29/4/10

Τα θεμέλια εξαχρείωσης των ηθών


Σχόλιο ανώνυμου (29 Απριλίου 2010 9:17 π.μ.) στην ανάρτηση "Καμία επιείκεια σε πολιτικούς, γραφειοκράτες και επιχειρηματίες που ξεπούλησαν την Ελλάδα!"

«Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το είναι τους, μα, αντίθετα, το κοινωνικό είναι τους καθορίζει τη συνείδησή τους». (Κ. Μαρξ, Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας)
Κυρίαρχο πρόβλημα που απασχολεί την κοινωνία μας σήμερα είναι η διαφθορά. Το κομματικό κράτος, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, το ρουσφέτι, το φακελάκι, το γρηγορόσημο, καθιερώθηκαν σε ανεπίσημους αλλά πανίσχυρους θεσμούς της κοινωνικής μας ζωής. Ο χρηματισμός, η ευνοιοκρατία, ο εκμαυλισμός, η μίζα, η ηθική σήψη έχουν μετατραπεί σε πραγματική μάστιγα που μας οδήγησε στην οικονομική κατάρρευση και την κοινωνική ανασφάλεια. Η ανομία με τη μορφή του κοινού εγκλήματος ή του εγκλήματος του «λευκού κολάρου» απειλεί με διάσπαση τον κοινωνικό ιστό της πατρίδας μας σε μια περίοδο που η εθνική ομοψυχία είναι άκρως απαραίτητη. Η παραδειγματική τιμωρία των καταχραστών του δημοσίου χρήματος είναι παλλαϊκό αίτημα. Η ηθική βελτίωση της ελληνικής κοινωνίας είναι η απαραίτητη βάση στην οποία πρέπει να στηριχτεί το οικοδόμημα της ανασυγκρότησης του κράτους.
Δυστυχώς όμως η έκταση και η ένταση του κακού είναι τεράστια. Η ηθική διάβρωση έχει προχωρήσει… Στα υπουργεία, τις τράπεζες,τις εφορίες, τα νοσοκομεία,τα εργοστάσια, στους πλούσιους, τους φτωχούς, τους εργάτες, τους τεχνοκράτες, στους μισθωτούς, στους συνταξιούχους . Παντού… Τι άραγε μας συμβαίνει; Τι φταίει για τον ηθικό ξεπεσμό μας; Είναι η διαφθορά γραμμένη στο DNA μας; Είμαστε εκ φύσεως κακοί και ακολουθούμε αναπότρεπτα την πορεία μας; Γινόμαστε αυτό που είμαστε;
Μην ανησυχείτε φίλοι μου. Τίποτε από αυτά δε συμβαίνει. Η ιστορία αποδεικνύει δια χρονικά ότι ο άνθρωπος δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Είναι ένα σύνολο αντιθέσεων . Είναι εν δυνάμει ικανός για τα καλύτερα και για τα χειρότερα. Είναι δημιουργός και δημιούργημα του εαυτού του. Ο άνθρωπος δημιουργεί το κοινωνικό περιβάλλον (παραγωγικές σχέσεις, θεσμούς) μέσα στο οποίο ζει και παράλληλα το περιβάλλον αυτό διαμορφώνει τη προσωπικότητα του ανθρώπου.
Η ιεράρχηση των κοινωνικών αξιών στον καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό που ζούμε σήμερα αναγορεύει το κέρδος σε υπέρτατη αξία. Ο ατομικισμός, οι αγορές, ο αγώνας για το κέρδος, η εκμετάλλευση, είναι οι κινητήριες δυνάμεις του συστήματος. Τα όρια εκμετάλλευσης είναι ανύπαρκτα και τα μέσα δράσης σχετικά, αρκεί να παράγεται κέρδος. Η ηθική περιττό βάρος. Ο πλούτος αναγνωρίζεται σαν σύμβολο αδιαμφισβήτητης κοινωνικής καταξίωσης. Το χρήμα γίνεται απαράμιλλο κοινωνικό διαπιστευτήριο. Υπεράνω των κοινωνικών θεσμών. Άμα «έχεις» δεν χρειάζεται να «είσαι». Ο τρόπος απόκτησης του ελάχιστη σημασία έχει. Όταν όμως στην κοινωνική μας ζωή αποσυνδέονται οι σκοποί από τα μέσα τότε έχουμε ανομία. Έτσι προκύπτει η διαφθορά. Όταν τα προτεινόμενα στο λαό κοινωνικά πρότυπα είναι απρόσιτα με νόμιμα μέσα, τότε η παρανομία είναι εντός των τειχών. Και δυστυχώς, στην κοινωνία μας από πρότυπα εύκολου πλουτισμού ή νεοπλουτισμού, άλλο τίποτα.
Σήμερα η πάταξη της διαφθοράς έχει αναγορευτεί από την κοινωνική-οικονομική ελίτ σε εθνική σταυροφορία για την «επιβίωση της πατρίδας». Στον ανένδοτο αυτό «πόλεμο» πρωτοστατούν, οι εκπρόσωποι των… ΔΝΤ- ΕΕ- ΕΚΤ, οι πολιτικοί, τα κόμματα, δημοσιογράφοι, αρθογράφοι, ιερείς, τραπεζίτες, που κτυπούν αμείλικτα με… λόγια και άρθρα τη διαφθορά όπου αυτή ευρίσκεται. Τσάμπα κόπος. Η κοινωνική αδικία είναι η θεμελιώδης αιτία της κοινωνικής διαφθοράς. Ηθική ανάταση σε καπιταλιστικό περιβάλλον δεν γίνεται. Και αν γίνει θα βασίζεται στην απάτη, στο ψέμα, το φόβο, την καταστολή. Θα είναι λειψή. Ανάπηρη . Με την πρώτη ευκαιρία θα καταρρεύσει αναπαράγοντας τις αθλιότητες του παρελθόντος. Η διαδικασία ηθικής εξυγίανσης για να είναι κοινωνικά βιώσιμη πρέπει να είναι αμφίδρομη και ουσιαστική. Ο άνθρωπος θα αλλάξει τον εαυτό του μέσα στη διαδικασία ριζικής αλλαγής του συστήματος που παράγει τη διαφθορά. Μέση λύση ή μονόπλευρη αλλαγή του ατόμου με διατήρηση των δομών του συστήματος της εκμετάλλευσης δεν υπάρχει.

