24/1/10

Η πειρατεία στο Maran Centaurus


του Μάκη Πολλάτου pollatos@protothema.gr

Οι ναυτικοι λενε οτι επειτα από 20 μέρες παραμονή στην αιχμαλωσία κινδυνεύεις να «σαλέψεις». Τα 24 μέλη του πληρώματος του ελληνικού δεξαμενόπλοιου «Maran Centaurus» έμειναν στα χέρια Σομαλών πειρατών για 28 ημέρες. Από τις πρώτες συνομιλίες μετά την απελευθέρωση τους φαίνεται ότι στο σύνολό τους οι έξι Ελληνες και οι 18 Φιλιππινέζοι ναυτικοί δεν πέρασαν τη λεπτή γραμμή...

Μοιάζει ομως σίγουρο οτι οι περισσότεροι ναυτικοί από τα μέλη του πληρώματος του «Κένταυρου» δεν θα ξαναταξιδέ-ψουν. Και σίγουρα πολύ δύσκολα θα μπαρκάρουν για ταξίδια στις θάλασσες που χωρίζουν την Αφρική από την Ασία: στον κόλπο του Αντεν, στην Ερυθρά Θάλασσα, στο στενό του Μπαμπ ελ Μαντέμπ και στον Ινδικό ωκεανό. Τον προηγούμενο Νοέμβριο, όταν έλυναν κάβους από το λιμάνι της Φουτζέιρα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα με προορισμό το Χιούστον στο Τέξας, δεν είχαν ιδέα τι τους επεφύλασσε το ταξίδι. Στις δεξαμενές του πλοίου είχαν φορτωθεί 300 χιλιάδες τόνοι πετρέλαιο. Το πολύτιμο «εμπόρευμα» τούς είχε καταστήσει το τέλειο θήραμα για τους πειρατές από τη Σομαλία, που σαν άλλοι «καρχαρίες» επιτίθενται στα εμπορικά που πλέουν στον κόλπο του Αντεν, αλλά και πιο μακριά.

Οι Σομαλοί επιτέθηκαν στο «Maran Centaurus» στις 29 Νοεμβρίου, ενώ το πλοίο βρισκόταν εκατοντάδες μίλια μακριά από τις ακτές και θεωρητικά εκτός της ακτίνας δράσης των κακοποιών. Οι πειρατές χρησιμοποίησαν ως προκάλυμμα ένα ψαράδικο. Μέσα είχαν δύο φουσκωτά. Οταν προσέγγισαν το δεξαμενόπλοιο ήξεραν πολύ καλά τι έπρεπε να κάνουν, ενώ οι 24 ναυτικοί, αν και είχαν ακούσει πολλά, δεν γνώριζαν πώς να αντιδράσουν. Μέσα στη νύχτα οι Σομαλοί πλησίασαν ταχύτατα τον «Κένταυρο» από την αριστερή πλευρά με τα σκάφη τους. Οι ναυτικοί του ελληνικού δεξαμενόπλοιου εντόπισαν τα ταχύπλοα και ετοίμασαν τις μάνικες για να καταβρέξουν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Ηλπιζαν ότι με αυτό τον τρόπο θα απομακρύνουν τους «ταραξίες». Ωστόσο οι πειρατές, οπλισμένοι με καλάσνικοφ, ρουκέτες RPG, τα λεγόμενα μπαζούκας των φτωχών, και άλλο φορητό οπλισμό άρχισαν να πυροβολούν στον αέρα για να εκφοβίσουν το πλήρωμα. Οταν οι «καρχαρίες» άνοιξαν πυρ, οι ναυτικοί τρομοκρατήθηκαν. Κλείστηκαν μέσα στα διαμερίσματα του πλοίου. Από εκεί και πέρα τα πράγματα εξελίχθηκαν πολύ γρήγορα.

