Tου Ευαγγελου Βενετη*
Στη Δύση, η μάχη του Μαραθώνα ερμηνεύεται, βάσει του νικηφόρου αποτελέσματος, ως προοίμιο της εκστρατείας του Ξέρξη μια δεκαετία αργότερα καθώς και ως ιστορικό ορόσημο για τη διαμόρφωση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας κατά τις επόμενες δεκαετίες. Ωστόσο, στον Μαραθώνα υπήρξαν δύο στρατόπεδα, με τη νίκη των Ελλήνων να συνεπάγεται την ήττα της τότε παγκόσμιας υπερδύναμης, της ιρανικής (περσικής) δυναστείας των Αχαιμενιδών, με ιστορικό αντίκτυπο στην ιρανική πλευρά αισθητό ακόμη και σήμερα. Αραγε, πόσο επίκαιρος είναι για τους Ιρανούς ο Μαραθώνας σήμερα;
Αντίθετα με την επικρατούσα γραπτή ελληνο-ρωμαϊκή παράδοση, δεν υπάρχουν μαρτυρίες από την περσική γραπτή παράδοση για τον αντίκτυπο του Μαραθώνα στο εσωτερικό του αχαιμενιδικού βασιλείου λόγω της καταστροφής των αρχαίων περσικών αρχείων. Είναι άγνωστο εάν ο Μαραθώνας διατηρήθηκε στη μνήμη των Ιρανών κατά τους επόμενους αιώνες (ύστερη αρχαιότητα, πρώιμος μεσαίωνας). Βάσει της περσικής λογοτεχνικής παράδοσης, κατά την περίοδο 8ου αι. - 19ου αι. μ.Χ. δεν μαρτυρούνται αναφορές στη μάχη του Μαραθώνα.
Πιθανότερο είναι ότι ο Μαραθώνας είχε λησμονηθεί από τον ιρανικό κόσμο μέχρι τον 19ο αι., ίσως ήδη είχε αρχίσει να περνάει στη λήθη των Ιρανών μετά τη σημαντικότερη ήττα των Αχαιμενιδών στη Σαλαμίνα και πολύ περισσότερο μετά την έλευση του Αλεξάνδρου στο Ιράν. Ενώ για τους Αθηναίους ο Μαραθώνας ήταν μάχη επιβίωσης, για τους αρχαίους Ιρανούς ήταν μία από τις πολλές μάχες που είχαν δώσει έως τότε μακριά από το πολιτικό και πολιτιστικό λίκνο τους.
Ο Μαραθώνας, που είχε ξεχαστεί για τόσους αιώνες, επανήλθε στη συλλογική ιρανική μνήμη του 19ου αι. και του 20ού αι. κατά τη διάρκεια της πολιτικής τους εθνογένεσης επί δυναστείας των Παχλεβί (1925). Ομοια με τη νεοελληνική πολιτική εθνογένεση, η ιρανική βασίστηκε στη Θεωρία της Συνέχειας και τη σύνδεση με το αρχαίο ιρανικό παρελθόν. Αναδείχθηκαν τα διάφορα γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις, ορόσημα εν γένει, της λαμπρής αρχαίας ιρανικής ιστορίας για να τονιστεί η σημασία τους για το σύγχρονο Ιράν. Αντίθετα, ήττες, ατυχίες και αποτυχίες αποχρωματίστηκαν. Εκτοτε ο Μαραθώνας θεμελίωσε αποφατικά, μαζί με άλλα γεγονότα, τον ιρανικό εθνισμό.
Η Ισλαμική Επανάσταση (1979) έθεσε το έθνος, ως σημείο πολιτιστικού αυτοπροσδιορισμού, σε δεύτερη μοίρα και το Ισλάμ σε πρώτη. Σήμερα ο εθνισμός εξακολουθεί να είναι ισχυρός στην πολιτική κοσμοθεώρηση των Ιρανών και ο Μαραθώνας να κατέχει τον ίδιο ρόλο. Οπου υπάρχει ισχυρή εθνική ιδεολογία, ο Μαραθώνας έχει μεγαλύτερη αποφατική σημασία, ενώ, όπου υπεισέρχεται το Ισλάμ, ο Μαραθώνας αποκτά μικρότερη επιρροή και ρόλο, καθώς οτιδήποτε συνέβη προϊσλαμικά, την εποχή της Αγνοιας (τζαχιλίγια), έχει μικρή έως μηδαμινή σημασία.
