21/1/10

ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑΣ-(Η αληθινή ιστορία της Πανωραίας Χατζηκώστα)

Την αφορμή για την διήγηση που παραθέτω, μου έδωσε ένας αδαής δημοσιογράφος με εκπομπή σε έναν καθόλα νεοταξικό μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό, με τη συνεχή υποτιμητική αναφορά του στο παρατσούκλι αυτής της μεγάλης ελληνίδας. Και το έκανε, όπως πολλοί από εμάς, που εν αγνοία μας προσβάλλουμε καθημερινά στις συζητήσεις αυτήν την αγνή ψυχή, στην προσπάθεια να περιγράψουμε την καχεξία και την κακομοιριά του νεοελληνικού κράτους.

Στην Ελλάδα των Βαυαρών, λοιπόν, καταδιώχθηκαν ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης και άλλοι αγωνιστές, όπως ο μέγας Νικηταράς, που πέθανε άπορος πάνω στην ψάθα κάπου στον Πειραιά. Και αρνήθηκε, αυτός ο «ομοιοπαθής» της «Ψωροκώσταινας», να πάρει την βοήθεια που του πρόσφερε το φιλάνθρωπο χέρι ενός Άγγλου διπλωμάτη, που είχε ακούσει για τη μεγάλη φτώχεια στην οποία ζούσε ο ξεχασμένος ήρωας από τους Βαυαρούς κυβερνώντες. Αρνήθηκε, για να μη δώσει, λέει, αφορμή, σε κανέναν ξένο να κακολογήσει την πατρίδα του ότι ξεχνάει τους ανθρώπους της. Αυτή η μεγαλειώδης ομολογία πατριωτικής αγάπης είναι ικανή να κάνει ένα δάκρυ να κυλήσει.

Όμως δεν είχε θέση για όλους αυτούς η νέα, ελεύθερη Ελλάδα. Ούτε και η «Ψωροκώσταινα» φυσικά. Με τα χρόνια, η συλλογική μνήμη των νεοελλήνων άρχισε να διαστρέφεται, εξαιτίας των ιδανικών μιας νέας ανερχόμενης αστικής τάξης, που είχε ως μοναδικό της σκοπό την κοινωνική καταξίωση και την ευμάρεια. Με επίκεντρο της την ξενόφερτη βασιλεία, και υπό την επίδραση του Διαφωτισμού και των δυτικών, έντονων πολιτισμικών επιρροών, κάθε λαϊκή μορφή, κάθε τι γνήσια ελληνικό, υπέστη μια τεράστια υποβίβαση. Μετεξελίχθηκε σε έναν περιφρονητικό ορισμό, που θύμιζε απλώς το μίζερο παρελθόν από το οποίο, η νέα αυτή μεγαλοαστική τάξη, η γεμάτη με συμπλέγματα κατωτερότητας, προσπαθούσε να ξεφύγει με την προσμονή του πλήρους εξευρωπαϊσμού της. Η δουλοπρέπεια των νεοελλήνων έναντι των δυτικών, χρονολογείται ήδη από τα πρώτα χρόνια της Εθνικής μας Επανάστασης.

Η ζητιάνα «Ψωροκώσταινα», ήταν μια τέτοια περίπτωση υποτίμησης και άδικης περιφρόνησης. Δεν ταίριαζε δίπλα στην madam Pompidou και στα σαλόνια, και επειδή η δεύτερη λογιζόταν σαν όντως κυρία, η «Ψωροκώσταινα» έγινε η προσωποποίηση της εθνικής μας ντροπής. Και ενώ θα έπρεπε να την τιμούμε και να την μνημονεύουμε ευλαβικά, όπως ακριβώς και στην παραβολή με τον οβολό της πτωχής χήρας, εμείς αντίθετα την περιφρονήσαμε. Κάθε φορά που την αποκαλούμε «Ψωροκώσταινα», καθένας από εμάς, είναι σαν να της δίνει μία ακόμη μαχαιριά. Σκοπός του άρθρου, είναι να διαδόσουμε και να διαφωτίσουμε τους συμπατριώτες μας για αυτήν την τεράστια ατιμία, που γίνεται εις βάρος της αρχόντισσας Ελληνίδας Πανωραίας Χατζηκώστα.

Διαβάστε την ιστορία της και κρίνετε μόνοι σας.

« Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια ζητιάνα, που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα». Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου (θλιβερή έμπνευση), το παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα. Από τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την χώρα.

Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13) είναι η εξής: «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826.Ύστερα από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.»

Κι αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες, γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα». Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην Ελλάδα. Αλλά, ποιά ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»;
Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών, του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.

