Γράφει ο Βασίλης ΜαρκεζίνηςΡόλος των ΜΜΕ είναι, πρωτίστως, να πληροφορούν το κοινό για τις εξελίξεις στον δημόσιο και τον κοινωνικό βίο, να δημοσιοποιούν και, εντός συγκεκριμένων νομικών ορίων, να διερευνούν περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας και, μέσα από το έργο των εκπροσώπων τους που έχουν το απαραίτητο διανοητικό υπόβαθρο, να ενθαρρύνουν το ευρύ κοινό να σκέφτεται σε βάθος τα μεγάλα ζητήματα των ημερών.
Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, τα ΜΜΕ αποτελούν για τους ιδιοκτήτες τους ένα μέσο ενίσχυσης της εξουσίας τους και του κοινωνικού γοήτρου τους, έναν έμμεσο τρόπο προώθησης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων τους και, με τη βοήθεια μερικών από τους συντάκτες των κειμένων που δημοσιεύονται καθημερινά στις σελίδες τους ή διαβάζονται κατά τη διάρκεια των ραδιοφωνικών ή τηλεοπτικών προγραμμάτων τους, ένα μέσο επηρεασμού της κυβερνητικής πολιτικής ή ακόμη και συμβολής στην ανάδειξη κυβερνήσεων και αρχηγών πολιτικών κομμάτων κατά τρόπο που να συμφωνεί με τις απόψεις και τις πεποιθήσεις τους.
Παρ’ ότι κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι καινοφανές, η σημερινή τους ένταση, κυριολεκτικά, δεν έχει προηγούμενο. Το συγκεκριμένο φαινόμενο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αυτή η πολιτική πηγή εξουσίας, αντίθετα με τις περισσότερες άλλες, δεν ελέγχεται κατ’ ουσίαν από κανέναν, σημαίνει ότι τα σημερινά ΜΜΕ έχουν μάλλον διαστρεβλωτικό αντίκτυπο στον σύγχρονο πολιτικό βίο.
Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα. Η (διαστρεφική) εξουσία, φέρ’ ειπείν, που ασκούν διάφορες ομάδες συμφερόντων στην αμερικανική και τη βρετανική κυβέρνηση έχει σχολιαστεί κατ’ επανάληψη. Η πρακτική αυτή είναι εντυπωσιακή και, στον ίδιο βαθμό, επικίνδυνη.
Στη δική μας χώρα, αυτή η «τάση» να μη σχολιάζεις, να μην ασκείς κριτική, να μην ενημερώνεις, αλλά, συγχρόνως, να «καθορίζεις» (α) ποιοι θα είναι οι ηγέτες και (β) ποια θα είναι τα ζητήματα με τα οποία αυτοί θα ασχοληθούν, έχει εκδηλωθεί υπό δύο αξιοσημείωτες και αντιθετικές μορφές: από τη μια πλευρά, υπερδραστηριότητα, από την άλλη, παθητικότητα.
Μερικοί σχολιαστές διέκριναν την πρώτη μορφή στην άκρως παραποιημένη προώθηση ενός από τα άτομα που ήταν υποψήφια για τη θέση του αρχηγού της ΝΔ.
Περισσότεροι όμως ήταν εκείνοι που επέκριναν δριμύτατα τη δεύτερη μορφή, διακρίνοντάς τη στη γενική σιωπή που επικράτησε ως προς τα εξωτερικά ζητήματα κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο, σιωπή η οποία επικρατεί ακόμη και σήμερα, που τα εκκρεμή εξωτερικά ζητήματα πλησιάζουν σε κρίσιμο σημείο. Η σιωπή αυτή, θα έλεγε κανείς, ενθαρρύνθηκε από τις κοινές αλλά, εν προκειμένω, εσφαλμένες προσδοκίες για τα εκλογικά αποτελέσματα, τα οποία, κατά τη γνώμη ορισμένων, θα διευκόλυναν λύσεις στις οποίες κανένα μεμονωμένο κόμμα δεν θα είχε το θάρρος να προβεί.
Το πώς θα εξηγήσει κανείς την πρώτη στάση εξαρτάται από την πληροφόρηση, τη διαισθητική αντίληψη, τις προσωπικές προκαταλήψεις ή τον κυνισμό. Υπάρχει ενδεχομένως περιθώριο να συνδυαστούν και τα τέσσερα αυτά στοιχεία. Αξιοσημείωτο όμως είναι ότι αυτή η συνήθεια -αυτή η «δίψα» για τη δυνατότητα ανάδειξης μελλοντικών πρωθυπουργών οι οποίοι να ανταποκρίνονται στο προφίλ που προτιμούν αυτοί που τους προωθούν, μοιάζει να εντείνεται παρά το γεγονός ότι ο λαός δεν ξεγελιέται εύκολα πλέον. Ετσι, πρωθυπουργοί που αναμενόταν να ηττηθούν με οριακή διαφορά αποπέμπονται τελικά με τον πιο βάναυσο τρόπο, διάδοχοι που αναμενόταν να αναλάβουν αρχηγική θέση παραμερίζονται αίφνης, παρ’ όλη τη δύναμη των πανίσχυρων οργανισμών υποστήριξής τους.
Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι τακτικές κινήσεις ανάλογες με εκείνες που έγιναν πρόσφατα ώστε να προβληθεί η κ. Μπακογιάννη (εν σχέσει με τον αντίπαλό της) ως υπόδειγμα πολιτικής ηθικής και αποφασιστικότητας στην εξωτερική πολιτική παρατηρήθηκαν και όταν ο κ. Παπανδρέου είδε το κύρος του να αμφισβητείται κατά χονδροειδή τρόπο το 2007. Και στις δύο περιπτώσεις, τα αποτελέσματα που επιθυμούσαν ορισμένοι δημοσιογράφοι δεν επιτεύχθηκαν.
Επισημαίνοντας αυτά τα φαινόμενα εξυπακούεται ότι δεν εστιάζομαι κυρίως στα άτομα. Τονίζω απλώς ότι η μερίδα των ΜΜΕ που επεδίωξε δύο φορές τα τελευταία χρόνια να αποκτήσει την εν λόγω εξουσία, δεν τα κατάφερε. Είναι ανθρώπινο να κάνεις λάθη, είναι όμως ανόητο να τα επαναλαμβάνεις.
«Viva el Popolo!», λοιπόν - «Ζήτω ο Λαός!», ο οποίος δεν έπεσε θύμα των παρασκηνιακών δημοσιογραφικών κινήσεων. Και τούτο ας το λάβουν σοβαρά υπόψη τους όσοι πιστεύουν ότι τα κατεστημένα συμφέροντα μπορούν, όσο εύκολα μπορούσαν κάποτε, να επιβάλουν τους κυβερνήτες που τα ίδια προτιμούν: μολονότι αυτή η δύναμη δεν έχει πεθάνει, έχει οπωσδήποτε μειωθεί σημαντικά.
Το δεύτερο μειονέκτημα των ΜΜΕ δεν είναι άσχετο με το πρώτο, εφόσον, για διάφορους και σύνθετους λόγους, μπορούν να επιλέξουν ποια θέματα θα προωθήσουν ή θα αποσιωπήσουν -όχι ανάλογα με την εγγενή τους αξία, αλλά σύμφωνα με την αξιολόγηση των δημοσιογράφων σχετικά με το τι πρέπει ή δεν πρέπει να αποτελεί αντικείμενο δημόσιου διαλόγου.
Το γεγονός ότι υφίσταται αυτή η δύναμη είναι αδιαμφισβήτητο. Λιγότερο ξεκάθαρα είναι τα κριτήρια βάσει των οποίων τα ΜΜΕ πραγματοποιούν αυτήν τη θεματική επιλογή.
