ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Η παρακμή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπως και της Ρώμης, άρχισε πολύ πριν από την πτώση τους. Οι λίγοι που έβλεπαν και προειδοποιούσαν ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Χαρακτηριστικό της παρακμής είναι ότι η ιθύνουσα τάξη αλληλοσπαράσσεται, δεν καταλαβαίνει ή αδιαφορεί για την επερχόμενη καταστροφή και το δικό της θάνατο. Ο λαός ακολουθεί, βυθισμένος στο ρεύμα της γενικής κατάπτωσης και διαφθοράς. Ούτε οι «πάνω» ούτε οι «κάτω» ενδιαφέρονται για το γενικό καλό και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της πατρίδας, απωθούν ότι μπορεί να ταράξει τις ψευδαισθήσεις τους και τη συνείδησή τους.
Έτσι, λοιπόν, διαβάσαμε ότι η Ελλάδα πήρε μια ανάσα με την απόφαση των Βρυξελλών αλλά και ότι η Γερμανία επέβαλλε τη θέλησή της. Ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι ουδείς κίνδυνος πτώχευσης υπάρχει ενώ μόλις την προηγούμενη (και προ-προηγούμενη) υποστήριζε το ακριβώς αντίθετο. Τα ΜΜΕ, διεθνώς, διαλαλούσαν τη γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη. Αλλά ποια κυριαρχία; Όταν όλοι οι άλλοι είναι εναντίον (της ανάμιξης του ΔΝΤ), η νίκη είναι πύρρεια. Και κυρίως είναι νίκη προσωρινή, έως ότου οι άλλοι ξεπεράσουν φόβους και μικροσυμφέροντα και αποφασίσουν να την πνίξουν. Η Γερμανία το υπέστη δυο φορές, ταπεινωτικά. Αλλά δεν μαθαίνει. Όσο για μας, όταν η περιλάλητη «ανάσα» δίνει μόλις δυο-τρεις μήνες ζωής και μετά «φτου κι απ΄την αρχή», περί κερδών διαλαλούν μόνο οι τηλεοπτικές οθόνες. Οι ψευδαισθήσεις, όμως, λιώνουν όπως τα παγάκια στον ήλιο.
Στο ΔΝΤ απειλούσε ότι θα καταφύγει ο πρωθυπουργός, την πόρτα του ΔΝΤ του άνοιξαν, βίζα για την Ουάσιγκτον. Με την προειδοποίηση ότι όποιος δεν πειθαρχεί στους ευρωπαϊκούς κανόνες θα τίθεται εκτός ΟΝΕ. Τέρμα η διαλυτική διεύρυνση, πρόσθεσε η Μέρκελ στην Τουρκία. Ήγγικεν η ώρα όπου κάθε χώρα- μέλος θα καλείται να διαλέξει ή το (ψευδεπίγραφο) «αμερικανικό όνειρο» ή τη «γερμανική μπότα». Πλήγμα δέχθηκε και η γαλλική επιρροή στον ευρωπαϊκό νότο. Οι Γάλλοι ουρλιάζουν ότι οι Γερμανοί τεύτονες εκπορθούν το «φέουδο» του Νότου. Τους δυτικοευρωπαίους διακατέχει ακόμα το σύνδρομο του προτεκτοράτου (όπως βλέπουν οι ΗΠΑ την ΕΕ). Αύριο ίσως ξημερώσει άλλη μέρα. Αλλά η Ελλάδα θα χρειαστεί πολύ κόπο για να παραμείνει μέλος αυτής της νέας ευρωπαϊκής οικογένειας.
Το Βερολίνο, επιβάλλοντας σκληρούς όρους δανεισμού, έδειξε ότι θυσιάζει εν ανάγκη την περιφέρεια χάριν ενός πυρήνα που θεωρεί ότι για να είναι ευρωπαϊκός οφείλει να είναι σκληρός. Με τη Γερμανία Χαλίφη στη θέση του (αμερικανού) Χαλίφη. Στον αδυσώπητο πόλεμο δεν βρήκε έλεος ούτε ο (Γερμανός) Πάπας. Στην παρακμή, τα άγια τοις κυσί.
