Με την κοντή ελιά... οι Ισπανοί εξαφανίζουν το ελληνικό λάδι

Στη χώρα μας παράγουμε ετησίως περίπου 300.000 τόνους λάδι, ενώ η Ισπανία που έχει γίνει, τα τελευταία χρόνια, παγκόσμιος παίκτης κατέχοντας δεσπόζουσα θέση, παράγει 1.200.000 τόνους λαδιού.


Η χαμηλή τιμή καθιστά ασύμφορη την καλλιέργεια στη χώρα μας καθώς το κόστος παραγωγής είναι υψηλό εν αντιθέσει προς αυτό της νέας ποικιλίας

Κανείς δεν τολμά να πει την αλήθεια στον αγροτικό κόσμο για το τι τον περιμένει μετά το 2013. Η ελληνική γεωργία λοιπόν θα βρεθεί ενώπιον ενός ισχυρού σοκ, καθώς η κυρίαρχη τάση στους κόλπους της ΕΕ είναι να πάμε σε περιφερειοποίηση των επιδοτήσεων. Αυτό πρακτικά για τη χώρα σημαίνει περίπου 54 ευρώ ανά στρέμμα με βάση τις καλλιεργούμενες εκτάσεις και αυτές που ενεργοποιούν δικαιώματα, αλλά και το ετήσιο ποσό των επιδοτήσεων.


Ως συνήθως η ελληνική ύπαιθρος δεν είναι προετοιμασμένη για να δεχθεί αυτές τις αλλαγές και θα έπρεπε ήδη να έχει ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση για το μέλλον του πρωτογενούς τομέα. Είναι σαφές ότι, με μέσο κλήρo 40 στρέμματα στην Ελλάδα, το μοντέλο της εκτατικής-βιομηχανοποιημένης γεωργίας, είναι θνησιγενές για τη χώρα μας.

Το μέλλον βρίσκεται στα λαχανικά, τα θερμοκήπια και τη δενδροκομία, γενικά στο μοντέλο της παραδοσιακής γεωργίας με την πολυκαλλιέργεια και τα οικόσιτα ζώα.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της Ισπανίας και ας το αντιγράψουμε, αφού από μόνοι μας δεν έχουμε εκείνον τον υποστηρικτικό μηχανισμό που θα χαράξει στρατηγική για το μέλλον της γεωργίας. Στη χώρα αυτή η έρευνα έχει προχωρήσει αρκετά, με αποτέλεσμα να παράγονται πρώιμες ποικιλίες στα φρούτα (φράουλες, κεράσια, αχλάδια κτλ.). Ετσι κατακλύζεται νωρίς η εγχώρια αγορά από τα φρούτα αυτά, ενώ τα δικά μας όταν έρθουν προς πώληση, η αγορά έχει κορεστεί και τα προϊόντα μας μένουν στα αζήτητα.

Σε έναν άλλο τομέα που κάνουν θραύση είναι τα θερμοκήπια τα οποία στη χώρα μας δυστυχώς, παρά τη μεγάλη ηλιοφάνεια, δεν έχουν προχωρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό αφού τα επιχειρηματικά ρίσκα είναι μεγάλα και δεν υπάρχει αρωγή από την πολιτεία.

Είναι λυπηρό όμως το γεγονός ότι στην απέναντι ακτή της Μικράς Ασίας έχουν αναπτυχθεί τεράστιες εκτάσεις με θερμοκήπια τα οποία κάθε καλοκαίρι τροφοδοτούν τα νησιά μας με λαχανικά για την «greek salad», ενώ και η φέτα στη σαλάτα αυτή είναι συνήθως λευκό τυρί Δανίας!

Οι Ισπανοί αντικαθιστούν με γοργούς ρυθμούς κάθε καλλιέργεια που τη θεωρούν μη ανταγωνιστική, όπως για παράδειγμα το βαμβάκι, με την καλλιέργεια της κοντής ή υπέρπυκνης φύτευσης ελιάς. Πρόκειται για φυτό εξαιρετικά ανθεκτικό σε χαμηλές θερμοκρασίες ως τους-15 βαθμούς Κελσίου, άρα ιδανικό και για τις πεδινές εκτάσεις της χώρας (ποικιλία Αρμπεκίνα), ενώ για τις παραλιακές περιοχές της χώρας συνιστάται η πατροπαράδοτη ποικιλία λαδοελιάς, η κορωνέικη, την οποία δυστυχώς δεν κατορθώσαμε να κατοχυρώσουμε και βλέπουμε να την καλλιεργούν πλέον και στο Νότιο Ημισφαίριο.

Η χώρα μας έχει περίπου 9 εκατομμύρια στρέμματα ελαιόδενδρων, ενώ παγκοσμίως υπάρχουν 100.000.000 στρέμματα. Από αυτά παράγουμε ετησίως περίπου 300.000 τόνους λάδι, από τις οποίες καταναλώνουμε τις 200.000 και τις υπόλοιπες 100.000 τις εξάγουμε.

Η Ισπανία έχει γίνει, τα τελευταία χρόνια, παγκόσμιος παίχτης κατέχοντας δεσπόζουσα θέση καθώς παράγει 1.200.000 τόνους λαδιού, τους οποίους κυρίως εξάγει, ενώ αγόρασε και την ιταλική Ελαΐδα, και διαπραγματεύεται την εξαγορά και της ελληνικής.

Με αυτόν τον τρόπο οι Ισπανοί επιδιώκουν να θέσουν εκτός παιχνιδιού το εξαιρετικής ποιότητας έξτρα παρθένο ελαιόλαδο της χώρας μας καθώς εφέτος με αφορμή την παγκόσμια οικονομική ύφεση «βύθισαν» τις τιμές του λαδιού στα 2,1 ευρώ το λίτρο έναντι 4 ευρώ το 2007.

Καθιστώντας έτσι ασύμφορη την καλλιέργειά της στη χώρα μας ιδιαίτερα στις ορεινές και ημιορεινές παραθαλάσσιες περιοχές όπου το κόστος παραγωγής είναι υψηλό (αλλά και η παρουσία της ελιάς τρισχιλιετής!).

Αντίθετα το κόστος παραγωγής της κοντής ελιάς είναι πολύ χαμηλό αφού γίνεται με τρακτέρ (μηχανοσυλλογή) και το προϊόν μεταφέρεται κατευθείαν στο ελαιοτριβείο. Για τον κάμπο η κοντή ελιά είναι μια ελπιδοφόρα καλλιέργεια που από τον τρίτο χρόνο αποδίδει περί τα 400 ευρώ το στρέμμα, απαιτεί όμως μια επένδυση πάνω από 1.100 ευρώ το στρέμμα, άρα χρειάζεται γενναίο πρόγραμμα χρηματοδότησής της από το τραπεζικό σύστημα της χώρας...

Για τις ημιορεινές περιοχές το μέλλον είναι πλέον οι επιτραπέζιες ελιές και όχι το λάδι, όπου πλέον τον δρόμο τον χαράσσουν με αρκετά επιθετικό τρόπο, και θα λέγαμε εμπορικό ιμπεριαλισμό, οι φίλοι μας οι Ισπανοί.
tovima.gr