Οι πιο αμφιλεγόμενοι παράγοντες που ενδεχομένως -και, αν ναι, κακώς- έχουν επηρεάσει αυτές τις αποφάσεις είναι τα συμφέροντα ορισμένων ξένων χωρών, ακόμη μάλιστα και εκείνων που υποτίθεται ότι είναι φίλιες χώρες και λέγεται ότι ευνοούν ορισμένα πρόσωπα ή έναν ορισμένο τρόπο δράσης. Η ολέθρια περίοδος της δεκαετίας του ‘60 και των αρχών της δεκαετίας του ‘70 περιλαμβάνει τρία από τα χειρότερα παραδείγματα εξωτερικού παρεμβατισμού στη διοίκηση της χώρας μας -1965, 1967, 1974- γεγονός για το οποίο κάποια ελληνικά ΜΜΕ δεν είναι καθόλου άμοιρα ευθυνών.
Είναι γεγονός ότι η απουσία ενός ανοικτού και πλήρους διαλόγου για τα εξωτερικά ζητήματα έχει ήδη επισημανθεί από αρκετούς αρθρογράφους, οπότε δεν χρειάζεται εδώ να τη σχολιάσω εκ νέου. Πρόσφατα, επισημάνθηκαν επίσης ορισμένες ενδείξεις -εσφαλμένες, ελπίζω- ότι στη χώρα μας θα επιτραπεί να ακολουθήσει (φαινομενικά ή πραγματικά) σκληρή στάση ως προς ένα ζήτημα (την πΓΔΜ), ώστε, έπειτα, να σταθεί σχετικά πιο «ελαστική» ως προς άλλα, σημαντικότερα ζητήματα: το ευρωπαϊκό μέλλον της Τουρκίας και τις εν γένει σχέσεις μας μαζί της. Δυστυχώς, τόσο ο κ. Λυγερός όσο και άλλοι αρθρογράφοι που προέβλεψαν αυτές τις κινήσεις αποδεικνύονται σήμερα σωστοί.
Εν προκειμένω, οι παραλείψεις είναι δύο. Το ευρύ κοινό πρέπει, για διάφορους λόγους, να ενημερωθεί για τα ζητήματα και τους κινδύνους που δεν έχουν συζητηθεί μέχρι τώρα.
Κατά πρώτο λόγο, η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας δεν αποτελεί ζήτημα -ή μάλλον πρόβλημα- μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία, είναι πρόβλημα για την Ευρώπη στο σύνολό της, καθώς και για όλους όσοι θέλουν να δουν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση να προοδεύει και να ευδοκιμεί. Θεωρώ ότι όσοι δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτή την προοπτική -η Αμερική, η οποία δεν θα έπρεπε να παρεμβαίνει καν, αλλά και η Βρετανία, η οποία ποτέ δεν μπορεί να αποφύγει τις παρεμβάσεις στις υποθέσεις της ηπειρωτικής Ευρώπης, της οποίας το πνεύμα κατά τα άλλα δεν ασπάζεται- είναι εντούτοις ιδιαίτερα θετικοί απέναντι στις αλλεπάλληλες διευρύνσεις, καθ΄ότι δυσχεραίνουν την ολοκλήρωση και εμποδίζουν την εύρυθμη λειτουργία της Ευρώπης.
Οχι μόνο δεν είμαι ο μοναδικός που προβάλλει αυτό τον ισχυρισμό, αλλά, ως άνθρωπος που έχει περάσει όλη του τη ζωή εργαζόμενος στην Ευρώπη και για την Ευρώπη, θεωρώ επίσης ότι ξέρω πολύ καλά για τι μιλάω. Η ουσία των απόψεών μου έχει επίσης εμφανιστεί και σε πολλές αμερικανικές επιθεωρήσεις στρατηγικής -ή και στρατιωτικών πληροφοριών. Κατόπιν τούτου, δεν θα έπρεπε άραγε τα ζητήματα αυτά να εμφανίζονται, έστω και για λίγο, σε έναν κοινοβουλευτικό διάλογο και, ασφαλώς, στα ΜΜΕ της χώρας μας;
Για να το θέσω απλά: η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα ακύρωνε για πάντα κάθε πιθανότητα βαθύτερης ολοκλήρωσης. Και η προοπτική αυτή μόνο την Αγγλία και την Αμερική θα ικανοποιούσε.