Όταν αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα της και τα παιδιά της. Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά. Εκεί αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους του Ναυπλίου.
Έπειτα από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία, που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή.

«Λεξικό Λαϊκής Σοφίας», Τάκη Νατσούλη-Εκδ. Σμυρνιωτάκη-σελ. 581.
(Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα» τεύχος 13)

Ο συμπαθέστατος Σπαθάρης μπορεί να «έφυγε» αλλά οι Καραγκιόζηδες είναι ακόμη εδώ. Στις μέρες μας, που η Ελλάδα έχει γεμίσει με Χατζηαβάτηδες και με άλλες κωμικές φιγούρες του Θεάτρου Σκιών, που σπάζουν στη μέση, λείπει, δυστυχώς, ο Μπάρμπα Γιώργος με την γκλίτσα. Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος -(ζωγράφος)

Πανωραία Χατζηκώστα. Την ξέρετε; Όχι; Λάθος!

Σίγουρα την ξέρετε. Σίγουρα έχετε ακούσει το “όνομά” της τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σας. Πιθανόν να το έχετε πεί και σεις.

Ποια ήταν η Πανωραία Χατζηκώστα;
“Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε στο Αϊβαλί μια πολύ όμορφη και πλούσια αρχόντισσα, σύζυγος εύπορου εμπόρου.Όταν οι Τούρκοι πυρπόλησαν το Αϊβαλί, η Πανωραία έχασε σύζυγο, παιδιά και όλα τα πλούτη της.

Κατάφερε να φτάσει ως τα Ψαρά και από κει στην Πελοπόννησο, όπου άρχισε να ξενοπλένει για να ζήσει. Με τον καιρό όμως “ψήλωσε ο νους της” και άρχισε να θολώνει. Ζητιάνευε για να ζήσει και θεωρούσαν ότι “τάχει χαμένα”.

Μια Κυριακή του 1826 όταν κυβερνούσε ο Καποδίστριας, στήθηκε ένα τραπέζι στην πλατεία του Ναυπλίου για να γίνει έρανος για το Μεσολόγγι. Κανείς δεν έκανε καμιά κίνηση, μέχρι που πρώτη η Πανωραία πλησίασε το τραπέζι: “ Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι” είπε περήφανα η γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι.

Τότε κάποιος από το πλήθος φώναξε “Για δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της”.

Εκείνη την εποχή, σε μια συνεδρίαση της Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας να πει για την φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου, το παρομοίασε με την γνωστή ζητιάνα την Ψωροκώσταινα. Ο χαρακτηρισμός έμεινε για να χαρακτηρίζει για χρόνια ολόκληρα όχι μόνο το Ελληνικό Δημόσιο αλλά και ολόκληρη την Ελλάδα.”

Τι απέγινε η Πανωραία Χατζηκώστα;
Όταν, μετά το περιστατικό, ο Καποδίστριας ίδρυσε το Ορφανοτροφείο, η Πανωραία προσφέρθηκε να πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς πληρωμή…

Σύμφωνα με το ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ:
“Ψωροκώσταινα: Το ελληνικό κράτος, η Ελλάδα ως κράτος φτωχό, που βασίζεται για την ύπαρξή του περισσότερο στην εθελοντική συνδρομή και προσπάθεια των κατοίκων του παρά στη σωστή και ορθολογική οργάνωση και διαχείριση των εσόδων του”.

Η ψωροκώσταινα έγινε συνώνυμο της μιζέριας.

Μετά από αυτή την ιστορία, για μένα είναι συνώνυμο μεγαλείου και δύναμης αντίστοιχου αυτού της Πανωραίας Χατζηκώστα, όχι γιατί πρόσφερε ό,τι είχε αλλά κυρίως γιατί έζησε μια καταστροφή και είχε τη δύναμη να ξανασταθεί στα πόδια της. Όπως και όλος αυτός ο κόσμος που ξεριζώθηκε τότε. Οπως όλος αυτός ο κόσμος που ξεριζώνεται και σήμερα.

Πηγές:
1. “ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΙΣ» του ΤΆΚΗ ΝΑΤΣΟΥΛΗ.
2. ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ του Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ
3. Το ημερολόγιο της γιαγιάς μου

http://duck.3thirdsorange.com/?p=46

*Ευχαριστώ τον αναγνώστη του Ιστολογίου Αpellis για την επισήμανση αυτού του γεγονότος και για το άρθρο που μας απέστειλε.

