Γράφει ο Γιώργος ΔελαστίκΗταν σαν σήμερα, τριάντα έξι χρόνια πριν. Στις 20 Ιουλίου 1974 άρχιζε η υλοποίηση της τελευταίας φάσης του αμερικανικού σχεδίου για τη διχοτόμηση της Κύπρου, με την έναρξη της εισβολής του Αττίλα. Η προδοτική χούντα των συνταγματαρχών της Αθήνας είχε πια ολοκληρώσει το έγκλημά της. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε προ πολλού αποσύρει την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο. Ο δικτάτορας Ιωαννίδης είχε ανατρέψει στις 15 Ιουλίου 1974 με φασιστικό πραξικόπημα των ελληνικών στρατευμάτων στο νησί τον πρόεδρο Μακάριο.
Τα πάντα ήταν έτσι έτοιμα για την τουρκική εισβολή.
Πρώτον, η Αγκυρα είχε πλέον κάθε δικαιολογία να προφασιστεί ότι η εισβολή της αποσκοπούσε δήθεν στην "αποκατάσταση της συνταγματικής νομιμότητας". Η "προδοτική" όπως απεκαλείτο στην εποχή της, Συνθήκη της Ζυρίχης, που είχε υπογράψει ως πρωθυπουργός ο εκλιπών Κωνσταντίνος Καραμανλής, εκχωρούσε όντως αυτό το δικαίωμα στους Τούρκους.
Δεύτερον, ολόκληρη η Ευρώπη ήταν εναντίον του φασιστικού καθεστώτος των πραξικοπηματιών στην Κύπρο, άρα κάθε άλλο παρά ενστάσεις είχε στην κρίσιμη αρχική φάση της τουρκικής εισβολής.
Τρίτον και σημαντικότερο, η εγκαθίδρυση στην Κύπρο καθεστώτος πρακτόρων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ εξουδετέρωνε εντελώς τη Σοβιετική Ενωση, η παρέμβαση της οποίας είχε σώσει την Κύπρο το 1964. Θα ήταν προφανώς γελοίο να περίμενε κανείς να παρεμπόδιζαν οι Σοβιετικοί το 1974 την τουρκική εισβολή για να διασώσουν τα... όργανα των ΗΠΑ που είχαν καταλάβει την εξουσία στη Λευκωσία.
Ο Αττίλας πέρασε. Δεν δίστασε πλέον να δείξει το πραγματικό πρόσωπο και τις πραγματικές προθέσεις του σκορπώντας τον θάνατο, την καταστροφή, τη λεηλασία.Τα χρόνια κύλησαν. Οι άνθρωποι άρχισαν να ξεχνούν. Και στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα, ακόμη και στην Κύπρο, καθώς σιγά σιγά αλλάζουν οι γενιές και τα υλικά συμφέροντα.
Οι Αμερικανοί νόμισαν ότι είχαν κερδίσει οριστικά το παιχνίδι. Υποτίμησαν τις λαϊκές αντιστάσεις, νομίζοντας ότι οι Ελληνοκύπριοι έχουν καταντήσει σαν τις πολιτικές ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδας. Εφαγαν έτσι ένα απροσδόκητο χαστούκι με το 76% του "Οχι" στο επαίσχυντο σχέδιο Ανάν, το οποίο είχε υποστηρίξει ως νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο σημερινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι για καμιά δεκαετία επέκριναν, τουλάχιστον στα λόγια, τον Αττίλα, τώρα έχουν φτάσει στο έσχατο σημείο πολιτικής αλλά και ηθικής κατάπτωσης να ανησυχούν σφοδρότατα για τη... "συνεχιζόμενη απομόνωση" του παράνομου κατοχικού καθεστώτος! Εκβιάζουν μάλιστα συνεχώς την κυπριακή κυβέρνηση με μύριους τρόπους να πάψει να βάζει εμπόδια στην αποκατάσταση απευθείας σχέσεων της ΕΕ με το καθεστώς του Αττίλα! Εκτακτο δείγμα του "ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού" με τον οποίον εκστασιάζονται κάποιοι...
Το ερώτημα είναι αν έχουν απομείνει στην Κύπρο ακόμη κάποιοι πολιτικοί ηγέτες που συνεχίζουν να "φυλάττουν Θερμοπύλες". Δύσκολη, δυσάρεστη η απάντηση. Το μέτωπο του "Οχι" δεν υφίσταται πλέον. Υπέκυψε στις κομματικές σκοπιμότητες, αλλά και στα ρήγματα που υπάρχουν στην κυπριακή κοινωνία.
Η κυβέρνηση Χριστόφια είναι πολύ αδύναμη. Λόγω της γραμμής του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, η ΕΔΕΚ αποχώρησε από την κυβέρνηση.
Το κεντροδεξιό ΔΗΚΟ παρέμεινε μεν, γιατί είναι αθεράπευτα εθισμένο στη νομή της εξουσίας από την οποία εξαρτά κυριολεκτικά την ύπαρξή του, αλλά ταυτόχρονα όλα σχεδόν τα στελέχη του και η βάση του διαφωνούν ολοκληρωτικά με τους χειρισμούς Χριστόφια στο Κυπριακό.
