θέλουν καθαρότητα θεωρώντας τον κάθε Εβραίο εχθρό σ’ αυτούς και το Ισλάμ.

Ήδη από το 1979, χρονιά δολοφονίας του Ιπεκτσί, η επίσημη κεμαλική πολιτική προώθησε μια "προσέγγιση" με την Ελλάδα, με ένα σχέδιο που από τη μια μεριά είχε καθαρά εδαφικές διεκδικήσεις, που είχαν ενταθεί με την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, θέτοντας ειδικά το Αιγαίο υπό διαπραγμάτευση, και από την άλλη διέδιδε ότι και οι δύο λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους προωθώντας τη "φιλία".

Σε όλη την προσπάθεια προώθησης αυτής της "φιλίας" πρωτοστατούσε ο Ιπεκτσί και πλέον ήταν τιμή για κάποιον να παίρνει βραβείο αφιερωμένο στη μνήμη του. Από το 1986 θα πάρει σάρκα και οστά το Βραβείο Ειρήνης και Φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί, που απονέμεται σε άτομα και φορείς που προωθούν την ελληνοτουρκική φιλία βαδίζοντας στα χνάρια και στο δρόμο που χάραξε ο "οραματιστής" της, αρχισυντάκτης της Miliyet |5|.

Φέτος τα βραβεία Ιπεκτσί θα απονεμηθούν, μεταξύ των άλλων, στο πρώην πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη που έχει ήδη στο ενεργητικό του την πρόταση αποστρατικοποίησης της Θράκης, στα τέλη του 1991, μια πρόταση που είχε αποδεχτεί η Βουλγαρία γνωρίζοντας την κατάσταση της τότε και είχε απορρίψει η Τουρκία για τους δικούς της λόγους, και έχει προτείνει την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και την προώθηση της ομοσπονδίας στην Κύπρο. Ακόμη, θα τιμηθεί με το βραβείο Ιπεκτσί ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γ. Παπανδρέου για τις προωθημένες απόψεις του στα θέματα Τουρκίας και για την δεδηλωμένη πρόθεση προσέγγισης και ρεαλισμού στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, όπως και γνωστή Κίνηση για την ειρήνη των δημοσιογράφων στο Αιγαίο.

Η ειρήνη είναι ένα αγαθό που όλοι το ζητούμε και πασχίζουμε να το αποκτήσουμε ή να το διατηρήσουμε. Ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός θα πρέπει να βρουν δρόμο φιλίας, συνεργασίας και ειρήνης. Σ' αυτόν τον δρόμο όμως δεν θα χρειαστούν βοήθεια από επιτροπές και βραβεία που έχουν το όνομα ανθρώπων που είναι λερωμένοι από το αίμα του Κυπριακού Ελληνισμού και άνοιξαν το δρόμο αμφισβήτησης και διεκδίκησης του Αιγαίου και της Θράκης.

--------------------------------------------------------------------------------

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Νεοκλής Σαρρής, εφ. Χρόνος (Κομοτηνή) 24/11/1995