Τους πήραν και τα εσώρουχα

Τα 24 μέλη του πληρώματος κατέληξαν όμηροι των Σομαλών. Οι πειρατές οδήγησαν το δεξαμενόπλοιο στο λιμάνι του Χαράρντερε και πήραν όλα τα προσωπικά αντικείμενα των μελών του πληρώματος. Ακόμη και τα εσώρουχά τους, λένε οι πληροφορίες. Γενικώς, οι Σομαλοί δεν συνηθίζουν να είναι ιδιαιτέρως φιλικοί με τους ανθρώπους που συλλαμβάνουν. Γνωρίζουν όμως ότι υπάρχει ένα όριο στην κακομεταχείριση. Κι αυτό διότι, αν οι όμηροι πάθουν κάτι κακό, οι πειρατές πολύ δύσκολα θα πάρουν τα λύτρα -ύψους εκατομμυρίων δολαρίων- που διεκδικούν.

Μόλις το δεξαμενόπλοιο έδεσε στο Χαράρντερε, ένας άλλος πειρατής -που δεν συμμετείχε στο ρεσάλτο- ζήτησε το τηλέφωνο του πλοιοκτήτη και έκανε το πρώτο τηλεφώνημα για να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις του εφοπλιστή. Ιδιοκτήτης του «Maran Centaurus» είναι ο κ. Γιάννης Αγγελικούσης, ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνες εφοπλιστές με καταγωγή από τη Χίο. Μέσα στον Δεκέμβριο οι διαπραγματεύσεις βρίσκονταν στην κορύφωσή τους. Περίπου δέκα ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα οι Σομαλοί απελευθέρωσαν και το ελληνικών συμφερόντων φορτηγό πλοίο «Αριάνα».

Οκτώ μήνες ήταν όμηροι των πειρατών οι 24 Ουκρανοί, που αποτελούσαν το πλήρωμα του φορτηγού. Σύμφωνα με όσα ανακοινώθηκαν, οι «καρχαρίες» εισέπραξαν 2,5 εκατομμύρια δολάρια για να αφήσουν ελεύθερο το «Αριάνα». Εκείνοι όμως που γνωρίζουν καλά τα μυστικά της υπόθεσης αποκαλύπτουν ότι τα λύτρα που κατεβλήθησαν για να αποπλεύσει το «Αριάνα» από τη Σομαλία έφτασαν τα 6,5 εκατομμύρια δολάρια. Κι αυτό διότι η ουκρανική κυβέρνηση έδωσε τέσσερα εκατομμύρια δολάρια, με παρέμβαση της πρωθυπουργού Γιούλια Τιμοσένκο, που θέλησε να «εξαγοράσει» τη ζωή των 24 συμπατριωτών της ναυτικών. Αυτή η εξέλιξη άλλαξε και τους ίδιους τους πειρατές. Από το ποσό των 2 - 2,5 εκατομμυρίων που αξίωναν για να αφήσουν ελεύθερο κάποιο πλοίο, ανέβασαν την «ταρίφα» στα 5 με 7 εκατομμύρια. Για να γίνουν πιστευτοί και να κάνουν σαφές ότι δεν παίζουν, στα τηλεφωνή-ματά τους με τον πλοιοκτήτη του «Κένταυρου» έβριζαν, χτυπούσαν ή απειλούσαν ότι θα σκοτώσουν κάποιο από τα μέλη του πληρώματος. Και πάντοτε φρόντιζαν να γίνονται πειστικοί.

Ο μαύρος χρυσός των Αμερικανών

Ο Σομαλός που έκανε τις διαπραγματεύσεις κατέληξε να διεκδικεί περίπου 5,5 εκατομμύρια δολάρια. Εάν τα έπαιρνε, είχε συμφωνήσει να απελευθερώσει τους 24 Ελληνες και Φιλιππινέζους ναυτικούς, το δεξαμενόπλοιο και κυρίως το πολύτιμο φορτίο του πλοίου, τους 300.000 τόνους, πετρελαίου που βρίσκονται στα «αμπάρια» του «Maran Centaurus». Ο μαύρος χρυσός προορίζεται για τον αμερικανικό στρατό που έχει συμφωνήσει να παραλάβει τα υγρά καύσιμα στο λιμάνι του Χιούστον. Ενα πολύ κρίσιμο ερώτημα είναι πώς γνώριζαν οι πειρατές ποιο πλοίο έπρεπε να καταλάβουν. Από πού είχαν μάθει ότι στις δεξαμενές του σούπερ τάνκερ είναι φορτωμένα δύο εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου; Ή μήπως πιστεύει κάποιος ότι οι πειρατές τυχαία έστησαν μια επιχείρηση και συμπτωματικά ο «Κένταυρος» ήταν το θήραμά τους;

