7/3/10

Ας διαβάσουμε με προσοχή αυτό το άρθρο, για να δούμε ποιοί γελοιοποιούν την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες!


The Army Is Beaten
Owen Matthews

Why the U.S. should hail the Islamists.
Published Mar 5, 2010
The political logic should be simple. The arrest of a shadowy group of generals for allegedly plotting a bloody coup should be a victory for justice. The end of military meddling in politics should be a victory for democracy. And greater democracy should make a country more liberal and more pro-European.
Except that in Turkey, political logic doesn't always follow simple patterns. Yes, last week's arrests of dozens of Army officers on charges of plotting bombings and murders are a win for civilian prosecutors over the once untouchable military. More important, the arrests also mark the quiet demise of the military as a decisive force in Turkish politics for the first time in centuries. That's a vital step in Turkey's road to becoming a mature democracy.
But the paradox is that a more democratic Turkey doesn't necessarily mean one that is more pro-European or more pro-American. And with the last major obstacle to the ruling AK Party's power gone, Turkey's conservative prime minister, Recep Tayyip Erdogan, will be free to implement his vision of a more Islamic Turkey. More democracy, then, doesn't necessarily lead to more liberalism, either.
The first victim of the new order may be Europe. Ever since they came to power in 2002, AK Party leaders have used EU membership as a shield to defend their reform programs against attacks from ultrasecularists in the military and the judiciary. Notionally, the military was in favor of joining Europe, so the AK Party railroaded through most of its most radical changes under the EU's banner. Downscaling the powers of the military-dominated National Security Council, banning the death penalty, scrapping some restrictions on free speech, allowing Kurdish language rights—all were in the Copenhagen criteria set by the EU. But now that the AK Party's main rival, the military, has been shown to be a paper tiger, there's not much utility for Erdogan & Co. in pushing the European project any further.
That's terrible timing for Europe. Support within the EU for further expansion is fading fast. A looming crisis over Cyprus threatens to create further animosity on both sides as EU members Greece and Greek Cyprus threaten to block Ankara's accession bid. Add to that various tin-eared EU initiatives, like trying to get the conservative Turks to allow gay marriage, and you have a recipe for trouble. Turks are also angry because of the EU's many unfulfilled promises over opening Cyprus's ports to international trade. The AK Party's win over the Army could well prove to be the EU's serious loss.
It also raises a tough question for Washington: does the U.S. want Middle East allies who are less democratic but more friendly, or more democratic but more hostile to America? During the Cold War, when the military was in charge, Turkey fell into the first camp. Now it makes sense for Washington to choose democracy—even if the outcomes aren't, as George W. Bush found in Iraq, always pro-Western. Cutting the Army's dead hand from politics will allow Turkey to define secularism democratically and to deal openly with issues like the demands of the Kurdish minority for autonomy. That choice should be particularly easy now, as evidence presented by Turkish prosecutors suggest that the self-declared guardians of Turkey's secular order plotted heinous crimes in order to destabilize the AK Party, possibly including the bombing of the British Consulate in Istanbul in 2003.
If Turkey becomes more anti-Western, that's probably inevitable. A storm of popular anger is brewing over the EU's undeclared rejection of Turkish membership, even as the accession process continues, and over moves in the U.S. Congress to recognize the massacres of Ottoman Armenians in 1915 as a genocide. If the vote goes ahead, expect Turks to retaliate, perhaps by refusing to support U.S. sanctions against Iran in the U.N. Security Council.
Turks have made it clear repeatedly at the ballot box that they endorse the AK Party's vision of a less-rigorously secular country. Ordinary Turks aren't huge fans of the U.S., either. But it's also clear that Turkey under the AK Party will remain a Western ally, and NATO will remain Ankara's most important strategic partner. How do we know? The AK Party says so, and it has no real options. There's no rival alliance, not with Iran, the Arab world, or Russia, which could possibly rival the clout Turkey has, with the second-largest Army in NATO. In the short term, Turkey will likely sour on the EU and have a loud row with the U.S. over Armenia. In the long term, the downfall of the Army will make Turkey a stronger democracy and a more stable and mature partner. So the world would be wise to side with the AK Party, not seek a return of the discredited generals.
Newsweek

8 σχόλια:

  1. Το ότι αποκαλεί το άρθρο τους Τούρκους στρατηγούς papertigers δεν σημαίνει κατά ανάγκη ότι είναι έτσι στην πραγματικότητα. Προσωπικά το στρατιωτικό και πολιτικό κατεστημένο στην Τουρκία πιό πολύ μου φέρνει σε Μαφία, με δολοφονίες, εμπορία ναρκωτικών, όπλων, ανθρώπων και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Επομένως ένα κατεστημένο που διενεργεί δολοφονίες, τρομοκρατικές ενέργειες και "ατυχήματα" απέχει από το να είναι χάρτινος τίγρης. Το ότι ο Ερντογάν κατάφερε να το τσαλακώσει αυτό το κατεστημένο επίσης δεν σημαίνει ότι ήταν χάρτινες τίγρεις. Μάλλον οι πλάτες του Ερντογάν ήταν από χάλυβα υψηλής κραμάτωσης. Και αυτό είναι το θέμα πιστεύω στο εν λόγω ζήτημα. Ποιοί είναι οι "πλάτες" του Ερντογάν. Και μέχρι τώρα δεν έχω βρει επαρκή απάντηση.

    Τώρα αναφορικά με το ότι οι papertigers κατάφεραν να μας γελοιοποιούν τόσα χρόνια, οφείλεται στο ότι εμείς είμαστε μάλλον paper chickens. Και ένας χάρτινος τίγρης (που δεν πιστεύω ότι είναι) πάντα νικά μία χάρτινη κότα. Και το ακόμα πιό δυσάρεστο ερώτημα είναι ότι εάν κάναμε αυτά που κάναμε με τους paper tigers τι θα κάνουμε με τον Steel Tayip?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μάθατε για την επένδυση 10δις ευρώ στον Αστακό από τους Άραβες του Κατάρ για διακίνηση και εγκαταστάσεις φυσικού αερίου? Μιλάμε για καθαρή επένδυση και όχι εξαγορά. Φορέστε τις κελεμπίες! Χα χα!
    http://troktiko.blogspot.com/2010/03/blog-post_7459.html
    Ανδρέας Κοζάνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι αμερικανοι οπως και εμεις γελοιοποιουμαστε επανειλημμενα απο τους Τουρκους.

    Δυστυχος δεν μαθαινουμε και απο τα λαθει μας.

    - Ianus, Cheated repeatedly by the same swindler, http://www.danielpipes.org/comments/102162http://www.danielpipes.org/comments/169761
    - Ianus, The forgetful dupe or the Chester Concession - a story worth popularizing, http://www.danielpipes.org/comments/102162

    Δημοκριτος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν είναι δυνατή μια μετάφραση του άρθρου; Διαβάζουν και μη αγγλομαθείς... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θεωρητικά, ο στρατός ήταν υπέρ της ένταξης στην Ευρώπη έτσι το Κόμμα ΑΚ πίεσε περισσότερο μέσω των πιο ριζοσπαστικών αλλαγών κάτω από το Έμβλημα Ευρώπη. Περικόπτοντας τις αρμοδιότητες του στρατοκρατούμενου Συμβουλίου Ασφαλείας, απαγορεύοντας την ποινή θανάτου , απορρίπτοντας μερικούς περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου, επιτρέποντας το δικαίωμα στην Κουρδική γλώσσα – όλα όσα ήταν τα κριτήρια τα οποία τέθηκαν στην Κοπεγχάγη από την ΕΕ.

    Αλλά τώρα το Κόμμα ΑΚ
    But now that the AK Party's main rival, the military, has been shown to be a paper tiger, there's not much utility for Erdogan & Co. in pushing the European project any further.Αυτός είναι φοβερός συγχρονισμός για την Ευρώπη. Η υποστήριξη εντός της ΕΕ για περαιτέρω επέκταση εξασθενίζει πολύ γρήγορα. Μια πιθανή δε κρίση στην Κύπρο απειλή να μπλοκάρει την προσχώρηση της Άγκυρας
    Προσθέστε σε αυτά διάφορες μη εφαρμόσιμες Ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες όπως να προσπαθήσουν να πείσουν τους Τούρκους συντηρητικούς να δεχτούν τους γάμους σε ομοφυλόφιλους και έχεις την συνταγή για προβλήματα.

    Οι Τούρκοι είναι επίσης εκνευρισμένοι λόγω πολλών ανεκπλήρωτων υποσχέσεων της ΕΕ για το άνοιγμα των λιμανιών στην Κύπρο για διεθνές εμπόριο. Παρά το γεγονός ότι το κόμμα ΑΚ κέρδισε τους στρατιωτικό θα μπορούσε να αποδειχτεί σοβαρή απώλεια της ΕΕ.