Ο δεξιός ΔΗΣΥ δρα ως φερέφωνο των αμερικανικών θέσεων -πάντα έτσι δρούσε μετά την ανεξαρτησία του 1960 η κυπριακή Δεξιά- φτάνοντας μέχρι του φαιδρού σημείου να κατηγορεί τον Δ. Χριοστόφια για... "αδιαλλαξία (!!!)" στο Κυπριακό. Το χειρότερο από όλα είναι ότι μετά τη διαγραφόμενη αποτυχία Χριστόφια δεν αποκλείεται καθόλου να δούμε είτε αμιγή κυβέρνηση του ΔΗΣΥ είτε κυβέρνηση ΔΗΣΥ με "τσόντα" το ΔΗΚΟ!
ΕΘΝΟΣ
Με μεγάλη μου λύπη πρέπει να παραδεκτώ ότι η ανάρτιση αυτή είναι πάρα πολύ ορθή. Κάνει μια σύντομη περίληψη της σημερινής πολιτικής μας κατάντιας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ1RK
«ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε το «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ» ήταν σύνθημα, τώρα έχει και αυτό ξεθωριάσει, και ακόμα χειρότερα, το έχουμε σβήσει μόνοι μας. Έμεινε σαν ένα ντε-μοντέ κατάλοιπο μιας παρωχημένης εποχής.
Κάποτε, επίσης, μιλούσαμε για λευτεριά, για απελευθέρωση από την εισβολή και την κατοχή, τώρα μιλούμε για επανένωση, για ΔΔΟ, για απομόνωση των τ/κ χωρίς να αναφέρεται κανένας σε εισβολή ή κατοχή.
Σήμερα, συζητείται για το πόσο υπέφεραν οι καημένοι τ/κ στα χέρια των «αιμοβόρων» ε/κ και γίνεται υπενθύμιση για τις «θηριωδίες» σε βάρος άμαχων τ/κ γυναικόπαιδων! Σήμερα ακούεται ότι κάναμε ένα πόλεμο το 1974 και πληρώνουμε τις συνέπειες της ήττας μας!
Ξεχάσαμε! Ξεχάσαμε τις σειρήνες, τα αεροπλάνα, τους αλεξιπτωτιστές, τις εκκωφαντικές εκρήξεις, τις εκτελέσεις αμάχων, τους βιασμούς των γυναικών, το ξεσπίτωμα, τους αγνοούμενους, τις κακουχίες και την λεηλασία. Ξεχάσαμε την Καρπασία, την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και τη Μόρφου. Ξεχάσαμε ακόμα και τους υπαίτιους για τα γεγονότα αυτά (αλήθεια, έχει κανείς τιμωρηθεί και λογοδοτήσει για τα εγκλήματα του τελικά;).
Πληρωθήκαμε να ξεχάσουμε και, δυστυχώς, υπάρχουν ημέτεροι που εξακολουθούν να παίρνουν το λαβείν τους, αφενός, για να συνεχίσουν να ξεχνούν οι ίδιοι και, αφετέρου, να αλλοιώνουν τη μνήμη των υπολοίπων. Και τους ανεχόμαστε.
Το μικρό μπλε αυτοκόλλητο με την Κύπρο μισή λευκή μισή κόκκινη έχει γίνει πλέον συλλεκτικό αντικείμενο, ρετρό στολίδι. Και το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ως σύνθημα πλέον δεν ακούεται, δε λέγεται, μοιάζει απαγορευμένο ..... ίσως να μην υπάρχει τελικά, γιατί απλά ξεχάστηκε.
Και όσοι απέμειναν να θυμούνται, αποτελούν θλιβερή εξαίρεση στον κανόνα, αποτελούν ρομαντικές φιγούρες στην καθημερινή βαβούρα, ηλίθιοι νοσταλγιτές κάποιων καταστάσεων, αντιρεαλιστές που παραμένουν κολλημένοι στο ευκταίο. Κατάντησαν περίγελα όλων όσων αποφάσισαν ότι το παρελθόν έχει διαγραφεί, το παρελθόν όμως που το υπενθυμίζει καθημερινά ο Πενταδάκτυλος με την απεχθή χαρακιά που του έχουν κάνει, η κόκκινη σημαία στα τείχη της Λευκωσίας και οι κίτρινες ταμπέλες στους δρόμους «ΑΛΤ - ΠΡΟΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΧΗ».
Θυμόμαστε σπασμωδικά τις επετείους, πχ αυτήν της εισβολής. Δεν αντιλαμβανόμαστε ότι το συγκεκριμένο γεγονός δεν αποτελεί επέτειο, αλλά μια πραγματικότητα που ακόμα συνεχίζεται, γιατί τα τούρκικα στρατεύματα δεν έφυγαν, οι έποικοι δεν έφυγαν, οι πόλεις και τα χωριά δεν επιστράφηκαν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους, οι τάφοι των προγόνων μας συνεχίζουν να μην έχουν το καντήλι τους αναμμένο και οι εκκλησιές παραμένουν στάβλοι ή τεμένη. Δεν είναι επέτειος, είναι η συνέχιση του εγκλήματος, ενός εγκλήματος που διαπράχθηκε πριν 36 χρόνια και ακόμα συνεχίζεται. Μπορεί πολλοί από εμάς να έχουν ξεχάσει, να θέλουν να ξεχάσουν, να αδιαφορούν, να μην θέλουν πια να ξέρουν, να έχουν βολευτεί...
Κι αφού θα έχουμε τελικά όλοι ξεχάσει, γεννιέται το ερώτημα: ποιος θα θυμάται, τι θα θυμάται και γιατί να θυμάται; Όχι μόνο τώρα 36 χρόνια μετά, αλλά για ύστερα από πολλά ακόμα χρόνια...
K1RK