Η Ανάσταση στην Άχνα λαβώθηκε στο Δασάκι…

«Τι να το κάνουμε το αντίσκηνο Αναστού μου, αφού θα πάμεν πίσω…». Τελικά, μετά τα πρωτοβρόχια του Νοεμβρίου του 1974 που έγιναν μούσκεμα, πήγε και πήρε αντίσκηνο.

ΤΟΥΠΑΜΠΟΥΒΑΣΙΛΑ

Ο ΣΥΖΥΓΟΣτης Ιωάννης, απεβίωσε το 1992 και μέχρι τηντελευταία του πνοή, ζητούσε να τον πάρουν στο σπίτι του στην Άχνα. Να μην τον αφήσουν στο Δασάκι. Έτσι έκανε και τους πρώτους μήνες μετά την εισβολή του 1974. «Τι να το κάνουμε το αντίσκηνο Αναστού μου, αφού θα πάμεν πίσω…». Τελικά, μετά τα πρωτοβρόχια του Νοεμβρίου του 1974 που έγιναν μούσκεμα, πήγε και πήρε αντίσκηνο.

Στα χρόνια που κύλησαν το αντίσκηνο έγινε μπαράγκα και μετά σπίτι στο Δασάκι. Μα ο κ. Γιάννης ήταν απτόητος στην πεποίθηση του. «Θα πάμε σύντομα στην Άχνα…», έλεγε. Μέχρι που βγήκε η ψυχή του, στις 7 Μαρτίου 1992, όταν αρρώστησε. Και τον έθαψαν αντί στο κοιμητήριο της Άχνας, στο προσφυγικό κοιμητήριο του Δάσους Άχνας. Και φόρεσε από τότε τα μαύρα η κ. Αναστού. Για τη γυναίκα πρόσφυγα από την Άχνα, αυτό δεν θα ήταν το μοναδικό πικρό ποτήρι που θα της επιφύλασσε η ζωή στην προσφυγιά. Πριν από 7- 8 χρόνια, κάτω από ατυχείς και τραγικές συνθήκες, απεβίωσε ο μεγαλύτερος της γιος, ο Χριστόδουλος. Άφησε πίσω του σύζυγο και τέσσερα παιδιά, που πήγαιναν όλα σχολεία. Αυτό το πλήγμα στάθηκε αφορμή, για να κρυφτεί ακόμα πιο βαθιά το φως της χαράς από τη ζωή της κ. Αναστούς.

Η μόνη της παρηγοριά και η χαρά, είναι που τα μωρά του γιου της, σπούδασαν όλα, έγιναν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία. Το έχει ευχαρίστηση μεγάλη αυτό και παρηγοριά της. Ζει για να είναι κοντά τους. Στα γεράματα της αναλογίζεται πως η μισή της ζωή, μέχρι πριν από τον πόλεμο, ήταν το κομμάτι της ευτυχίας. Από τον πόλεμο και μετά, ήταν το κομμάτι της δυστυχίας.

Το Πάσχα, όταν κάνει τις δουλειές της, αυτές οι σκέψεις τη συντροφεύουν. Όπως και τον υπόλοιπο χρόνο. Αν και θεωρεί πλέον απομακρυσμένο ως ανύπαρκτο το ενδεχόμενο της επιστροφής, εντούτοις εκφράζει την άποψη της με τα δικά της κριτήρια. « Τι να πάω στο σπίτι στην Άχνα. Τι να κάνω εκεί. Αν ήταν να πήγαινε σωστή η οικογένεια. Μα δεν έμεινε σωστή…». Ο πόνος του γιου, ο πόνος του συζύγου. Τα βάσανα της ζωής 36 χρόνια στην προσφυγιά, λάβωσαν στο Δασάκι το όνειρο της επιστροφής και της Ανάστασης στην Άχνα…

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