    Όλο το προαναφερόμενο θέτει σοβαρά ερωτηματικά για την Ουάσινγκτον: θέλουν οι ΗΠΑ σύμμαχους την Μέση Ανατολή που είναι λιγότερο δημοκράτες αλλά περισσότερο φιλική , ή θέλουν περισσότερο δημοκράτες και περισσότερο εχθρικούς στην Αμερική; Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ,όταν ο στρατός είχε την διοίκηση η Τουρκία περιήλθε στο πρώτο στρατόπεδο? Τώρα έχει νόημα για την Ουάσινγκτον να επιλέξουν – ακόμα και αν το αποτέλεσμα δεν είναι όπως αυτό που βρήκε ο Τζορτζ Μπους στο Ιράκ, πάντα προ της Δυτικοποίησης. Κόβοντας το χέρι του στρατού από τα πολιτικά θα επιτρέψει στην Τουρκία να ορίσει δημοκρατικά τα θέματα που την αφορούν ελέγχοντας την επιρροή της θρησκείας στις επιμέρους ελευθερίες, όπως η απαίτηση της Κουρδικής μειονότητας γι αυτονομία. Αυτή η επιλογή θα είναι ιδιαίτερα εύκολη τώρα δεδομένου ότι τα στοιχεία που παρουσιάζονται από τους Τούρκους δημόσιους κατήγορους προτείνουν ότι οι αφ’ εαυτού οριζόμενοι ως φύλακες της Τουρκίας σαν κοσμικό κράτος ήταν οι ίδιοι που σχεδίασαν τα επαχθή εγκλήματα με σκοπό την αποσταθεροποίηση του Κόμματος ΑΚ , πιθανόν συμπεριλαμβανομένης και τους βομβαρδισμού του Βρετανικού Προξενείου στην Κωνσταντινούπολη το 2003.

    Εάν η Τουρκία γίνει περισσότερο αντι-δυτική αυτό είναι πιθανόν αναπόφευκτο. Μία θύελλα από έντονο θυμό κατά της Ευρωπαϊκής αδήλωτης απόρριψης της Τουρκίας ως πιθανό μέλος ακόμα και για την συνέχιση των ενταξιακών διαδικασιών και μετακυλύει στην αναγνώριση από το Αμερικανικό Κογκρέσο της σφαγής των Οθωμανών αρμενίων το 1915 σαν γενοκτονία . Εάν η ψηφοφορία προχωρήσει ,αναμένετε Τουρκική εκδίκηση, πιθανόν με άρνηση να υποστηρίξουν τις ΗΠΑ για τις κυρώσεις που σχεδιάζουν εναντίων του Ιράν στον Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

    Οι Τούρκοι το έχουν καταστήσει σαφές επανειλημμένα στις κάλπες ότι επικυρώνουν το όραμα του Κόμματος ΑΚ για περισσότερο κοσμική χώρα. .
    Συνήθως οι Τούρκοι δεν είναι και μεγάλη θαυμαστές και των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά είναι επίσης σαφές ότι η Τουρκία υπό την κυβέρνηση του ΑΚ θα παραμένει σύμμαχος των δυτικών και το ΝΑΤΟ θα παραμείνει ο πιο σημαντικός στρατηγικά συνεταίρος.
    Πως το γνωρίζουμε ; Το κόμμα ΑΚ λέει επίσης, και δεν καμία άλλη πραγματική επιλογή. Δεν υπάρχει καμία αντίπαλη συμμαχία , όχι με το Ιράν, ο Αραβικός κόσμος, ή η Ρωσία που θα μπορούσε πιθανόν να συναγωνιστεί την επιρροή που έχει η Τουρκία, με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ. Βραχυπρόθεσμα , η Τουρκία θα ενοχληθεί (ξινίσει) πιθανώς στην ΕΕ και θα έχει κοινή πολιτική με τις ΗΠΑ για την Αρμενία. Μακροπρόθεσμα, η πτώση του στρατού θα κάνει την Τουρκία μια δυνατή δημοκρατία και περισσότερο σταθερή στους εταίρους της. Έτσι ο κόσμος θα ήταν σοφό να σταθεί με το μέρος του κόμματος ΑΚ , και όχι να επιδιώξει μια επιστροφή στους δυσφημισμένους στρατηγούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα σε όλους

    Η πολιτική λογική πρέπει να είναι απλή. Η σύλληψη μιας σκιερής ομάδας στρατηγών που σύμφωνα με ισχυρισμούς σχεδίαζε ένα αιματηρό χτύπημα θα πρέπει να είναι μία νίκη της δικαιοσύνης. Το τέλος της στρατιωτικής ανάμιξης με την πολιτική στην πολιτική πρέπει να είναι μια νίκη για την δημοκρατία. Και η περισσότερη δημοκρατία θα πρέπει να κάνει μια χώρα περισσότερο φιλελεύθερη και περισσότερο υπέρ της Ευρώπης. Εκτός από αυτό που ισχύει στην Τουρκία, η πολιτική λογική δεν ακολουθεί πάντα απλά σχέδια. Ναι οι συλλήψεις της προηγούμενης εβδομάδας αρκετών αξιωματικών του στρατού με κατηγορίες για το σχεδιασμό βομβαρδισμών και δολοφονιών είναι μια νίκη για τους δημόσιους κατήγορους πάνω στους μέχρι εκείνη την στιγμή ‘‘ανέγγιχτους’’ στρατιωτικούς. Σημαντικότερο είναι ότι οι συλλήψεις επισημαίνουν την σιωπηρή μετάβαση από την στρατιωτική λογική στην Τουρκία στην πολιτική κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στα χρονικά. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα της Τουρκίας για τον εκδημοκρατισμό της.

    Το παράδοξο είναι ότι μια πιο δημοκρατική Τουρκία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι περισσότερο υπέρ της Ευρώπης ή της Αμερικής. Και δεδομένου ότι το τελευταίο σημαντικού εμποδίου στην δύναμη του ΠΚΚ δεν υφίσταται ο συντηρητικός πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan θα είναι ελεύθερος να εφαρμόσει το όραμά του για μια πιο Ισλαμική Τουρκία. Η περισσότερη δημοκρατία , ως εκ τούτου δεν σημαίνει απαραίτητα και περισσότερο φιλελευθερισμό .
    Το πρώτο θύμα της νέας τάξης μπορεί να είναι η Ευρώπη. Από τότε που ήρθαν στην εξουσία το 2002 οι αρχηγοί του Κόμματος ΑΚ χρησιμοποίησαν την ιδιότητα τους ως μέλους σαν ασπίδα προστασίας για να προασπίσουν το πρόγραμμα μεταρρύθμισης ενάντια σε επιθέσεις εκείνων που πιστεύουν ότι το πνεύμα πρέπει να είναι αποδεσμευμένο από κάθε θρησκευτική επιρροή όσο αφορά τον στρατό και την δικαιοσύνη.


    συνεχίζεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το πιο σημαντικό σημείο εκτιμώ είναι "το Turkey's conservative prime minister, Recep Tayyip Erdogan, will be free to implement his vision of a more Islamic Turkey. More democracy, then, doesn't necessarily lead to more liberalism, either.". Θυμίζω ότι επί δύο σχεδόν δεκαετίες οι "σόροι, τα σοράκια και τα κοράκια" (http://www.ifestosedu.gr/59HistoryBooksMemos.htm)έβγαζαν τρελούς όσοι υποστήριζαν μια αποτρεπτική στρατηγική που στηρίζεται σε κλασικές παραδοχές. Θυμίζω επίσης, συναφώς, ότι η "στρατηγική" της Ελλάδας την τελευταία ενάμιση δεκαετία στηρίζονταν στο ότι η Τουρκία του Ερτογάν θα είναι πιο "δημοκρατική" (διάβαζε φιλελεύθερη αλά Αλεβιζάτος) και ότι γι' αυτό "δεν θα πολεμά" κτλ. Πρόκειται βέβαια για προπαγανδιστικές αθλιότητες τις οποίες δεν αναφέρουν ούτε πρωτοετείς φοιτητές πανεπιστημίου. Το ζήτημα είναι τώρα ενώ η Τουρκία επιχειρεί μια ιστορική αναβάθμισή της η Ελλάδα είναι πλέον αποδυναμωμένη πνευματικά, στρατιωτικά, οικονομικά και διπλωματικά. Εκεί που οδηγούμαστε -γιγαντιαία στρατηγική παγίδευση στην Κύπρο και τρεις αναθεωρητικές απειλές που μας περικυκλώνουν, συν ραγδαία δημιουργία μειονοτικού ζητήματος ακόμη και στην ... Πελοπόννησο. Για κάποια δικά μου σχόλια για το άρθρο βλ. http://www.ifestosedu.gr/103Xalara2010.htm και πρόσφατη ομιλία μου για την Τουρκία στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/110turkeyweaknesstrength.htm.

    Παναγιώτης Ήφαιστος
    www.ifestosedu.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πάντως η πρόσφατη συμπεριφορά της Τουρκίας προς τις ΗΠΑ για το θέμα της αναγνώρισης γενοκτονίας των Αρμενίων, έδειξε ότι η Τουρκία έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα ώσπου να γίνει ένα δημοκρατικό κράτος που δεν θα "το τραβάει από τη μύτη" η στρατοκρατία. Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.