Οι μεγαλοαστοί και μεσοαστοί χαρακτηρίζονται από υψηλό εθνικό φρόνημα, ενώ οι μικροαστοί και κάτοικοι της υπαίθρου προσεγγίζουν πιο εξισορροπητικά το Ισλάμ και τον εθνισμό. Το σιιτικό ιερατείο, απορρίπτοντας τον εθνισμό και τα παράγωγά του, είναι πιο πρόθυμο να συζητήσει για τον Μαραθώνα, ο οποίος δεν έχει ιδιαίτερη σημασία λόγω της «ηθικής άγνοιας» της προϊσλαμικής περιόδου. Οι λαϊκοί (μη ιερωμένοι) πολιτικοί της χώρας χαρακτηρίζονται από υφέρπον έως ολοφάνερο εθνικό συναίσθημα ανάλογα με την πολιτική τους τοποθέτηση: οι εκσυγχρονιστές-προοδευτικοί και μετριοπαθείς είναι πιο εκκοσμικευμένοι και πιο δεκτικοί στον εθνισμό. Η αποφατική σημασία του Μαραθώνα σε αυτούς είναι ισχυρή. Αντίθετα, οι συντηρητικοί πολιτικοί ρέπουν περισσότερο προς το Ισλάμ και υποβιβάζουν τον εθνικό αντίκτυπο του Μαραθώνα.
Σήμερα, εάν ερωτηθεί ο μέσος Ιρανός για τον Μαραθώνα, θα μιλήσει απρόθυμα για την ήττα των Αχαιμενιδών και θα τονίσει το ένδοξο αχαιμενιδικό παρελθόν, ίσως με την ίδια προθυμία που ένας Νεοέλληνας, σε ένα άλλο ιστορικό γεγονός, θα αποχρωμάτιζε λ. χ. τον εξοστρακισμό του Θεμιστοκλή από τους Αθηναίους και τη φυγή του στην αυλή του Μεγάλου Βασιλέα, τονίζοντας συγχρόνως τον προγενέστερο ευεργετικό ρόλο του Θεμιστοκλή για την Ελλάδα στη ναυμαχία της Σαλαμίνας…
Σημαντική πολιτική έκφανση του Μαραθώνα στην κοσμοθεώρηση των Ιρανών σήμερα αποτελεί η πανάρχαια σύγκρουση Ανατολής-Δύσης. Αληθεύει ότι ο ιρανικός κόσμος σήμερα, σε αντίθεση με τον παρηκμασμένο πολιτικά ελληνικό κόσμο, εξακολουθεί να αναπτύσσει γεωπολιτική δράση διεθνούς εμβέλειας. Κατά το β΄ ήμισυ του 20ού αι. η γεωπολιτική σύγκρουση του Ιράν με τη Δύση δεν είχε αντίπαλο την Ελλάδα, αλλά τη Βρετανία και κατόπιν τις ΗΠΑ, με την ΕΣΣΔ να κατέχει ευμετάβλητο ρόλο. Οπως και στην αρχαιότητα, το Ιράν σήμερα ενδιαφέρεται για τη γεωπολιτική πρόσβασή του στη Μεσόγειο Θάλασσα τόσο κατά την εθνική κοσμοθεώρηση του σάχη Μοχαμάντ Ρεζά Παχλεβί, όσο και κατά την ισλαμική αντίληψη του κόσμου του Ισλάμ (Νταρ αλ-Ισλάμ) και του κόσμου του Πολέμου (Νταρ αλ-Χαρμπ) που επανέφερε ο αγιατολάχ Χομεϊνί.
