Η εργασιακή ανασφάλεια είναι αντιπαραγωγική

της Ελίνας Γαληνού
Η επιβολή περιορισμών που αναγκάζει τους εργοδότες να απολύουν πλεονάζον προσωπικό ή και να κλείσουν ακόμα τις παραγωγικές τους μονάδες, ήταν κάτι το αναμενόμενο λόγω της οικονομικής κρίσης και της δεινής κατάστασης στην οποία περιήλθε η χώρα. Η ανεργία καλπάζει και ο αριθμός ανέργων αυξάνεται ανησυχητικά, ενώ η εύρεση κάποιας εργασίας κάπως σταθερής διάρκειας, αρχίζει να μοιάζει με ουτοπία.
Βεβαίως, όταν ο εργοδότης δεν μπορεί να ανταπεξέλθει λόγω μειωμένων τζίρων, αναγκάζεται να περιορίσει το προσωπικό του ή να προβεί σε μειώσεις αποδοχών για να μην κλείσει τουλάχιστον η επιχείρησή του. Ομως το νέο καθεστώς απολύσεων καθώς και οι εργασιακοί όροι που θεσπίστηκαν πρόσφατα, αρχίζουν να θυμίζουν περισσότερο εργασιακό μεσαίωνα παρά την "εξυγίανση αγοράς εργασίας" που προβάλλεται ως επιχείρημα μάλλον ατυχές στην παρούσα συγκυρία! Ο εργοδότης δεν έχει κανένα πρόβλημα να πετάξει τον εργαζόμενο έξω εν ριπή οφθαλμού, όχι μόνο λόγω μειωμένων τζίρων, αλλά και επικαλούμενος οποιουσδήποτε λόγους...
Οι νέοι άνθρωποι που έχουν-όπως είναι φυσικό-περισσότερο ενθουσιασμό για εργασία και κέφι για δημιουργία, θα καταλήξουν σύντομα με το ηθικό τσακισμένο και τα φτερά της δημιουργίας κομμένα. Διότι δουλεύοντας υπό το καθεστώς του φόβου της απόλυσης και με δικαιώματα σχεδόν μηδενισμένα, ενώ οι εναλλακτικές λύσεις μοιάζουν από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, η διάθεση για παραγωγή και δημιουργία, εξαφανίζεται. Αρκετοί άνθρωποι που ξεκινούν τώρα τη σταδιοδρομία τους, εάν δεν συμβιβαστούν με μισθούς εξευτελιστικούς, μένουν στα αζήτητα. Πόσο αποδοτικός μπορεί να είναι ένας νέος εργαζόμενος με αυτές τις συνθήκες; Δεν το σκέφτηκε αυτό κανένας απ΄όσους μιλάνε για την αναγκαιότητα αύξησης της παραγωγικότητας;
Επειτα, η καλπάζουσα ανεργία, είναι ένα πρόβλημα πολυδιάστατο με πολλαπλές κοινωνικές επιπτώσεις που δεν αφορούν μονάχα τους νέους. Αφορούν και τους ανθρώπους μέσης ηλικίας οι οποίοι έχουν παγιώσει υποχρεώσεις και μένοντας άνεργοι, αδυνατούν να τις εκπληρώσουν. Πόσο εύκολα μπορεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα κάποιος που χάνει τη δουλειά του στα 50-55 του χρόνια; Μένοντας άνεργος και μη έχοντας το πλεονέκτημα του νέου που μπορεί να βοηθηθεί κάπως από την οικογένειά του ή να φύγει για άλλες πολιτείες, αποκτά σοβαρό οικονομικό πρόβλημα με ό,τι επιπτώσεις αυτό συνεπάγεται. Πώς θα ανταπεξέλθει στις οικογενειακές του υποχρεώσεις, τις σπουδές των παιδιών του, πώς θα φροντίσει την υγεία του και τις έκτακτες ανάγκες της οικογένειάς του; Καθώς τα ασφαλιστικά ταμεία καλύπτουν τους ανέργους μόνο για ένα χρόνο, εννοείται ότι με την παρέλευση του χρόνου αυτού, ο άνεργος μένει μετέωρος από άποψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Πού θα βρεί τα επιπλέον χρήματα για φάρμακα, εξετάσεις και τυχόν θεραπείες αν του χρειαστούν;
Αυτό το κλίμα εργασιακής ανασφάλειας που καθιστά απαγορευτικό κάθε φυσιολογικό προγραμματισμό ζωής, τείνει να δημιουργήσει τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που οι επιπτώσεις του ίσως δεν αργήσουν να φανούν. Τι είδους σχέδια λοιπόν κάνει η κυβέρνηση για προοπτικές ανάκαμψης της Οικονομίας, με μια κοινωνία κυριολεκτικά τσακισμένη;