Για να καταλάβουν το πλοίο, μπήκαν σε ένα αλιευτικό, έπλευσαν εκατοντάδες μίλια από τις ακτές και από τα περίπου χίλια εμπορικά πλοία που κινούνται καθημερινώς στην... περιοχή τους επέλεξαν το ελληνικό τάνκερ. Αραγε πόσο εύκολο ήταν να γνωρίζουν εκ των προτέρων το πολύτιμο φορτίο; Ή το αυστηρό ναυλοσύμφωνο που λέγεται ότι είχε συναφθεί με τον αμερικανικό στρατό και αποδέκτη του σαουδαραβικού πετρελαίου που είχε μισθώσει το δεξαμενόπλοιο;

Στον γρίφο αυτό δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Ακόμη και όσοι υποστηρίζουν ότι οι πειρατές έχουν εσωτερική πληροφόρηση από το Citi του Λονδίνου, δεν μπορούν να στηρίξουν τους ισχυρισμούς τους, πέρα από το να προβάλουν την κλασική δικαιολογία της ελληνικής καχυποψίας. Οι ελάχιστοι που γνωρίζουν τι ακριβώς συνέβη με το «Maran Centaurus» επιμένουν ότι κρίσιμο ρόλο έπαιξε και η ευαισθησία του πλοιοκτήτη, ή ακόμη και η αγάπη του για το πλήρωμα του πλοίου του, όσο κι αν ορισμένοι μπορεί να δυσφορήσουν με αυτή την παρατήρηση.

Η παράδοση των λύτρων είχε συμφωνηθεί να γίνει το προηγούμενο Σάββατο, 16 Ιανουαρίου. Τα 5,5 εκατομμύρια δολάρια -που στο μεταξύ είχαν μετατραπεί σε δηνάρια, το νόμισμα που χρησιμοποιείται στη χώρα- μεταφέρθηκαν στο σημείο που είχε συμφωνηθεί με τους Σομαλούς με ναυλωμένο αεροσκάφος. Τα χρήματα είχαν τοποθετηθεί σε ειδικό χρηματοκιβώτιο που άνοιγε μόνο με τη χρήση συνδυασμού. Το χρηματοκιβώτιο τοποθετήθηκε σε ειδικό πλαστικό κιβώτιο που επιπλέει στη θάλασσα, ενώ μέσα στο κουτί είχε μπει και ειδικό μηχάνημα με το οποίο οι «καρχαρίες» μπορούσαν να εξακριβώσουν ότι τα χαρτονομίσματα δεν ήταν πλαστά. Το όλο. πακέτο έπεσε στη θάλασσα με αλεξίπτωτο.

Οταν πιστοποιήθηκε ότι οι κακοποιοί είχαν στα χέρια τους τα λύτρα, οι διαπραγματευτές απελευθέρωσαν στους Σομαλούς τον κωδικό με τον οποίο άνοιξαν το χρηματοκιβώτιο. Αφού μέτρησαν και έλεγξαν ότι τα χρήματα δεν είναι πλαστά, οι ένοπλοι πειρατές αποβιβάστηκαν από το «Maran Centaurus». Σχεδόν ταυτοχρόνως, στο δεξαμενόπλοιο ανέβηκαν εννέα κομάντος της Ομάδας Υποβρυχίων Καταστροφών, οι οποίοι ασφάλισαν τον χώρο και φρόντισαν ώστε να μη συμβεί το παραμικρό μέχρις ότου το σούπερ τάνκερ απομακρυνθεί από τα λημέρια των «καρχαριών». Οι βατραχάνθρωποι του Πολεμικού Ναυτικού επέβαιναν στη φρεγάτα «Αδρίας», η οποία συμμετέχει στη διεθνή δύναμη που προσπαθεί να αποτρέψει την κατάληψη εμπορικών πλοίων. Συμπτωματικά, στην ελληνική φρεγάτα υπηρετεί ως σημαιοφόρος και ο γιος του αρχηγού του ΓΕΝ αντιναυάρχου κ. Γιώργου Καραμαλίκη.

