Tου Σταυρου ΛυγερουΗ Ελλάδα είναι όσο ποτέ άλλοτε αποδυναμωμένη, και όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο. Η οικονομία δεν ήταν ποτέ αποκομμένη από την πολιτική. Γι’ αυτό και η διαπραγματευτική ισχύς της Ελλάδας βρίσκεται στο ναδίρ σε όλα τα επίπεδα. Είναι εκτεθειμένη και στα εθνικά θέματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχθεί στρατιωτική επίθεση. Σημαίνει, όμως, ότι στον διαρκή διπλωματικό πόλεμο θέσεων η απώλεια κύρους και διαπραγματευτικής δύναμης αντανακλάται στον τρόπο που την αντιμετωπίζουν αντίπαλοι και γείτονες.
Στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών δεν επίκειται μόνο η επίσκεψη Ερντογάν. Επίκειται και η έναρξη ενός πολυδιάστατου δομημένου διαλόγου, στο πλαίσιο του οποίου οι διερευνητικές επαφές θα μετατραπούν σε εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευση. Η πείρα αποδεικνύει ότι η Αγκυρα εκμεταλλεύεται τις στιγμές αδυναμίας της Ελλάδας.
Υπενθυμίζουμε τα πλήγματα εναντίον της ελληνορθόδοξης μειονότητας στην Κατοχή, το πογκρόμ εναντίον της ίδιας μειονότητας το 1955 όταν η Ελλάδα ήταν ακέφαλη λόγω της ασθένειας του Αλέξανδρου Παπάγου, τον εκβιασμό του νεόδμητου τότε δικτατορικού καθεστώτος που οδήγησε στην απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο το 1967, την εισβολή στην Κύπρο το 1974 όταν η χούντα ψυχορραγούσε και βεβαίως την κρίση για τα Ιμια όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ημιθανής και ο Κώστας Σημίτης έκανε τα πρώτα του βήματα ως πρωθυπουργός.
Ο Ταγίπ Ερντογάν δεν υιοθετεί τις εξόφθαλμα επιθετικές τακτικές της κεμαλικής στρατογραφειοκρατίας. Ως φορέας της νεοοθωμανικής στρατηγικής επιδιώκει όχι τόσο την απόσπαση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, όσο την ιδιότυπη δορυφοροποίησή της στο πλαίσιο της οικοδομούμενης τουρκικής ηγεμονίας στον ευρύτερο μεταοθωμανικό χώρο.
Παρ’ ότι τυπικά η διάσωση της ελληνικής οικονομίας δεν συνδέεται με πολιτικούς όρους, η Ελλάδα έχει μεγάλες δυσκολίες να χρησιμοποιήσει το χαρτί της Ε. Ε. στα ελληνοτουρκικά και στο Μακεδονικό. Στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου τα δύο αυτά ζητήματα έκλεισαν σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών, επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου ήθελε στο επίπεδο των ηγετών να χρησιμοποιήσει όλο το διαπραγματευτικό κεφάλαιό του για την οικονομία.
Ενδεικτική για το πώς η αποδυνάμωση της Ελλάδας επηρεάζει είναι η απόφαση του αλβανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου να ακυρώσει την ελληνοαλβανική συμφωνία για την οριοθέτηση ενός είδους Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η αλβανική υπαναχώρηση ήταν προϊόν τουρκικής παρέμβασης στα Τίρανα. Στις συζητήσεις με τους Λίβυους για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, αμφισβήτησαν ότι η Γαύδος έχει δική της ΑΟΖ. Ακόμα και η Ιταλία, που έχει προ δεκαετιών οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα με την Ελλάδα, όταν βολιδοσκοπήθηκε η ίδια οριοθέτηση να ισχύσει και για την ΑΟΖ, ζήτησε μεγαλύτερο μερίδιο!
Η πρωτοφανής στα μεταπολιτευτικά χρονικά αποδυνάμωση της διεθνούς θέσης της Ελλάδας και η ενασχόληση της κοινής γνώμης με την οικονομική κρίση αποτελεί πειρασμό και για την Ουάσιγκτον να επιβάλλει αυτό που προσπαθεί εδώ και δεκαετίες: το κλείσιμο ενοχλητικών μετώπων, όπως το Κυπριακό και η ελληνοτουρκική διένεξη.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ένας κύκλος κλείνει, η περιφερειοποίηση ανοίγει
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα, ο κύκλος κλείνει βίαια. Αρχίζοντας από το οικονομικό πεδίο, όπουη αθεράπευτη κρίση της δυτικής οικονομίας και του ελληνικού παρασίτου της θα θέσει για άλλη μια φορά επί τάπητος την ανάγκη της αποσύνδεσης της Ελλάδας από την αποκλειστική προσκόλληση στη Δύση, όταν μάλιστα το οικονομικό επίκεντρο απομακρύνεται απ’ αυτήν· προπαντός, θα πιέσει για έναν αναπροσανατολισμό της οικονομίας και πάλι προς το εσωτερικό, μετά από τριάντα χρόνια «παγκοσμιοποίησης». Η κατανάλωση θα περιοριστεί –στηναρχή με επώδυνο και βίαιο τρόπο, μια και οι ελίτ θα προσπαθήσουν να τη φορτώσουν στα λαϊκά στρώματα– ενώ θα αυξηθεί η αποταμίευση και θα ενισχυθούν οι τάσεις για τοπικοποίηση της παραγωγής και ενίσχυση του αγροτικού και βιομηχανικού τομέα.
Στις εξωτερικές οικονομικές σχέσεις θα γίνουν εν τέλει ισχυρότερες οι τάσεις για περιφερειακή επικέντρωση και αναπροσανατολισμό της οικονομίας. Για παράδειγμα, οι εξαγωγές μας προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη αντιπροσωπεύουν ήδη το 35% του συνόλου, ενώ προς την Ευρωπαϊκή Ένωση των 16, δηλαδή τη Δυτική Ευρώπη, αντιπροσωπεύουν περίπουτο 40-45 %, δηλαδή έχουν αρχίσει να εξισορροπούνται.
Ωστόσο, υπάρχει ένας τεράστιος κίνδυνος: η δορυφοροποίηση στον ανερχόμενο νεο-οθωμανισμό. Δηλαδή, η τάση για την ενίσχυση των ανταλλαγών και των σχέσεων με την Τουρκία, που τείνει να μεταβληθεί στοννέο περιφερειακό ιμπεριαλιστικό υποσταθμό της περιοχής. Αντί, δηλαδή, ηΕλλάδα να οικοδομήσει με τις βαλκανικές χώρες έναν οικονομικό και πολιτικό πόλο στα πλαίσια της Ευρώπης, ανοικτό τόσο προς τη Δυτική, όσο και προς την Ανατολική Ευρώπη, κινδυνεύει να υποταχθεί στον αναδυόμενο νεο-οθωμανισμό. Δεν είναι τυχαίο δε πως οι Τούρκοι έχουν πλήρη συνείδησηγια κάτι τέτοιο. Ο πρόεδρος του Τουρκο-Ελληνικού Επιχειρηματικού Συμβουλίου Σελίμ Εγκελί, σε συνέντευξή στην τουρκική οικονομική εφημερίδα Referans, τον Μάρτιο του 2010, τονίζει πως «η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας μπορεί να γίνει ευκαιρία για περαιτέρω σύσφιγξη των οικονομικών –και όχι μόνο– σχέσεων μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας».Ηδη οι εμπορικές ανταλλαγές έχουν υπερδεκαπλασιαστεί σε δέκα χρόνια, και από τα 200 εκατομμύρια δολάρια το 1999 έφτασαν τα 3 δισ. το 2008, ενώ από πλεονασματικές έγιναν βαθύτατα ελλειμματικές για την Έλλαδα.
Αποτελεί, λοιπόν, ακραία μειοδοτική πολιτική εκείνη που υποστηρίζει την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και την αναβάθμιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, επειδή θα οδηγήσει σε ουσιαστική ακύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας που κατακτήσαμε με αγώνες αιώνων. Και τα λαμόγια της παγκοσμιοποίησης και του εθνομηδενισμού έχουν ήδη αρχίσει να προσανατολίζονται προς την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη, δήθεν εξαιτίας της… νοσταλγίας τους και της αγάπης τους για το… πατριαρχείο. Είναι προφανές δε πως αν παγιωθεί μια τέτοια ετεροβαρής οικονομική σχέση, λόγω της εγγύτητας και της μεγάλης διαφοράς στα γεωγραφικά και πληθυσμιακά μεγέθη, αυτή πολύ δύσκολα μπορεί να αντιστραφεί.
Ναι, λοιπόν, στη βαλκανική περιφερειοποίηση της οικονομίας, που ούτως ή άλλως καθίσταται αναπόφευκτη στα πλαίσια της κρίσης της παγκοσμιοποίησης, και όχι στην τουρκοποίησή της. Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα, και πλέον όχι μόνον πολιτικό ή στρατιωτικό, αλλά και οικονομικό. Γι’ αυτό και, στο οικονομικό πεδίο, πρέπει να πραγματοποιηθούν επιλογές που ενισχύουν την παρουσία των Βαλκανίων, ενώ θα πρέπει να διευρυνθούν οι οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία, την Κίνα, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
----------------------
απόσπασμα από αναδημοσίευση από το περιοδικό Αρδην. >>
http://garizo.blogspot.com/2010/04/h_26.html
O κ. Λυγερός, εκλεκτός συνομιλητής και υποστηρικτής τόσα χρόνια των πασόκων που γκρέμισαν το κράτος της επάρατης δεξιάς και έχτισαν την 'νέα Ελλάδα', τώρα μας βγαίνει και τιμη΄της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν κάνεις και λίγη αυτοκριτική κύριε Λυγερέ!
Πες ότι και συ συνέβαλες να χτιστεί αυτό το έκτρωμα της απάτης, της αναξιοπ΄ρεπειας, της μίζας και της ρεμούλας των προοδευτικών συντρόφων σου!
Πές το.
Θα σε λυτρώσει και ίσως γλυτώσεις τις ντομάτες που έρχονται για όλους σας.