2. Αλή Καρδούχος, εφ. Πολιτικά (Μυτιλήνη) 17/3/1995

3. Αλή Καρδούχος, εφ. Πολιτικά (Μυτιλήνη) 24/3/1995

4. Αλή Καρδούχος, εφ. Πολιτικά (Μυτιλήνη) 17/3/1995

5. Φάνης Μαλκίδης, εφ. Ηχώ (Δράμα) 14/4/1995

Το χτίσιμο της αλληλοκατανόησης με «την άλλη πλευρά»
Γιώργος Μπίστης
13-02-2002

Δεν πρέπει επίσης να παραγκωνιστεί ο σπουδαίος ρόλος τον οποίο διαδραμάτισε στην υπόθεση της Ελληνοτουρκικής προσέγγισης το κίνημα γυναικών που οργάνωσαν η Μάργκαρετ Παπανδρέου και η Ζευνέπ Οράλ. Ούτε βέβαια είναι δυνατόν να ξεχαστούν η Διακήρυξη της 25ης Νοεμβρίου 1986, με την οποία ιδρύθηκε στην Αθήνα η πρώτη Επιτροπή Ελληνο-Τουρκικής Φιλίας και οι συναυλίες που έδωσε ο μεγάλος συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης στην Κωνσταντινούπολη με την ευκαιρία του σχηματισμού της αντίστοιχης Τουρκικής επιτροπής λίγες μέρες αργότερα. Λέει μεταξύ άλλων η ιστορική Διακήρυξη: «Η αποκατάσταση σχέσεων φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των Λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι θέμα ζωτικό και επείγον. Με τη γλώσσα της καρδιάς και της απλής λογικής, της Τέχνης και της Επιστήμης, εμείς κι αυτοί, ανώνυμοι και επώνυμοι, θα γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο στην προσπάθεια να γίνει η υπόθεση της Ειρήνης υπόθεση των δύο λαών». Στους 22 γίγαντες των Ελληνικών Γραμμάτων και Τεχνών που υπογράφουν την Διακήρυξη συμπεριλαμβάνονται, εκτός του Μίκη Θεοδωράκη, ο ηθοποιός Στέφανος Ληναίος, ο γλύπτης Μέμος Μακρής, ο συγγραφέας Μέντης Μποσταντζόγλου, ο πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Πολιτάκης, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Μιχάλης Σταθόπουλος, ο συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος και η τραγουδίστρια Μαρία Φαραντούρη.

9 σχόλια:

  1. Πρώτη φορά ακουώ για τον ποίον του Ιπεκτσί. Ο Μίκης και άλλοι επώνυμοι όμως δεν τα ήξεραν;
    Αίσχος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολύ ενδιαφέρον και χρήσιμο άρθρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επειδή πολλοί από τήν Διακήρυξη τής 25ης Νοεμ. 1986 έχουν πάρει βραβείο Ιπεκτσί, ρωτάω καί γιά τόν Θεοδωράκη, έχει πάρει; Δέν θυμάμαι, όμως άν έχει πάρει τά πράγματα μπερδεύονται. Χρειάζεται νά τό άρνηθεί, νά τό έπιστρέψει, όπως καί τή Διακήρυξη τού '86 διότι συντρέχουν λόγοι τόσο σοβαροί γιά τή χώρα, πού αύτά είναι περιττά στήν παρούσα φάση, τουλάχιστον. Οί τωρινές σκέψεις καί άπόψεις του είναι σωστές καί έκφράζουν αύτά πού ποθούμε γιά τή χώρα μας, άλλά ύπάρχει άναντιστοιχία μέ τίς ''φιλίες'' κάθε είδους καί κάθε σκοπιμότητας. Αύτό δέν άναιρεί τήν φιλία τών λαών γενικά, άλλά δέν θά φιλιώσουμε καί μέ τά όπλα στό χέρι.
    Γιατί θά πάρουμε τά όπλα, ή Έλλάδα δέν πουλιέται, ούτε στούς Τούρκους, ούτε στούς Βούλγαρους, ούτε στούς Σκοπιανούς, ούτε στούς Αλβανούς.
    Καί δέν θά γίνει τής Αργεντινής, γιά τά λεφτά, θά γίνει τής Κορέας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Aγαπητέ 12:50 με κίνδυνο να χαρακτηριστώ "Ο Μήτσος ο τουρουρουμ" ένας άκακος ανθρωπος ο οποίος επαναλαμβάνει τα ίδια το φαινόμενο Ρεπούση-Δραγώνα και συν αυτοίς δεν γεννήθηκε πρόσφατα, υπάρχει ενα σύνολο γεγονότων που επέτρεψαν των ανάπτυξη αυτού του φαινόμενου σε βάθος χρόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάτι σαν να θεσμοθετούν η Γαλλία και Γερμανία βραβείο Αδόλφου Χίτλερ. Γ@μ@σέ τα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Καυκάσιε
    Για το Μίκη δεν νομίζω οτι εντάσεται διαχρονικά στο φαινόμενο Ρεπούση-Δραγώνα, άλλωστε έβγλαλε πρόσφατα τον εαυτό του, δημόσια και θορυβωδώς, απο αυτή τη κίνηση. θα έλεγα οτι μάλλον η απληστία του τον έφερε στην δηθέν Ελληνοτούρκικη φιλία (πόσα Σίντι πούλησε έκει;}. Μην εκπλαγούμε να βγεί κανενά τραγούδι πατριωτικό κατά το σύνδρομο Ρεπούση-Δραγώνα σε λίγο. Κακό δεν θα κάνει ασφαλώς, το κίνητρο κρίνω.
    Για τους άλλους επώνυμους, συμφωνώ με τη παρατήρηση σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μίκης Θεοδωράκης