Το αστρονομικό ποσό πυροδότησε εμφύλιο μεταξύ της ομάδας των πειρατών, που εμφανίστηκε χωρισμένη σε δύο γκρουπ, τα οποία διαφώνησαν για το ποίος έπρεπε να καρπωθεί τη λεία των 5,5 εκατ. δολ. Οι διαπληκτισμοί δεν σταμάτησαν στην λογομαχία. Οι «καρχαρίες» αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές tous με τον τρόπο που γνωρίζουν καλύτερα: με τα όπλα. Αποτέλεσμα ήταν ότι τέσσερις από τους κακοποιούς σκοτώθηκαν από τα πυρά των συντρόφων τους, αφού η ζωή τους αποτιμήθηκε όσο η αξία λίγων δηναρίων. Και έτσι η είσπραξη των λύτρων για κάποιους από τους πειρατέβ σηματοδότησε όντως μια νέα σελίδα, μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Την ίδια στιγμή ο «Κένταυρος» ξεκίνησε και πάλι το ταξίδι προς το Χιούστον. Ενδιάμεσος σταθμός το Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής, όπου το δεξαμενόπλοιο αναμένεται να καταπλεύσει στις 27 Ιανουαρίου. Στο νοτιοαφρικανικό λιμάνι το πλήρωμα θα υποδεχτεί ομάδα ψυχολόγων που θα εξετάσουν προληπτικά τους ναυτικούς. Βλέπετε, 28 μέρες στην ομηρία και σε σκληρή απομόνωση δεν είναι και λίγες. Ακόμη και μία ημέρα μοιάζει με ατέλειωτη αιωνιότητα. Καλύτερα απ' όλους την πραγματικότητα αυτή γνωρίζουν οι ναυτικοί των δύο πλοίων ελληνικών συμφερόντων που ακόμη παραμένουν στα χέρια των Σομαλών πειρατών. Πρόκειται για το πλοίο γενικού φορτίου «Φιλίτσα», που είναι δεμένο στο λιμάνι του Χαράρντερε, και το δεξαμενόπλοιο «Νάβιος Απόλλων» που βρίσκεται αγκυροβολημένο στο λιμάνι Σεν Τζέιμς Παρκ, επίσης στη Σομαλία.

Οι διαπραγματεύσεις με τους «καρχαρίες» για την απελευθέρωση των πληρωμάτων και των πλοίων βρίσκονται σε εξέλιξη. Ακούγεται ότι τις επόμενες ημέρες ενδεχομένως να υπάρξουν θετικές εξελίξεις για τους ναυτικούς και καλά νέα για τις οικογένειές τους.

10 σχόλια:

  1. οι ειδικές δυνάμεις των ΕΣ/ΠΝ εκπαιδεεύουν άριστα ικναό αριθμό συμπολιτών μας οι οποίοι θα μπορούσαν να ταξιδεύουν μαζί με πλοία μας σε τέτοιες περιοχές (φυσικά με κατάλληλο εξοπλισμό)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ήρωες" με το ζόρι...
    Από την διεύθυνση ενημέρωσης του υπουργείου Εθνικής Άμυνας εκδόθηκε μία ανακοίνωση η οποία σαφώς προβληματίζει για τους λόγους που εκδόθηκε και τον βαθμό έκθεσης που επιτυγχάνει της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, η οποία μέχρι στιγμής είχε δείξει σοβαρότητα και αντίληψη του χώρου και του αντικειμένου της. Προφανώς η πολιτική ηγεσία έπεσε θύμα κακών συμβούλων, αλλά και πάλι εγείρονται ερωτήματα για την ευκολία αποδοχής τέτοιων "συμβουλών": Διαβάστε προσεκτικά την ανακοίνωση:

    "Τηλεφωνική δορυφορική συνομιλία με τον Κυβερνήτη της φρεγάτας ΣΑΛΑΜΙΣ Αντιπλοίαρχο Γεώργιο Φλώρο και τον Καπετάνιο του δεξαμενόπλοιου Maran Centaurus κ. Θεόδωρο Οικονομόπουλο, είχε σήμερα ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Ευάγγελος Βενιζέλος στο Πολυεθνικό Συντονιστικό Κέντρο Στρατηγικών Θαλασσίων Μεταφορών (ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ) στην Αθήνα, προκειμένου να ενημερωθεί για την κατάσταση της υγείας του πληρώματος του Maran Centaurus και να συγχαρεί το πλήρωμα του ΣΑΛΑΜΙΣ για την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης.

    Κατά την επίσκεψη του κ. ΥΕΘΑ στο ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ ήταν παρόντες ο ΑΝΥΕΘΑ κ. Π. Μπεγλίτης, ο Α/ΓΕΕΘΑ και ο Α/ΓΕΝ.

    Το μήκους 332 μέτρων δεξαμενόπλοιο απελευθερώθηκε νωρίς το πρωί της Δευτέρας (8.30 τοπική ώρα) από τους Σομαλούς πειρατές που το είχαν καταλάβει από τις 29 Νοεμβρίου αφού η πλοιοκτήτρια εταιρεία κατέβαλε τα λύτρα που απαιτούσαν οι πειρατές.

    Η ελληνική φρεγάτα με την παρουσία της συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχή κατάληξή της διαπραγμάτευσης και στην απελευθέρωση του δεξαμενοπλοίου.

    Στην τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Κυβερνήτη του ΣΑΛΑΜΙΣ, ο κ. Βενιζέλος ζήτησε να μάθει λεπτομέρειες της επιχείρησης της Ομάδας Υποβρυχίων Καταστροφών στο Maran Centaurus καθώς και για το έργο των γιατρών του Πολεμικού Ναυτικού που εξέτασε το πλήρωμα του δεξαμενόπλοιου, το οποίο είναι καλά στην υγεία του. Κλείνοντας την συνομιλία του, ο κ. Βενιζέλος συνεχάρη τον κ. Φλώρο για την επιτυχία της αποστολής των αξιωματικών και των στελεχών του ΣΑΛΑΜΙΣ.

    Περισσότερες λεπτομέρειες για την κατάσταση του πληρώματος του Maran Centaurus ζήτησε ο κ. Βενιζέλος από τον καπετάνιο του δεξαμενόπλοιου Θ. Οικονομόπουλο, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι οι 30 ναυτικοί είναι καλά στην υγεία τους. Ο καπετάνιος ευχαρίστησε θερμά τον Υπουργό για την συμβολή της φρεγάτας και γενικότερα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας. "

    Δηλαδή, αν αντιληφθήκαμε ορθά, ολόκληρη η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία (ευτυχώς έλειπε ο Α/ΓΕΑ) του υπουργείου Εθνικής Άμυνας βρέθηκαν στο ΠΟΣΚΕΣΘΑΜ, για να κάνουν τί; Να δώσουν συγχαρητήρια σε αξιωματικούς του Π.Ν. που επόπτευσαν την παράδοση-παραλαβή από τους πειρατές, κατόπιν καταβολής λύτρων, ενός εμπορικού πλοίου;

    συνεχίζεται..........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αν η «Ομάδα Υποβρυχίων Καταστροφών» προέβαινε σε κανονική επιχείρηση και απελευθέρωνε το αιχμαλωτισμένο πλήρωμα και το πλοίο, δηλαδή έκαναν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται, τι θα γινόταν; Θα κηρύσσαμε εθνική εορτή;

