1/4/10

Αρμένιοι, Σουηδοί και «τουρκόσποροι»

Καταυλισμός προσφύγων, Μακεδονία 1922

Του Βλαση Αγτζιδη *

Μια απρόσμενη είδηση από τη Στοκχόλμη ήλθε να προκαλέσει αμηχανία στα κρατικά ΜΜΕ και στους επίσημους διαμορφωτές της κοινής γνώμης πριν από λίγες μέρες. Με πρωτοβουλία της σουηδικής Αριστεράς –σοσιαλδημοκράτες και οικολόγοι– το σουηδικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε στις 11 Μαρτίου τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, μαζί μ’ αυτές των Αρμενίων και των Ασσυροχαλδαίων, προκαλώντας έντονη δυσαρέσκεια στην Τουρκία, δημιουργώντας ρήγμα στις καλές έως εκείνη τη στιγμή σουηδο-τουρκικές σχέσεις.

Για αρκετή ώρα μετά τη γνωστοποίηση της αναγνώρισης, τα ελληνικά κρατικά Μέσα θα αναφέρονται μόνο στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και θα αποκρύπτουν το γεγονός της αναγνώρισης και της γενοκτονίας των Ποντίων. Με μια πρώτη ανάγνωση, το γεγονός αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ως μια άρνηση της ελλαδικής κοινωνίας και της κυβέρνησής της να αποδεχτεί ένα πολιτικό γεγονός, απόρροια μιας δυσάρεστης ιστορικής κληρονομιάς, που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τις βεβαρημένες ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ομως, αυτή η διαπίστωση προκύπτει μόνο από την πρώτη επιφανειακή ανάγνωση. Γιατί, μόλις αναλύσεις καλύτερα τη νεοελληνική ιδεολογική συγκρότηση, θα σου αποκαλυφθεί μια κυρίαρχη ιδεολογική κατασκευή, που αμφισβητεί τις γενοκτονίες των χριστιανικών κοινοτήτων από τους Τούρκους εθνικιστές κατά την εποχή της διάλυσης της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.


Η αντιπροσφυγική κληρονομιά της ελληνικής πολιτικής ζωής από το 1922 δεν εξαλείφθηκε, όπως νομίζουν πολλοί ρομαντικοί. Απλώς μεταλλάχθηκε και πήρε άλλες μορφές εξίσου επώδυνες. Μπορεί να έχει ξεχαστεί ότι ένα μεγάλο μέρος της ελλαδικής πολιτικής ηγεσίας εκφραζόταν κατά το Μεσοπόλεμο με την απαίτηση του φιλομοναρχικού εκδότη του «Πρωινού Τύπου» Νίκου Κρανιωτάκη το 1933, να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορέσουν κίτρινα περιβραχιόνια για να τους διακρίνουν και να τους αποφεύγουν οι «καθαρόαιμοι Ελληνες».

Μπορεί σήμερα η αντιπάθεια προς τους πρόσφυγες να μην εκφράζεται όπως συνέβη το 1935 με την πυρπόληση του προσφυγικού οικισμού στο Βόλο από τις παρακρατικές συμμορίες, όταν, όπως γράφει ο Σπύρος Λιναρδάτος: «Αντιβενιζελικοί μπράβοι βάζουν φωτιά στα προσφυγικά παραπήγματα και γίνεται στάχτη μαζί με την περιουσία των προσφύγων κι ένας νεαρός πρόσφυγας που δεν πρόλαβε να φύγει…».

Σήμερα το αντιπροσφυγικό συναίσθημα εκφράζεται με άλλο τρόπο. Με την υποτίμηση και περιφρόνηση της απόπειρας των προσφυγικών οργανώσεων να ενσωματώσουν στο εθνικό ιστορικό αφήγημα και τη δική τους ιδιαίτερη εμπειρία. Η βιαιότητα της απόρριψης των προσφυγικών απόψεων ανέδειξε τη διαιώνιση της αντίθεσης των «αυτοχθόνων» με τους «πρόσφυγες» και την ανθεκτικότητα των ερμηνειών που διαμορφώθηκαν μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, τόσο από τους φορείς του κράτους όσο και της Αριστεράς. Η τάση αυτή θα είναι ιδιαιτέρως έντονη στο χώρο της νεοελληνικής ιστοριογραφίας.

Ζητήματα όπως η πολιτική του τουρκικού εθνικισμού στην Ανατολή και οι γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, καθώς και οι σταλινικές διώξεις, που έγιναν λίγο αργότερα στη Σοβιετική Ενωση, δεν θα απασχολήσουν ούτε κατ’ ελάχιστον τους κυρίαρχους ελλαδικούς ιστοριογραφικούς προσανατολισμούς.