    .. Ως αναγνώριση της πολιτικής του δράσης τιμάται με τα βραβεία Λένιν (1983) και Ιπεκτσί (1985).

    ..Βραβευμένο με το βραβείο ΙΠΕΚΤΣΙ, τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη για την ελληνοτουρκική φιλία


    Ένας υπέρμαχος της Ελληνοτουρκικής φιλίας έφυγε από τη ζωή

    Ο Ανδρέας Πολιτάκης ήταν ο εμπνευστής του Ελληνοτουρκικού Βραβείου Ειρήνης και Φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί, το οποίο ιδρύθηκε το 1979 με δική του πρόταση και χρηματική προσφορά αμέσως μετά τη δολοφονία του ειρηνιστή φιλέλληνα δημοσιογράφου Αμπντί Ιπεκτσί, διευθυντή της εφημερίδας «Μιλιέτ». Ο Ιπεκτσί δολοφονήθηκε τη νύχτα της 1ης Φεβρουαρίου 1979, έξω από το σπίτι του, στην Κωνσταντινούπολη, λίγες ημέρες μετά το εποικοδομητικό ταξίδι του στην Ελλάδα, από τον Τούρκο Αλί Αγτζά, που αργότερα, έκανε στη Ρώμη τη δολοφονική απόπειρα κατά του Πάπα Ιωάννη-Παύλου.

    Ο Ανδρέας Πολιτάκης έθεσε σαν σκοπό του Βραβείου Ιπεκτσί την επισήμανση, επιβράβευση και ενθάρρυνση πράξεων, κινήσεων, δηλώσεων, δημοσιευμάτων, έργων πνευματικών, καλλιτεχνικών, επιστημονικών, ατομικών ή ομαδικών, που συμβάλλουν στην ειρηνική προσέγγιση, αλληλοκατανόηση και συνεργασία των Λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας σε όλα τα επίπεδα. Στενοί συνεργάτες του Ανδρέα Πολιτάκη στην ίδρυση του Βραβείου ήταν οι κύριοι Χρήστος Τεγόπουλος, Σεραφείμ Φυντανίδης Αϊντίν Ντοάν και Μεχμέτ Μπαρλάς, εκδότες και διευθυντές αντίστοιχα των εφημερίδων «Ελευθεροτυπία» της Αθήνας και «Μιλιέτ» της Τουρκίας.

    Μεταξύ των προσωπικοτήτων που έχουν τιμηθεί με Βραβείο Ιπεκτσί περιλαμβάνονται οι άλλοτε Υπουργοί Εξωτερικών της Ελλάδας και της Τουρκίας, Γιώργος Παπανδρέου και Ισμαήλ Τζεμ αντίστοιχα, στις ημέρες της θητείας των οποίων και σημειώθηκε η μεγαλύτερη πρόοδος στη δημιουργίας της νέας εποχής αλληλοκατανόησης που έχει αναπτυχθεί στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.