Λόγω της καταλυτικής επιρροής του αρχαιοελληνικού πολιτισμού στην πολιτική κοσμοαντίληψη της Δύσης σήμερα, οι μείζονες πολιτικά χώρες της Δύσης ταυτίζονται με τη «γιαγιά» αρχαία Ελλάδα και τη «μητέρα» Ρώμη, τοποθετώντας στον Μαραθώνα τις απαρχές της ίδιας τους της πολιτικής και στρατιωτικής ιστορίας. Οι Ιρανοί το γνωρίζουν αυτό και συνδέουν τη σημασία της επετείου του Μαραθώνα με τη γεωπολιτική σύγκρουση Ιράν - Δύσης στη Μ. Ανατολή (Παλαιστινιακό, Ιράκ, Αφγανιστάν), τρέφοντας παράλληλα φιλικά αισθήματα και σεβασμό στην καχεκτική γεωπολιτικά νεότερη Ελλάδα, λόγω της πολιτιστικής κληρονομιάς της. Ο Μαραθώνας σήμερα στο Ιράν, και στη Δύση, έχει περισσότερο επίκαιρη γεωπολιτική σημασία, και λιγότερο αναμνηστική, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα…
* Ο κ. Ευάγγελος Βενέτης είναι ισλαμολόγος - ιρανολόγος στο Πανεπιστήμιο Λέιντεν της Ολλανδίας και επιστημονικός συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ.
kathimerini.gr
Οι Πέρσες το 490 π.Χ. είχαν ιμπεριαλιστική πολιτική. Σήμερα οι αντίστοιχοι "Πέρσες" μάλλον οι ίδιοι οι Αμερικάνοι είναι, ενώ η αντίστοιχη "μάχη του Μαραθώνα" θα γίνει κάπου στη Μ.Ανατολη και θα σημάνει την αμφισβήτηση της κοσμοκρατορίας των ΗΠΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αρχαίοι Ιρανοί, οι Πέρσες δηλαδή, την εκδίκησή τους την πήραν με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, χρηματοδοτώντας ενίοτε τις διάφορες αντιμαχόμενες παρατάξεις, που αυτοκαταστρέφονταν ανηλεώς. Όσο για τον Μέγα Αλέξανδρο δεν διαφέρει σε τίποτα από τους Μογγόλους εισβολείς (στην Ιρανική-Περσική παράδοση).
ΑπάντησηΔιαγραφήfile kaneis lathos
ΑπάντησηΔιαγραφήo ISKANDER opou kai na perase oi laoi milane me kala logia
kane kana taksidi kai tha deis
eisai lathos
mono sthn persepolh pou thn ekapse milane asxhma
apo aigypto mexri afganistan milane me kala logia gia ton MEGA ALEKSANDRO
poios milaei kala gia tous mogolous
gia psaksto ligo
gia psakse ligo sto korani kai ta arabika keimena, kai tha deis pos milane.........
auth h aristeristikh propaganda einai polu gia klamata........
ksereis oi stratoi sta arxaia xronia den gennoktonousan
den exoun kamia sxesei me tous sugxronous, sebotan polutismous kai koultoures
26 Ιουλίου 2010 11:34 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οι αρχαίοι Ιρανοί, οι Πέρσες δηλαδή, την εκδίκησή τους την πήραν με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο"
Έχεις δίκιο σε αυτό.
Κάνεις όμως λάθος με τον Μέγα Αλέξανδρο. Ο ίδιος ο Δαρείος Γ΄μετά τη μάχη στην Ισσό και όταν έμαθε ότι ο Αλέξανδρος σεβάστηκε την αιχμάλωτη οικογένεια του, εκτιμώντας το μεγαλείο και το ήθος του μακεδόνα στρατηλάτη, του είχε γράψει ότι μετά από εκείνον (τον Δαρείο) μόνο ο Αλέξανδρος θα άξιζε αληθινά να γίνει ο κύριος όλης της Ασίας. Μάλιστα, η δολοφονία του Δαρείου από το σατράπη Βήσσο συγκίνησε τον Αλέξανδρο και καθώς σχεδόν πέθανε στα χέρια του φρόντισε να ταφεί με τιμές βασιλικές, πριν στραφεί στο ανελέητο κυνήγι του δολοφόνου του.
