Ελευθέριος Β.Μια «μπανανόφλουδα» που εν γνώσει τους πάτησαν οι κυβερνώντες στην Ελλάδα ήταν η «ανάπτυξη» που ερχόταν με την πιστωτική επέκταση στην ιδιωτική οικονομία που δεν υπήρξε προηγούμενό της από τις τράπεζες μετά την απελευθέρωση του ιδιωτικού δανεισμού (καταναλωτικού, στεγαστικού κ.λ.π.). Μέγιστο μέρος αυτού του ιδιωτικού δανεισμού πήγε σε αγορές καταναλωτικών αγαθών που τροφοδότησαν μέσα από την φορολογία (κυρίως ΦΠΑ στις αγορές αυτές) το κράτος αποφέροντάς του πρωτόγνωρα εισοδήματα και δημιουργώντας μια επίπλαστη εικόνα «ανάπτυξης». Αυτό έδωσε την αυτοπεποίθηση στους κυβερνώντες το ήδη σπάταλο κράτος να το υπεραναπτύξουν πάνω σε σαθρές παραγωγικές βάσεις. Με την χρηματοπιστωτική κρίση και με τον φόβο των τραπεζών για την έκθεσή τους σε επισφαλή δάνεια ήρθε και η μείωση της πιστωτικής επέκτασης των τραπεζών στην ιδιωτική οικονομία που χρηματοδοτούσε το δημόσιο μέσω της έμμεσης φορολογίας. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κατεδαφιστούν τα έσοδα της έμμεσης φορολογίας και τους κρατιστές να σχίζουν τα ιμάτιά τους για τους κακούς φοροφυγάδες και τώρα πλέον για τους κακούς εφοριακούς που κάνουν «λευκή απεργία» και δεν μαζεύουν έσοδα. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν υπάρχει φορολογητέα ύλη για να υπάρξουν έσοδα… Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι το κράτος υπεραναπτύχθηκε πάνω στον ιδιωτικό δανεισμό που καταρρέοντας συμπαρασύρει και τα κρατικά έσοδα ενώ ταυτόχρονα η εργασιακή νομοθεσία είναι τόσο ανελαστική στον δημόσιο τομέα ώστε αυτό το τεράστιο κράτος χάνοντας την φορολογική του βάση δεν μπορεί να αναπροσαρμόσει τις υπηρεσίες του και αναλογικά να μειώσει και τα έξοδά του. Και έτσι φτάσαμε να ψάχνουμε για σωτήρες στο εξωτερικό για κατά βάση ελληνικές χρόνιες παθογένειες. Ενώ αν ομολογούνταν η απλή αλήθεια ότι το κράτος αυτό δεν μπορεί να στηριχτεί στα έσοδα αυτά αλλά θα πρέπει να απολυθούν εργαζόμενοι του δημοσίου και να δοθούν κίνητρα ανάπτυξης της ιδιωτικής οικονομίας ώστε να επανέλθει το συντομότερο δυνατό η ισορροπία ανάμεσα στην ιδιωτική οικονομία που αποτελεί την φορολογική βάση και στην δημόσια οικονομία που αποτελεί την βάση παροχής υποστηρικτικών στην ιδιωτική οικονομία υπηρεσιών. Αν υπήρχε αυτή η παραδοχή στις εκλογές του Οκτωβρίου απ’ όλα τα κόμματα και εξαγγελλόταν μέτρα σ’ αυτή την κατεύθυνση τώρα όλα θα ήταν καλύτερα και συντομότερα οι απολυμένοι του δημοσίου θα έβρισκαν εργασία σε έναν ιδιωτικό τομέα που αναπτυσσόμενος θα είχε μεγαλύτερη ανάγκη για εργατικά χέρια και θα μπορούσε να παρέχει καλύτερους μισθούς έστω και αν αυτό γινόταν σε βάθος πενταετίας. Αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα θέλουμε μονίμως να ζούμε με ψευδαισθήσεις και πιστέψαμε ως εκλογικό σώμα αυτόν που ψευδόταν ασύστολα στα μπαλκόνια και έκανε έξι ολόκληρους μήνες να παραδεχτεί πως εν γνώσει του έλεγε ψέματα ενώ εν τω μεταξύ έκανε σειρά από απίστευτα λάθη που είναι αδύνατο κάποιος σε ένα σύντομο σχόλιο να απαριθμήσει.
