Γιατί όχι και στο Δημόσιο;

της Ελίνας Γαληνού
Οσο σκληρό και αν ακούγεται, η οικονομική κατάσταση της χώρας περνάει μια από τις δυσκολότερες και κρισιμότερες περιόδους της στην μεταπολεμική εποχή. Η πραγματικότητα όσον αφορά τα δημοσιονομικά μας, είναι όντως πολύ δυσάρεστη και τα περιθώριά μας ιδιαίτερα στενά ως προς την αντιμετώπισή της. Υστερα από αρκετά χρόνια χαλάρωσης, οι Ελληνες πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι με την προοπτική εφαρμογής επώδυνων μέτρων που θα τους συμπιέσουν εισοδηματικά ενώ πολλοί θα πληρώσουν αδίκως τα σπασμένα και τις εξυπνάδες άλλων.
Οι επιταγές επιβάλουν μείωση κρατικών δαπανών ώστε να αρχίσουμε να βγαίνουμε από το αδιέξοδο. Αναφορικά με το πολυσυζητημένο αυτό θέμα, γνωρίζουμε ότι ο Δημόσιος τομέας απασχολεί μεγάλο αριθμό υπαλλήλων, κάτι δυσανάλογο με τις άλλες χώρες της ΕΕ από άποψη πληθυσμιακής αντιστοιχίας. Ο πολίτης όμως που φορολογείται, πώς μπορεί να διαπιστώσει την χρησιμότητα των θέσεων που κατέχουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι; Απλά γνωρίζει από προσωπική του πείρα, ότι οι εργασιακές συνθήκες στο Δημόσιο δεν έχουν καμιά σχέση με αυτές του ιδιωτικού τομέα, τόσο από άποψη αμοιβών και δικαιωμάτων, όσο και από άποψη ελέγχου παραγωγικότητας. Τώρα είδαν το φώς της δημοσιότητας περιπτώσεις αμοιβών δημοσίων υπαλλήλων και μάθαμε για επιδόματα "μεταφοράς φακέλλων από το ένα γραφείο στο άλλο" ή "έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία ή άλλα επιδόματα που αντιστοιχούν σε έναν μισθό επιπλέον... Επρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να αναρωτηθούμε τι δεν πάει καλά σ΄αυτόν τον τόπο;
Τώρα λοιπόν που αναζητείται απεγνωσμένα ένας τρόπος μείωσης του ελλείμματος, η ανάγκη εφαρμογής ενός ευέλικτου συστήματος απασχόλησης στο δημόσιο, δείχνει το δρόμο προς διάφορες λύσεις. Για παράδειγμα, αν μια δημόσια υπηρεσία παρουσιάζει αυξημένες ανάγκες, μπορούν ενδεχομένως να καλυφθούν από μετατάξεις υπαλλήλων. Δηλαδή αν ένας υπάλληλος σήμερα, απασχολείται σε μια θέση που οι ανάγκες της έχουν κάπως χαλαρώσει γι΄αυτήν την περίοδο, να μπορεί να μετακινηθεί σε μια άλλη με περισσότερες ανάγκες και να επιστρέψει πάλι όταν θα χρειαστεί στην παλιά του θέση. Αυτό βέβαια ίσως δεν μπορεί να ισχύσει για εξειδικευμένες ή προσωποπαγείς θέσεις, μπορεί όμως για το ευρύτερο προσωπικό μιας υπηρεσίας. Ετσι, δεν θα χρειάζονται προσλήψεις επιπλέον υπαλλήλων κάθε όποτε παρουσιάζεται μια αυξημένη ανάγκη στο δημόσιο. Το σύστημα αυτό άλλωστε, εφαρμόζεται και στις ιδιωτικές υπηρεσίες όπου το προσωπικό μετακινείται αναλόγως των αναγκών της εργασίας και τα διάφορα τμήματα αλληλοεξυπηρετούνται. Εννοείται ότι αν ο ιδιωτικός τομέας ακολουθούσε το σύστημα του δημοσίου, οι περισσότερες επιχειρήσεις θα είχαν μάλλον χρεωκοπήσει προ πολλού. Διότι αυτή η νοοτροπία του "βολέματος στο δημόσιο", που τόσο ανυπολόγιστα υιοθετήθηκε, έδειξε πόσο ζημιογόνα είναι. Τώρα που συνειδητοποιούμε το κόστος της, είναι πλέον ώρα ν΄αναθεωρηθεί αν θέλουμε την εξυγίανση του δημόσιου τομέα.