Φαίνεται πως ανάμεσα στους δύο άνδρες είχε αναπτυχθεί μια ιδιότυπη σχέση, αντίπαλη μεν, αλλά που τη διέκρινε μια εκατέρωθεν εκτίμηση. Γνωρίζω ότι η περσική λαϊκή παράδοση έχει διασώσει μέχρι και σήμερα το πέρασμα του Ισκαντέρ (Αλεξάνδρου) από την Περσία σε λαϊκές παραστάσεις που δίδονται από περιπλανώμενους καλλιτέχνες σε χωριά κατά το πρότυπο των αρχαίων αοιδών που αφηγούνταν τα κατορθώματα των ηρώων. Μόνο μια μικρή θρησκευτική κάστα των πυρολατρών, εξακολουθεί να καταριέται τον Αλέξανδρο που τον θεωρεί υπεύθυνο για την καταστροφή της Αυτοκρατορίας τους.
Ακόμη και το Αφγανιστάν "διαφημίζει" το πέρασμα του Αλεξάνδρου από την χώρα έχοντας τυπώσει στα σύγχρονα χαρτονομίσματα του, με ελληνικούς χαρακτήρες τον τίτλο του ελληνιστικού βασιλείου που είχε ιδρυθεί εκεί.
Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι οι λαοί αυτοί, αντί να περιγράψουν με μελανά χρώματα, όπως έκαναν με τους Μογγόλους, τη μνήμη του Αλεξάνδρου, αντίθετα καυχώνται για τη σχέση τους μαζί του;
Τέλος, μιλώντας για το Ιράν και τους Άραβες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Ισλάμ είναι το μόνο κοινό τους σημείο, πράγμα που εξηγεί γιατί οι κληρικοί θέτουν σε δεύτερο επίπεδο την ιρανική εθνική συνείδηση αφού αυτή δεν θα επέφερε τη συνεκτικότητα που επιθυμούν με τις γειτονικές χώρες.
Ο λόγος είναι απλός. Οι Πέρσες δεν είναι σημίτες, αλλά άρειοι. Δηλαδή ανήκουν στη λευκή φυλή, στο κομμάτι εκείνο των ινδοευρωπαίων που μετανάστευσαν στη νοτιο-ανατολική Ασία.
Για αυτό πριν την επίθεση στην Ελλάδα είχαν ζητήσει από τους Αργείους να μη συμπαραταχθούν με τους υπόλοιπους Έλληνες, αφού οι Πέρσες γνώριζαν από την αρχαία τους παράδοση πως ο Γενάρχης τους ο Πέρσης, ήταν γιος του θρυλικού ήρωα του Άργους Περσέα και της πριγκήπισσας της Αιθιοπίας Ανδρομέδας καιτους θεωρούσαν κατεξοχήν συγγενείς τους. (Πλούταρχος-Βίοι παράλληλοι-Κίμων)
Γλωσσολογικά επίσης έχουν πολλά κοινά σημεία μαζί μας. Π.χ ο αριθμός επτά με την προσθήκη του συμφώνου h σε εκείνους ήταν hepta.
Όλα αυτά βεβαίως δεν αλλάζουν την αντίπαλη ιστορική πορεία που ακολούθησαν τα δύο έθνη.
Πάντως, πρόκειται για ιστορικό έθνος που καμία σχέση δεν έχει με το Ιράκ και τους Άραβες, ούτε αποτελεί εύκολη λεία για τους εχθρούς του.
@ 11:34 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήIskandar Al Akbar (Αλέξανδρος ο Μέγιστος) λέγεται από τους Άραβες, που δεν τον πρόλαβαν καν. Στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, όπου και η βάση του (Βαβυλώνα), στο Πακιστάν, την Αίγυπτο, παντού τον λάτρεψαν σαν θεό και πολύ μετά τον θάνατό του συνέχισαν να εκδίδουν νομίσματα με την απεικόνισή του.
Οι λαϊκοί θρύλοι των χωρών απ' όπου πέρασε είναι γεμάτοι ιστορίες για τον Αλέξανδρο και κάθε χώρα τον θεωρεί δικό της βασιλιά.
Δεν είναι όλα αυτά τυχαία, διότι κανείς δεν λατρεύει τον κατακτητή του.
Μάλλον ανιστόρητος είσαι, φιλαράκο. Κάτσε και διάβασε για τον Αλέξανδρο τον Μέγα, για τον οποίο έχουν γραφεί περίπου 60.000 βιβλία (για κανέναν άλλον δεν έχουν γραφεί τόσα) και γράφονται συνεχώς νέα.