ΦΙΛΕΣ & ΦΙΛΟΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα όμως αυτά, είναι «λογικά» για την Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία,ΚΑΙ ΌΧΙ ΛΑΘΗ. Επομένως, ως προς αυτό, δεν μπορούμε να τους ψέξουμε για τις πολιτικές τους, παρά μόνο για την ιδεολογία τους. Και τούτο διότι η ιδεολογία αυτή, δεν πιστεύει ουδόλως στη κοινωνία, για την οποία πάντα διερωτάται, όπως κάποτε η Θάτσερ, «τι πράγμα είναι αυτό;». Η απάντησή τους, είναι ότι δεν είναι τίποτα. Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα. Δεν υπάρχει καν οικογένεια (δεν είναι ίσως τυχαίο ότι η οικονομική αλληλεγγύη μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, π.χ. του πατέρα στα παιδιά του, θεωρείται «δάνειο» και φορολογείται ως τέτοιο, σαν είναι μια εμπορική συναλλαγή!). Νεοφιλελευθερισμός και ακραίος αριστερισμός, (σταλινισμός), συναντώνται σε πολλά σημεία. Ο Francis Fukuyama (Εμπιστοσύνη, οι Κοινωνικές Αρετές και η Δημιουργία της Ευημερίας, εκδ. Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2000) μας υπενθυμίζει ότι «Οι Κινέζοι Κομμουνιστές ανήλθαν στην εξουσία το 1949, αποφασισμένοι να σπάσουν τον έλεγχο της οικογένειας στην κινεζική κοινωνία. Πίστευαν λανθασμένα ότι η παραδοσιακή πατρογραμμική κινεζική οικογένεια ήταν απειλή για τον οικονομικό εκσυγχρονισμό. Όμως, είδαν επίσης, με μεγαλύτερη σαφήνεια, ότι η οικογένεια ήταν πολιτικός ανταγωνιστής, που αποδυνάμωνε τον έλεγχο τον οποίο θα έπρεπε να έχουν η ιδεολογία και έθνος σε αυτή την εκτεταμένη χώρα» (σελ. 148). Οι νεοφιλελεύθερες συνταγές, το επιχειρούν αυτό με άλλο «μείγμα» πολιτικών. Μέσω «ρυθμίσεων» που συνεπάγονται ευρύτερη κοινωνική απορρύθμιση, που με της σειρά της ελπίζεται ότι θα απορρυθμίσει και την οικογένεια & ΚΑΘΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΌΤΗΤΑ(πχ.ΕΝΟΡΙΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ) που αποτελεί τον σκληρό πυρήνα αυτού του κατ΄ αυτούς ανύπαρκτου «πράγματος» : τη κοινωνία. Άλλωστε, μια διαλυμένη ΚΟΙΝΩΝΙΑ με διαλυμένη οικογένεια, είναι οικονομικά πιο συμφέρουσα για το σύστημα. Π.