Κατά δεύτερο λόγο, η επίλυση της χρηματοοικονομικής κρίσης της Ελλάδας δεν εξαρτάται μόνο από την προθυμία της, ή και την ικανότητά της, να προβεί σε εξοικονομήσεις και περικοπές, τις οποίες η προηγούμενη κυβέρνηση καθυστέρησε να υλοποιήσει αποκλειστικά και μόνο για προεκλογικούς λόγους -τις ευρωεκλογές του Ιουνίου και τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου. Εξαρτάται επίσης από τη δυνατότητα οικονομικής υποστήριξης που θα δρομολογηθεί, ή και θα προέλθει, από τον πυρήνα των αμερικανικών επιχειρηματικών οργανισμών.
Μια τέτοια κίνηση θα επιβεβαίωνε την καλή θέληση της οποίας απολαύει ο Ελληνας πρωθυπουργός στις ΗΠΑ. Και πάλι, όμως, δεν θα έπρεπε άραγε αυτές οι κινήσεις να δημοσιοποιούνται πλήρως και οι πιθανές πολιτικές συνέπειές τους να τίθενται υπό ενδελεχή εξέταση;
Πράγματι, τι θα είχαμε να πούμε για το τίμημα που μπορεί να συνεπάγεται αυτή η εύνοια; Και όταν μιλώ για τίμημα, δεν αναφέρομαι στο κόστος (δηλαδή τον τόκο) της -τελικής- αποπληρωμής αυτής της οικονομικής υποστήριξης.
Πιθανολογώ ότι η εν λόγω υποστήριξη θα συνδεθεί με δικές μας παραχωρήσεις σε πολιτικό επίπεδο. Ας ξεκαθαρίσω ότι σκοπίμως έγραψα τη λέξη πιθανολογώ με πλάγια στοιχεία, διότι ελπίζω ότι αυτό το εφιαλτικό ενδεχόμενο είναι απλώς καρπός της δικής μου γόνιμης φαντασίας και δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα, αν και κάποιες πρόσφατες δηλώσεις υψηλά ιστάμενων στελεχών της κυβέρνησης θα μπορούσαν να εκληφθούν ως προμηνύματα μιας τέτοιας υποχώρησης.
Γιατί όμως φοβάμαι τόσο τις ξένες παρεμβάσεις στις υποθέσεις μας;
Πρώτον, επειδή έχω μελετήσει την ιστορία μας και γνωρίζω ότι, κατά τη νεότερη περίοδο, η Ελλάδα έχει υποφέρει περισσότερο από τις παρεμβάσεις των ανταγωνιστικών «φίλων» της παρά από τις πολιτικές των πραγματικών εχθρών της.
Δεύτερον, επειδή, όπως κατ’ επανάληψη έχω τονίσει, δεν έχουμε καταφέρει να προσαρμόσουμε την εξωτερική πολιτική μας στο γεγονός ότι έχει πλέον παρέλθει η εποχή που η Αμερική ήταν η μοναδική ηγεμονική δύναμη στον κόσμο. Το ότι οι προτάσεις μου δεν έχουν ληφθεί σοβαρά υπόψη δεν προξενεί καμία εντύπωση -σε εμένα τουλάχιστον. Αυτό που με φοβίζει όμως είναι η ανησυχητική απουσία εναλλακτικών προτάσεων, μια και το σημερινό διεθνές καθεστώς δεν εγγυάται καμία απολύτως ασφάλεια για τη χώρα μας.
Ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης κατέχει τον τίτλο του "σερ", είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού
ΕΘΝΟΣ
ο ρόλος τών ΜΜΕ είναι,ξεκάθαρα πιά, ΑΚΡΙΒΩΣ αυτός πού περιγράφεται μέ σαφήνεια στά 'Πρωτόκολλα τών σοφών τής Σιών' εδώ καί πάνω από 100 έτη. Είπαμε,αυτά είναι 'γραφικότητες','φαντασιοπληξίες',κτλ.Όλα τά άλλα είναι νά είχαμε νά λέγαμε.Έχει τά ΑΝΤΕΡΑ(γιά νά μήν πώ κάτι άλλο)μιά ομάς ΕΛΛΗΝΩΝ τού εξωτερικού ή καί τού εσωτερικού νά δημιουργήσει ένα μεγάλο Δίκτυο Πραγματικής Ενημερώσεως καί Αφυπνίσεως τών Ελλήνων όπου ΓΗΣ;από εμάς τούς πτωχούς καί μικρούς περιμένετε νά βγάλουμε τό φίδι από τήν τρύπα; οι κύριοι πλούσιοι νά ξέρουν πώς όταν τό καράβι βυθιστεί θά πιάσουν ΜΑΖΙ μας πάτο,κανείς δέν θά σωθεί. Άντε νά σας δώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήγραφικός.
<>
<> (στ.300-302,Ιλιάς,Σ)
Όποιος νοιάζεται πάρα πολύ γιά τά αποκτήματά του(=περιουσία), άς τήν μοιράσει στόν λαόν! Καλλίτερα νά τήν πάρει ο λαός παρά οι εχθροί τής χώρας. Αυτό είναι ένα μεγάλο δίδαγμα γιά τό πώς θά έπρεπε νά φερθούν οι δικοί μας (;) σύγχρονοι πλουτοκράτες. Όταν η πατρίς βρίσκεται σέ κατάστασιν εκτάκτου ανάγκης χρεία είναι νά λάβει μεγαλυτέρα βοήθειαν από τούς κατέχοντες περισσότερα. Τό αυτόν έπραξαν ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, οι γνωστοί στήν Ιστορίαν μας 'Ευπατρίδες', πού εκποίησαν ώς καί ολόκληρες τίς περιουσίες των γιά τήν σωτηρίαν/απελευθέρωσιν τού έθνους καί τής πατρίδος. Είτε προσφέροντες πολεμικόν εξοπλισμόν, είτε προσφέροντες Παιδείαν (σχολεία, βιβλία, Ιδρύματα υποτροφιών), είτε κοινωνικές παροχές (π.χ. ορφανοτροφεία). Ασχέτως τού πόσο ξεφτιλισμένοι είμαστε σήμερα καί δέν θυμόμαστε καί δέν τιμούμε εκείνους τούς ανθρώπους, χάρις καί στίς δικές των θυσίες (αρκετοί έδωσαν καί τήν ίδια τήν ζωήν των στόν αγώνα) η πατρίς κατάφερε νά ανασάνει, έστω γιά λίγο καί περιορισμένως, ελεύθερον αέρα. Οι πλούσιοι τού σήμερα είναι, ώς επί τό πλείστον, απάτριδες καί ανήθικοι. Ελαχιστότατοι προσφέρουν πραγματικώς στό έθνος καί τήν πατρίδαν. Είναι απορίας άξιον πώς δέν βλέπουμε καμμιά σχεδόν πατριωτική κίνησιν από κανέναν Έλληνα κατέχοντα πλούτον. Δέν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι αυτοί πώς όσα έχουν σήμερα θά πάψουν νά τούς ανήκουν όταν τά σχέδια τής Παγκοσμιοποίησεως γιά τήν χώραν μας πάρουν πλήρη σάρκα καί οστά; Πλανώνται άν πιστεύουν πώς θά σωθούν από τήν θύελλαν πού έρχεται. Τούς προτρέπω νά πράξουν τά δέοντα όσο είναι καιρός. Άς λειτουργήσουν εκεί πού τό κράτος δέν λειτουργεί. Μέ αρχή τήν Παιδείαν καί, στίς μέρες μας, στό δημογραφικόν πρόβλημα. Πού είναι 10, 20, 100, εύποροι άνθρωποι, Έλληνες από όλον τόν κόσμον-κατά προτίμησιν Έλληνες τής Διασποράς, αποδεδειγμένως καί διαχρονικώς πιό πατριώτες-νά φτιάξουν Ιδρύματα καί Οργανισμούς πού θά ενισχύουν τήν ελληνικήν οικογένειαν; Οι επίσημοι δείκτες λένε πώς μέ τούς σημερινούς ρυθμούς η ελληνική φυλή θά εξαφανιστεί από τήν Ελλάδαν σέ 100 χρόνια από σήμερα! Τό κράτος τό επιτρέπει γιά λόγους πού καί ένας χαζός μπορεί νά καταλάβει. Η ιδιωτική πρωτοβουλία γιατί μένει αδρανής; Τό κράτος μάς θέλει χαζούς πάλι γιά λόγους πού καί πανίβλακας καταλαβαίνει. Ευπατρίδες, πού είναι τά Εκπαιδευτήρια πού θά διδάξουν στούς ελληνόπαιδες τήν πραγματικήν ελληνικήν Ιστορίαν καί Παράδοσιν; Ίσως νά μήν τό έχετε καταλάβει κύριοι πλούσιοι, μά η πατρίδα μας είναι καί σήμερα υπό κατοχήν. Καί χρειάζεται τήν βοήθειά σας. Άν δέν κάνετε κάτι είστε συνυπεύθυνοι γιά αυτά τά οποία θά συμβούν καί, μάλιστα, μέ μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Εμείς οι φτωχότεροι τί νά κάνουμε; Τό πολύ πολύ νά δώσουμε τήν ζωήν μας γιά τήν πατρίδα σέ κάποιο πεδίο μάχης. Εσείς μπορείτε καί άλλα εκτός από αυτό. Ξυπνήστε καί Πράξτε πρίν είναι αργά. Στόν Θάνατον μπροστά όλοι είμαστε τό ίδιο...
(Τρώων δ' ός κτεάτεσσιν υπερφιάλως ανιάζει, συλλέξας λαοίσι δότω καταδημοβορήσαι. Τών τινά βέλτερόν εστιν επαυρέμεν ή περ Αχαιούς)
ΑπάντησηΔιαγραφή(κι όποιος από τούς Τρώες γιά τ' αγαθά του υπέρμετρα νοιάζεται, αφού τά συλλέξη στόν λαό νά δώση νά τά καταφάγη. καλλίτερα νά τά χαρούν αυτοί παρά οι Αχαιοί) (στ.300-302)
Τό ξαναστέλνω διότι γιά κάποιο λόγο δέν φαίνεται τό απόσπασμα!
γραφικός.
Φίλες και φίλοι, εάν ο κος Μαρκεζίνης όντως εννοεί αυτά που μας εκθέτει στο παραπάνω άρθρο του είναι άξιος συγχαρητηρίων γιατί τολμά και αντιστρατεύεται τα συμφέροντα της χώρας (Ηνωμένο Βασίλειο) από την οποία κερδίζει το ψωμί του και πλείστες όσες επιστημονικές διακρίσεις. Διαθέτει όλα τα προσόντα για να αναλάβει επάξια την ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών του οποίου δυστυχώς ταλαιπωρείται τον τελευταίο καιρό από ανάξιους ηγέτες. CIATICTINOC
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Βασίλειος Μαρκεζίνης είναι άξιος Επιστήμονας!Στην Ελλάδα όμως ισχύει η Φασιστική οικογενειακή ευθύνη.Φανταστείτε τι θα άκουγε,απλά επειδή είναι γιός του Σπύρου Μαρκεζίνη!