    Το ότι οι πειρατές εισέπραξαν τα λύτρα, αποχώρησαν με την ησυχία τους μετά από δύο μήνες πειρατείας και - κατόπιν τούτου - απελευθερώθηκε, πλήρωμα και σκάφος, αυτό τι το ιδιαίτερο ή ηρωικό συνιστά για την φρεγάτα και το πλήρωμά της και έπρεπε να δοθεί η παράσταση που δόθηκε; Επειδή ... κατάφεραν κι επιβάστηκαν στο πλοίο όταν έφυγαν νικητές και τροπαιούχοι οι πειρατές; Έχουμε "χάσει τη μπάλα" τελείως;

    Πως επιτράπηκε να γραφτεί στην ανακοίνωση η φράση "Η ελληνική φρεγάτα με την παρουσία της συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχή κατάληξή της διαπραγμάτευσης και στην απελευθέρωση του δεξαμενοπλοίου" όταν έχουμε απόλυτη επιτυχία της πειρατικής ενέργειας; Πως συνέβαλε η φρεγάτα στην "απελευθέρωση του δεξαμενόπλοιου"; Μετέφερε τα λύτρα ή έκανε έρανο το πλήρωμα για να συγκεντρωθούν τα χρήματα;

    Ποιος σύμβουλος, ένστολος ή μη, παρέσυρε τους υπουργούς σε μια τέτοια «κούφια» κίνηση εντυπωσιασμού; Το Πολεμικό Ναυτικό έχει γράψει αμέτρητες σελίδες δόξας και τέτοιες ενέργειες μόνο υποτιμητικές είναι για την ένδοξη ιστορία του. Και είμαστε βέβαιοι ότι και οι ικανοί αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και το πλήρωμα της φ/γ ΣΑΛΑΜΙΣ, ένιωσαν άβολα με την "ηρωοποίησή" τους. "Ήρωες" με το στανιό...


    Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν έχει νόημα οι οι ειδικές δυνάμεις του Αδριάς να είχαν επέμβει?
    εκτός και εάν
    - ο πλοιοκτήτης προτίμησε την ασφαλέστερη λύση για το πρηρωμα
    - καποιοι ανικανοι δεν εδωσαν την εντολη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Prophet Muhammad. Having become powerful and secure after his relocation to Medina from Mecca in 622, Muhammad initiated Jihad or holy war in the form of raids of trade-caravans for earning livelihood for his community. In the first successful raid of a Meccan caravan at Nakhla in December 623, his brigands killed one of the attendants, took two of them captive, and acquired the caravan as “sacred” booty. The captives were ransomed to generate further revenue. Muhammad, later on, expanded this mode of Jihad to raiding non-Muslim communities around Arabia—for capturing their homes, properties and livestock, capturing their women and children as slaves often for ransoming and selling, and imposing extortional taxes—which sometimes involved mass-slaughter of the attacked victims.


    This ideal model of Jihad—initiated by Muhammad, whose actions are of eternal relevance and must be emulated by individual Muslims at all time—continued throughout the ages of Islamic domination. The Prophet’s attack of trade-caravans disrupting trades and taking hostage for ransoming or selling as slaves also remained in force until Western powers put an end to it in the 19th century.

    Over three centuries starting in the 1530s, Barbary Islamic pirates—on the ground of their Jihadi right and patronized by Islamic regimes of Tripoli, Algiers and Morocco—kept attacking Western trade-ships in the Mediterranean water off North Africa. Thousands of ships were captured and plundered and their crews taken captive, who were sold as highly-priced slaves. Between one and one-and-a-half million white Westerners were enslaved between 1530s and 1820s. These captives, who generally suffered harrowing treatment and brutalities, were sometimes released by Europeans government by paying exorbitant ransoms, detailed in my book: Islamic Jihad: A Legacy of Forced Conversion, Imperialism and Slavery.

    While Europeans, particularly the Spanish, Portuguese, French, Italians and the British became the worst victims, American ships started falling victim to corsair depredations beginning in 1646. American victims were negotiated by the British until 1776; after the independence, America had to handle the problem on her own. In 1784, Barbary corsairs in Morocco and Algiers captured three American ships and enslaved the crew. After protracted negotiations, a $60,000 ransom was paid to release the Moroccan hostages, while those, captured in Algeria, were not released but were sold into slavery.