χ., ένα διαζύγιο, από οικονομική άποψη σημαίνει, ότι από εκεί που μέχρι τώρα υπήρχε ένα σπίτι που έμεινε το ζευγάρι, υπήρχε μια κουζίνα, ένα ψυγείο, μια τηλεόραση, ένα πλυντήριο, και γενικά μια οικοσκευή, με τη διάλυση όλα αυτά διπλασιάζονται κινώντας την αγορά! Όπως σημειώνει σχετικά ο George Gilder (Πλούτος και Φτώχεια, εκδ. Ροές, Αθήνα, 1999) αναφερόμενος στις ΗΠΑ και ειδικότερα στο πόσο απατηλά συμπεράσματα μπορεί κάποιος να εξάγει στηριζόμενος στο ΑΕΠ σημειώνει (σημειώσατε πάντως ότι το βιβλίο γράφτηκε πριν το 1980) : «Το κυριότερο παραπλανητικό στοιχείο του αυξανόμενου ΑΕΠ, στη δεκαετία του ’70, ήταν ότι προερχόταν από τη διάλυση των οικογενειών. Ο πιο εμφανής παράγων –τα διαζύγια- τείνει να διογκώσει το εθνικό εισόδημα, αυξάνοντας τη χρήση κατοικιών, εστιατορίων, παιδικών σταθμών και οικιακών βοηθών, αυξάνοντας έτσι τον αριθμό των απασχολουμένων. Οι διαζευγμένοι, άντρες και γυναίκες, πίνουν πολύ περισσότερο, υποφέρουν συχνότερα από πνευματικές και σωματικές ασθένειες και ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για κοινωνικές υπηρεσίες κάθε είδους. Μεταξύ 1965 και 1979, ο ετήσιος αριθμός των διαζυγίων αυξήθηκε από 479.000 σ’ ένα εκατομμύριο και έδωσε πλασματική αύξηση στο ΑΕΠ. Οι γάμοι στο μεταξύ, όπως δείχνει το παράδειγμα του άντρα που παντρεύεται την υπηρέτριά του, μπορεί να πει κανείς ότι μειώνουν το ΑΕΠ…» (σελ. 31). Επομένως, οι πολιτικές τους, που οδηγούν στη κοινωνική απορύθμιση, είναι πολιτικές συνεπείς προς την ιδεολογία τους, κι επομένως, τουλάχιστον για τούτη τη συνέπειά τους, τους πρέπει κι ένα «μπράβο», ένα «μπράβο» που όσο το δικαιούνται, άλλο τόσο η πραγματικότητα αυτή αποτελεί όνειδος για όλους εκείνους που τάχα πασχίζουν για τη διατήρηση των κοινωνιών και για ένα κράτος με κοινωνικό πρόσωπο, για όλους τους παραδομένους στην απάτη του ΜΟΝΕΤΑΡΙΣΤΙΚΟΥ μονόδρομου.
Στην κωπηλασία ομως ποιός τον πιάνει...Ηξερα οτι θα τα κάνει θάλασσα,αλλά με τέτοια ταχύτητα?Δεν πειράζει,το αξίζει ο λοβοτομημένος από τα media λαός μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι έτοιμοι να δημιουργήσουν δομές ελέγχου όπως σε κάθε οργανωμένη κοινωνία; Πρώτα πρέπει να δημιουργηθούν δομές ελέγχου για τους ίδους (δεν γίνονται). Δευτερον δομές για την υπόλοιπη κοινωνία (δεν γίνονται). Θα προσπαθήσουν να καλύψουν όπως το έκαναν με Σκαραμαγκά και να ξαναφάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ θα δημιουργήσουν δομές ελέγχου ή θα χαθούμε από το χάρτη.
"Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως δεν υπάρχει φορολογητέα ύλη για να υπάρξουν έσοδα"
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να σταθώ σ' αυτήν παραδοχή, που τουλάχιστο σ' εμένα, αλλά, δεν αποκλείεται και σ' άλλους, να ξενίζει. Θα ήταν πραγματικά εξοργιστικό, να λέμε ότι δεν υπάρχει "φορολογητέα ύλη",με άλλα λόγια, ότι δεν υπάρχουν εισοδήματα, προκειμενου να εισρεύσει χρήμα στα κρατικά ταμεία. Δεν θα αναφερθώ στο χιλιοειπωμένο παράδειγμα των ιατρών και δικηγόρων, των ανωτέρων στελεχών των ιδιωτικών επιχειρήσεων, των διευθυντών και γενικών διευθυντών των δημοσίων υπηρεσιών και των χαμηλόβαθμων, επίορκων δημοσίων υπαλλήλων. Θα ήθελα να υποβάλλω μια παρατήρηση που συνδέεται με την οικονομική κατασταση της Ελλάδας στις δεκαετίες, κυρίως, του '80 και του '90. Ας υποθέσουμε, ότι είμαι δημόσιος υπάλληλος με μισθό πολύ ικανοποιητικό αλλά όχι εξοργιστικά υψηλό. Βγαίνω στα μαγαζιά να αγοράσω ένα ρούχο από ένα συνοικιακό κατάστημα. Βρίσκω αυτό που θέλω, πληρώνω τοις μετρητοίς, απόδειξη δεν παίρνω, για την ακρίβεια ούτε την ζητάω ούτε μου την δίνει από μόνος του ο καταστηματάρχης. Παρατηρήσεις: Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, που είναι πολύ ευχαριστημένος από τις δουλειές του, το παίρνει απόφαση να χτίσει ένα σπιτάκι στην εξοχή για να παραθερίζει με την οικογένειά του. Προσοχή, δεν αποφασίζει, να επενδύσει τα πλεόνασμά του στην επιχείρηση για να την επεκτείνει, να ανοίξει και ένα δεύτερο κατάστημα, να διευρύνει τον κυκλο των εργασιών του και σήμερα, παρά την οικονομική κρίση, να κτίσει δύο εξοχικά σπίτια. όχι, αυτό δεν το θέλει, δεν μπορεί να περιμένει τόσο. Κι έρχεται σήμερα, εξαντλημένος από τον αποδοτικότερο από άλλους ανταγωνισμό και ζητά "άλλοθεν" βοήθεια για να σταθεί στα πόδια του και παίρνει δάνεια από την τράπεζα για να καλύψει προσωρινές (πληρωμές) και όχι πάγιες (επένδυση) ανάγκες της επιχειρήσεώς του. Κι ενώ τόσα χρόνια δήλωνε στην Εφορεία τόσο εισόδημα ώστε να μην χρειάζεται να πληρώνει υψηλούς φόρους, τώρα έρχεται και αποδίδει στην ανικανότητα της -οποιαδήποτε- κυβέρνησης τα δικά του σφάλματα. Το παράδειγμα δεν το λέω ούτε επειδή είμαι δημόσιος υπάλληλος, δηλαδή εργαζόμενος, που δεν μπορεί να γλιτώσει από την Εφορεία, ούτε επειδή είχα καμιά ανεπιθύμητη συναλλαγή με ιδιοκτήτη καταστήματος ειδών ρουχισμού. Το παράδειγμα το λέω για να δείξω την μονόπλευρη και προβληματική εξέλιξη των εισοδημάτων και των πάγιων στοιχείων και ακινήτων και την εντεύθεν ελλειματική εισροή χρημάτων στα κρατικά ταμεία μέσω της φορολόγησης -αφήνω στην άκρη την ανεπάρκεια των ελεγτικών και εισπαρακτικών μηχανισμών. Το λέω για να δείξω ότι ναι, σήμερα έχει περιοριστεί, χωρίς όμως να έχει εκλείψει τελείως η φορολογική ύλη, αλλά κάποτε υπήρξε πολλή από αυτήν αλλά δεν αξιοποιήθηκε όπως έπρεπε ούτε από τον ιδιοκτήτη της ούτε από το Κράτος.
Καλό θα ήταν να χρησιμοποιείται η παρακάτω απλή φραση για να εξηγησει την χρεωκοπεία του ελληνικου δημοσίου. Μπορεί στα εθνικά μας θεμα τα αρθρα σας να ειναι επί της ουσιας αλλα στα οικονομικα μαλλον τα κανετε μανταρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν επί σειρα δεκαετιων ξοδευεις ποσά που δεν εχεις εισπραξει και τα δανειζεσαι, η χρεωκοπία σε βαθος χρονου ειναι αναποφευκτη.
Απλό και διαυγες. Καμια αντιρηση?
Τωρα οι λύσεις ειναι οι εξεις.
1. Απο εδω και στο εξεις, κανεις ισοσκελισμένους προυπολογισμόυς (στους οποίους εχεις καταχωρησει και τα ποσα αποπληρωμής των 300-500 δις που χρωσταμε). Καταλαβαοινουμε ολοι τι σημαινει αυτο, οταν καποιοι που ζουν με δανεικά πρεπει οχι απλα να σταματησουν να ζουν αλλα ταυτοχρονα να αποπληρωσουν)
2. Σταση πληρωμών και ζεις την κολαση που σε μερικά χρονια ισως να δημιουργησει συνθηκες καθαρσης.
Θα προτεινα αυτες τις απλες διαπιστωσεις σαν εναλλακτικες προτασεις απεναντι σε βαθυστοχαστα οικονομικα.
Ειναι τα οικονομικα του μπακαλη του μαναβη και του πωλητη μπυρας της γειτονιας μου, που αποτι βλεπω στην ιστιοσελιδα αυτη κινδυνευουν να καταδικαστουν ως νεοφιλευθεροι.
Η πλακα ειναι οτι μονο ο μπακαλης ο μαναβης και ο πωλητης μπυρας της γειτονιας μου, μπορουν λυσουν/δεσουν ενα FN στον προβλεπόμενο χρονο, ή να βαλλουν 10 σφαιρες στον στοχο στα 300 μετρα.
Οι μεσοι επαγγελματιες στρατιωτικοι που ξερω (αξ/υπαξ/ΤΦ) δεν δυνανται.
Τὸ πρόβλμα εἶναι βαθύτερο γιὰ ἐμένα. Κανεὶς δὲν παράγει σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς μία ἀξιόλογη ποσότητα. Ἡ ναυτιλία ποὺ ἔφερνε λαφτὰ ἀπ' ἔξω ἔχει πατώσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε πρέπει νὰ δουλέψουμε ὡς κοινωνία. Τὰ γραφεῖα παντοῦ εἶναι γεμάτα, τὰ συνεργεῖα καὶ ἐργοστάσια παντοῦ ἄδεια. Δεῖτε τί γίνεται στὴν ΕΑΒ παντοῦ γραφαιάδες, τενίτες ἐλάχιστοι, σὲ λίγο δὲν θὰ μπορῆ νὰ γίνη οὔτε συντήρηση ἀεροσκαφῶν.
Υπάρχουν και βαρύτατες ευθύνες της κοινωνίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν και βαρύτατες ευθύνες της ελάσονος αντιπολίτευσης που δεν στάθηκε ικανή όλα αυτά τα χρόνια να πείσει τον Ελληνικό λαό.
Υπάρχουν 11.000.000 ευθύνες που περιμένουν να αποδοθούν στους κατόχους τους,ας μας γίνει μάθημα τουλάχιστον γιατί ότι έγινε-κάναμε δεν γυρίζει πίσω ο χρόνος,πάει μπροστά,ας τον ακολουθήσουμε να διορθώσουμε ότι μπορούμε και προλαβαίνουμε επιτέλους!
Το παρασκήνιο της προδοτικής εγκυκλίου για την είσοδο των αλλοδαπών στις Στρατιωτικές σχολές και ο ρόλος του Ευάγγελου Βενιζέλου
ΑπάντησηΔιαγραφήθερμή παράκληση στο ιστολόγιο να αναδείξει το θέμα, διότι είναι σοβαρότατο για την ασφάλεια της χώρας και νομίζω ότι (πρέπει να) ενδιαφέρει τους πάντες.
Ευχαριστώ