3 σχόλια:

  1. Μόνο με ατομική σαν αρχή και συλλογική κατόπιν ''επανάσταση'' μπορεί να γίνει αυτό και με δεδομένη την αλλαγή τoυ Εγώ σε Εμείς.

    Όσο η αξία των ανθρώπων υπολογίζεται με βάση του τί έχει σε χρήμα και σε κοινωνική αναγνωρισημότητα πάντα θα υπάρχει αυτό.

    Όσο οι λαοί συμπεριφέρονται σαν τον ελέφαντα στο τσίρκο που νομίζει ότι δεν μπορεί να δραπετεύσει από την αλυσίδα που είναι στο μικρό πάσαλο τόσο η κοινωνική πολιτική οικονομική μα πάνω από όλα ηθική αδικία θα συσσωρεύονται στους αδύναμους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε μου δίνεις πολύ μεγάλη σημασία στην κοινωνία, στους θεσμούς, και θεωρείς ότι η σχέση κοινωνίας – ατόμου είναι μίας κατεύθυνσης. Δηλαδή ότι μόνο η κοινωνία επιδρά στο άτομο και ότι το άτομο διαμορφώνεται εξ ολοκλήρου από την κοινωνία. Αυτό είναι λάθος. Η κοινωνία δεν διαμορφώνει το άτομο. Και η ποιότητα του ατόμου διαμορφώνει την κοινωνία. Αλλά ταυτόχρονα διαμορφώνεται απ’ αυτή. Δηλαδή η σχέση είναι αμφίδρομη και δεν προσδιορίζεται ποιοτικά ή ποσοτικά. Έχουμε πρότυπα σχέσεων ατόμων – κοινωνίας πάρα πολλά ανά τους αιώνες. Έχουμε το κομμουνιστικό πρότυπο. Έχουμε το θρησκευτικό, κατά κύριο λόγο χριστιανικό πρότυπο. Το ένα μιλάει για τον επί γης παράδεισο μέσα στην επιβαλλόμενη ισότητα και κομμουνιστική ηθική που εν πολλοίς επιβάλλεται με νόμους στα άτομα που μπορούν να είναι καλά ή κακά στον ιδιωτικό τους χώρο αλλά οφείλουν κάποια τυποποιημένη συμπεριφορά στα κοινά (κάποιοι σύγχρονοι μεταλλαγμένοι αριστεροί στην Ελλάδα κατά κύριο λόγο επιδοτούμενοι έχουν αλλάξει την έννοια του κομμουνισμού με την έννοια του «λαϊκού» κράτους αλλά η κοινωνική σχέση παραμένει η ίδια). Το άλλο το πρότυπο λέει ότι εξ’ ορισμού οι άνθρωποι είναι εικόνες του απόλυτου καλού που ονομάζεται Θεός και τους αντιμάχεται το απόλυτο κακό που ονομάζεται διάβολος. Επίσης λέει πως μπορούμε να τείνουμε στην επί γης κοινωνία των αγγέλων αλλά ποτέ δεν θα γίνουμε κοινωνία των αγγέλων. Εγώ προτιμώ το δεύτερο πρότυπο που σου δείχνει το καλό αλλά σου λέει πως έχεις την ελευθερία να το ακολουθήσεις ή αν είναι δική σου επιλογή να απέχεις απ’ αυτό. Το άλλο σου λέει πως εγώ ξέρω ποιο είναι το καλό και σε υποχρεώνω να το ακολουθήσεις. Αν δεις την ποιότητα της κοινωνίας που διαμόρφωσε αυτό το δεύτερο επιβαλλόμενο κοινωνικοπολιτικό πρότυπο εκεί που εφαρμόστηκε και τις διαφορές που υπάρχουν στις μικρές κοινότητες που με χίλια βάσανα επέζησαν με το πατροπαράδοτο παλιό «καθυστερημένο» πρότυπο θα καταλάβεις πως είναι αδύνατο να επιβάλλεις τον παράδεισο διότι αυτόματα τον μετατρέπεις σε κόλαση. Αυτή είναι η αλήθεια και μην ψάχνεις επιβαλλόμενους κοινωνικούς παραδείσους. Κρύβουν τεράστιες απογοητεύσεις. Κάνε αυτό που σου επιβάλλει η ηθική σου αλλά μην επιβάλλεις αυτή την ηθική. Αυτό είναι το νόημα που μας έδωσαν οι δικές μας κοινωνικές εμπειρίες.-

    Ελευθέριος Β.

    ΥΓ για να μην με κατηγορήσει κανείς για θεωρητικά σχήματα στον λόγο μου επισημαίνω κάποια θεωρητικά σχήματα του κυρίως σχολίου. Μιλάει για «κοινωνική αδικία». Ωραία, αλλά και αυτό είναι ένα αφηρημένο σχήμα. Πως ορίζεται η κοινωνική αδικία; Αν δούμε σήμερα, πρακτικά κάποιον που πολεμάει για την διατήρηση των κεκτημένων του δημοσίου στην Ελλάδα θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι υπερασπίζεται τους αδικημένους; Αν ναι γιατί δεν εξεγέρθηκε για όσους εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες έχουν απόκλιση στις κοινωνικές παροχές τους που φτάνουν σε σκανδαλώδη διάκριση εις βάρος τους; Γιατί δεν ασχολήθηκε κανείς με την κοινωνική αδικία του «βασικού του ανειδίκευτου»; Ο οποίος «βασικός» είναι περίπου ο μισός από τον πρωτοδιοριζόμενο καθηγητή για τα δικαιώματα του οποίου τώρα ορισμένοι εξανίστανται. Άρα τα θεωρητικά σχήματα του τύπου «κοινωνική αδικία» είναι τελείως ελαστικά και ορισμένες φορές μπορούν να λάβουν την διάσταση που βολεύει τις επιδιώξεις αυτού που τα χρησιμοποιεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτή τη στιγμή όμως και στο σημείο που έχουμε βρεθεί, η ψυχολογία του κόσμου είναι απελπιστικά καθηλωμένη. Η φάση που ζούμε έχει χαρακτηριστικά πρωτόγνωρα που δεν έχουμε ξανασυναντήσει, όχι μόνο εμείς οι νεώτεροι αλλά και οι μεγαλύτεροι που γνώρισαν πολέμους και κατοχές. Βιώνουμε μια κατάσταση παραλογισμού που τείνει να παραλύσει τις αντιστάσεις των ατόμων. Ο κόσμος είναι σαν τρελός, δεν πιστεύει ότι αυτά που βιώνει είναι όντως αλήθεια και όμως είναι. Η κοινή γνώμη είναι διχασμένη, αλλού βλέπει το φταίξιμο ο ένας και αλλού ο άλλος. Υπάρχει αλήθεια τρόπος να αλλάξει αυτή η ατμόσφαιρα και να πειστεί η πλειονότητα του κόσμου ότι υπάρχει διέξοδος, ελπίδα και μέλλον καλύτερο; Αν πειστεί, τότε έχουμε ελπίδα να κινηθούμε συλλογικά προς έναν κοινό σκοπό. Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.