"... τον εξοστρακισμό του Θεμιστοκλή από τους Αθηναίους και τη φυγή του στην αυλή του Μεγάλου Βασιλέα, τονίζοντας συγχρόνως τον προγενέστερο ευεργετικό ρόλο του Θεμιστοκλή για την Ελλάδα στη ναυμαχία της Σαλαμίνας…"
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιόρθωση: (και να με συγχωρείτε)
Ο Θεμιστοκλής ευεργέτησε την πατρίδα του την Αθήνα και μετά την Σαλαμίνα, με σημαντική πολιτική και διπλωματική δράση. Χάρη σε αυτόν εξαπατήθηκε η Σπάρτη που εκβίαζε ώστε να μην χτίσουν τείχη οι Αθηναίοι. Έτσι τειχίσθηκε η Αθήνα.
Όμως ο εξοστρακισμός ήταν αναπόφευκτος οχι λόγω της δυσμένειας στο πρόσωπο του Θεμιστοκλέους, αλλά λόγω της υπερβολικής προσωπικής ισχύος του, που δεν ήταν ανεκτή στην Αθηναϊκή δημοκρατία.
Οι Σπαρτιάτες του την φυλούσαν όμως, και στα πρόθυρα του Πελοπονησιακού πολέμου, απαίτησαν την παράδοση του Θεμιστοκλή (ο οποίος είχε εγκατασταθεί στο Άργος) με το πρόσχημα της άρσης κάποιας παλιάς ιεροσυλίας.
Ο Θ. κατέφυγε τότε ικέτης στην αυλή του βασιλιά των Μολοσσών, ο οποίος όμως εκβιαζόμενος δεν μπόρεσε να τον προστατέψει. Πια δεν υπήρχε χώρος στην Ελλάδα για αυτόν.
Επιχείρησε τότε, πανούργος ων, να εξαπατήσει τον Βασιλιά των Περσών, πως δήθεν (όπως και ο Παυσανίας προτύτερα) του προσέφερε τις υπηρεσίες του για κατάκτηση της Ελλάδας, και κατέφυγε στην αυλή του για να κερδίσει χρόνο. Όταν όμως ο βασιλιάς απαίτησε την εκπλήρωση των υποσχέσεων, και αδυνατώντας να χρονοτριβει ες αεί αυτοκτόνησε πίνοντας δηλητήριο. Κατ άλλους πέθανε από ασθένεια.
Αυτά, για να πάψουμε να μεμφόμαστε αυτόν τον μεγάλο άντρα, και να μην αφήνουμε την απλούστευση να στρευλώνει την αλήθεια.
Για περισσότερα διαβάστε Θουκυδίδη, βιβλίο Α.
Οι στρατοί στα αρχαία χρόνια σκότωναν, έκαιγαν, βίαζαν και πουλούσαν για σκλάβους τους πληθυσμούς ολόκληρων πόλεων φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ διαφορά του Μ. Αλέξανδρου είναι ότι χρησιμοποίησε αυτού του είδους τη βία μόνο ως εργαλείο και μόνο όσο ήταν απολύτως απαραίτητο σε αντίθεση με τους μογγόλους που το έκαναν λόγω μίσους και εκδικητικών τάσεων.
Συνολικά το καλό που έκανε ο Αλέξανδρος είναι πολύ μεγαλύτερο απο το κακό που προξένησε και γι' αυτό είναι Μέγας και έχει κερδίσει τον σεβασμό πολλών λαών όπως πολύ σωστά λες.
Ανώνυμε 4:31 μ.μ. την πέταξες την κοτσάνα σου. Για πες μου έστω και μια φορά βιασμούς απο στρατιώτες είτε του Σπαρτιατικού είτε του Αθηναικού στρατού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και με το Άργος όταν είχαν διαμάχη οι Σπαρτιάτες στα πολύ αρχαία χρόνια εξέλεξαν 300 εναντίον 300 για να μην καταστραφούν ολοκληρωτικά οι πόλεις.
Αυτά που περιγράφεις τα έκαναν οι Βάρβαροι και μόνο.
Δούλοι φυσικά και ήταν οι ηττημένοι για κάποιο διάστημα όπως γίνεται και σήμερα...
