Στην Ουκρανία κέρδισε η... Μόσχα

Γ.ΔΕΛΑΣΤΙΚ.Εχει ο καιρός γυρίσματα, λοιπόν. Το 2004, η Δύση ήταν αυτή που είχε παίξει τον καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση και τη χρηματοδότηση των κινητοποιήσεων της ουκρανικής αντιπολίτευσης που αμφισβήτησε τη νίκη του Βίκτορ Γιανουκόβιτς στις προεδρικές εκλογές της Ουκρανίας. Η βοήθεια των ΗΠΑ και της ΕΕ υπήρξε τότε καθοριστική για την αναρρίχηση στην εξουσία του διδύμου Γιούστσενκο - Τιμοσένκο. Χθες όμως η Δύση και πάλι ήταν αυτή που συνέτριψε πολιτικά εν τη γενέσει την προσπάθεια της Γιούλια Τιμοσένκο να αμφισβητήσει και πάλι τη νίκη του Βίκτορ Γιανουκόβιτς στις προεδρικές εκλογές.

«Η ψηφοφορία υπήρξε εντυπωσιακή επίδειξη δημοκρατικών εκλογών. Αυτές οι εκλογές υπήρξαν νίκη για κάθε Ουκρανό», δήλωσαν εγγράφως οι παρατηρητές του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη.

Ο ΟΑΣΕ δεν αρκέστηκε σ’ αυτό. Καθώς η Τιμοσένκο δεν είχε αναγνωρίσει το εκλογικό αποτέλεσμα, η ανακοίνωση του ΟΑΣΕ προχώρησε παραπέρα για να της κόψει κάθε σκέψη πρόκλησης πολιτικής ανωμαλίας: «Τώρα είναι καιρός οι πολιτικοί ηγέτες της χώρας να ακούσουν την ετυμηγορία του λαού και να διασφαλίσουν ότι η μεταβίβαση της εξουσίας θα γίνει ειρηνικά και εποικοδομητικά», υπογράμμισε.

Στην Τιμοσένκο δεν άφησε κανένα περιθώριο ούτε καν το... ΝΑΤΟ! «Για το καλό του έθνους, αυτός που χάνει σφίγγει το χέρι αυτού που κερδίζει», τόνισε ο επικεφαλής των παρατηρητών εκ μέρους της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ.

«Αυτό που είναι σημαντικό είναι ο ηττημένος να έχει στον νου του την ανάγκη σταθερότητας στη χώρα», διακήρυξε και ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Δεν υπάρχει δηλαδή ευρωατλαντικός θεσμός που να μην τάχθηκε... υπέρ του Γιανουκόβιτς και κατά της Τιμοσένκο! Το «μυστικό» αυτής της στροφής είναι απλούστατο: το 2004 η Τιμοσένκο ήταν φορέας μιας έξαλλης αντιρωσικής πολιτικής. Εδώ και ένα-δύο χρόνια όμως η Τιμοσένκο έχει κάνει στροφή προς τη Μόσχα, οπότε οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν έχουν κανέναν ιδιαίτερο λόγο να τη στηρίξουν. Αυτήν τη φορά όχι μόνο ο Γιανουκόβιτς, αλλά και η Τιμοσένκο ήταν υποψήφιοι με την ευλογία της Μόσχας!

Υπάρχει και ένας βαθύτερος υπολογισμός της Δύσης στη στάση της απέναντι στην Τιμοσένκο. Γνωρίζουν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ότι ο Πούτιν δεν λυπάται φυσικά καθόλου για τη νίκη του Γιανουκόβιτς, κάθε άλλο, αλλά θα προτιμούσε τη νίκη της... Τιμοσένκο! Ο Γιανουκόβιτς είτε ως πρόεδρος είτε ως αντιπολίτευση θεωρείται -και σωστά- δεδομένος για το Κρεμλίνο. Αν η φιλορωσική στάση έφερνε στην Τιμοσένκο την προεδρία, τότε η Μόσχα θα διασφάλιζε... και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση στην Ουκρανία!

Αντιθέτως, η παραμονή τής ακόρεστα διψασμένης για εξουσία Τιμοσένκο στην αντιπολίτευση εγκυμονεί κινδύνους για τη Ρωσία, καθώς η αδίστακτη καιροσκόπος πολιτικός δεν αποκλείεται καθόλου να επιστρέψει στη συμμαχία της με τη Δύση.

Ακριβώς για τους ίδιους λόγους, αλλά φυσικά από αντίστροφη οπτική γωνία και συμφέροντα, ΗΠΑ και ΕΕ δεν ήθελαν καθόλου αυτή τη φορά να δουν την Τιμοσένκο πρόεδρο. Εχουν επίγνωση ότι μπορούν πολύ καλύτερα να την επαναπροσεγγίσουν, αν παραμείνει στην αντιπολίτευση. Αυτό λοιπόν εξηγεί βαθύτερα και τη στάση των παρατηρητών του ΟΑΣΕ, του ΝΑΤΟ και του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Από εκεί και πέρα, το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά της πραγματικότητα της ουκρανικής κοινωνίας, που για την πλειοψηφία της είναι αδιανόητος ο πλήρης διαχωρισμός από τη Ρωσία. Πόσω μάλλον η μετατροπή της σε χώρα ανοιχτά εχθρική προς τη Ρωσία μέσω της ένταξής της στο ΝΑΤΟ που υποστήριζε και προσπαθούσε να προωθήσει ο συντριβείς, απερχόμενος πρόεδρος Βίκτορ Γιούστσενκο και η «πορτοκαλί επανάστασή» του.

«Το όραμα του Γιούστσενκο να ενσωματώσει γρήγορα την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ καταρχήν απέτυχε. Ουδέποτε άλλωστε αυτό το σχέδιο είχε πλειοψηφία στον πληθυσμό. Τιμοσένκο και Γιανουκόβιτς το ενταφίασαν σιωπηρά», ομολογούσε ήδη προ εβδομάδων η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

ΝΕΑ ΕΛΙΤ
Οχι στο ΝΑΤΟ, ναι στην ΕΕ
Τον Γιανουκόβιτς υποστηρίζει βεβαίως ο κύριος όγκος της ουκρανικής ελίτ, καθώς έχει τις επιχειρήσεις της στις ρωσόφιλες περιοχές που είναι οι κατεξοχήν ανεπτυγμένες βιομηχανικά. Ο ουκρανικός καπιταλισμός όμως είναι παραγωγικός. Η οικονομική ελίτ της χώρας έχει αντιληφθεί ότι πέρα από τη ρωσική αγορά, έχει ανάγκη και από τις διεθνείς αγορές και πρωτίστως την ευρωπαϊκή για να διαθέτει τα προϊόντα της. Αυτό σημαίνει ότι ο γνήσια ρωσόφιλος πρόεδρος Γιανουκόβιτς θα ακολουθήσει πολιτική προσέγγισης με την ΕΕ πολύ πιο ισχυρή από όσο φαντάζεται κανείς, διατηρώντας φυσικά άριστες σχέσεις με τη Ρωσία. Αντιθέτως, αποκλείεται να αναβιώσει το σχέδιο ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

ΕΘΝΟΣ