ΑπάντησηΔιαγραφή731
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ κος ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΟΥ ΣΤΕΜΑΤΟΣ (και της οπισθεν αυτού ελλοχευούσης έχιδνας - άλλωστε πως μπορεί κανείς να κάανει τέτοια διαπρεπή καρριερα με το να είναι αντίθετος και αγνώμων πρους αυτούς που τον αναδεικνύουν????), ΠΟΥ ΣΠΡΩΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΣΤΡΟΦΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΡΩΣΣΟΥΣ ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΛΕΞΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ BRAS DE FER ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΑΛΛΟΝ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΘΑ ΒΓΟΥΝ ΩΦΕΛΗΜΕΝΟΙ....ΑΥΤΟ ΑΛΛΩΣΤΕ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 300 ΕΤΩΝ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ....
ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!
ΑΖ
731
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συλλογική ευθύνη ΔΕΝ είναι φασιστικής εμπνεύσεως.Είναι Ομηρικής προελεύσεως,μέ τή διαφορά πώς ο Όμηρος καί οι δικοί μας σοφοί δέν απαιτούσαν κατ'ανάγκην τήν εξόντωσιν όλων τών μελών μιάς φυλής ή οικογενείας.Επρότειναν δε καί τρόπους μέσω ΠΑΙΔΕΙΑΣ διά τήν επαναφορά στήν τάξιν(τήν Φυσικήν τάξιν,αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτησις).Ο ναζισμός καί ο φασισμός,πού ουδεμία σχέση έχουν μέ τόν ελληνικό εθνικισμό,αυτό πού σίγουρα κατόρθωσαν ήταν νά διαστρεβλώσουν μεγάλο μέρος πραγματικών ελληνικών αξιών.Εξ ού καί η συμπάθεια(τουλάχιστον αφελής βεβαίως)πολλών Ελλήνων σέ αυτού τού τύπου τά καθεστώτα.Όχι όμως νά τούς χαρίσω καί ελληνικά διανοητικά ή πολιτισμικά επιτεύγματα επειδή τά επικαλέστηκαν γιά νά σφάξουν καί εμάς ακόμη πού τά γεννήσαμε!ταπεινή μού άποψις έπειτα από μελέτη,πώς ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό είχαν κατά νού οι,πίσω από τά παρασκήνια φυσικά,δημιουργοί αυτών τών καθεστώτων(γιά τή φασιστική Ιταλία καί τή ναζιστική Γερμανία δέν υπάρχει καμμιά αμφιβολία πλέον.Τό κακό όμως έχει γίνει καί κανένας δέν ακούει σήμερα).Μήν μού πείτε πώς δέν τούς ξέρετε ποίοι είναι; είπαμε,γραφικότητες...
γραφικός.
ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ Όσα λέει ο κ. Μαρκεζίνης είναι απλά, ωραία και σωστά, γενικω΄ς. Αλλά ειναι η μία όψη. Η άλλη όψη είναι το ερώτημα: πως έγινε και αυτός ο λαός πχ ψήφισε και πάλι Σημίτη το 2000, μετά το "ευχαριστώ" στους Αμερικανούς στηνυπόθεση των Ιμίων; Τα ΜΜΕ, γενικώς η κυβερνώσα "ελίτ" ,έχουν ήττες όντως αλλά έχουν και λίαν σημαντικές νίκες. Οι φόβοι του κ. Μαρκεζίνη για τα εθνικά θέματα είναι απολύτως βάσιμοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήPANTOS I BAKOGIANI PAOLO TO BSPROKSIMO POU PIRE APO TA MME ARXIGOS TIS ND DEN EGINE!
ΑπάντησηΔιαγραφήChristos Voulgaris apo Londino
Ο κ. Μαρκεζίνης μας μίλησε για τη REXONA, που κάθε νοήμων καταλαβαίνει και αν ενδιατρίψει αντιλαμβάνεται τον βουβό πόλεμο, τον διαγκωνισμό, που συνεχώς διεξάγεται προκειμένου κάθε κράτος να επιδιώξει και επιτύχει τους στρατηγικούς του στόχους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι το επιμύθιον: Εμείς τι κάνουμε;
ΣΓΣ