Για πες μου πότε έκαψαν την Αθήνα οι νικητές Σπαρτιάτες; Για πες μου πότε έκαψαν το Άργος επίσης οι Σπαρτιάτες;
Και μιλάμε για 600 έτη μάχες.
Ακόμα και οι Μακεδόνες δεν έκαψαν τη Σπάρτη παρα μόνο τη Θήβα και το μετάνιωσαν στη συνέχεια.
Ο δε Αλέξανδρος τιμώρησε μόνο την Τύρο.
Οι Πέρσες μια φορά μπήκαν στην Αθήνα και την έκαναν αποκαιδία. Ούτε τους ικέτες των ναών δεν σεβάστηκαν.
«οἱ χῶρες ποὺ δὲν γνώρισαν τὸν Ἀλέξανδρον, εἶναι σὰν νὰ μὴν εἶδαν τὸ φῶς τοῦ ἡλίου»
ΑπάντησηΔιαγραφή"Περὶ Ἀλεξάνδρου τύχης καὶ ἀρετῆς" Πλούταρχος
26 Ιουλίου 2010 4:19 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε, μου μέγας ο Θεμιστοκλής δεν λέω, αλλά ήταν και "μακρυχέρης". Να βλέπουμε τα καλά, όμως να μην εξωραϊζουμε τους ανθρώπους όσο μεγάλοι και άν υπήρξαν. Ο Θεμιστοκλής ήταν ο μεγάλος αντίπαλος του Αριστείδη του Δίκαιου. Ο Αριστείδης, που κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ την τιμιότητα του, άλλωστε πέθανε πάμπτωχος, είχε διατελέσει πολλές φορές στο αξίωμα του επιμελητή των δημόσιων οικονομικών. Στους ελέγχους του είχε διαπιστώσει σωρεία υπεξαιρέσεων χρημάτων του Δήμου από τον Θεμιστοκλή και άλλους. Ο Θεμιστοκλής ήταν πνεύμα τυχοδιωκτικό και τολμηρό και ο εξοστρακισμός του δεν ήταν αποτέλεσμα μιας αδικαιολόγητης πολιτικής δίωξης, αλλά οφείλετο στην αλαζονική συμπεριφορά του μετά τα Περσικά. Επίσης ήταν μπλεγμένος ή καλύτερα απλός κοινωνός της προδοσίας του Παυσανία υπέρ του Ξέρξη, καθώς ο Παυσανίας προσπάθησε να τον προσεταιριστεί, του έδειξε τα γράμματα αλλά ο Θεμιστοκλής αρνήθηκε να συμμετέχει, όμως από την άλλη δεν αποκάλυψε το μυστικό στους Έλληνες. Καλός ο Θουκυδίδης αλλά είναι Αθηναίος. Διάβασε τον Πλούταρχο-Βίοι του Αριστείδη και του Θεμιστοκλή για περισσότερες λεπτομέρειες.
26 Ιουλίου 2010 7:39 μ.μ.
"Οι Πέρσες μια φορά μπήκαν στην Αθήνα και την έκαναν αποκαιδία. Ούτε τους ικέτες των ναών δεν σεβάστηκαν"
Φίλε μου, θα πω και σε εσένα ότι είπα και στον παραπάνω. Είναι λαμπροί οι πρόγονοι μας και αληθινά ένδοξοι, όμως θα τους καταλάβουμε καλύτερα, αν τους δούμε όπως πραγματικά ήταν.
Εν προκειμένω, οι Αθηναίοι καταλαμβάνοντας τις Σάρδεις, πρωτεύουσα της σατραπείας της Λυδίας, έκαψαν τον ναό της Εκάβης και των άλλων θεοτήτων που λάτρευαν οι Πέρσες. Αυτό ακριβώς το γεγονός επικαλέστηκαν οι Πέρσες όταν έκαιγαν με τη σειρά τους τα ιερά της Αθήνας.
Υπάρχει φυσικά και η περίπτωση της παραδειγματικής καταστροφής της Μήλου από τους Αθηναίους, έτσι, για το γόητρο του ισχυρού, όπως πολύ ωραία περιγράφει ο Θουκυδίδης.
Να μην σου πω και για τη μυστική οργανωμένη σφαγή των 4.500 ειλωτων από τους Σπαρτιάτες, σε στημένη παγίδα περί δήθεν βραβευσής τους για την προσφορά τους στον πόλεμο.
Άστα καλύτερα. Ας τους θαυμάζουμε για τα καλά τους, όμως να είμαστε και κριτικοί, για να μαθαίνουμε, αλλιώς τι αξία θα είχε η ιστορία;
@1:35 μ.μ. :
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα θυμίσω απλώς ότι και στην Ελληνική το "επτά" δασύνεται, δηλ κανονικά προφέρεται (χ)επτά ή (σ)επτά.
Φυσικά από το '81 και εδώ, αυτά πάνε περίπατο...
''κλασική αριστερίστικη θέση για τον Αλέξανδρο΄΄. Αυτό τα λέει όλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμο Τσέλιος
Δυστυχώς για τον περισσότερο κόσμο υπάρχουν "καλοί" και "κακοί" κατακτητές, όπως "καλοί" και "κακοί" δικτάτορες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο, μια πραγματική άποψη για τον Μ. Αλέξανδρο για το τι άποψη - αν και μεροληπτική - είχαν οι ίδιοι οι Έλληνες (κι όχι γενικά κι αφηρημένα οι Πέρσες) μπορούμε να τη δούμε στο έργο του Πλούταρχου "Φωκίων". Είναι πραγματικά περίεργο σήμερα εμείς ως Έλληνες - απόγονοι των παραπάνω - να δοξολογούμε έναν άνθρωπο που εξαφάνισε μια ολόκληρη ελληνική πόλη (Θήβα) και πούλησε ως σκλάβους όλους τους επιζώντες κατοίκους της! Αυτός ο μέγας, κατά τ' άλλα, στρατηλάτης, που ως άλλος Χίτλερ ή Στάλιν, που εξόντωσε στην κυριολεξία κάθε αντίσταση των ελληνικών πόλεων για ανεξαρτησία και αυτονομία (πρότυπα άμεσης δημοκρατίας) είχε τη μεγαλοϊδεάτικη παράνοια να κυριεύσει τον κόσμο με οποιοδήποτε κόστος. Πολλοί ιστορικοί έχουν κάνει λόγο για τις ομαδικές σφαγές πληθυσμών που διενήργησε, στη Φοινίκη, στη Σογδιανή, στην Ινδία, στη Ζάγρο,τη Γάζα (διέταξε να σφαγούν όλοι νέοι μετά την άλωσή της!) και τον ακατανόητο πυρπολισμό (πολλοί εικάζουν ότι έγινε ως πράξη εκδίκησης για τη φωτιά στην Ακρόπολη της Αθήνας κατά τους Περσικούς Πολέμους)! Δυστυχώς, στα πλαίσια της ωραιοποίησης ενός εθνικού ιμπεριαλισμού, έχουμε ως λαός συλλογικά φροντίσει ν' αμβλύνουμε τη, μερικές φορές, δυσάρεστη ιστορική αλήθεια...
Εγώ θα επαναλάβω, τονίζοντας ότι στην εθνικιστική και μόνο Ιρανική φιλολογία, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκρίνεται με τους Μογγόλους εισβολείς του 12ου και 13ου αιώνα, ως καταστροφέας. Δεν εκφέρω προσωπική άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Ιστορικές προσωπικότητες πρέπει να κρίνονται με γνώμονα, τα μέτρα και τα σταθμά, τις συνθήκες και τους όρους, δηλαδή, της εποχής τους και όχι με τα δικά μας.
τον ακατανόητο πυρπολισμό... λείπει η συνέχεια, αλλά εννοείται "της Περσέπολης"!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ 27 Ιουλίου 2010 10:01 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνφωνώ ΜΠΡΟΥΝΟ μαζί σου.
27 Ιουλίου 2010 10:01 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ φίλε, όπως είπα παραπάνω είναι σωστό να κρίνουμε και να μην εξωραϊζουμε απλώς τους αρχαίους προγόνους συμπεριλαμβανομένου και του Αλεξάνδρου. Απο εκεί και πέρα και οι γενικοί αφορισμοί δεν είναι καλό πράγμα.
