Ανασύνταξη και σκληρή δουλειά

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ
Του Μιχάλη Ιγνατίου,mignatiou@aol.com
Πριν από έξι χρόνια τέτοια εποχή, την Ανοιξη του 2004, τα μέσα ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο κτυπούσαν αλύπητα την Ελλάδα με αφορμή την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα που τους γέννησε. Το φαινόμενο ήταν καθημερινό. Τηλεοπτικά δίκτυα, εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικοί σταθμοί, ιστοσελίδες.

Οι πάντες αμφισβητούσαν τις δυνατότητες των Ελλήνων. Η ασφάλεια δεν ήταν το μόνο θέμα που «ανησυχούσε» τους ξένους, ιδιαίτερα τα γεράκια του Μπους και του Τσέινι. Ισχυρίζονταν επίσης ότι η Ελλάδα δεν θα είναι έτοιμη. Μερικούς μήνες μετά, η Ελλάδα όχι μόνο αποδείχθηκε πανέτοιμη αλλά διοργάνωσε την καλύτερη Ολυμπιάδα στην ιστορία.
Εδώ και μερικούς μήνες η ίδια χώρα που εξέπληξε την ανθρωπότητα το 2004 έχει πάλι την «τιμητική» της σε παγκόσμιο επίπεδο. Τώρα ισχυρίζονται ότι είναι ένα μόνο βήμα από την ολοκληρωτική καταστροφή. Τα σενάρια για την πτώχευση βρίσκονται στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Παλαιότερα πλημμυρισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις μας λέγαμε ότι τα διακινούν οι κακοί ξένοι. Σήμερα ούτε αυτή την ψευδοδικαιολογία δεν μπορούμε να εκστομίσουμε. Η αλήθεια είναι μία και μοναδική: η Ελλάδα έχει γονατίσει και παρακαλεί για βοήθεια απ’ όποιον δύναται να την προσφέρει.

Περιμένοντας για το πράσινο φως στη γωνία της 19ης οδού και της λεωφόρου Πενσιλβάνια, άκουσα ένα ελληνικής καταγωγής συνάνθρωπό μας να συνομιλεί στο τηλέφωνο με συνάδελφό του, όπως μου είπε όταν τον χαιρέτησα. Είναι υπάλληλος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μου περιέγραψε μία φρικτή κατάσταση. Η Ελλάδα, μου είπε, δεν είναι στο χείλος του γκρεμού. Εχει πηδήξει ήδη στον γκρεμό, υποστήριξε.

- Δεν έχει κανένα περιθώριο σωτηρίας, ρώτησα.
Πρέπει να αρχίσουμε από την αρχή, απάντησε. Πρόσθεσε ότι η καταστροφή είναι και μία μεγάλη ευκαιρία για ανασύνταξη, για σκληρή δουλειά για να κερδίσει η Ελλάδα και πάλι τον θαυμασμό. Μου μίλησε για την περίπτωση της Βραζιλίας επειδή είχε ιδίαν άποψη λόγω της ενασχόλησής του με το θέμα. Ανέφερε και το παράδειγμα της Τουρκίας. Και εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι η Ισλανδία και η Ουγγαρία θα σωθούν, θα αναπτυχθούν και θα γίνουν παραδείγματα αποφυγής, αλλά και μίμησης επειδή τόλμησαν και προσπάθησαν.
Στο σημείο που έφτασαν τα πράγματα, τα περιθώρια διαφυγής από την πραγματικότητα είναι ανύπαρκτα.

Δεν μπορούμε να μιλούμε για επιλογές διότι δεν υπάρχουν. Η μοναδική είναι και πικρή, και επίπονη, αλλά σίγουρα δεν θα καταλήξει σε τραγωδία. Η σωτηρία της ελληνικής οικονομίας μπορεί να επιτευχθεί εάν σταματήσουμε τα δάκρυα και αρχίσουμε την προσπάθεια από το μηδέν. Με ειλικρίνεια, όχι με ψέματα με τα οποία φλόμωσαν οι ξένοι, με επιμονή, με την εργατικότητα που διακρίνει τον ελληνικό λαό όταν δεν τον απογοητεύουν. Η μόνη ευθύνη του λαού είναι ότι αποδέχθηκε να μετατραπεί σε πελάτη των πολιτικών. Δεν μπορούμε να σταθούμε άλλο -και μοιρολατρικά να νομίζουμε- πως με την αναζήτηση και την επίρριψη ευθυνών θα λυθούν τα προβλήματα της Ελλάδας. Οσοι το πιστεύουν ζουν μία ουτοπία.

Ο καταμερισμός των ευθυνών πρέπει να γίνει, αλλά αφού προηγηθεί το σιγύρισμα της Ελλάδας και η σωτηρία της οικονομίας της. Αυτοί που ασχολούνται με το σπορ των ευθυνών τούτη τη στιγμή είναι όσοι θέλουν να σκεπάσουν με χώμα τα περιττώματά τους. Η τιμωρία των υπευθύνων πρέπει να ’ναι μέρος της διαδικασίας σωτηρίας της Ελλάδας. Αλλωστε λένε -και δεν απέχει από την αλήθεια- ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν σαρώνει τα πάντα που αφορούν την οικονομία, αλλά και το πολιτικό σκηνικό. Το κόμμα που κυβερνά, όπως και το κόμμα που παρέδωσε τον Οκτώβριο την εξουσία στον σημερινό πρωθυπουργό, έχουν το 100% της ευθύνης για το τραγικό σημείο, στο οποίο οδηγήθηκε η Ελλάδα. Δεν έκαναν ποτέ την παραμικρή προσπάθεια να σιγυρίσουν το κράτος. Και τώρα φορτώνουν τα λάθη και τις ευθύνες τους στον λαό...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Πικρά δάκρυα έχυσαν οι αρμόδιοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που απασχολούνται με το Κυπριακό. Και όχι μόνο αυτοί... Και άλλοι πολλοί στο Λονδίνο, στις Βρυξέλλες, στην Αθήνα, τη Λευκωσία και αλλού... Εχασαν τον εκλεκτό τους, τον μέχρι την περασμένη Κυριακή κατοχικό ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, ο οποίος τους παραμύθιαζε όλους ότι επιθυμεί «δίκαιη λύση» του Κυπριακού. Ο Ταλάτ έφυγε, ο Ερογλου εισήλθε στο πολιτικό παιγνίδι των κατεχομένων αλλά δεν θα αλλάξει τίποτα. Εχουν ακριβώς την ίδια πολιτική, απλώς ο ένας την τυλίγει με τη μάσκα του αριστερού και ο άλλος με τον μανδύα του ακροδεξιού. Το ερώτημα είναι ένα και μοναδικό: πόσο ανίκανοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί ηγέτες...
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