Ειρήσθω Εκλελεγμένος… απόλυτος δικτάτωρ;

Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α δεν σημαίνει μόνο - και δεν τελειώνει μόνο με - την εκλογή του εκάστοτε Προέδρου από το λαό. Διότι τότε θα είχαμε έναν εκλελεγμένο μεν ανά πενταετία, απόλυτο όμως… δικτάτορα, για όλη τη θητεία του! Εδώ υπεισέρχεται, απαιτώντας, έμπρακτη και διαρκή, ζώσα και όχι υπνώττουσα, λειτουργία, η έννοια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗΣ της πολιτικής και των αποφάσεων εξουσίας του εκάστοτε Π.τ.Δ. Η αναγκαιότητά της αυξάνεται, εξαιτίας του ότι στο ισχύον ζυριχικό Σύνταγμα του ’60, ούτε ο Π.τ.Δ. ούτε κι η Κυβέρνησή του εξαρτώνται από την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής.
Κ Α Ι Ρ Ι Α Σ σημασίας αποφάσεις του Π.τ.Δ. στο Κυπριακό, όπως ο «Συνεταιρισμός Δύο Συνιστώντων Στέιτς», με Τουρκική Εκ Περιτροπής Προεδρία, «Σταθμισμένη» εξουδετέρωση της ελληνικής πλειοψηφίας του 82% και νομιμοποίηση 50 χιλιάδων Εποίκων, στερούνται της δημοκρατικής νομιμοποίησης: Δεν τις είχε προτείνει ο κ. Χριστόφιας στο εκλογικό σώμα κατά την προεκλογική περίοδο. Και, συνεπώς, η εκλογή του δεν τούς προσέδωσε την ισχύ λαϊκής εντολής ή έγκρισης. Τα κόμματα ΔηΚο και ΕΔΕΚ, που τού έδωσαν τις νικητήριες ψήφους, έναντι του αντιπάλου του, στον 2ο γύρο της 24.2.08, εξαρχής διαφώνησαν. Κι επιμένουν να τις αποσύρει. Είναι επίσης σημαντικό ότι, αυτές οι αποφάσεις του Π.τ.Δ. δεν έτυχε να συζητηθούν, με ισηγορία και της αντίθετης επιχειρηματολογίας, ούτε σε κομματικό συνέδριο, ούτε σε ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του κυβερνώντος ΑΚΕΛ. Ούτε βέβαια διοργανώθηκε ποτέ, οποιαδήποτε, ειδική επί τούτου, κοινή συνεδρίαση των ανωτάτων συλλογικών οργάνων των μετεχόντων στην κυβέρνηση κομμάτων ώστε να συζητήσουν και να αποφασίσουν. Ανύπαρκτη είναι, ως πολιτική - δημοκρατική εμπειρία, λ.χ., μία κοινή συνεδρία ΤΡΙΩΝ ΜΑΖΙ κεντρικών επιτροπών, με ελεύθερη συζήτηση, πλήρη ισηγορία και λήψη αποφάσεων, επί τέτοιου είδους, μείζονος σημασίας θέματα, αφού πρώτα αντιπαρατεθούν και μελετηθούν εξαντλητικά τα εκατέρωθεν επιχειρήματα. Θα μπορούσε εύκολα να διαπιστωθεί ότι ο διάλογος και αντίλογος που αναπτύσσεται καθημερινά στον πλουραλισμό των Μέσων Συλλογικής Ενημέρωσης, επί των ζωτικής σημασίας ζητημάτων, είναι πλουσιότερος και δημοκρατικότερος, από ό,τι στα καθ’ έκαστον κομματικά όργανα. Κι ούτε σύγκριση, βεβαίως, με τον ανύπαρκτο, οργανωτικά ή θεσμικά, διακομματικό διάλογο!

Σ Τ Ο δημοκρατικό πολίτευμα, αναπτυσσόμενο κι εμπλουτιζόμενο, η προσφυγή στον λαό, δεν σημαίνει μόνο τις εκάστοτε εκλογές. Αυτό ακριβώς επιχειρούν να «θάψουν» και ν’ αποσιωπήσουν, όσοι φοβήθηκαν ως «εθνικιστικό παροξυσμό» την έκφραση της λαϊκής βούλησης και της ετυμηγορίας του Κυρίαρχου Λαού στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004...
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΣΗΜΕΡΙΝΗ