24/7/10

Ο Θουκυδίδης παραμένει ιδιαίτερα επίκαιρος…

Η Τουρκία ήταν παραδοσιακά μία ισχυρή χερσαία δύναμη που διακρίθηκε στους πολέμους στη διαδρομή της ιστορίας. Αντίθετα, υστερούσε σημαντικά στη ναυτοσύνη και στη ναυτική παράδοση.

Όμως από τα μέσα του 20ού αιώνα οι Τούρκοι ηγέτες συνειδητοποίησαν ότι η δημιουργία ενός ισχυρού Πολεμικού Ναυτικού ήταν μονόδρομος, προκειμένου να διασφαλιστούν τα τουρκικά ζωτικά συμφέροντα και να προωθηθούν οι τουρκικοί στρατηγικοί στόχοι. Ως όχημα χρησιμοποιήθηκε από τα πρώτα κιόλας χρόνια η συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και το «δέσιμο» στο αμερικανικό άρμα, καθώς και η συνεπακόλουθη υιοθέτηση σύγχρονων επιχειρησιακών νατοϊκών τακτικών που προσαρμόστηκαν στα εθνικά δεδομένα. Η ευρεία συμμετοχή τουρκικών ναυτικών μονάδων σε πάσης φύσεως συμμαχικές αεροναυτικές ασκήσεις και επιχειρήσεις βοήθησε την Άγκυρα που, ακολουθώντας παράλληλα ένα μεγαλεπήβολο εξοπλιστικό πρόγραμμα, πέτυχε να αποκτήσει αυτό που παραδοσιακά της έλειπε, ένα ισχυρό Πολεμικό Ναυτικό, ταυτόχρονα με μία εξίσου ισχυρή Πολεμική Αεροπορία.

Ακολουθώντας την αρχή του Θουκυδίδη «ισχυροί πράττουσι, αδύνατοι συγχωρούσι», έθεσε σε εφαρμογή, από τη δεκαετία του 1970, το στρατηγικό της σχέδιο που ήταν η επιδίωξη και εδραίωση στρατηγικών συμφερόντων στην Ευρώπη, την Ασία, τη Μέση Ανατολή, τον Καύκασο, αλλά και στην Κασπία και τη Μαύρη Θάλασσα και βεβαίως στο Αιγαίο, και τελικά η ανάδειξή της σε περιφερειακή δύναμη. Η έλευση των Ερντογάν και Νταβούτογλου και η εφαρμογή της πολιτικής των «μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες, καθώς και της «λίαν αναβαθμισμένης συνεργασίας» με χώρες σημαντικής γεωπολιτικής αξίας, βοήθησαν την Τουρκία στην προώθηση του στόχου της, ο οποίος οικοδομείται προσεκτικά με σταθερά βήματα και συγχρονισμό κινήσεων πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.

Ένα παράδειγμα αποτελεί και η τωρινή θορυβώδης παρουσία στη λεκάνη της Μεσογείου μιας σημαντικής τουρκικής ναυτικής δύναμης με επικεφαλής υποναύαρχο, αποτελούμενης από τέσσερις φρεγάτες, πλοίο ανεφοδιασμού, υποβρύχιο και οργανικά ελικόπτερα, η οποία επισκέπτεται επί δύο ολόκληρους μήνες σημαντικούς λιμένες της Μεσογείου κατά τα πρότυπα των αντίστοιχων ναυτικών σχηματισμών των ΗΠΑ, Αγγλίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Γερμανίας. Η δραστηριότητα αυτή υποδηλώνει ακριβώς την προσπάθεια της Άγκυρας να αναχθεί σε σημαντικό περιφερειακό παράγοντα. Όταν, δε, οι εξαιρετικά δαπανηρές αυτές δραστηριότητες πραγματοποιούνται εν μέσω οικονομικής κρίσης, που υποχρεώνει όλες τις χώρες της Συμμαχίας να περιορίζουν τους προϋπολογισμούς της Άμυνας, αντιλαμβάνεται κανείς τη σοβαρότητα που έχει για την Τουρκία η επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου.

Η επιλογή των λιμένων έγινε με προσοχή, αφού η παρουσία της Τουρκίας σε αρκετές από τις χώρες αυτές είναι σημαντική, όπως για παράδειγμα στην Αλβανία ή στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, όπου οι τουρκικές αμυντικές επενδύσεις είναι μεγάλες και καλύπτουν ευρύτατο φάσμα, από κατασκευή ναυτικών βάσεων και υποδομών, μέχρι μαζικές εκπαιδεύσεις στελεχών, παροχή υλικής βοήθειας αρκετών εκατομμυρίων ευρώ κ.ά.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στην όλη επιχείρηση έχει δοθεί ιδιαίτερη δημοσιότητα, με πληθώρα δημοσιευμάτων, συνεντεύξεων Τύπου στους λιμένες και μάλιστα επί της τουρκικής ναυαρχίδας, συχνά δελτία Τύπου κ.λπ. Υπάρχει επίσης και ξεχωριστή ιστοσελίδα για την τουρκική ναυτική δύναμη στην αγγλική γλώσσα, όπου παρέχεται κάθε πληροφορία για τις δραστηριότητές της, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, καθώς και διαφήμιση για εξοπλιστικά ναυτικά προγράμματα της Τουρκίας.

Εκεί, λοιπόν, ο επισκέπτης διαβάζει έκπληκτος ότι σκοπός της δύναμης είναι: «Να διατηρήσει την ικανότητα του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού να επιχειρεί με συμμάχους και συνεργάτες του ΝΑΤΟ, να καταδείξει την αποφασιστικότητα του τουρκικού Ναυτικού να συνεισφέρει στην επίτευξη ειρήνης και σταθερότητας στη Μεσόγειο, αλλά και παγκοσμίως, και παράλληλα να υποστηρίξει τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ σε παγκόσμια κλίμακα».

Ακριβώς με αυτές τις λέξεις που απευθύνονται προς τη διεθνή κοινή γνώμη, η Τουρκία αυτοαναγορεύεται σε παγκόσμιο «παίκτη» και περιφερειακή δύναμη. Και βεβαίως ως τέτοια, οι απαιτήσεις της και τα ζωτικά της συμφέροντα αυξάνονται.

Η αντιμετώπιση της νέας κατάστασης από τη χώρα μας απαιτεί ιδιαίτερα προσεκτικούς χειρισμούς και είναι πολυεπίπεδη. Καταρχάς, στο επίπεδο των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, οι πάγιες ελληνικές θέσεις πρέπει να παραμείνουν αναλλοίωτες, ενώ έμπρακτα να υποστηρίζονται από αποφασιστική παρουσία των Ενόπλων μας Δυνάμεων, που, παρά την οικονομική κρίση, απαιτείται να είναι αξιόμαχες, άρα καλά εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες, για να καλύπτουν επαρκώς το δόγμα της «αποτροπής». Στο επίπεδο της Συμμαχίας, θα πρέπει να εκμεταλλευτούμε το νέο Στρατηγικό Δόγμα του ΝΑΤΟ, προκειμένου να περιορίσουμε στο ελάχιστο τις ελληνοτουρκικές ενδοσυμμαχικές διαφορές, ενώ η εν γένει παρουσία μας στους διεθνείς οργανισμούς θα πρέπει να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα. Στο επίπεδο των συνεργασιών με τις χώρες του ευρύτερου γεωπολιτικού μας περιβάλλοντος, απαιτείται ενίσχυση και διεύρυνσή τους, γιατί πολλές βρίσκονται σε «χειμερία νάρκη». Επίσης, στο μέγεθος που μπορούμε, οφείλουμε να συνεχίσουμε την πολιτική της «αύξησης των συντελεστών γεωπολιτικής μας ισχύος», όπως η εδραίωση της χώρας μας στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη, η υπογραφή στρατηγικών συμφωνιών με χώρες-«κλειδιά», όπως με Κινέζους, Άραβες κ.ά., η δημιουργία «αξόνων διευρυμένης συνεργασίας» με συγκεκριμένες χώρες, η διατήρηση καλών σχέσεων με ΗΠΑ και Ρωσία, κ.λπ.

Και, τέλος, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τον Θουκυδίδη ο οποίος, 2.400 χρόνια μετά, παραμένει ιδιαίτερα επίκαιρος…

* Στέφανος Γκίκας
* Αρχιπλοίαρχος ΠΝ ε.α., πρώην εκπρόσωπος Τύπου ΥΠΕΘΑ

(δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Επίκαιρα)
http://www.strategyreport.gr/?p=2310

7 σχόλια:

  1. "Η αντιμετώπιση της νέας κατάστασης από τη χώρα μας απαιτεί ιδιαίτερα προσεκτικούς χειρισμούς και είναι πολυεπίπεδη."

    Κύριε Αρχιπλοίαρχε,

    Αυτά τα είπαν κι άλλοι και μάλλιασε η γλώσσα τους, διότι δεν θέλουν, ως φαίνεται να καταλάβουν το προφανές: Ουδείς ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει την νέα κατάσταση, διότι ουδείς ενδιαφέρεται για ο,τιδήποτε στο κακορίζικο Ελλαδιστάν.

    Γιατί να κοιτάζουμε μόνο το Αιγαίο και να παραβλέπουμε τα τεκταινόμενα στην Θράκη και την αλβανική απειλή; Βλέπετε εσείς να ενδιαφέρεται κανείς για τίποτε; Εγώ όχι.

    Το θέμα είναι ΓΙΑΤΙ; Πώς καταντήσαμε έτσι; Ήταν σχεδιασμένο να μάς κάνουν αδιάφορους μετά την δικτατορία; Διότι από την μεταπολίτευση και μετά γίναμε έτσι. Αλλά ΓΙΑΤΙ; Αν δεν απαντηθεί αυτό το ΓΑΤΙ, ουδέν δύναται γενέσθαι των δεόντων.

    Ο γιατρός για να θεραπεύσει μία ασθένεια πρέπει να ξέρει τι την προκαλεί. Εμείς ξέρουμε γιατί και πώς καταντήσαμε έτσι; ΟΧΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ ωραίο και ρεαλιστικό άρθρο.
    Ελπίζω να το διαβάζουν πολλοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλά τα λέει ο αρχιπλοίαρχος και ορθά τα σχολιάζει ο ανώνυμος 7:11μμ, ο οποίος καταλήγει: "Διότι από την μεταπολίτευση και μετά γίναμε έτσι...... Εμείς ξέρουμε γιατί και πώς καταντήσαμε έτσι; ΟΧΙ."

    Κι όμως, ξέρουμε. Στην αμέσως επόμενη ανάρτηση ("Ιούλιος 1974. Τα παρασκήνια της επιστροφής στη Δημοκρατία") αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι τα νήματα σχετικά με τις βασικές κατευθύνσεις της χώρας μας, τα κινούν οι Αμερικάνοι. Αυτοί δίνουν τις εντολές και οι "ηγεσίες" μας υπακούουν πρόθυμα. Αυτό σε καμμία περίπτωση δεν μας απαλλάσσει από τις ευθύνες μας, εξηγεί όμως σε μεγάλο βαθμό το "πως καταντήσαμε έτσι".

    Πριν από κάμποσο καιρό είχα μιλήσει για τα "τοξικά απόνερα της χούντας" και πολλοί το είχαν παρεξηγήσει. Θα το ξαναπώ όμως γιατί είναι επίκαιρο. Έγινε η μεταπολίτευση και επέβαλαν οι Αμερικάνοι τον εκλεκτό τους (τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο σε εκείνη τη φάση) και από δίπλα έστειλαν και τον εκλεκτό του Κίσσιγκερ, τον Αντρέα Παπανδρέου, για την επόμενη φάση (αυτό απαντάει και στο σχετικό ερώτημα του ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΥ στην επόμενη ανάρτηση). Παράλληλα, με αφορμή τα όσα έκανε η χούντα, αναπτύχθηκε και ένα κύμα αμφισβήτησης των βασικών μέχρι τότε αξιών της ελληνικής κοινωνίας (έθνος, πατρίδα, θρησκεία, ελευθερία του επιχειρείν, κλπ), τις οποίες αξίες, όλοι αυτοί που ονόμασα "τοξικά απόνερα της χούντας" τις δαιμονοποίησαν, χρεώνοντάς τις όλες στη χούντα. Δεν ήταν χουντικοί αυτοί όλοι, απεναντίας, πλην όμως αποτελούσαν διαλεκτικό γέννημα της χούντας γιατί χωρίς την προΰπαρξή της, αυτοί δεν θα μπορούσαν να παίξουν το παιχνίδι τους. Έτσι, άρχισε η φθορά των αξιών που συνοδεύτηκε από τήν υλιστική στροφή της κοινωνίας, την ευδαιμονοθηρία και τον καταναλωτισμό.

    Πέρα από το εσωτερικό παιχνίδι, οι Αμερικάνοι συνέχισαν φυσικά να προωθούν τις δικές τους επιδιώξεις σε ότι αφορά τη χώρα μας. Ενδεικτικά, ο Θ. Αναγνωστόπουλος (υπουργός Δ. Τάξης επί Μητσοτάκη) είχε παραδεχτεί παλιά, σε τηλεοπτική εκπομπή του Τράγκα, ότι άνοιξε τα σύνορα με την Αλβανία γιατί είχε δεχτεί "ισχυρή παρότρυνση" από τους Αμερικάνους. Στη συνέχεια είχαμε Σημίτη: Ίμια, Οτσαλάν, πολυφυλετικά και πολυπολιτισμικά ιδεολογήματα και βέβαια τα "τοξικά απόνερα" εκείνη τη μαγική οκταετία έπιασαν όλα τα πόστα, ιδιαίτερα στα Πανεπιστήμια (και όχι μόνο). Έτσι προχωρούσαν παράλληλα, τόσο η εσωτερική φθορά αξιών και αντιστάσεων, όσο και η αλλοίωση της συμπαγούς ελληνικής κοινωνίας με τη συνεχή είσοδο λαθρομεταναστών. Το έργο αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα (με τον ΓΑΠ μάλιστα, επιταχύνεται).

    Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Παρόλα αυτά, η κατάσταση δεν είναι μη αναστρέψιμη. Απόδειξη το ότι δεν τους είναι αρκετό των Αμερικάνων να ελέγχουν τις "ηγεσίες" μας για να πετύχουν τα σχέδιά τους στη χώρα μας (αλλά και ευρύτερα). Μας θεωρούν απρόβλεπτους και προσπαθούν να αλλοιώσουν και εμάς τους ίδιους. Θα το πετύχουν; Ποιός είναι ισχυρότερος άραγε, ο Ντομινίκ Στρος Καν ή ο Θουκυδίδης; Πιστεύω ότι είναι (ακόμα) στο χέρι μας και ο καιρός θα δείξει (ενδεχομένως και σύντομα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η γνώση είναι και πολιτική δύναμη

    http://www.voros.gr/ http://www.scribd.com/doc/7070743/-

    ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΗΛΙΩΝ ΚΑΙ ΑΘΗΝΑΙΩΝ:
    ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ
    του Φ. Κ. Βώρου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και ο Θουκυδίδης είναι επίκαιρος και ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης και πολλοί άλλοι, που καιρός είναι να τους ξαναθυμηθούμε.
    Γιατί πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ απ΄αυτούς. Και είναι προς το συμφέρον μας να συνειδητοποιήσουμε όχι μόνο πού φταίνε οι άλλοι και τι επιδιώκουν από εμάς, αλλά και τι πρέπει να διορθώσουμε εμείς στους εαυτούς μας, ως κοινωνία. Ελίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θουκιδίδης! Ποιος είναι αυτός; Κανας Λατινοαμερικάνος; Μη μας βάζετε δύσκολα εμάς τους Έλληνες... Τι ξέρουμε εμείς απ' αυτά. Αυτά είναι για δυνατούς λαούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σε τελικη αναλυση οπως εγραωε και ο Θουκιιδηδης στο 3ο βιβλιο της Ιστροριας αναφερομενος στον εμφυλιθο πολεμο των Κερκυραιων "αυτα θα συμβαινουν οσο η ανθρωπινη φυση παραμενει οπως εχει" εξαλλου και ο σκοπος του Θουκιδιδη εν ηταν να γραψει "ενα εργο χρησιμο για παντα" "εργο εις αιει" (Εισαγωγη)
    Χρηστος Βουλγεαρης απο Λονδινο

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.