Tου Σταυρου Λυγερου
Για μήνες, η Ευρωζώνη έκρυβε τις αντιφάσεις της πίσω από τις μεγάλες ελληνικές ευθύνες. Τώρα που δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι διχάζεται. Ενώ έχει θέσει την Ελλάδα σε καθεστώς άτυπου οικονομικού ελέγχου, είναι ανίκανη να της προσφέρει προστασία έναντι των κερδοσκοπικών επιθέσεων. Οσοι ισχυρίζονται ότι η Αθήνα δεν έχει ανάγκη βοήθειας επειδή βρίσκει χρήματα στις αγορές, την αφήνουν με περισσή υποκρισία στα νύχια των κερδοσκόπων. Εάν ο δανεισμός με τοκογλυφικό επιτόκιο συνεχιστεί, η Ελλάδα θα πέσει σε ένα φαύλο κύκλο που οδηγεί στη χρεοκοπία, με ό, τι αυτό συνεπάγεται και για το ευρώ.
Η Αθήνα έχει ξεκαθαρίσει ότι προτιμάει ευρωπαϊκή λύση. Εάν τελικώς δεν της δοθεί, υποχρεωτικά θα στραφεί σε εναλλακτικές λύσεις. Πριν προσφύγει στο ΔΝΤ θα ήταν λάθος να μη βολιδοσκοπήσει -απ’ ευθείας και όχι μέσω τρίτων- την Κίνα. Οταν κινδυνεύεις με χρεοκοπία και η «οικογένεια» δεν σε βοηθάει, χρειάζεται απύθμενο θράσος για να σε κατηγορήσει επειδή στράφηκες αλλού για βοήθεια.
Το ελληνικό πρόβλημα έπρεπε εξ αρχής να έχει λειτουργήσει ως ευκαιρία για βελτίωση του οικοδομήματος της Ευρωζώνης. Αντ’ αυτού, εκμεταλλευόμενοι τους αρχικά λανθασμένους χειρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου, οι εταίροι προτίμησαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αποδιοπομπαίο τράγο.
Η έκρηξη της ελληνικής δημοσιονομικής βόμβας επιβεβαίωσε όσους εξ αρχής υποστήριζαν ότι νομισματική χωρίς δημοσιονομική ένωση, δηλαδή χωρίς πολιτική ένωση, είναι αντίφαση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν έλυσε αυτήν την αντίφαση. Αντιθέτως, εγκλώβισε την Ευρωζώνη σε έναν ασφυκτικό κορσέ, στερώντας την από την πολύτιμη ευελιξία. Τώρα, διχάζεται όχι μόνο από διαφορετικές αντιλήψεις, αλλά και από τις εθνικές ιδιοτέλειες. Χωρίς αλληλεγγύη, όμως, δεν μπορεί να επιβιώσει.
Η ειρωνεία είναι ότι την πιο αρνητική στάση τηρεί η Γερμανία, ο μεγάλος κερδισμένος από το κοινό νόμισμα. Τα δημοσιονομικά προβλήματα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου οφείλονται σε σημαντικό βαθμό στο γεγονός ότι η παραγωγική τους βάση περισσότερο ή λιγότερο συρρικνώνεται λόγω της ανταγωνιστικότερης γερμανικής βιομηχανίας.
Στο Βερολίνο, όμως, δεν αρέσει να μιλάει γι’ αυτά. Ούτε για το άυλο αλλά καθόλου δευτερεύον κεφάλαιο της πολιτικής επιρροής που ασκεί στους κόλπους της Ε. Ε. και το οποίο προσεγγίζει τα όρια της ηγεμονίας. Του αρέσει να υπενθυμίζει ότι εισφέρει τα περισσότερα στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Με το ίδιο πνεύμα, κραυγάζει ότι δεν μπορούν οι Γερμανοί εργαζόμενοι να πληρώνουν τους επιπόλαιους Ελληνες.
Στην πραγματικότητα, η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όχι μόνο τα κενά του ευρωπαϊκού νομισματικού οικοδομήματος, αλλά και το αβαθές του ενοποιητικού εγχειρήματος. Οσο οι πόροι λιγοστεύουν και η κατανομή τους γίνεται πιο δύσκολη τόσο θα ενισχύεται το διαλυτικό σύνδρομο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Δεν πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο. Η ανάδυση των νέων βιομηχανικών χωρών (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ. ά.) μεσοπρόθεσμα θα συρρικνώσει τον πλούτο που εισρέει στην Ευρώπη.