    Exasperated by this dehumanizing activities and crippling disruption of trade, Thomas Jefferson and John Adams held a meeting with Tripoli’s Ambassador to London Abd al-Rahman in 1785. Ambassador al-Rahman demanded tribute for the protection of U.S. ships from attack and asked for his own commission, justifying the illegal acts as thus:

    “...it was written in the Quran that all Nations who should not have acknowledged their (Islamic) authority were sinners; that it was their right and duty to make war upon whoever they could find and to make slaves of all they could take as prisoners; and that every Mussulman who should be slain in battle was sure to go to Paradise.”

    Shocked and enraged, Jefferson sought to put an end to this barbaric practice for making the sea-ways secure for trade through military actions. In 1784, he had already proposed to Congressman James Monroe (U.S. President 1817–25):

    “Would it not be better to offer then an equal treaty? If they refuse, why not go to war with them… We ought to begin a naval power if we mean to carry on our own commerce.”

    While on diplomatic duty in Paris, he unsuccessfully tried to build a coalition of American-European naval powers for military actions against Barbary piracy. But most politicians at home, even John Adams, opposed his idea. Adams, worried of losing a military confrontation with a doggedly warrior people, wrote in response to Jefferson’s “bold and wholly honorable” proposal that “We ought not to fight them at all unless we determine to fight them forever.”

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Through the subsequent period, including Adam’s presidency (17947–1801), America settled for the payment of ignominious tribute to North African Islamic regimes, which gradually increased to as high as 10 percent of the national budget.

    When Thomas Jefferson became the President in 1801, the Pasha of Tripoli, Yusuf Qaramanli, citing late payment of tribute declared war on the United States, seizing two American brigs, and demanded additional tributes. This followed demands for larger tributes from other BarbaryStates as well.





    "Decatur Boarding the Tripolitan Gunboat", during the bombardment of Tripoli, 3 August 1804
    Oil painting by Dennis Malone Carter, 43" x 59", depicting Lieutenant Stephen Decatur (lower right center) in mortal combat with the Tripolitan Captain.


    Jefferson—always against the humiliating tribute payment and, undoubtedly, not forgotten his encounter with the Tripolian ambassador—sent forth a naval fleet to North Africa for military actions without informing the Congress. In retaliation, Tripoli declared war on the United States in May 1801 and Morocco the next year. America soon suffered a setback when Tripoli captured the U.S. frigate Philadelphia, but Edward Preble and Stephen Decatur soon mounted a heroic raid on the Tripolian harbor, destroying the captured ship and inflicting heavy damage on the city’s defences. This news created great excitement in the U.S. and Europe: a new power has arrived on the world-stage to stand up to the savage terror in North Africa. Nonetheless, the crisis remained unsolved.
    Meanwhile, American consul to Tunis, William Eaton, defying disapproval at home, allied with Hamid—the exiled brother Tripolian pasha, offering him to make the American nominee for Tripoli’s crown—for land-attack on Tripoli. In 1805, he made a daring journey with a small detachment of marines and a force of irregulars across the desert from Egypt to Tripoli and made a surprise attack on the garrison-city of Darna, which surrendered. While Eaton was engaging pasha’s forces, Jefferson and Karamanli reached a truce for ending the war. The terms of truce included the release of the Philadelphia crew upon payment of a tribute, but America would pay no more tributes in future. In this, stressed Jefferson, Eaton’s derring-do had played a part. Daring and uncompromising, Eaton denounced the deal as a sellout.

    Exploiting the new Anglo-American hostility that started 1812, Algiers’ new pasha, Hajji Ali, demanding higher tribute, let the corsairs resumed attack on American ships. Once the Anglo-American war ended, President James Madison, with approval of the Congress, declared war on Algiers on 3 March 1815 and dispatched the battle-hardened naval force, again commanded by Stephen Decatur to North Africa, to put a complete end to the piracy problem.