    Η Ελληνική και η Τουρκική Υπηρεσία της Φωνής της Αμερικής έχουν επίσης τιμηθεί με Βραβείο Ιπεκτσί Επικοινωνίας, που είναι και η μεγαλύτερη διάκριση για δημοσιογραφικό έργο, στην περίοδο 2000-2001, σε αναγνώριση του ρόλου που διαδραμάτισαν με μια σειρά ειδικών προγραμμάτων τους στην προώθηση της ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Στα πλαίσια της σειράς εκείνης έλληνες και τούρκοι πολιτικοί, καλλιτέχνες και επιστήμονες αντάλλασσαν απόψεις σε ζωντανές εκπομπές ραδιοσταθμών των δύο χωρών που ενώνονταν δορυφορικά μέσω της Φωνής της Αμερικής. Ο Ανδρέας Πολιτάκης είχε πάρει μέρος στην πρώτη από αυτές τις, όπως έγιναν αργότερα γνωστές, ραδιογέφυρες στη συχνότητα της ειρήνης, μαζί με τον Γιώργο Μπίστη και τον Τασλάν Σουερντέμ από την Ελληνική και την Τουρκική Υπηρεσία της ΦτΑ αντίστοιχα.

    Σε αναγνώριση του όλου έργου του, ο Ανδρέας Πολιτάκης ανακηρύχθηκε στις αρχές της περασμένης δεκαετίας επίτιμος Διδάκτορας της Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου στη Σμύρνη. Με την ευκαιρία αυτή ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο Τουρκικό Κοινοβούλιο Ερντάλ Ινονού είχε γράψει στον Ανδρέα Πολιτάκη ότι η απόφαση του Πανεπιστημίου του Αιγαίου να του απονείμει τον επίζηλο τίτλο «αποτελεί ένα θετικό βήμα για τη φιλία που επιθυμούμε να υπάρξει μεταξύ των χωρών μας» και ότι άνθρωποι σαν τον τιμούμενο, «που θεμελιώνουν μια πραγματική φιλία είναι άξιοι να είναι μέλη όλων των πανεπιστημίων του κόσμου».

    ...Σε δικό του μήνυμα για τη βράβευση του Ανδρέα Πολιτάκη ο τότε Υπουργός Μίκης Θεοδωράκης είχε γράψει: «Σου στέλνω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την αναγόρευσή σου σε επίτιμο Διδάκτορα της Φιλοσοφίας. Η συμβολή σου στην προώθηση της Ελληνοτουρκικής φιλίας, και γενικότερα στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των δύο λαών, ήταν και θα είναι πάντα πολύτιμη». ......

    Δεν εντάσω κανέναν πουθενά αγαπητέ 9:00 εγώ ο μικρός και ταπεινός. Μόνοι τους επιλέγουν. Αν πάλι κάνεις μια αναζήτηση στο διαδίκτυο με θέμα βραβεία Ιπεκτσί θα δείς να ξετυλίγεται όλο το κουβάρι.Οσο για την εμπορικότητα δεν τά ξέρω τα καλλιτεχνικά.

    Δεν είναι κακό το λάθος αρκεί να το αναγνωρίζεις και να το διορθώνεις έτσι έλεγε ο Λένιν βραβείο με τό όνομα του έχει ο Μίκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ Καυκάσιε 17 Ιανουαρίου 2010 10:53 μ.μ.

    Πολύ κατατοπιστική ενημέρωση. Σαφώς πολιτική απόφαση λοιπόν, που δεν αναιρεί το κερδοσκοπικό σκοπό όμως. Μιλάς εξ'άλλου για "λάθος" του. Ο ίδιος άλλαξε τίποτα; δεν έπεσε κάτι τέτοιο στη αντίληψη μου.

    Εντυπωσιακός και ο κατάλογος των "πολιτιστικών φύλων" της Τουρκίας, να μη πω "εμετικός".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Περισσότερο μας ενδιαφέρει να δούμε γιατί επιλέχθηκαν αυτά τα άτομα, τι υπηρεσίες προσφέρανε στην Τουρκία , και τη κάνανε στην Ελλάδα . Σαφώς θα δώσανε και μερικά για ξεκάρφωμα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.