Για μήνες, η Ευρωζώνη έκρυβε τις αντιφάσεις της πίσω από τις μεγάλες ελληνικές ευθύνες. Τώρα που δεν μπορεί να συνεχίσει αυτό το παιχνίδι διχάζεται. Ενώ έχει θέσει την Ελλάδα σε καθεστώς άτυπου οικονομικού ελέγχου, είναι ανίκανη να της προσφέρει προστασία έναντι των κερδοσκοπικών επιθέσεων. Οσοι ισχυρίζονται ότι η Αθήνα δεν έχει ανάγκη βοήθειας επειδή βρίσκει χρήματα στις αγορές, την αφήνουν με περισσή υποκρισία στα νύχια των κερδοσκόπων. Εάν ο δανεισμός με τοκογλυφικό επιτόκιο συνεχιστεί, η Ελλάδα θα πέσει σε ένα φαύλο κύκλο που οδηγεί στη χρεοκοπία, με ό, τι αυτό συνεπάγεται και για το ευρώ.
Η Αθήνα έχει ξεκαθαρίσει ότι προτιμάει ευρωπαϊκή λύση. Εάν τελικώς δεν της δοθεί, υποχρεωτικά θα στραφεί σε εναλλακτικές λύσεις. Πριν προσφύγει στο ΔΝΤ θα ήταν λάθος να μη βολιδοσκοπήσει -απ’ ευθείας και όχι μέσω τρίτων- την Κίνα. Οταν κινδυνεύεις με χρεοκοπία και η «οικογένεια» δεν σε βοηθάει, χρειάζεται απύθμενο θράσος για να σε κατηγορήσει επειδή στράφηκες αλλού για βοήθεια.
Το ελληνικό πρόβλημα έπρεπε εξ αρχής να έχει λειτουργήσει ως ευκαιρία για βελτίωση του οικοδομήματος της Ευρωζώνης. Αντ’ αυτού, εκμεταλλευόμενοι τους αρχικά λανθασμένους χειρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου, οι εταίροι προτίμησαν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε αποδιοπομπαίο τράγο.
Η έκρηξη της ελληνικής δημοσιονομικής βόμβας επιβεβαίωσε όσους εξ αρχής υποστήριζαν ότι νομισματική χωρίς δημοσιονομική ένωση, δηλαδή χωρίς πολιτική ένωση, είναι αντίφαση. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ δεν έλυσε αυτήν την αντίφαση. Αντιθέτως, εγκλώβισε την Ευρωζώνη σε έναν ασφυκτικό κορσέ, στερώντας την από την πολύτιμη ευελιξία. Τώρα, διχάζεται όχι μόνο από διαφορετικές αντιλήψεις, αλλά και από τις εθνικές ιδιοτέλειες. Χωρίς αλληλεγγύη, όμως, δεν μπορεί να επιβιώσει.
Η ειρωνεία είναι ότι την πιο αρνητική στάση τηρεί η Γερμανία, ο μεγάλος κερδισμένος από το κοινό νόμισμα. Τα δημοσιονομικά προβλήματα των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου οφείλονται σε σημαντικό βαθμό στο γεγονός ότι η παραγωγική τους βάση περισσότερο ή λιγότερο συρρικνώνεται λόγω της ανταγωνιστικότερης γερμανικής βιομηχανίας.
Στο Βερολίνο, όμως, δεν αρέσει να μιλάει γι’ αυτά. Ούτε για το άυλο αλλά καθόλου δευτερεύον κεφάλαιο της πολιτικής επιρροής που ασκεί στους κόλπους της Ε. Ε. και το οποίο προσεγγίζει τα όρια της ηγεμονίας. Του αρέσει να υπενθυμίζει ότι εισφέρει τα περισσότερα στον κοινοτικό προϋπολογισμό. Με το ίδιο πνεύμα, κραυγάζει ότι δεν μπορούν οι Γερμανοί εργαζόμενοι να πληρώνουν τους επιπόλαιους Ελληνες.