Εξαιρετικά διατύπωσε αυτή τη σχέση η Χρ. Κουλούρη, με αφορμή την εμφάνιση ενός Δεξιού αναθεωρητισμού που αποσκοπούσε στην αποκατάσταση των υπαιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής με την αναψηλάφηση της Δίκης των Εξ: «…ξαναφέρνει στο προσκήνιο τη σύγκρουση Ελλαδιτών και προσφύγων, μια σύγκρουση που έχει καθορίσει την προσφυγική μνήμη, καθώς και το αίσθημα αποκλεισμού της προσφυγικής μνήμης από την επίσημη ιστορία».


Η αναγνώριση του γεγονότος ότι διεπράχθη γενοκτονία κατά των ελληνικών πληθυσμών στην Ανατολή από τον καθ’ ύλην αρμόδιο διεθνή ακαδημαϊκό οργανισμό, τον International Association of Genocide Scho-lars – IAGS, ή η παραδοχή του ιστορικού αυτού γεγονότος από σημαντικούς Τούρκους ιστορικούς, ελάχιστα άλλαξε τα παραδοσιακά αρνητικά στερεότυπα της ιστοριογραφίας μας.

Με τον ίδιο τρόπο θα παραγνωριστούν υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτό της προσφυγιάς κατά τη δεκαετία του ’90 των δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων προσφύγων από την πρώην Σοβιετική Ενωση.

Προσφύγων, υποκείμενων στις πρόνοιες της Συνθήκης της Λωζάννης, αλλά περιφρονημένων και αγνοημένων τόσο από το κράτος, όσο και από τις ποικίλες «αντιρατσιστικές» οργανώσεις, αλλά και από την Αριστερά, η οποία μετέτρεψε σε ιδεολογικό δόγμα την κυνική εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης της περιόδου 1919-1922 και ελάχιστα ξεπέρασε τις φιλοσταλινικές της καθηλώσεις.


* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός.
kathimerini.gr

6 σχόλια:

  1. Η φρίκη της αριστεράς και της δεξιάς σε όλο τους το μεγαλείο. Προδότες και ανθέλληνες συχνά κυριάρχησαν στην Ελληνική πολιτική σκηνή. Ανεγκέφαλα κτήνη, συνεργάτες του Κεμαλοφασισμού και του Ισλαμοφασισμού, μόνο όταν γίνουν πρόσφυγες και τα δικά σας παιδιά, και οι δικοί σας γέροι θα ξυπνήσετε, ή μήπως έχετε από τώρα μεριμνήσει για τους δικούς σας με καταθέσεις στο εξωτερικό; Τι ντροπή. Τι Αίσχος.
    Δεν έχει ξεχάσει ο τόπος μας μόνο τους πρόσφυγες κ. Αγτζίδη. Ούτε για την κατοχή μάθαμε, ούτε για τον εμφύλιο, ούτε τη σημασία του 1821 έχουμε μελετήσει ακόμα. Στα ψέματα ζούμε και για το 1453, αλλά και για πολλά άλλα, ακόμα παλαιότερα. Με τέτοια ιστορική λοβοτομή, είναι θαύμα το ότι ζούμε ακόμα, και μάλιστα έχουμε και ελπίδες για βελτίωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πέρα από ιδεολογικές ταυτότητες που μπορούν να χαρακτηριστούν «αριστερές» ή «δεξιές» λίγο πολύ αυθαίρετα υπάρχουν δύο ιδεολογικά ρεύματα που πότε εκφράζονται από την «δεξιά» και πότε εκφράζονται από την «αριστερά» κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα. Τα δύο ιδεολογικά ρεύματα είναι το ρεύμα του μικροελλαδισμού και το ιδεολογικό ρεύμα της υπέρβασης του μικρόψυχου ελλαδισμού. Εγώ φύση και θέση ανήκω στο ιδεολογικό ρεύμα της υπέρβασης. Αυτή η ομφαλοσκόπηση που πότε παίρνει ένα «κοινωνικό» προσωπείο προτάσσοντας τις κοινωνικές σχέσεις έναντι των εθνικών θεμάτων και χαρακτηρίζεται «αριστερό ρεύμα» άλλοτε φοράει την λεοντή της «ακροδεξιάς ιδεολογίας» παίρνοντας την μορφή της φυλετικής καθαρότητας του ελληνισμού. Αλλά πάντα οδηγώντας τον σε απομόνωση και μαρασμό. Ας βρούμε μέσα στην ιδεολογική μας συγκρότηση τις αιτίες εκείνες που μας ρίχνουν ή στο ένα ή στο άλλο άκρο και ας καταλάβουμε πως τα αποτελέσματα των δύο αυτών ρευμάτων είναι ακριβώς ίδια και οδηγούν στον ιδεολογικό αυτοευνουχισμό μας και την γεωστρατηγική μας απαξίωση σαν εθνική οντότητα. Δεν υπάρχουν έθνη ανάδελφα γιατί ακόμα και οι πολιτισμικοί δεσμοί είναι το ίδιο αν όχι ισχυρότεροι με τους δεσμούς αίματος.-

    Ελευθέριος Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ο κ.Αγτζίδης πάσχει εντόνως από το δίπολο πρόσφυγας-ντόπιος εν έτει 2010 μάλιστα, όπως κάποιοι άλλοι από το άλλο δίπολο του προηγούμενου αιώνα, αριστερός-δεξιός.Το έχω παρατηρήσει σε πολλά άρθρα του.

    Έχει δίκιο στο εξής,όμως :
    "Για αρκετή ώρα μετά τη γνωστοποίηση της αναγνώρισης, τα ελληνικά κρατικά Μέσα θα αναφέρονται μόνο στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων και θα αποκρύπτουν το γεγονός της αναγνώρισης και της γενοκτονίας των Ποντίων" ,
    το παρατήρησα κι εγώ.

    Όμως ,εδώ δεν πρόκειται περί αντιπροσφυγισμού του κράτους,όπως θέλει να το θέσει ο κ.Αγτζίδης,

    αλλά περί του γνωστού ανθελληνισμού του ελληνικού κράτους!
    Παρόμοια περίπτωση, η πολιτική του κράτους μας έναντι του σκοπιανού θέματος ή του κυπριακού.Όπου Μακεδόνες και Κύπριοι δεν είναι πρόσφυγες του '22.Και άλλες περιπτώσεις σε θέματα όχι εξωτερικά ,αλλά εσωτερικά πάσης φύσεως, όπου το ίδιο το ελληνικό κράτος θέτει εμπόδια στην οικονομική,πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη των Ελλήνων, λες και μας κυβερνούν αλλοεθνείς!!!


    κ.Αγτζίδη και όσοι συμφωνείτε μαζί του, δείτε το θέμα σφαιρικότερα , πρόκειται περί ανθελληνισμού του ελληνικού κράτους.

    Εν έτει 2010, και για να μη θρηνήσουμε(βαρέθηκα να θρηνώ)άλλες χαμένες πατρίδες και θύματα και προσφυγιά,
    πρέπει ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ οι Έλληνες ασχέτως ιδιαιτέρας καταγωγής, να πολεμήσουμε αυτόν τον ανθελληνισμό του κράτους μας που εμφανίζεται σε κάθε ευκαιρία !

    Το δίπολο του παρόντος για την Ελλάδα, είναι
    Έλληνες(αληθινοί) εναντίον Νέας Τάξης.

    Ξεχάστε το αριστερός- δεξιός,Πασοκ-ΝΔ και άλλα παλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. για το "τουρκόσποροι" που λέγεται και ξαναλέγεται,
    να σας πω κ.Αγτζίδη, πως κάποιους άλλους Έλληνες, τους φώναζαν "βουλγάρους"...

    Το 'χει φαίνεται, ο Έλληνας να κατηγορεί ο ένας τον άλλον, ως μη Έλληνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στην Χίο δεν υπάρχει ούτε ένα μνημείο της προκοπής για τους δεκάδες χιλιάδες σφαγμένους. Μία στήλη της κακιάς ώρας μόνο έχουν κάνει για κάτι προεστούς που σφάχθηκαν. Η Ελλάδα δεν τιμάει τους νεκρούς της, και γι' αυτό δεν έχει μέλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χθες είχα γράψει ένα σχόλιο, αλλά δεν το βλέπω εδώ. Μάλλον πρέπει να χάθηκε, όχι λόγω ... απαγορευμένου περιεχομένου, αλλά ίσως λόγω μετριασμού. Αν ελέγχονται όλα τα σχόλια πριν αναρτηθούν (δεν έχω ιδέα πώς δουλεύει ο μετριασμός και το ιστολόγιο γενικά), τότε μήπως κάποια παραπέφτουν;

    Εν πάση περιπτώσει, εν πολλοίς με καλύπτει ο/η 01 Απριλίου 2010 5:46 μ.μ.

    Έχουν κι αλλού συζητηθεί και επικριθεί τα άρθρα του κ. Αγτζίδη, ο οποίος εννοεί (δεν ξέρω γιατί) να περάσει το μηνύματα δεκαετιών του '20 και '30.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.