10 σχόλια:

  1. Αγαπητέ διαχειριστή, προσπαθώ να καταλάβω τι σχέση έχει το άρθρο που ανέβασες με εκείνο που έστειλα εγώ, πέρα από το ότι αναφέρεται στο ίδιο πρόσωπο.
    Εξαφάνισες το μικρό μου πρόλογο που εξηγεί το γιατί και πως υποτιμήθηκε κάθε τι λαϊκό στην νεώτερη Ελλάδα, άλλαξες τη σειρά των γραφόμενων και αντικατέστησες το ύφος του λόγου μου με το δικό σου ή κάποιου άλλου.
    Ό,τι έγραψα, το έκανα για την ιστορική αποκατάσταση της Πανωραίας Χατζηκώστα και όχι για την προβολή μου, αν αυτό σκέφθηκες.
    Θεωρώ ότι το κείμενο υπολείπεται σε σχέση με αυτό που έστειλα και η ουσία του (αυτό που όλοι θα πρέπει να αναζητούμε) αντιμετωπίστηκε με προκρούστεια βαναυσότητα.

    Υποθέτω ότι την ανάρτηση του Πυργιώτη "Η αθάνατη ελληνική λαϊκή άποψη", ένα μανιφέστο για τους κ...ς των Αλβανίδων, την παρέθεσες αυτούσια, χωρίς περικοπές.

    Αν δεν θέλεις να γράφουμε ενυπόγραφα και σοβαρά κείμενα να μας το πεις και δεν θα ξαναγίνει.
    Ήθελα να σε ευχαριστήσω, αλλά δε θα το κάνω τελικά.
    Κρίμα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. apallis δεν εξαφανισα τίποτα είμαστε 4 συνδιαχειριστές.Σε παρακαλώ ξαναστείλε το κείμενο στο sub199243@gmail.com απλά το είδα στα σχόλια και μου έδωσες το ερέθισμα να το ψάξω.Αν θέλεις ακόμα να είσαι πιο δίκαιος να στείλεις και την πηγή
    Σε Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΟΧΙ δεν ζητιάνευε, εργαζόταν ως πλύστρα, και ότι είχε περίσσευμα το έδινε για την ενίσχυση του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ στρατού !Θεωρώντας χρέος της την συμμετοχή της με όποιον τρόπο μπορούσε, ήταν υπερήφανη ΕΛΛΗΝΙΔΑ με αρχές! (το επάγγελμα της πλύστρας πρέπει, να είχε καλή αμοιβή συγκρινοντάστο με τους σημερινούς Αλβανούς και άλλους, που ασκούν το επάγγελμα του οικιακού πρωσικού , οι οποίοι κατάφεραν μέσα σε δέκα χρόνια να αγοράσουν δικό τους σπίτι, και να αποκτήσουν ελληνική ιθαγένεια) Το έλασσον σεβασμός !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α.Ρ.Χ.Ο.Ν.Τ.Ι.Ε.ΣΣΣΣ!!!!!!

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ!!

    ΕΥ,ΑΓΓΕΛΟΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Εξαφάνισες το μικρό μου πρόλογο που εξηγεί το γιατί και πως υποτιμήθηκε κάθε τι λαϊκό στην νεώτερη Ελλάδα". Η υποτίμηση αυτή έχει μέγιστη σημασία επειδή αναγόμενη στο πολιτικό επίπεδο εμποδίζει να δούμε την τύφλα μας. Αυτή η τύφλα που εμποδίζει να δούμε τις πραγματικές πολιτικοκοινωνικές σχέσεις διαγράφει από τις επιλογές μας και τη μοναδική ίσως οδό εξόδου απ' το παρόν αδιέξοδο. Δηλαδή τη φιλολαϊκή πολιτική χωρίς δόγμα, η αλλοιώς κάτι σαν την αρχαία τυρανία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητέ φίλε, kaykasie. Δέχομαι την εξήγηση που μου δίνεις και σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου να μου απαντήσεις. Θεωρώ το θέμα ως λήξαν, πάντως, στην ανάρτηση μου όπου αναφέρεσαι για το ερέθισμα, υπήρχε όλο το κείμενο και φυσικά και οι πηγές μου, για να είμαι, όπως λες, δίκαιος.
    Σου έστειλα εκ νέου στην διεύθυνση που μου έδωσες, ελπίζω να το λάβεις. Σε ευχαριστώ και πάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα και σας ευχαριστώ πολύ.Από την Θεσσαλονίκη Α.Λ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συγγνώμη αν δεν το πρόσεξα αλλά κανείς δε φαίνεται να έχει σχολιάσει την χρονική απόσταση περίπου ενός αιώνα ανάμεσα στην καταστροφή του Αϊβαλιού και την παρουσία του Καποδίστρια στο Ναύπλιο--με την αντίστροφη χρονική σειρά....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Με αφορμή την ανατίναξη ενός οθωμανικού πλοίου από μπουρλοτιέρηδες στο λιμάνι της Ερεσσού, στα τέλη του Μαϊου του 1821, έδωσε την αφορμή για την καταστροφή του Αϊβαλιού και των 30.000 Ελλήνων κατοίκων του. Ο Δημήτρης Φωτιάδης περιγράφει ως εξής την καταστροφή της ιωνικής πόλης: “…η μισοαυτόνομη πες εκείνη πολιτεία στα Μικρασιατικά παράλια συγκέντρωσε το φθόνο και τη βουλιμία της αρπαγής του δυνάστη. Γενίτσαροι, ζεϊμπέκια, ταγκαλάκια, γιουρούκηδες άρχισαν να μαζεύονται για να τη διαγουμίσουν. Οι λάμψεις του ντελινιού της Ερεσσού στάθηκαν το σύνθημα ν’ αρχίσουν οι σφαγές. Στέλνουνε μήνυμα στο στόλο μας, που καθώς είπαμε βρισκόταν σ’ εκείνα τα νερά, να τους γλυτώσει από σίγουρο χαμό. Φουντάρουν τα καράβια μας έξω από το λμάνι του Αϊβαλιού, καθώς τα νερά του ρηχά και δεν μπορούσαν να αράξουν μέσα σ’ αυτό. Κατεβάζουν τις σκαμπαβίες και τις φελούκες τους, βάζουν σε μερικές απ’ αυτές μικρά κανόνια και τρέχουν στην ξηρά. Τους δρόμους τους διαφεντεύει κιόλας ο θάνατος, όπως οι Τούρκοι είχανε ξεχυθεί στην πολιτεία καίοντας και σφάζοντας. Τους χτυπάνε οι μαρινάροι μας και τους πισωγυρίζουν. Κι ο λαός ξεχύνεται με την αγωνία της σωτηρίας στην χυχή και τους μπόγους της προσφυγιάς στο χέρι, στις σκαμπαβίες και στις φελούκες. Φορτωμένες ως τα μπούνια, κουβαλάνε αδιάκοπα στα καράβια μας τη Ρωμιοσύνη που αποζήταγε, για μια ακόμα φορά, να βρει τη σωτηρία στη φυγή.

    Μα που να χωρέσουν τόσες χιλιάδες ψυχές; Σε λίγο κινδύνευαν να βουλιάξουν τα καράβια μας από το πλήθος της δυστυχίας που σωριάστηκε σ’ αυτά. Σ’ ένα μονάχα, στον “Αγαμέμνονα” του Τσαμαδού, 870 ψυχές έιχαν πλημμυρίσει το πόντε του, τους κοραδούρους του, τ’ αμπάρια του.

    Όσοι δεν ήταν πια τρόπος να βρούνε λίγο τόπο στα καράβια μας. Απόμειναν στην ξηρά. Οι λαντρες σφάχτηκαν, οι γυναίκες και τα παιδιά πουλήθηκαν και σύρθηκαν στη σκλαβιά και στην ατίμωση. Οι άλλοι που γλύτωσαν σκόρπισαν στα νησιά -Ψαρά. Αίγιαν, Σκύρο, Ύδρα, Σπέτσες. Μαύρη κι άραχλη η ζωή τους στον αχάριστο αγώνα να οικονομήσουν το ψωμί της προσφυγιάς. Ελευθερία, πόσο ακριβά σ’ αγοράζουν οι λαοί! Η μόνη ευτυχία τούτων των δυστυχισμένων στάθηκε, πως πολλοί απ’ αυτούς πολέμησαν το δυνάστη στεριά και θάλασσα.” (Δημήτρη Φωτιάδη, Η Επανάσταση του ‘21, Αθήνα, εκδ. Μέλισσα, 1971, σελ. 111.)

    eugdelacroix_-_massacre_at_chios-250 Οι διωγμοί δεν τελείωσαν με την καταστροφή του Αϊβαλιού αλλά συνεχίστηκαν ως το Δεκέμβριο στη Σμύρνη και στο Κουσάντασι. Μεγάλος αριθμός των κατοίκων αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ιωνία και να καταφύγει στην Ελλάδα. Ως πρώτοι κάτοικοι του Πειραιά, το 1834, καταγράφονται 150 πρόσφυγες από τη Χίο και την Ιωνία. (Λ. Λεοντίδου, Πόλεις της σιωπής. Εργατικός εποικισμός της Αθήνας και του Πειραιά, 1909-1940)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.