Στην πραγματικότητα, η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όχι μόνο τα κενά του ευρωπαϊκού νομισματικού οικοδομήματος, αλλά και το αβαθές του ενοποιητικού εγχειρήματος. Οσο οι πόροι λιγοστεύουν και η κατανομή τους γίνεται πιο δύσκολη τόσο θα ενισχύεται το διαλυτικό σύνδρομο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Δεν πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο. Η ανάδυση των νέων βιομηχανικών χωρών (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ. ά.) μεσοπρόθεσμα θα συρρικνώσει τον πλούτο που εισρέει στην Ευρώπη.
Πρόβλημα αναξιοπιστίας της Ελλάδας λόγω του "φυράματος" της ηγεσίας της αναφύεται και εντείνει τη σύγχυση περί τον δανεισμό, αλλά και για τα μέτρα αποσόβησης της χρεωκοπίας, αναφέρει ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες που παραμένει αδημοσίευτη. ΚΑΝΕΙΣ παράγοντας στην ευρώπη δεν θέλει να τους εμπιστευτεί, αλλά ούτε να θέσει τέτοιο ζήτημα. Το πρόβλημα κυριως το έχει η Μέρκελ. Γι αυτό οι γερμανοί εμφανίζονται κατ' αρχήν αρνητικοί σε όλες τις συζητήσεις, αλλά δεν κρύβονται μιλώντας σε δημοσιογράφους. Ελάτε στη θέση τους είπαν στον ανταποκριτή μας. Συνδιαλέγονται με σεσημασμένα πολιτικά λαμόγια τα οποία επιπλέον θεωρούν ως ενεργούμενα των αγγλοαμερικάνων εχθρών του ευρώ που έχουν την κύρια ευθύνη να στηρίξουν.... Ακόμη και οι γάλλοι έχουν ανάλογες επιφυλάξεις, αλλά συμπίπτουν με τους μεσόγειους πολιτικούς στην υποκριτική αντιμετώπιση των προβλημάτων μέχρι να τεθούν στο τραπέζι. Ο γιωργάκης δε ζητάει χρήματα άλλωστε !... Οι μονοι που δεν έχουν πρόβλημα είναι οι αγγλοαμερικάνοι οι οποίοι δεν εμπλέκονται έως τώρα στη διαδικασία δανεισμού μας. Μάλιστα οι μεγαλες και "σοβαρες" εφημερίδες τους βγαίνουν ανοιχτά και τους υποστηρίζουν θεωρώντας την ελληνική κυβέρνηση ως αγκάθι στην Ευρωζώνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑξίζει πριν να αρχίσουμε τους αφορισμούς να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την λογική που επιβάλει τις πράξεις των ανθρώπων. Αν ήμουν γερμανός θα έβλεπα πολύ λογικά μια μεγάλη χώρα στο κέντρο της Ευρώπης, την χώρα μου, που ενώ δεν είχε τους εκείνους τους αστείρευτους φυσικούς πόρους κατάφερε μέσα από την εκπαίδευση ακόμα από τον 19ο αιώνα πριν σχηματιστεί το κράτος της Γερμανίας και την εργατικότητα να παράγει καινοτόμα προϊόντα που φέρουν την σφραγίδα της ποιότητας. Γιατί άραγε το γερμανικό οικοδόμημα στρέφεται γύρο από ένα ισχυρό νόμισμα; Όλοι μας λένε πως αν κάνουμε υποτίμηση αυξάνουμε την ανταγωνιστικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην βάση της η γερμανική αντίληψη είναι ότι αν παράγεις το Χ προϊών δεν έχει σημασία η τιμή πώλησής του αλλά η χρησιμότητα και η ποιότητά του. Δηλαδή ας πούμε αγοράζει κανείς ένα σχετικά ακριβό γερμανικό μηχάνημα σε μια τιμή στην οποία αγοράζει δύο κινέζικα όμοια μηχανήματα. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο χρόνος χρήσης των κινέζικων αθροιστικά δεν είναι ούτε καν ίσος με τον μισό χρόνο χρήσης του γερμανικού. Άρα η τιμή αγοράς είναι δευτερεύουσας σημασίας για την γερμανική νοοτροπία ανάπτυξης τεχνολογίας. Σε τι όμως τους χρησιμεύει ένα ισχυρό νόμισμα; Μα φυσικά στην απόκτηση πρώτων υλών που δεν έχουν. Δηλαδή η γερμανική αντίληψη είναι ότι με ένα ισχυρό νόμισμα θα ανοίξουν αγορές πρώτων υλών τις οποίες θα μεταποιήσει σε τελικά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας που θα μπορεί να πωλήσει όχι για την χαμηλή τιμή τους αλλά για την χρησιμότητά τους.
