Ο 98χρονος κ. Σταύρος Κοντογιαννίδης αφηγείται για την αλησμόνητη πατρίδα και όσα έζησε και τον πληγώνουνΕνας από τους τελευταίους επιζώντες της Γενοκτονίας των Ποντίων θυμάται όσα συνέβησαν σαν σήμερα πριν από 91 χρόνια
ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ | Τετάρτη 19 Μαΐου 2010
Για ορισμένους μοιάζει με παραμύθι. Σε άλλους φαντάζει ως ένα απόμακρο τραγικό γεγονός που συνέβη κάπου, κάπως, κάποτε. Κάποιοι δεν γνωρίζουν. Για μερικές χιλιάδες αποτελεί ημέρα μνήμης: 353.000 Ελληνες, άνδρες και γυναίκες, παιδιά, έφηβοι, νέοι και γέροι, πεταμένοι κάπου στις πλαγιές, στα χωράφια, στις ρεματιές, χωρίς ποτέ κανένας να μπορέσει να θάψει τα κορμιά τους. Τα Τάγματα Εργασίας, αφού τους εξόντωσαν, τους πέταξαν... Ελάχιστοι οι εναπομείναντες και ακόμη λιγότεροι εκείνοι που ως σήμερα ζουν, θυμούνται και εξιστορούν στα παιδιά, στα εγγόνια, στα δισέγγονα και στα τρισέγγονά τους όσα έζησαν... Την τραγωδία, τη λαίλαπα του πολέμου και του φανατισμού.
Ο 98χρονος κ. Σταύρος Κοντογιαννίδης στην πορεία της ζωής του μίλησε στα παιδιά του, την Αριάδνη, την Παρθένα, την Αννα, τον Επαμεινώνδα και τον Θεόδωρο, αφηγήθηκε στα δέκα εγγόνια του και στα ισάριθμα δισέγγονά του και θα ήθελε, αν προλάβει, να μιλήσει και σε τρισέγγονό του για την αλησμόνητη πατρίδα. Για τον πατέρα του Θεόδωρο Κοντογιαννίδη, ο οποίος εξοντώθηκε, για τη θεία του Ελένη που αρνιόταν να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο άνδρας της ο Αναστάσης... Για τους τούρκους συγχωριανούς τους που τους ειδοποίησαν ότι ερχόταν μεγάλο κακό και τους βοήθησαν να διαφύγουν.
Σταύρος Κοντογιαννίδης, τόπος γεννήσεως Ζιμόνα Χερίενας, Αργυρούπολη Τραπεζούντας. Ονομα πατρός, Θεόδωρος, επάγγελμα συνταξιούχος, πρώην πεταλωτής, γεωργός, μαραγκός. Εζησε στον Πολύμυλο Κοζάνης τα περισσότερα χρόνια της ζωής του και τώρα ζει στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Ανθρωπος απλός, του μόχθου. Τα χέρια του ακόμη ροζιασμένα από την πολλή δουλειά, και ας πέρασαν πάνω από 20 χρόνια από τότε που πήρε σύνταξη. Η προσφυγιά δεν του επέτρεψε να πάει σχολείο. Τα ποντιακά μπλέκονται με τη νεοελληνική γλώσσα, τα συναισθήματα έντονα. Δεν ξεχνάει όσα χρόνια και αν πέρασαν.
Αφηγείται σήμερα στο «Βήμα» όσα έζησε και ας τον πληγώνουν. Θέλει, λέει, να θυμούνται όλοι, να μη μισούν αλλά και να μην ξεχνούν...
«Ημουν οχτώ χρονών.Μια μέρα, στο χωριό, οι τούρκοι συγχωριανοί και γείτονες, μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να φύγουμε. Θα έρχονταν οι Τσέτες... Φωνές, κλάματα, μοιρολόγια. Βγήκαμε στους δρόμους. Από τη βιασύνη δεν προλάβαμε να πάρουμε τίποτε μαζί παρά μόνο τις εικόνες... και την ψυχή μας. Δεν καταλάβαινα και πολλά. Δεν καταλάβαινα γιατί η μάνα μου κοιτούσε το διώροφο αρχοντικό σπίτι μας και έκλαιγε κρατώντας μας σφιχτά στην αγκαλιά της.Οι μεγαλύτεροι κρατούσαν στα χέρια τους λίγα ρούχα και ψωμί. Αλλοι έτρεξαν στην όμορφη εκκλησιά μας, τον Αϊ-Γιώργη, πήραν εικόνες, το Ευαγγέλιο και τον σταυρό. Μάνες χάνανε τα παιδιά τους, αδέλφια χωρίστηκαν. Φωνές, κλάματα, κατάρες από τη μια και από απέναντι διαταγές και πυροβολισμοί. Ολοι προσευχόμασταν στον Θεό που δεν μπορούσε να μας βοηθήσει».
Εχασε τρία από τα αδέλφια του και απόμεινε μόνος, με τον μικρό του αδελφό Αχιλλέα, μωρό στην αγκαλιά της μάνας του, ο οποίος θήλαζε και είχε να φάει.
«Απομακρυνόμασταν από τα χωριά μας, περπατούσαμε ημέρες, εβδομάδες και όταν συναντούσαμε χωριά ακούγαμε τους Τούρκους να τραγουδούν το “Γιασά Κεμάλ, γιασά” (“Ζήτω Κεμάλ, ζήτω”)κρυβόμασταν. Οι μανάδες κλείνανε τα στόματα των παιδιών τους για να μην ακούσουν τα κλάματα οι Τσέτες. Αρκετοί ηλικιωμένοι δεν μπορούσαν να περπατήσουν, έπεφταν και δεν σηκώνονταν ποτέ. Πέθαιναν κι έμεναν εκεί άταφοι». Και όμως: «Ζούσαμε στο χωριό αρμονικά με τους Τούρκους. Είχαν πάει εκεί οι προγονοί μου αρκετά χρόνια πριν, κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Τραπεζούντα. Τον πατέρα μου τον σκότωσαν. Στα παιδικά μου χρόνια άκουγα μόνο μοιρολόγια από τις γυναίκες που θρηνούσαν τους άνδρες τους. Μετά τον πατέρα μου σκότωσαν τη γυναίκα του θείου μου Αναστάση, την Ελένη, επειδή αρνιόταν να αποκαλύψει πού κρυβόταν ο άνδρας της». Θυμάται σαν σήμερα τα «Αμελέ Ταμπουρού», τα λεγόμενα Τάγματα Εργασίας, που προκάλεσαν το κακό.
Από την Τραπεζούντα με πλοίο ήλθαν στην Ελλάδα. «Λεγόταν “Κιτσεμάλ”. Οταν είδαμε το πλοίο συνειδητοποιήσαμε ότι θα φεύγαμε από την πατρίδα μας.Αφήσαμε πίσω προγόνους,τάφους,σπίτια,μαγαζιά,τον φούρνο μας που ήταν ο καλύτερος της περιοχής μας,τα ζώα μας, τα χωράφια μας που ήταν σπαρμένα και ποτίστηκαν με τον ιδρώτα και το αίμα μας». Το «Κιτσεμάλ» ήταν γεμάτο πρόσφυγες, στοιβαγμένους σαν σαρδέλες. «Μας αποβίβασε στην Κωνσταντινούπολη για να πάρουμε ένα άλλο σαράβαλο πλοίο που νομίζαμε ότι θα βουλιάξει και θα πνιγούμε. Μερικοί πέθαιναν, οι παπάδες τούς έψελναν και οι άνδρες τούς πετούσαν στη θάλασσα. Κρατούσα σφιχτά το χέρι της μάνας μου, μη χαθούμε έως ότου πατήσουμε ελληνικό χώμα. Πεινασμένοι, άρρωστοι, ταλαιπωρημένοι, κατεβήκαμε στην Πρέβεζα. Γυρίσαμε στον Πειραιά και από εκεί στη Θεσσαλονίκη. Πήγαμε στην Τούμπα, μετά στην Αριδαία και τέλος με ποδαρόδρομο φτάσαμε κι εγκατασταθήκαμε στον Πολύμυλο Κοζάνης, μόνο τρεις από την επταμελή οικογένεια» .
19 ΜΑΪΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ
Μετά το 1916 και τη Γενοκτονία των Αρμενίων, το 1919 Ελληνες και Αρμένιοι στον Πόντο συζητούν τη δημιουργία αυτόνομου ελληνοαρμενικού κράτους. Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει η πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Ως το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000- άλλοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στους 350.000. Οσοι επέζησαν, κατέφυγαν σε Ρωσία και Ελλάδα (περίπου 400.000). Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 η Βουλή των Ελλήνων κήρυξε ομόφωνα τη 19η Μαΐου Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πηγή: ΒΗΜΑ
Το μεγαλύτερο μας πρόβλημα ως έθνος είναι η απύθμενη μοχθηρία που τρέφει ο ένας για τον άλλο. Αυτό εξηγεί πολλά (πώς κουρελιάζουμε την ιστορία μας βάζοντας θέμα στις εξετάσεις "το σπίτι του κεμάλ" την ημέρα μνήμης του Ποντιακού Ολοκαυτώματος, πως αλληλοληστευόμαστε ήπια (με φοροδιαφυγή, μίζες και υπερτιμολογήσεις, μισθολόγιο - ακορντεόν και απολύσεις ανάλογα με το πως κοιμήθηκε το βράδυ το αφεντικό, κολοβάρεμα στο Δημόσιο αλλά και στην ιδιωτική επιχείρηση), πως γράφουμε στα παπάρια μας οικογένεια, θρησκεία, προγόνους - πατρίδα ενώ χάσκουμε ως ξελιγωμένοι σκύλοι μπροστά ΣΕ ΚΑΘΕ εγγενώς ξεπερασμένη πολυπολιτισμική μαλακία μας πετάνε κυρίως από ΗΠΑ, πώς στο εξωτερικό διαπρέπουμε αφού εκεί κοιτούμε θέλοντας και μη την δουλειά μας και όχι πως να βγάλουμε το μάτι του διπλανού Έλληνα - αν και όχι πάντα, ειδικά στις μεγάλες αμερικάνικές πόλεις όπου υπάρχουν αρκετά ελληνικά γκέτο). Η λέξη "μοχθηρία" παράγεται από το "μόχθο" τον οποίο βιώνει συνήθως το προλεταριάτο, οι μικροαστοί και οι λούμπεν αυτοδημιούργητοι μεγαλοαστοί (ή οι δούλοι την παλαιά εποχή -στην "αρχαιότητα" για να γίνω κατανοητός από τους politically correct που επιμένουν στον ηλίθιο διαχωρισμό αρχαίων Ελλήνων και νέων Ελλήνων). Δυστυχώς οι συνεχείς επιδρομές, καταστροφές, γενοκτονίες και μαζικοί εκτοπισμοί και ο διαρκής πόλεμος (από τότε που γεννήθηκα δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην έχει γίνει κάποια μάχη ή αψιμαχία με τους μεμέτηδες) και η συνακόλουθη οικονομική καταστροφή δεν έχουν επιτρέψει την δημιουργία γερών βιομηχανικών υποδομών και την διαιώνιση μιας κάπως νορμάλ αστικής τάξης και μιας πνευματικής και κοινωνικής ελίτ με ρόλο την ομαλή διαφύλαξη των ιδεών που αντιπροσωπεύει ο Ελληνισμός στο διάβα των αιώνων. Η κιβωτός αυτή διασώζεται χάρη σε αποσπασματικές προσπάθειες κάποιων φωτισμένων φιλελλήνων και μερικών αποφασισμένων ηγετικών φυσιογνωμιών της Ελλάδος που πήραν κυριολεκτικά επάνω στους ώμους τους το άγος, κοινώς "πακέτο". Αν υπάρχουν ακόμη Έλληνες που αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι, από αύριο κιόλας θα πρέπει να ξεκινήσουμε την ανοικοδόμηση της χώρας από μηδενική βάση, ωσάν να έχουμε υποστεί πυρηνικό βομβαρδισμό._Κ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΙΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αείμνηστη σύζυγος του σπουδαίου Αρχιτέκτονα Καθηγητή του Ε.Μ.Π. Πικιώνη, Μικρασιάτισα, ήταν και αυτή θύμα μιας απο τις τρομερές ... τουρκικές "πορείες" εξόντωσης από την οποία επέζησε.
Μετά από περιπλάνηση αρκετών εβδομάδων, συναντήθηκε η ομάδα της με μιά άλλη ομάδα με την οποία συνενώθηκε. Σ' αυτήν την ομάδα μόλις εθαβαν μια γυναίκα που είχε πεθάνει από τις κακουχίες και την πείνα.
ΗΤΑΝ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ που μόλις είχε πεθάνει...... !!!
"Από προσωπική αφήγηση της αειμνήστου κας Πικιώνη στην αείμνηστη Μητέρα μου."
Ευμένης ο Καρδιανός
Με κάνει να θλίβομαι, η παντελής άγνοια ιστορίας των σύγχρονων Ελλήνων, καθώς και η τάση τους να τρώνε το "κουτόχορτο φιλίας" που τους σερβίρουν οι υποτιθέμενοι τούρκοι φίλοι τους στην Κωνσταντινούπολη!
Δήθεν οι τούρκοι μας αγαπούν και μας γράφουν μακροσκελείς επιστολές να μας συλλυπηθούν για τα πρόσφατα τραγικά παρακμιακά γεγονότα των τελευταίων ταραχών.
Μα δεν βλέπουν όσα συμβαίνουν καθημερινά πάνω από το Αιγαίο.Δεν τους φθάνει η τουρκική επιθετικότητα που εκδηλώνεται καθημερινά στην Θράκη μας. Δεν αντιλαμβάνονται την αισχρή τουρκική βουλιμία για τους θησαυρούς του υπεδάφους της Πατρίδας μας !
Άκουσα επίσης ότι καλά πάθαμε το 1922. Τι γυρεύαμε λέει στον Σαγγάριο ;
Τέτοια άγνοια ! Δεν γνωρίζουν ότι υπήρχαν περί τα 4.000.000 με 6.000.000 γηγενούς Ελληνικού πληθυσμού στην Μικρά Ασία !
Γι' αυτό έφθασαν την Πατρίδα μας σε τέτοιο στάδιο απαξίωσης αυτοί όλοι - οι ανάξιοι - να αποκαλούνται Έλληνες !
Εγώ είμαι παιδί πρόσφυγα που το 1939 σε ηλικία 6 μηνών έφτασε Ελλάδα για να γλιτώσει από τους καλούς τούρκους . το σπίτι του προπάππου βρίσκετε Τραπεζούντα και υπάρχει ακόμα κατοικείτε από σκυλιά δίποδα που λένε ότι το <> δεν θα αναφερθώ στην ιστορία απλά θα διατυπώσω μια σκέψη δεν έζησα ξεριζωμό ο πατέρας μου ένιωσε λίγο τα απόνερα του ξεριζωμού ο παππούς τράβηξε τα πάνδεινα και ο προπάππους μου . από της αφηγήσεις του δεν με δηλητηρίασε δεν με πότισε με μίσος εγώ ώμος μισό κάθε τι που έχει το όνομα Τουρκιά είναι στα γονίδια μου δεν σβήνει να με συγχωρούν ώμος όνειρο μου είναι να Πάρο εκδίκηση δεν είμαι κανένας κολλημένος έχω οικογένεια παιδιά και γενικά μια Ζώη αλλά δεν ξεχνώ κάτι που δεν το έζησα αλλά το γνωρίζω
ΑπάντησηΔιαγραφή{Μια μέρα, στο χωριό, οι τούρκοι συγχωριανοί και γείτονες, μας ειδοποίησαν ότι έπρεπε να φύγουμε. Θα έρχονταν οι Τσέτες..}
ΑπάντησηΔιαγραφήήταν το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν ως ανθρώπινα όντα...
αν ήταν πράγματι καλοί,
θα έπρεπε να πολεμήσουν εναντίον των ισλαμοκεμαλικών δολοφόνων και ληστών, των γενοκτόνων,
θα έπρεπε να μπουν τοίχος,μπροστά στους Χριστιανούς, να εναντιωθούν στο άδικο!
Τότε θα έλεγα "τούρκοι μας σκότωναν,τούρκοι μας έσωναν" και τότε θα το έβαζα ως τίτλο,
αγαπητό ΒΗΜΑ !
Ακούσαμε χτές στην εκδήλωση την κα Αντωνιάδου.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ντράπηκα γιατί ξέχασα..."
Συνιστώ σε όλους να διαβάσουν το "Αργοναύτες του Ερωτα" του κ. Κοντογιαννίδη. Είναι η ζωντανή μαρτυρία για την πορεία ενός δράματος του ποντιακού ξεριζωμού, μέσα στο χρόνο.
Εκεί μαθαίνεις ότι ακόμα και αν ξεχάσεις για λίγο, κάτι θα σε΄κάνει να θυμηθείς, αν είσαι άνθρωπος διαλεγμένος από το Θεό να θυμάσαι...Ελίνα
Εχω την εντύπωση ότι οι Έλληνες Βουλευτές μάλλον καθυστέρησαν χαρακτηριστικά να πράξουν το καθήκον τους μόλις το 1994 οι δε Πόντιοι Έλληνες βουλευτές μάλλον σύρθηκαν από άλλους για να υπογράψουν. Σιγά μην ασχολιόταν με τέτοια πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΜ