Στην τελική ευθεία μιας αναμέτρησης

Αν τη 12η Σεπτεμβρίου ο Ερντογάν λάβει μήνυμα συνολικής επιτάχυνσης, τότε πρέπει να θεωρήσουμε βέβαιο ότι θα υπάρξει κινητικότητα και πρωτοβουλίες της Αγκυρας τόσο στις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις όσο και προς την κατεύθυνση επίλυσης του Κυπριακού
Το Δημοψήφισμα της 12ης Σεπτεμβρίου στην Τουρκία δεν αφορά μόνον την έγκριση του πακέτου Συνταγματικών Μεταρρυθμίσεων που «κουτσουρεύτηκαν» από μια αμφίβολης νομιμότητας απόφαση του συνταγματικού δικαστηρίου.


Αφορά την έγκριση των πεπραγμένων της κυβέρνησης Ερντογάν από τις πρόωρες εκλογές του Ιουλίου του 2007 μέχρι και σήμερα σε όλα τα μέτωπα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής.

Το ποσοστό που θα ψηφίσει «Ναι» στο Δημοψήφισμα θα ορίσει και τις επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης Ερντογάν: Την ολοκλήρωση του ξηλώματος του παρακράτους, την πολιτική προσέγγιση του Κουρδικού και φυσικά την ενδεχόμενη πρόωρη προσφυγή σε βουλευτικές εκλογές οι οποίες καλώς εχόντων των πραγμάτων θα διεξαχθούν στην λήξη της θητείας της σημερινής Βουλής τον Ιούλιο του 2011.

Ευτυχώς για τον Τούρκο πρωθυπουργό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης CHP παρά την αποχώρηση του απερίγραπτου Μπαϊκάλ από την εξουσία παρέμεινε στον ρόλο του πολιτικού εκπροσώπου της στρατιωτικής ηγεσίας. Ετσι η πολυσυλλεκτική και εν πολλοίς ετερόκλητη συσπείρωση για την προώθηση του θεσμικού εκδημοκρατισμού δεν μπορεί παρά να γίνει υπό την ηγεσία του Ερντογάν.

Το δίλημμα δεν είναι η μία η η άλλη μεταρρύθμιση ή η έγκριση ή απόρριψη των κυβερνητικών πεπραγμένων αλλά το ερώτημα «Ποιος κυβερνά ο λαός ή οι στρατηγοί» ένα ερώτημα που ετέθη για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2007 και είχε ως απάντηση τον εκλογικό θρίαμβο του κυβερνώντος κόμματος.

Αποφασιστικής σημασίας θα είναι η στάση του κουρδικού πληθυσμού παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ΡΚΚ και της Στρατιωτικής Ηγεσίας να προκαλέσουν την αποσάθρωση της ηγεμονικής επιρροής του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ στην Νοτιοανατολική Τουρκία.

Αν την 12η Σεπτεμβρίου -την τριακοστή επέτειο του πραξικοπήματος του στρατηγού Εβρέν το 1980- ο Ερντογάν λάβει μήνυμα συνολικής επιτάχυνσης, τότε πρέπει να θεωρήσουμε βέβαιο ότι θα υπάρξει κινητικότητα και πρωτοβουλίες της Αγκυρας τόσο στις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις όσο και ως προς την κατεύθυνση επίλυσης του Κυπριακού.

Για μια ακόμη φορά, ας επισημανθεί ότι η ακινησία είναι επιζήμια για τον Ερντογάν και την κυβέρνηση του ΑΚΡ:

Πρώτον το Αιγαίο και η Κύπρος παραμένουν δύο πεδία όπου το Κεμαλικό Κατεστημένο και το Βαθύ Κράτος παρεμβαίνουν στη χάραξη της εξωτερικής πολιτικής στο όνομα της εθνικής ασφάλειας και μπορούν ανά πάσα στιγμή να προκαλέσουν κλιμάκωση με σοβαρές εξωτερικές και εσωτερικές παρενέργειες.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τα Κατεχόμενα, η παράταση της σημερινής ακινησίας κινδυνεύει να επιτρέψει την διαμόρφωση ενός τελευταίου αναχώματος της εξουσίας του στρατιωτικού παρακράτους με πρόθυμο συνεργάτη τον Ερόγλου.

Δεύτερον μετά την παγίωση της ψυχροπολεμικής έντασης ανάμεσα στην Αγκυρα από τη μια μεριά και την Ουάσιγκτον και το Τελ-Αβίβ από την άλλη, πρόοδος στο Αιγαίο και το Κυπριακό θα δημιουργήσει μια σχετική αναθέρμανση στην λιμνάζουσα διαπραγμάτευση Ε.Ε- Τουρκίας, θα δώσει το μήνυμα μιας δυτικής εξισορρόπησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Τρίτον η επιβεβαίωση μιας δυναμικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών εκκρεμμοτήτων και του Κυπριακού θα οριοθετήσει επί της ουσίας την πολιτική πιέσεων και αντιποίνων που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση Νετανιάχου: Μόνον με πρωτοβουλίες απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο αλλά και στην Αρμενία και κυρίως στο Κουρδικό θα μπορέσει η Αγκυρα να αποτρέψει την ταυτόχρονη αναζωπύρωση μετώπων που θα κινδύνευαν αν όχι να βραχυκυκλώσουν τουλάχιστον να ανακόψουν την μεσανατολική της υπερδραστηριοποίηση.

Μια ματιά στην Ιστορία καταδεικνύει ότι η ελληνοτουρκική προσέγγιση του 1930 ανάμεσα στον Βενιζέλό και στον Κεμάλ έγινε δυνατή μόνον όταν σταθεροποιήθηκε η θέση της Αγκυρας στην περιοχή με την εγκατάλειψη της διεκδίκησης της Μοσούλης το 1926 αλλά και το ίδιο το καθεστώς με την επιβολή εσωτερικών μεταρρυθμίσεων που συνιστούσαν μη αντιστρέψιμη ρήξη με το παρελθόν:

Οσο υπήρχε η πιθανότητα μιας πολεμικής σύγκρουσης Βρετανίας-Τουρκίας για τον έλεγχο του Βόρειου Ιράκ παρέμενε ανοικτό το ενδεχόμενο πλήρους κατάρρευσης του Στάτους Κβο που διαμορφώθηκε με τη Συνθήκη της Λοζάνης το 1923.

Οσο δεν γινόταν σαφής η εμβέλεια των μεταρρυθμίσεων και των ρήξεων του Κεμάλ, ουδείς μπορούσε να επενδύσει στην καθεστωτική σταθερότητα της Τουρκίας.

Την 12η Σεπτεμβρίου θα κλείσει η πιο ταραγμένη περίοδος της Τουρκίας μετά την πρώτη εκλογική νίκη του Ερντογάν τον Νοέμβριο του 2002:

Μια περίοδος που άρχισε ως ήττα της Στρατιωτικής Ηγεσίας οδήγησε τον Ερντογάν σε πρόωρες εκλογές για να υπερβεί το Βέτο των Στρατηγών στην εκλογή Γκιουλ στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

Μετά από λίγους μήνες εκδηλώθηκε Δικαστικό Πραξικόπημα με την απόπειρα διάλυσης του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ από το συνταγματικό Δικαστήριο και την ταυτόχρονη απόπειρα απαγόρευσης πολιτικής δράσης στους Ερντογάν-Γκιουλ και σε εβδομήντα συνολικά προσωπικότητες. Ο Ερντογάν αντεπετέθη με το πρώτο κύμα αποκαλύψεων για την παρακρατική οργάνωση «Εργκενέκον».

Ο τελευταίος γύρος άρχισε στις αρχές του χρόνου με την προσπάθεια επίσπευσης της Συνταγματικής Μεταρρύθμισης, τις αποκαλύψεις για την συνωμοσία-προβοκάτσια «Βαριοπούλα», και το Βέτο του Ερντογάν στο Ντε Φάκτο προνόμιο της Στρατιωτικής Ηγεσίας να αναπαράγεται χωρίς η κυβέρνηση να έχει τον παραμικρό λόγο.

Με τα παραπάνω δεδομένα θα ήταν το λιγότερο παράδοξο να δούμε την Αγκυρα να συντηρεί την ακινησία στο Αιγαίο και στην Κύπρο, δύο μέτωπα που μέρα με τη μέρα προβάλλουν ως υστερόγραφα της παντοδυναμίας του Κεμαλικού Κατεστημένου και του Βαθέος Κράτους.
imerisia