Όλα καλά, αλλά κάποιες σκέψεις που αβίαστα προκύπτουν. Όλοι μιλάμε με συναισθηματικούς όρους για υποταγή στην «γερμανική μπότα». Ωραία, αλλά θα ήθελα στο συλλογισμό αυτό να συνυπολογίσουμε το δεδομένο ότι όσοι έχουμε πολιτικά δικαιώματα σ’ αυτή τη χώρα είμαστε ταυτόχρονα ενήλικες και υπεύθυνοι έναντι του νόμου για τις πράξεις μας και τις επιλογές μας. Θέλω να πω πως όσες κοινωνικές συνθήκες δημιούργησαν αυτό το τεράστιο χρέος το δημιούργησαν με την ψήφο ή την ανοχή του υπεύθυνου ελληνικού λαού. Άρα ας μην ψάχνουμε δικαιολογίες επιβολής της «γερμανικής μπότας» για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Αν θέλει κανείς να δει κατάματα την πραγματικότητα στην Ελλάδα διαπιστώνει μια εντελώς ανερμάτιστη πολιτική διόγκωσης του δημοσίου τομέα μισθολογικά και αριθμητικά απ’ όλες τις πολιτικές ηγεσίες σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από την μεταπολίτευση και μετά. Το πρόβλημα ήταν και ως ένα βαθμό υπάρχει ακόμα πως δεν έχουν συνειδητοποιήσει οι πολιτικοί μας σε ποιο σημείο δανεισμού έπρεπε να σταματήσουν. Τώρα τα ρίχνουμε στην «κακιά» Μέρκελ στους «κερδοσκόπους» και πάει λέγοντας. Η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού μιας Χ χώρας που μετέχει σε μια οικονομική ένωση πως θεραπεύεται; Λογικά με μείωση των αρμοδιοτήτων του και κεντρικό έλεγχο της Ένωσης. Άρα γιατί μιλάμε για «γερμανική μπότα»; Και δεν μιλάμε για την προφανή ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού να διαχειριστεί αναπτυξιακά τους πόρους της Ένωσης; Είναι κανείς από τους έλληνες ευχαριστημένος με την πορεία της χώρας μας; Πώς ζητάμε από τους γερμανούς να αισθάνονται ευχαριστημένοι από κάτι που οι ίδιοι οι έλληνες δυσφορούμε; Μόνο αν οι γερμανοί αισθανόταν πως δεν θα χάσουν τα χρήματά τους σ’ ένα βαρέλι χωρίς πάτο θα μας βοηθούσαν. Δεν έχει κανείς στην Ελλάδα την δυνατότητα να σκεφτεί τόσο απλά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την μία αλλάξαμε την ονομασία Ε.Ο.Κ. (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) σε Ε.Ε. (Ευρωπαϊκή Ένωση) για να σηματοδοτήσουμε την αλλαγή σε ποιο πολιτική (ομοσπονδιακή) κατεύθυνση της Ένωσής μας. Από την άλλη οι πολιτικές πρωτοβουλίες που φυσικό είναι να παρθούν από τις ποιο ισχυρές χώρες μας φαίνονται «επιβολή». Ας σοβαρευτούμε τέλος πάντων και ας αποφασίσουμε τι θέλουμε.
Τώρα ας δούμε το θέμα της Τουρκίας. Πολύ πρώιμα έγραψα ότι η στάση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας προϊδεάζει για την στάση της Γερμανίας έναντι της Τουρκίας. Ας καταλάβουμε ότι οι γερμανοί είναι προβλέψιμοι. Δεν είναι δυνατό, σε μια εξελισσόμενη πολιτική ένωση, πρώτο να ανεχτούν το μέλος εκείνο που νομίζει πως ό,τι κληρονόμησε από τους προγόνους του, μπορεί να το απολαύσει σε δανεικές Πόρσε Καγιέν, και δεύτερο δεν είναι δυνατό, σε μια πολιτική ένωση να αφήσει το πληθυσμιακό κριτήριο μιας χώρας, με οικονομικό μέγεθος μόλις το διπλάσιο του ελληνικού, και τεράστια οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά προβλήματα να καθορίζει πολιτικές μέσα στην ίδια την Γερμανία. Λυπάμαι που στην Ελλάδα δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ποιο είναι το δικό μας στρατηγικό συμφέρον από τις αναδυόμενες διενέξεις, αλλά νομίζω πως είναι προφανές. Επίσης κάτι άλλο που δεν έχουμε αξιολογήσει αρκετά στην Ελλάδα, είναι η δομή μιας προστατευμένης οικονομίας που ωφελείται ταυτόχρονα και από μια άτυπη προνομιακή σχέση με την Ένωση. Γνωρίζουμε πολύ καλά αυτή την οικονομική δομή, διότι και εμείς την είχαμε πριν αρκετά χρόνια. Αλλά από την στιγμή που η άτυπη σχέση, γίνει και τυπική είναι θέμα χρόνου να υπάρξουν διενέξεις στην οικονομική πολιτική που θα κάνουν το μέλλον της τοπικής παραγωγής, πολύ αμφίβολο διότι η χώρα θα κληθεί να ανοίξει στον ανταγωνισμό. Θυμίζω μια είδηση που βγήκε μόλις χθες. Υπήρξαν διαδηλώσεις στην Άγκυρα, για απολύσεις σε κρατική επιχείρηση παραγωγής καπνού και οινοπνευματωδών που ιδιωτικοποιείται. Πόσες ακόμα τέτοιες επιχειρήσεις υπάρχουν σε ποιους τομείς και τι θα γίνουν όταν ανοίξουν οι αγορές ακόμα και σε περίπτωση μιας τυπικής προνομιακής σχέσης με την Ε.Ε.; Κανείς δεν αναλύει αυτά αλλά όλοι οι πολιτικοί στην Ελλάδα, έχουν μια θέση τυφλής στήριξης της τουρκικής ένταξης εμμένοντας εντελώς ανόητα στο ιδεολόγημα της «μεγάλης αγοράς».-
Ελευθέριος Β.
Αληθινά ζούμε μέρες παρακμής, αγαπητέ φίλε Απόστολε... Καλό Πάσχα να έχεις. Εύχομαι βλέποντας την παρακμή, Ανάσταση Ελπίδων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά τα λέτε κ. Αποστολόπουλε. Σας ευχαριστούμε για τον λόγο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ιστορία μπορεί να παραλλάσσεται αναλόγως των καιρών αλλά επαναλαμβάνεται. ΤΟ δυστύχημα είναι ότι δεν μαθαίνουμε από τα διδάγματα και τα προηγούμενα της Ιστορίας, καθώς και, χειρότερα, δεν προετοιμαζόμαστε για να προφυλαχθούμε από αυτά που αναπόφευκτα στο μέλλον θα επέλθουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήK1RK
Ας μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ρώμη (μαζί με την Νέα Ρώμη) παρήκμαζαν συνεχώς επί 1400 χρόνια (αν ξεκινήσουμε με την νίκη του Οκταβιανού στο Άκτιο μέχρι την Άλωση)
Μακάρι να παρήκμαζε και το Ελλαδικό κράτος έτσι..
Η διαφθορά κλπ σαφώς και ισχύουν, αλλά όσο δεν υπάρχει ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ και ΟΡΑΜΑ ΧΩΡΙΣ ΧΑΖΟΜΑΡΕΣ δεν πρόκειται τίποτε να αλλάξει.
Η κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οφειλόταν σε δύο παράγοντες κυρίως. Στην εσωτερική "κακοπολιτεία" -όπως αποκαλούσε ο Γεώργιος Γεμιστός (Πλήθων)την κακή διαχείριση-και στους εξωτερικούς εχθρούς. Ομως αν και τα δείγματα της παρακμής είχαν εμφανιστεί τουλάχιστον 100 χρόνια πριν την Αλωση, οι Βυζαντινοί είχαν ουσιαστικά αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους, ακολουθώντας την πολιτική του "μπαλώματος της τρύπας".
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ (πικρή) αλήθεια είναι ότι η τωρινή εποχή που βιώνουμε, θυμίζει πολλά από εκείνο το παρελθόν.. Εχουμε βρεθεί στον κατήφορο και σε άσχημη κλίση, είναι αλήθεια. Ομως δεν φτάσαμε ακόμα στον πάτο και ίσως υπάρχει χρόνος να προλάβουμε.
Ελίνα
Ενώ ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου έκανε έκκληση για οικονομική βοήθεια και ακόμα και τα σκεύη των εκκλησιών προσφέρθηκαν, κάποιοι αξιωματούχοι και πλούσιοι της εποχής έκρυβαν καλά τους θησαυρούς τους. Πληροφορίες από τον αυτόπτη μάρτυρα της άλωσης (1453) Γεώργιο Φραντζή (Η Πόλις Εάλω -μεταγλώτιση, Ν.Σύνορα. 1993 σελ.72): Ο μεγάλος δούκας Λουκάς Νοταράς -μετά την άλωση- παρουσιάσθηκε μπροστά στον σουλτάνο, τον προσκύνησε και του έδειξε τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΘΗΣΑΥΡΟ που είχε κρυμμένο. Ο σουλτάνος και οι σύμβουλοί του θαύμασαν τους πολύτιμους λίθους, τα μαργαριτάρια και τα υπόλοιπα πλούτη που άξιζαν σ'ένα βασιλιά. ο Νοταράς είπε στο σουλτάνο: "Όλα αυτά τα είχα φυλάξει για τη μεγαλειότητά σου και σου τα προσφέρω τώρα σαν δώρο..." Με τα δώρα αυτά είχε την ελπίδα ότι θα κέρδιζε την ελευθερία του ίδιου και της οικογένειάς του. Ο σουλτάνος όμως απάντησε: "Απάνθρωπο σκυλί και πονηρέ μηχανορράφε είχες τόσα πλούτη κι΄όμως δε βοήθησες τον αυτοκράτορα και δεσπότη σου, την πόλη και την πατρίδα σου..."... Την άλλη μέρα έδωσε διαταγή να σκοτώσουν μπροστά του πάνω στον Ξηρό Λόφο τους δυο γιούς του... ύστερα διέταξε να θανατώσουν τον ίδιο... Ενώ τους Κρήτες που πολεμούσαν γενναία και αρνήθηκαν μέχρι τις 8 το απόγευμα να παραδώθούν και να παραδώσουν τα όπλα τους, ο σουλτάνπς με πολύ κόπο κατάφερε να τους πείσει να αφήσουν τους πύργους (ενώ η Πόλη είχε αλωθεί) και να φύγουν (Φραντζής ε.α. σελ. 68).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ότι ζούμε σε παρακμιακή εποχή, είναι αυταπόδεικτο από το γεγονός ότι το μεν Κράτος και ο λαός είναι φτωχό και κατακλεμμένο αλλά μια ολιγαρχία είναι πάμπλουτη με οφ σόρ, μίζες από ΣΙΕΜΕΝΣ και ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ, καταθέσεις σε Ελβετία. Χρειζόμαστε ομοψυχία και όχι σε κάθε περίσταση ακόμα κα ιστην Ανάσταση κάποιοι να διχάζουν τους Έλληνες... αιδώς !!!