Τάκης Λαϊνάς-plainas@reporter.gr Πολλοί αναρωτήθηκαν που το πάει το Ισραήλ, με την κατακριτέα πειρατική επέμβαση του, εναντίον της νηοπομπής που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην Γάζα που στοίχισε ανθρώπινες ζωές.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που εκτιμούν ότι η αλαζονεία του Ισραήλ θα είναι και η απαρχή της πτώσης του. Δυστυχώς όμως αυτές οι εικασίες είναι απλοί ευσεβείς πόθοι. Μια ψύχραιμη όμως ματιά στο παρελθόν αλλά και στο διαμορφούμενο παρόν τείνει να ενισχύσει την πεποίθηση πως τίποτα δεν θα συμβεί, στο εγγύς μέλλον πέρα από το στραπατσάρισμα της Τουρκίας, η οποία ανοίγει μέτωπα προς κάθε κατεύθυνση με τέτοια ταχύτητα, ώστε αναρωτιέται κανείς, ότι αν κάτι πάει στραβά, με ποιό τρόπο θα καταφέρει να τα συμμαζέψει.
Κατ αρχήν, δεκαετίες ολόκληρες το Ισραήλ δεν έπαθε το παραμικρό. Άπειρες φορές επετέθη απροκάλυπτα, εναντίον Παλαιστινίων και άλλων γειτόνων του χωρίς να υποστεί την ελάχιστη αβαρία πέρα από την διεθνή κατακραυγή, τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις φωνασκίες της ΕΕ. Ουδόλως πτοήθηκε. Ούτε όσον αφορά τις πολύνεκρες πολεμικές του επιχειρήσεις, επί Παλαιστινιακών εδαφών και άλλων γειτονικών εδαφών, ούτε όσον αφορά την κτηνώδη και απάνθρωπη στρατηγική που ακολουθεί με το εμπάργκο στην Γάζα.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη τα όσα έγιναν με την νηοπομπή και το ότι το τουρκικό πλοίο μετεβλήθη σε πεδίο μάχης. Στην περίπτωση αυτή ο αντίπαλος δεν ήταν η βοήθεια στον Παλαιστινιακό λαό, αλλά η "φιλοδοξία" της Τουρκίας, η οποία επιθυμεί διακαώς και προσπαθεί με στρατηγική το μεταοθωμανικό δόγμα, να αποτελέσει ρυθμιστικό παράγοντα στην περιοχή, κάτι που για το Ισραήλ είναι ανεπίτρεπτο και όπως διαπιστώσαμε, έχει σκοπό να το εξαλείψει εν τη γενέση του.
Ο κυριότερος λόγος είναι ότι δεν θα επιτρέψει τα ηνία του Αραβικού κόσμου να τα αναλάβει μία μετριοπαθής μουσουλμανική χώρα. Χίλιες φορές για το Ισραήλ, ηγέτης να παραμείνει το Ιράν, που αρκετά συχνά εξαγριώνει τους πάντες, όποτε αποδυναμώνεται στην διεθνή κοινότητα, αλλά και στον μουσουλμανικό αραβικό κόσμο από μόνο του, παρά η μετριοπαθής Τουρκία, που διαθέτει εξαιρετική διπλωματία και μπορεί σιγά σιγά να ανατρέψει το κλίμα και να προσελκύσει με πειθώ, διεισδύοντας "τεχνηέντως" στα μετριοπαθή τμήματα των γειτονικών με το Ισραήλ μουσουλμανικών πληθυσμών.
Η Τουρκία λοιπόν έπρεπε να ταπεινωθεί και μάλιστα με αποφασιστικό τρόπο. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να θυμηθούμε την ταπείνωση που υπέστη τον Ιανουάριο ο τούρκος Πρέσβης, όταν εκλήθη μεν από το Ισραηλινό Υπουργείο των Εξωτερικών, περίμενε δε ένα πρωινό ολόκληρο στον προθάλαμο αν και προσκεκλημένος. Αυτό ήταν το πρώτο δείγμα.
Με την "ταπείνωση", γιατί περί αυτού πρόκειται, που υπέστη η Τουρκία θα κάνει πολύ καιρό να πείσει τον υπόλοιπο μετριοπαθή μουσουλμανικό κόσμο, ότι έχει τα φόντα να ηγηθεί.
Το άλλο όπως που θα πρέπει να μας απασχολεί, δεν είναι η ταπείνωση της Τουρκίας, αλλά η κατάρρευση των σχεδίων Ερντογάν, Νταβούντογλου στο να ισχυροποιήσουν το νεοοθωμανικό δόγμα. Κατάρρευση που δεν αφορά μονο την σχέση της Τουρκίας με τα άλλα κράτη της περιοχής αλλά την σχέση του Ερντογάν με το πανίσχυρο τουρκικό στρατιωτικό κατεστημένο, το οποίο σαφώς δεν βλέπει με καλό μάτι τις διπλωματικές πρωτοβουλίες του Τούρκου Πρωθυπουργού, που για τους στρατιωτικούς σημαίνει ότι η χώρα κινδυνεύει από χαϊδεμένο παιδί να γίνει αποδιοπομπαίο παραπαίδι. Ενδεχομένως δε, να θέλουν να αποτύχει. για να καταστεί σταδιακά ανίσχυρός σε εκ των έσω κριτική και πιέσεις.
Είναι γεγονός ότι ούτε η ευρωπαϊκή υπόθεση της Τουρκίας περπάτησε, ούτε το άνοιγμα προς την Αρμενία, ούτε το θέμα με τους Κούρδους του Ιράκ διευθετήθηκε όπως θα ήθελε, ούτε η βαλκανική διείσδυση απέδωσε, ούτε τα ανοίγματα προς τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες αποδείχτηκαν ισχυρά χαρτιά. Ειδικά οι τελευταίες – όπως και οι ΗΠΑ- δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την σύσφιξη τόσο των ενεργειακών σχέσεων Μόσχας- Άγκυρας όσο και την αναπτυσσόμενη λυκοφιλία Άγκυρας- Τεχεράνης. Επί της ουσίας, δηλαδή εκ του μέχρι τώρα αποτελέσματος, τα ανοίγματα της Τουρκίας είναι μετέωρα.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, εφόσον η ανάσχεση του νέου τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού προκαλέσει αναταράξεις στο εσωτερικό της χώρας ( ως πότε το στρατιωτικό κατεστημένο θα δέχεται τις ταπεινώσεις; ), τότε χωρίς αμφιβολία, η Τουρκία αποτελεί έναν αποσταθεροποιητικό παράγοντα και οι εξελίξεις ενδεχομένως να είναι ραγδαίες και επικίνδυνες, αφού αναπόφευκτα κάποια στιγμή, οι πληγωμένοι νεοοθωμανιμός και κεμαλισμός, θα πρέπει για μία ακόμη φορά να επαναπροσδιορίσουν τις προτεραιότητες τους αρχής γενομένης από το εσωτερικό της χώρας με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αυτό καλώς εχόντων των πραγμάτων θα πρέπει να το μελετούν ήδη στην Αθήνα, έστω και ως απευκτέο σενάριο και να προετοιμάζονται με σύνεση και προσοχή.
reporter.gr
ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή¨ολα είναι μετέωρα, λέειο κ. Λαίνας και έχει δίκιο. εν μπορώ όμως να φανταστώ πως δεν θα ήταν μετέωρα όταν η νεα τουρκική πολιτική επιχεριεί να ανατρεψει εχθρόητες (των Αράβων προς την Τουρκία) και συνηθειες (της κεμαλικής πολιτικής) δεκαετιών ή αιώνων. Έχουμε την επάνοδο ενός παλαιού παίκτη στη Μ. Ανατολή σε ένα παιχνίδι αιωνόβιο (το Ανατολικό Ζήτημα). Αυτό θέλει μελέτη και όχι βιαστικές και επιπόλαιες κρίσεις του είδους "θα αποτύχουν" ή το αντίθετο.
Αν τολμήσουν οι Τούρκοι θα βυθιστούν...οι Ισραηλινοί δεν μασάνε...όπως κάποιοι άλλοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό είναι καλό για εμάς τους ταλαίπωρους...τα λάθη του αντιπάλου, βέλη στη φαρέτρα μας...
Πιστεύω ὅτι τὰ ἐσωτερικὰ προβλήματα τῆς Τουρκίας λίγο ἐπηρεάζουν τὴν ἐξωτερικὴ πολιτική της.
ΑπάντησηΔιαγραφήἘδῶ στὴν ἑλλάδα εἴμεθα σὲ παρακμὴ καὶ ὅπου φυσάει ὁ ἄνεμος πᾶμε.
Πολύ σωστή ανάλυση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι'αυτό πρέπει να αφήσουμε τις ανοησίες και τους συναισθηματισμούς και να έρθουμε όσο γίνεται κοντύτερα στο Ισραήλ:
Αυτή τη στιγμή,η Τουρκία είναι ο υπ' αρίθμόν ένα στρατηγικός εχθρός του Ισραήλ,όπως είναι και δίκός μας.
Καί δεν είναι μια κατάσταση που μπορεί να αλλάξει.
Ακόμα και αν,πχ το κόμμα των κεμαλικών επαλέλθει στην εξουσία,ή αν το κεμαλικό κατέστημένο εξοντώσει τον Ερντογαν,αυτό δε θα σημάνει πως ο ισλαμισμός, μεσομακροπρόθεμα, θα πάψει να ενισχύεται συνεχώς στην Τουρκία.
Τα κοινωνικοοικονομικά αίτια που ωθούν τον Τουρκικό (και όχι μόνο) λαό προς τις πιό ακραίες μορφές του Ισλάμ όχι μόνο δε θα εκλείψουν,αλλα διαρκώς θα ενισχύονται.
Αυτή είναι μια πορεία μή αναστρέψιμη,και αντίστοιχα,μη αναστρέψιμη είναι και η πορεία σύγκρουσης Ισραήλ- Τουρκίας.
Ακόμα και στήν καλύτερη περίπτωση,το Ισραήλ δεν θα εμπιστευτεί ποτέ πιά την Τουρκία.
Κρίμα που δεν υπάρχει Ελληνική κυβέρνηση... Γιατί η ευκαιρία να βελτιώσουμε την άθλια θέση μας στην στρατιωτικό-διπλωματική σκακιέρα είναι προφανής.
Πυροβολητής
Αγαπητοί, εγώ διαφωνώ κάθετα με την προσέγγιση προς το Ισραήλ και την θεωρώ, όχι απότοκο βεβαίως κάποιου συναισθηματισμού, αλλά περισσότερο μιας λανθασμένης εκτίμησης των αντικειμενικών δεδομένων. Εξηγούμαι:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Η λογική του αποφθέγματος "ο εχθρός του εχθρού μου είναι δικός μου φίλος", όπως και το "ο φίλος του εχθρού μου είναι και δικός μου εχθρός", είναι κενά περιεχομένου μέσα στη ρευστότητα που διέπει τις εξωτερικές σχέσεις των κρατών. Δε γίνεται να καταστρώνεις σοβαρή εξωτερική πολιτική βασιζόμενος σε σοφιστείες.
2. Αν υποθέσουμε ότι προσεγγίζουμε το Ισραήλ, τι κερδίζουμε;
α) Την οργή και το μίσος των Τούρκων που θα νιώσουν ότι η καιροσκόπος Ελλάδα παίρνει το μέρος του εχθρού τους σε μια δύσκολη για εκείνους συγκυρία.
β) Την καχυποψία και τον θυμό των Παλαιστινίων, των Αράβων, των απανταχού της γης μουσουλμάνων (3 εκατ. στην Ελλάδα) και φυσικά της Αλ Κάιντα.
γ) Μια αμφίβολη συμμαχία με το Ισραήλ, που φυσικά θα μας καλωσορίσει, αλλά και που κανείς δεν ξέρει πότε θα αλλάξει στάση στο πρώτο φύσημα του αέρα, οπότε εμείς θα μείνουμε εκτεθειμένοι απέναντι σε όλους. Το Ισραήλ έχει πλάτες, εμείς όχι.
3. Διακινδυνεύουμε να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον των τρομοκρατών. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, συμπεριλαμβανόμενων των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν άνοιξε μύτη στην Ελλάδα επειδή είχαμε το C4I, εξαιρετική αντιτρομοκρατική υπηρεσία ή ικανότατη αστυνομία και δομές και όχι το γεγονός πως οι μουσουλμάνοι τρομοκράτες δεν μας είχαν στοχοποιήσει, αφού γενικά η εξωτερική μας πολιτική ήταν φιλικά ουδέτερη προς τον αραβικό κόσμο.
4. Υπάρχουν δύο αντικειμενικά δεδομένα. Η Νέα Τάξη και ο Νεο-Οθωμανισμός. Η Σκύλλα και η Χάρυβδη.
Η πρώτη εκπορεύεται από το Σιωνιστικό Ισραήλ και ο δεύτερος από τους Τούρκους. Η πρώτη μας απειλεί οικονομικά και πολιτικά, ο δεύτερος μας απειλεί στρατιωτικά και εδαφικά. Ποιον από τους δύο να διαλέξω; Η λογική μου λέει πως ο Νεο-Οθωμανισμός είναι προϊόν της Νέας Τάξης, ένα απλό υποσύνολο μέσα στο σύνολο που αποτελούν οι γενικότεροι σχεδιασμοί της Νέας Τάξης. Αν υπάρχει νεο-οθωμανισμός είναι γιατί η Νέα Τάξη του το επέτρεψε. Άρα κατ΄εμέ, η Νέα Τάξη που προωθεί ο εβραϊκός Σιωνισμός είναι η εχθρική ναυαρχίδα ενάντια στα συμφέροντα της Ελλάδας.
Ότι δεν υπάρχει στην Ελλάδα σοβαρή εξωτερική πολιτική είναι γεγονός. Όμως γιατί θα πρέπει να πάρουμε την εβραϊκή μεριά απέναντι σε αυτή τη διαμάχη; Μόλις πριν ένα μήνα το Ισραήλ απέδιδε το Καστελόριζο στους Τούρκους! Το ξεχάσατε;
Τέλος, δεν βλέπω το λόγο να συμμαχήσουμε με τον "Διάβολο" για να σωθούμε από το "θηρίο".
Δεν είναι ο τρόπος του Έλληνα αυτός. Ούτε να συμμαχήσουμε με την Νέα Τάξη που θέλει να μας καταβροχθίσει όλους, κυρίως δε με κράτος όπως το Ισραήλ που δολοφονεί παιδιά και αμάχους. Η ιστορία μας δεν έχει τέτοια παραδείγματα παρά φύσιν συμμαχιών.
Αυτό λοιπόν που προτείνω και είναι σύμφωνο πιστεύω με τα ελληνικά συμφέροντα, είναι η ουδετερότηα και η άγρυπνη παρακολούθηση των εξελίξεων που τρέχουν και αλλάζουν από στιγμή σε στιογμή και αναδεύονται θολά σαν σε κινούμενη άμμο. Υπό αυτές τις ασαφείς συνθήκες κάθε πρόωρη και επιπόλαια ελληνική τοποθέτηση μπορεί να αποδειχθεί εγκληματική και μοιραία.
ΑΠΕΛΛΗ 12:54 ενδιαφέροντα όσα γράφεις. Αλλα ακριβώς αυτό λέω: Ναι ,να συμμαχήσουμε και με το διάβολο αν είναι προς το συμφέρον της Ελλάδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναφορικά με τα σημεία που αναφέρεις:
1. Ναι, ο εχθρός του βασικού εχθρού σου είναι πρακτικά φίλος (ή έστω σύμμαχος), δε βλέπω που υπάρχει σοφιστεία εδώ.
2.
α) Το μίσος των Τουρκων είναι δεδομένο, με την έννοια ότι, όποτε και όσο μπορούν να μας βλάψουν (Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος,
λαθρομετανάστευση κλπ) θα το κάνουν και το κάνουν ήδη. Αλλοίμονο μας αν βασιστούμε στην καλή θέληση της Τουρκίας!
β) Η φιλία των Αράβων καλή είναι ,αλλά δε μας βοήθησε ποτέ σε τίποτα (για να θυμηθούμε τις...μεγάλες διπλωματικές πρωτοβουλίες του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Καντάφι, τον Αραφάτ κλπ). Αντίθετα, μας κόστισαν αφάνταστα.
Άλλωστε κανένας δεν είπε να στείλουμε αεροπλάνα να βομβαρδίζουν τη Γάζα! Μιλάμε για διακριτική και ουσιαστική συνεργασία με το Ισραηλ, χωρίς να το κάνουμε βούκινο.
Επίσης, με δεδομένη τη συνεχή προβολή από την Τουρκία του μουσουλμανικού της προσώπου, ο Αραβικός κόσμος θα είναι ούτως ή άλλως με το μέρος της Τουρκίας.
γ) Πλάτες έχουμε, απλά δεν ξέρουμε και ή θέλουμε να τις χρησιμοποιήσουμε. Αλλά δε βλάπτει να αποκτήσουμε κι' αλλες. Αυτό δε σημαίνει οτι δεσμευόμαστε και πως θα μείνουμε εκτεθειμένοι αύριο.
Άλλωστε για τους λόγους που ανέφερα πιστεύω πως το Ισραήλ έχει μακροπρόθεσμο συμφέρον σε μια στενότερη πολιτικοστρατιωτική συνεργασία μαζί μας. Για συμφέρον μιλάμε, όχι για αισθήματα. (παρ’ ολο που, γνωρίζοντας από κοντά τους Ισραηλινούς σα λαό, είναι δύσκολο να μη δεις πόσα κοινά έχουμε- μιλάμε για το λαό, όχι για τους σιωνιστές).
3. Το 2004 δεν στοχοποιηθήκαμε, όχι γιατί μας αγάπησαν οι «τρομοκράτες» αλλα γιατί αποδεχτήκαμε όλες τις απαιτήσεις των Αμερικάνων σε θέματα ασφαλείας και γιατί συνεργαστήκαμε με τους Ισραηλινούς (και τα ακουμπήσαμε χοντρά)…
Εκτός αν πιστεύεις πως τους δίδυμους πύργους τους έριξε…η Αλ Κάιντα.! (εντάξει, είπαμε πως έχουμε κοινά συμφέροντα με το Ισραήλ…δεν είπαμε πως τρώμε κουτόχορτο!)
Συμφωνώ για τον κίνδυνο που αποτελεί η Νεα Τάξη , Παγκοσμοιοποίηση ή όπως αλλιώς. Αλλά εδώ, εκλέξαμε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ τους υπαλλήλους τους σαν κυβέρνηση της χώρας με 10% διαφορά!
Στην χειρότερη περίπτωση, αν τα πλανητικά αφεντικά δουν πως «είμαστε καλά παιδιά» ( διάβαζε: φίλοι του Ισραήλ…) , ίσως δώσουν εντολή να ανακοπεί κάπως η οργανωμένη επίθεση κατά του Ελληνισμού. Αλλιώς είμαστε χαμένοι, γιατί ο εχθρός είναι ήδη εντός των πυλών. Ας προσέχαμε να μην μπει…
Αλλα πέρα από πλανητικής διάστασης αναλύσεις, το βασικό μας πρόβλημα είναι η Τουρκία. Clear and present danger,όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός μας στη μητρική του γλώσσα.
Η Τουρκία,που είναι προφανές ότι ετοιμάζει νέο Κυπριακό στη Θράκη,δημιουργώντας ένα θέμα που το κεμαλικό κατεστημένο θα μπορεί πάλι να χρησιμοποιήσει για να κρατηθεί στην εξουσία,ποντάροντας στον εθνικισμό.
Ετσι, τα πράγματα για μένα είναι απλά: ναι, ο εχθρός του Τούρκου είναι φίλος μου!
Πυροβολητής