    The U.S. navy destroyed the fleets of reigning Dey Omar Pasha, filled his grand harbor with heavily armed American ships and took hundreds prisoner. The Dey capitulated and reluctantly accepted the treaty dictated by Decatur, pledging never to capture trade-ships and demand tribute. Decatur sailed to Tunis and Tripoli to force the rulers to signing of similar treaties.

    President Madison’s words on this occasion, which inaugurated a new U.S. foreign policy

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. paradigm, were: “It is a settled policy of America, that as peace is better than war, war is better than tribute; the United States, while they wish for war with no nation, will buy peace with none.”

    Encouraged by the U.S. actions, European powers, led by Britain, initiated similar military actions soon afterward, while the French initiated a full-scale invasion of Morocco, not only to put a complete end to the disruption of trades by Jihadi Islamic corsairs, but also to free the degraded Christian subjects of North Africa.

    The dramatic and successful rescue of Captain Phillips without paying ransom proves that the U.S. foreign policy, declared by President Madison two centuries ago, still holds.

    However, there are increasing depredations of trade-ships by Somalian pirates in the busy Gulf of Aden and Indian Ocean; that the French recently lost a hostage, owner of a seized yatch, in a rescue bid by commandos lately; and that the pirates have vowed to retaliate by especially targeting the U.S. and French ships. Indeed, they have hit back by cpaturing six more ships and made a failed attempt to capture another U.S. ship over the next two days. Moreover, the increasing payment of ransom by various governments in recent has obviously been emboldening these illegal activities. Hostage taking for extracting ransom by Jihadi groups is also increasing around the world.

    Under these circumstances, a detailed review of the past European and American struggle against the same problem in North Africa lasting three centuries may be instructive for governments and international organizations in devising effective countermeasures to put an end to this unacceptable illegal and uncivilized activity.





    --------------------------------------------------------------------------------


    MA Khan is the editor of Islam-watch.org and the author of Islamic Jihad: A Legacy of Forced Conversion, Imperialism and Slavery.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @ 10:03 μ.μ. + 10:04 μ.μ. + 10:07 μ.μ.

    Πολύ ενδιαφέροντα σχόλια που δείχνουν την ιστορική συνέπεια των ισλαμιστών.
    Η απάντηση της αμερικανόκρατουμένης Δύσης θα ήταν παρόμοια αν μπορούσε, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Είναι απλώς απασχολημένη αλλού.
    Το πιο πυθανόν για την ώρα είναι οτι συμβιβάζονται με αυτή τη κατάσταση τα ισχυρά επιχειρηματικά κέντρα του εφοπλισμού, και οτί ορισμένοι δυτικοί κύκλοι επωφελούνται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ελλείψει ηρώων και ηρωισμών στην εποχή μας, αρχίσαμε να κολλάμε τον τίτλο αυτό όπου βρούμε. Όποιος κάνει το αυτονόητο καθήκον του είναι "ήρωας" πια.

    Ήρωας ο Ηλιάκης, επειδή είχε τη ατυχία να καταρριφθεί από τουρκικό μαχητικό. Ήρωες οι Βλαχάκος, Γιαλοψός και Καραθανάσης, που επίσης έπεσαν με το ελικόπτερο στα Ίμια, ή τους έριξαν, αδιάφορο. Τελικά τι είναι ήρωας;

    Αν αυτοί είναι ήρωες, τότε τι είναι π.χ. ο Γρηγόρης Αυξεντίου (σήμερα θα γιόρταζε!) που έπεσε σαν άλλος Λεωνίδας μαχόμενος στον Μαχαιρά;

    Έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αντε΄ρε με του καραγκιόζηδες , που ακόμα και του άχρηστους ειδικου΄ς φρουρούς στο ΑΤ Αγίας Παρασκευής που κοιμόντουσαν όρθιοι του είπαν ήρωες. Την κοπελίτσα που είναι ακόμα στο νοσοκομείο ηρωίδα , για ποιόν λόγο την λενε ξανά και ξανά; Επειδή δεν ήξερε τη της γίνεται και δεν έχει ιδεα τι σημαίνει όργανο τάξης παρά μόνο πήγε και έγινε ειδικός φρουρός για να έχει ένα σταθερό μισθό ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.