Τώρα πού κολλάει η Ελλάδα σε όλα αυτά; Η Ελλάδα όλα τα χρόνια προσπαθούσε να επενδύσει σε προϊόντα ανταγωνιστικά ως προς την τιμή και όχι ως προς την χρησιμότητα. Άρα μια τέτοια νοοτροπία επέβαλε χαμηλό κόστος αγοράς των παραγόμενων προϊόντων και άρα ένα ασθενές νόμισμα θα είχε πολλά πλεονεκτήματα σε ένα οικονομικό οικοδόμημα όπως το ελληνικό στην προ του κοινού νομίσματος εποχή. Δηλαδή η νοοτροπία είναι τελείως διαφορετική από την γερμανική. Και εκεί είναι που υπάρχει διένεξη και αναφύεται το πρόβλημα της καταβαράθρωσης της ελληνικής παραγωγικότητας που δεν λύνεται με τα μέτρα της κυβέρνησης. Ή για να είμαι ποιο ακριβοδίκαιος που δεν μπορεί να λυθεί με κανένα μέτρο μόνο από την ελληνική κυβέρνηση.
Υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να λυθεί το πρόβλημα αλλά είναι επίπονος και μακροχρόνιος. Αυτός ο δρόμος είναι πρώτα απ’ όλα να αλλάξει η δική μας παραγωγική νοοτροπία στην κατεύθυνση των φτηνών προϊόντων και όχι προϊόντων που θα ξεχωρίζουν στις αγορές για την ποιότητά τους. Και δεύτερο θα πρέπει να αλλάξει η γερμανική νοοτροπία που φυλάει ζηλότυπα την παραγωγικότητά της και εξάγει μόνο επιδοτήσεις σε τυχάρπαστούς πολιτικούς και οργανωμένες συντεχνίες σε περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα. Δεν θέλουμε τα ευρώ τους. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν είναι ότι θέλουμε να μετέχουμε του τρόπου παραγωγής τους. Για να συμβεί αυτό όμως θα πρέπει να υπάρξει ποιο ισχυρή πολιτική κεντρική καθοδήγηση και αναδιανεμητικός ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε επίπεδο παραγωγικό. Φυσικά τίποτα απ’ όλα αυτά δεν υπάρχει τώρα διότι όλα αυτά προϋποθέτουν παραχώρηση εξουσιών των εθνικών κρατών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και αυτό πολύ ευκολότερα μπορεί να γίνει πράξη σε μια χώρα όπως η Ελλάδα απ’ ότι σε μια χώρα με την παράδοση και την νοοτροπία της Γερμανίας.
Πάντως αν εξακολουθήσουμε με αυτές τις νοοτροπίες το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα εξακολουθήσει για πολύ καιρό ακόμα να υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ελευθέριος Β.
Εντυπωσιακή και λυσσαλέα θά 'λεγα η υποστήριξη της φαμίλιας Αλαφούζου στο γιωργάκη. Θυμίζει τους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς. Ολοι ομνύουν στην παγκόσμια διακυβέρνηση μου φαίνεται..
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς το θέμα της χρεωκοπίας μας, η άλλα διάσταση που ξεχνιέται αφορά στο μεγασκάνδαλο Ζημενς. Ο καθένας θα δίσταζε να δωσει ή να εγγυηθει δανειο σε κάποιον που λαδώνει για να κάνει τις δουλειές του, είτε όπλα είναι, είτε ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας. Δεν έχουμε πιά τα τζιμάνια με τα χίλια πρόσωπα...
Αλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο Καρατζαφύρερ μέρος του συστήματος PASOK είναι, όπως κι η Ντόρα...