Όπως είπα στον Ακρίτα για τον Θουκυδίδη, ότι σαν Αθηναίος κρίνει ευνοϊκά τον Θεμιστοκλή, το ίδιο ισχύει και για τον Πλούταρχο που ήταν Βοιωτός στα σχετικά με την καταστροφή της Θήβας. Αν και γενικά ακόμη και ο Πλούταρχος θαύμαζε τον άνδρα.
Μην ξεχνάς ότι η Θήβα είχε "μηδίσει" και είχε μπει στη γωνιά από τους περισσότερους Έλληνες. Η Θήβα στον απόηχο της πρόσφατης ηγεμονίας της, πίστεψε ότι θα μπορούσε να ανατρέψει τη νέα μακεδονική ηγεμονία μετά τον θάνατο του Φιλίππου Β΄και έτσι αντιτάχθηκε στον Αλέξανδρο που την τιμώρησε για παραδειγματισμό και μόνο, καθώς είχε "αμαρτωλό" παρελθόν. Πόσο μάλλον ενόψει της πανελλήνιας εκστρατείας εναντίον των Περσών που ξεκινούσε ο Αλέξανδρος. Μην ξεχνάς τη συμπεριφορά του Αλεξάνδρου απέναντι στο θηβαίο φιλόσοφο Διογένη, αλλά και απέναντι στην Σπάρτη, που ενώ αρνήθηκε να συμμετέχει στην κοινή εκστρατεία, ωστόσο ο Αλέξανδρος δεν την τιμώρησε εξαιτίας του ένδοξου παρελθόντος της στους Μηδικούς πολέμους.
Από την άλλη, ενώ έκαψε την Θήβα, ο Αλέξανδρος εξωραϊσε και λάμπρυνε τις Πλαταιές, πάλι κρίνοντας τις πόλεις βάσει της στάσης τους απέναντι στους Πέρσες. Για το λόγο αυτό φάνηκε τόσο ανεκτικός και απέναντι στους Αθηναίους που επίσης είχαν στασιάσει.
Τώρα για Γάζα και Τύρο και κάποιες άλλες λίγες περιπτώσεις, έχεις δίκιο, αλλά όπως είπε και κάποιος άλλος φίλος θα πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους στην εποχή τους. Ο Αλέξανδρος ήταν στρατηλάτης και κάθε πόλη που αντιστεκόταν στο πλευρό του Δαρείου, όπως αυτές που αναφέραμε, έπρεπε να τιμωρηθούν προς παραδειγματισμό των άλλων. Γενικά όμως απέφυγε άσκοπες και μάταιες αιματοχυσίες καθώς κατέλαβε χιλιάδες πόλεις χωρίς περαιτέρω προβλήματα.
Τελικά η ιστορία έχει τον τελευταίο λόγο. Έτσι, πανομολογημένα ο Αλέξανδρος έμεινε στην ιστορία και στη συλλογική μνήμη των λαών με θετικό πρόσημο, σε αντίθεση με Μογγόλους, Ούννους, Οθωμανούς κλπ.
Η πυρπόληση της Περσέπολης ήταν λάθος -ήταν μεθυσμένοι και παρασύρθηκαν από μια Αθηναία εταίρα-για το οποίο είχε μετανιώσει πολύ.
Εν πάσει περιπτώσει, όποιος θελήσει να βρει ψεγάδια στον Αλέξανδρο, ξεχνώντας ότι ήταν άνθρωπος και όχι θεός, θα βρει πολλά.
Θα χάσει όμως το δάσος...
Συμπλήρωση:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέψου ακόμη πόσοι άνθρωποι στον κόσμο (και αυτοί δεν είναι Έλληνες) επιθυμούν να φέρουν με υπερηφάνεια το όνομα του Alexander, Alex κλπ.
Ούτε ένας όμως δεν θέλησε να λέγεται Adolf ή Στάλιν....
ίχε τη μεγαλοϊδεάτικη παράνοια να κυριεύσει τον κόσμο με οποιοδήποτε κόστος////τον νεον κοσμον αυτο ηταν και το μεγαλο λαθος του,δεν επεστεψε οικαδε μετα την περσικη εξουδετερωση,να καταλαβει την ευρωπη ,κανοντας τον αναποδο γυρο,να φτασει παλι στην αιγυπτο.ΤΑΛΩΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή