H Τουρκία βρίσκεται στη μέση μια περιόδου σκληρών συγκρούσεων με τους Κούρδους. Ουσιαστικά βρίσκεται σε κρίση. Σε αντίθεση με τη δεκαετία του `90 όταν το ΡΚΚ είχε επικεντρώσει τη δράση του στις νοτιοανατολικές περιοχές της χώρας, σήμερα οι Κούρδοι είναι παντού. Η Κωνσταντινούπολη που αποτελεί πατρίδα για περίπου 3-5 εκατομμύρια Κούρδους, θεωρείται η μεγαλύτερη κουρδική πόλη του κόσμου. Οι νεαροί
Κούρδοι, αποξενωμένοι και αγριεμένοι, ρέπουν προς τη βία. Ακόμη και οι πολιτικοί ηγέτες των κουρδικών κομμάτων, ομολογούν πως δεν μπορούν να ελέγξουν την αγανάκτηση αυτών των νέων. Από την άλλη, υπάρχουν οι εξίσου θυμωμένοι νεαροί Τούρκοι, επηρεασμένοι από τις υπερεθνικιστικές κορώνες ακροδεξιών κομμάτων όπως το MHP, έτοιμοι να συγκρουστούν στους δρόμους.
Οι ΗΠΑ, απασχολημένες με τα αδιέξοδα του Ιράν, και τη τουρκική διαμάχη με το Ισραήλ, αδιαφορούν για αυτή τη κρίση που σιγοβράζει και που όμως επηρεάζει σημαντικά τόσο τα αμερικανικά όσο και τα τουρκικά συμφέροντα στη περιοχή. Το κουρδικό ζήτημα αγγίζει το σύνολο της Μέσης Ανατολής. Το παραμικρό συμβάν μπορεί να πυροδοτήσει βία που να ξεπερνά τα όποια σύνορα. Και δυστυχώς, μια ασταθής Τουρκία μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τόσο τα αμερικανικά συμφέροντα όσο και αυτά των Βαλκανίων και του Καυκάσου. Το ΝΑΤΟ κινδυνεύει εξίσου, όπως κινδυνεύει και το ενδεχόμενο μελλοντικής ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.
Οι συγκρούσεις μεταξύ Τουρκίας και Κούρδων είναι μια παλιά ιστορία. Το ΡΚΚ διεξάγει ανταρτοπόλεμο από το 1984, υπέρ των δικαιωμάτων μιας κουρδικής μειονότητας που υπολογίζεται στο 20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Όμως μετά από 26 χρόνια, 40.000 νεκρούς (κυρίως Κούρδους), δισεκατομμύρια δολάρια, και κυρίως της σύλληψη του ηγέτη του κινήματος Οτσαλάν, η Τουρκία ακόμη δεν μπορεί να ελέγξει τη κατάσταση. Ο τουρκικός στρατός, ο δεύτερος μεγαλύτερος του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να επιβληθεί με τα όπλα. Οι Κούρδοι ηγέτες αυξάνουν διαρκώς τις διεκδικήσεις τους. Απαιτούν ελευθερίες. Ελευθερίες σε ζητήματα γλώσσας, εκπαίδευσης, και πολιτικού ελέγχου.
Από τη πλευρά της η τουρκική πολιτεία προσπαθεί να περιορίσει τις πολιτικές προκλήσεις που αναδύει το κουρδικό ζήτημα, με κάθε τρόπο. Χρησιμοποιεί τακτική «φθοράς» εναντίων των Κούρδων ακτιβιστών, με μαζικές συλλήψεις, δίκες, και ποινές φυλάκισης ακόμη και για απλή κριτική του καθεστώτος. Όλα αυτά όμως, όχι μόνο δεν περιορίζουν τη κουρδική αντίδραση αλλά αυξάνουν την αίσθηση αποξένωσης και τη θέληση για ανατροπή εκ μέρους των νεότερων Κούρδων.
Το κυβερνών κόμμα του Ερντογάν AKP, προσπάθησε, προς τιμή του, να ξεκινήσει ένα «άνοιγμα» το 2009, αναγνωρίζοντας πως το κουρδικό ζήτημα απαιτεί πολιτική, οικονομική , και πολιτισμική λύση μάλλον, παρά απλώς στρατιωτική. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Δεν ενημέρωσε τη κοινή γνώμη, δεν συμβουλεύτηκε τους Κούρδους ηγέτες, και δεν ήταν έτοιμο για τις αντιδράσεις που συνάντησε τόσο από τους Τούρκους όσο και από τους Κούρδους πολίτες. Αντιμέτωπο με το ενδεχόμενο εκλογικής συντριβής, το AKP υπαναχώρησε, και η πρωτοβουλία του έλαβε άδοξο τέλος. Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και το κόμμα του ταμπουρώθηκαν πλέον πίσω από εθνικιστικές απόψεις, που απλά επιτείνουν την ένταση. Το τέλος της προσπάθειας αυτής έφερε ακόμη πιο κοντά τους Κούρδους με το κύριο κόμμα τους, το BDP που διατηρεί στενές σχέσεις με το ΡΚΚ και που αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του ως ένα Sinn Fein, τον πολιτικό δηλαδή φορέα του ιρλανδικού IRA.
Με την απουσία κυβερνητικών πλέον προσπαθειών, τόσο το BDP όσο και οι Κούρδοι γενικότερα, βρήκαν ευκαιρία και ξεκίνησαν θεσμικές πολιτικές αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης στις νοτιοανατολικές περιοχές της χώρας όπου και αποτελούν πλειοψηφία, χωρίς καμία εμπλοκή της Άγκυρας. Για τους περισσότερο δραστήριους πολιτικά Κούρδους, η ένοπλη εξέγερση του ΡΚΚ είναι κάτι το δευτερεύον. Τόσο το κίνημα όσο και ο φυλακισμένος ηγέτης του αποτελούν απλά σύμβολα της εθνικής τους υπόστασης και του εθνικού τους ξεσηκωμού. Χωρίς το ΡΚΚ, λένε, κανένας δεν θα γνώριζε το κουρδικό πρόβλημα.
Όπως όλα δείχνουν, οι γεωγραφικές αυτές περιφέρειες έχουν χαθεί για την Άγκυρα. Η Ουάσιγκτον όμως δεν θα πρέπει να επιτρέψει να εξελιχθούν συγκρούσεις μεταξύ της Τουρκίας και της προσωρινής κυβέρνησης των Κούρδων στο Ιράκ (KRG), καθώς κάτι τέτοιο θα υπονομεύσει τη σταθερότητα της χώρας. Οι σχέσεις Άγκυρας και KRG έχουν βελτιωθεί αισθητά το τελευταίο διάστημα, όμως το ΡΚΚ διατηρεί μεγάλο αριθμό δυνάμεων του στα βουνά του ιρακινού Κουρδιστάν.
Ο Ομπάμα έχει δύσκολες επιλογές όσον αφορά στο κουρδικό πρόβλημα της συμμάχου του Τουρκίας. Πρόκειται για πρόβλημα που είναι μεγάλο, σύνθετο και δύσκολο. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν να φανούν ως παρεμβατικοί μεσάζοντες σε ένα ευαίσθητο εσωτερικό πρόβλημα μια συμμάχου χώρας. Για αυτό ίσως και η Αμερική να αποφάσισε να αγνοήσει το όλο ζήτημα. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμφέρει στη Ουάσιγκτον. Το κουρδικό αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα της Τουρκίας, επηρεάζοντας το σύνολο της πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας. Από τα στρατιωτικά, έως τα θέματα τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Αν η Αμερική συνεχίσει να παριστάνει την αδιάφορη, ίσως μελλοντικά να συναντήσει μπροστά της πολλές και οδυνηρές συνέπειες.
Foreign Policy, Antinews
Κούρδοι, αποξενωμένοι και αγριεμένοι, ρέπουν προς τη βία. Ακόμη και οι πολιτικοί ηγέτες των κουρδικών κομμάτων, ομολογούν πως δεν μπορούν να ελέγξουν την αγανάκτηση αυτών των νέων. Από την άλλη, υπάρχουν οι εξίσου θυμωμένοι νεαροί Τούρκοι, επηρεασμένοι από τις υπερεθνικιστικές κορώνες ακροδεξιών κομμάτων όπως το MHP, έτοιμοι να συγκρουστούν στους δρόμους.
Οι ΗΠΑ, απασχολημένες με τα αδιέξοδα του Ιράν, και τη τουρκική διαμάχη με το Ισραήλ, αδιαφορούν για αυτή τη κρίση που σιγοβράζει και που όμως επηρεάζει σημαντικά τόσο τα αμερικανικά όσο και τα τουρκικά συμφέροντα στη περιοχή. Το κουρδικό ζήτημα αγγίζει το σύνολο της Μέσης Ανατολής. Το παραμικρό συμβάν μπορεί να πυροδοτήσει βία που να ξεπερνά τα όποια σύνορα. Και δυστυχώς, μια ασταθής Τουρκία μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τόσο τα αμερικανικά συμφέροντα όσο και αυτά των Βαλκανίων και του Καυκάσου. Το ΝΑΤΟ κινδυνεύει εξίσου, όπως κινδυνεύει και το ενδεχόμενο μελλοντικής ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.
Οι συγκρούσεις μεταξύ Τουρκίας και Κούρδων είναι μια παλιά ιστορία. Το ΡΚΚ διεξάγει ανταρτοπόλεμο από το 1984, υπέρ των δικαιωμάτων μιας κουρδικής μειονότητας που υπολογίζεται στο 20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Όμως μετά από 26 χρόνια, 40.000 νεκρούς (κυρίως Κούρδους), δισεκατομμύρια δολάρια, και κυρίως της σύλληψη του ηγέτη του κινήματος Οτσαλάν, η Τουρκία ακόμη δεν μπορεί να ελέγξει τη κατάσταση. Ο τουρκικός στρατός, ο δεύτερος μεγαλύτερος του ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να επιβληθεί με τα όπλα. Οι Κούρδοι ηγέτες αυξάνουν διαρκώς τις διεκδικήσεις τους. Απαιτούν ελευθερίες. Ελευθερίες σε ζητήματα γλώσσας, εκπαίδευσης, και πολιτικού ελέγχου.
Από τη πλευρά της η τουρκική πολιτεία προσπαθεί να περιορίσει τις πολιτικές προκλήσεις που αναδύει το κουρδικό ζήτημα, με κάθε τρόπο. Χρησιμοποιεί τακτική «φθοράς» εναντίων των Κούρδων ακτιβιστών, με μαζικές συλλήψεις, δίκες, και ποινές φυλάκισης ακόμη και για απλή κριτική του καθεστώτος. Όλα αυτά όμως, όχι μόνο δεν περιορίζουν τη κουρδική αντίδραση αλλά αυξάνουν την αίσθηση αποξένωσης και τη θέληση για ανατροπή εκ μέρους των νεότερων Κούρδων.
Το κυβερνών κόμμα του Ερντογάν AKP, προσπάθησε, προς τιμή του, να ξεκινήσει ένα «άνοιγμα» το 2009, αναγνωρίζοντας πως το κουρδικό ζήτημα απαιτεί πολιτική, οικονομική , και πολιτισμική λύση μάλλον, παρά απλώς στρατιωτική. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Δεν ενημέρωσε τη κοινή γνώμη, δεν συμβουλεύτηκε τους Κούρδους ηγέτες, και δεν ήταν έτοιμο για τις αντιδράσεις που συνάντησε τόσο από τους Τούρκους όσο και από τους Κούρδους πολίτες. Αντιμέτωπο με το ενδεχόμενο εκλογικής συντριβής, το AKP υπαναχώρησε, και η πρωτοβουλία του έλαβε άδοξο τέλος. Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και το κόμμα του ταμπουρώθηκαν πλέον πίσω από εθνικιστικές απόψεις, που απλά επιτείνουν την ένταση. Το τέλος της προσπάθειας αυτής έφερε ακόμη πιο κοντά τους Κούρδους με το κύριο κόμμα τους, το BDP που διατηρεί στενές σχέσεις με το ΡΚΚ και που αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του ως ένα Sinn Fein, τον πολιτικό δηλαδή φορέα του ιρλανδικού IRA.
Με την απουσία κυβερνητικών πλέον προσπαθειών, τόσο το BDP όσο και οι Κούρδοι γενικότερα, βρήκαν ευκαιρία και ξεκίνησαν θεσμικές πολιτικές αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης στις νοτιοανατολικές περιοχές της χώρας όπου και αποτελούν πλειοψηφία, χωρίς καμία εμπλοκή της Άγκυρας. Για τους περισσότερο δραστήριους πολιτικά Κούρδους, η ένοπλη εξέγερση του ΡΚΚ είναι κάτι το δευτερεύον. Τόσο το κίνημα όσο και ο φυλακισμένος ηγέτης του αποτελούν απλά σύμβολα της εθνικής τους υπόστασης και του εθνικού τους ξεσηκωμού. Χωρίς το ΡΚΚ, λένε, κανένας δεν θα γνώριζε το κουρδικό πρόβλημα.
Όπως όλα δείχνουν, οι γεωγραφικές αυτές περιφέρειες έχουν χαθεί για την Άγκυρα. Η Ουάσιγκτον όμως δεν θα πρέπει να επιτρέψει να εξελιχθούν συγκρούσεις μεταξύ της Τουρκίας και της προσωρινής κυβέρνησης των Κούρδων στο Ιράκ (KRG), καθώς κάτι τέτοιο θα υπονομεύσει τη σταθερότητα της χώρας. Οι σχέσεις Άγκυρας και KRG έχουν βελτιωθεί αισθητά το τελευταίο διάστημα, όμως το ΡΚΚ διατηρεί μεγάλο αριθμό δυνάμεων του στα βουνά του ιρακινού Κουρδιστάν.
Ο Ομπάμα έχει δύσκολες επιλογές όσον αφορά στο κουρδικό πρόβλημα της συμμάχου του Τουρκίας. Πρόκειται για πρόβλημα που είναι μεγάλο, σύνθετο και δύσκολο. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν να φανούν ως παρεμβατικοί μεσάζοντες σε ένα ευαίσθητο εσωτερικό πρόβλημα μια συμμάχου χώρας. Για αυτό ίσως και η Αμερική να αποφάσισε να αγνοήσει το όλο ζήτημα. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμφέρει στη Ουάσιγκτον. Το κουρδικό αποτελεί την Αχίλλειο πτέρνα της Τουρκίας, επηρεάζοντας το σύνολο της πολιτικής και πολιτιστικής ζωής της χώρας. Από τα στρατιωτικά, έως τα θέματα τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Αν η Αμερική συνεχίσει να παριστάνει την αδιάφορη, ίσως μελλοντικά να συναντήσει μπροστά της πολλές και οδυνηρές συνέπειες.
Foreign Policy, Antinews
Δεν γίνεται κάποια αναφορά στην σχέση Ισραήλ- Κούρδων.Μία από τις αιτίες τις κακοδαιμονίας στις σχέσεις Τουρκίας -Ισραήλ-ΗΠΑ είναι το κουρδικό. Η Τουρκία υποπτεύεται ότι το Ισραήλ εκπαιδεύει τους Κούρδους και ο μέσος Τούρκος πιστεύει ότι το Ισραήλ υποκινεί την δημιουργία κράτους Κούρδων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την πλευρά τους οι Κούρδοι αποδεικνύονται περισσότερο φιλοαμερικάνοι και φιλοισραηλινοί από ποτέ.Είναι το μόνο έθνος με φιλοαμερικανικά- φιλοισραηλινά αισθήματα στην ΜΑ.
Η εισβολή των αγγλοαμερικάνων έφερε τα πάνω-κάτω και τους απελευθέρωσε από τα δεινά και την κατοχή των Αράβων στο Βόρειο Ιράκ.
Το Ισραήλ έχει κάθε συμφέρον από την δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους υπό μερικό έλεγχο ή προστασία των αγγλοαμερικάνων όπου το Ισραήλ θα έχει στρατιωτική και οικονομική διείσδυση .
Ένα κράτος Κούρδων θα περιλαμβάνει εδάφη Συρίας -Ιράκ-Ιράν -Τουρκίας χώρες εχθρικές που το Ισραήλ θα ήθελε να τις δεί αποδυναμωμένες, εν ανάγκη κατακερματισμένες.
Το Κουρδιστάν προσφέρει μεγαλύτερο στρατηγικό βάθος από την Τουρκία δίοτι βρίσκεται στο κέντρο ακριβώς της Μέσης Ανατολής με μεγάλη έκταση και πληθυσμό που αυξάνεται περισσότερο από τον τουρκικό.
Είναι κράτος που μπορεί να σταθεί οικονομικά αυτόνομο χάρη στις τεραστιες πλουτοπαραγωγικές και υδάτινες πηγές του όπως αυτές του Τίγρη- Ευφράτη που βρίσκονται στο τουρκικό Κουρδιστάν.
Το Ισραήλ το συμφέρει οι πηγές αυτές να βρίσκονται στα χέρια των Κούρδων και όχι της Τουρκίας γιατί η Τουρκία με την πολιτική του ελέγχου των υδάτων που ακολουθεί θέλει να εκβιάζει όλη την ΜΑ προς την κατεύθυνση των δικών της συμφερόντων.
Μία πιθανή επίθεση του Ισραήλ κατά Ιράν θα δημιουργίσει ακόμα μεγαλύτερο χάσμα σχέσεων και αντικρουόμενων συμφερόντων ανάμεσα σε Τουρκία-Ισραήλ δίοτι το Ισραήλ θα το συνέφερε μία ταυτόχρονη εξέγερση των Κούρδων στο Ιράν που αποτελούν 10% του συνολικού πληθυσμού του Ιράν.
Αν αυτή η πιθανή εξέργεση των Κούρδων υποστιριχθεί από ΗΠΑ και Ισραήλ τότε οι σχέσεις Ισραήλ- Τουρκίας θα γίνουν ακόμα χειρότερες.
ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Κουρδικό είναι το τελέυταίο άλυτο κομμάτι του παλαιότατου Ανατολικού Ζητήματος, δηλαδή, ας πουμε, της ακεριαότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όλοι οι άλλοι λαοί στα Βαλκανια και στη Μ. Ανατολή απόκτησαν την ανεξαρτησία τους, οι Κούρδοι όχι.
Η Τουρκία (όπως η Οθ.Αυτοκρ) εξακολουθεί να παίζει το ρόλο φράχτη, "ορίου", ττης Ρωσίας.Συνεπώς η εδαφική της ακεριαότητα είναι ουσιώδες ζήτημα για τη Δύση. Τόσο όσο το 1821. Πολύ περισσότερο επειδή αφορά στη σταθερότητα όλης της περιοχής από τη Μ. Ανατολή ως τον Καύκασο. Ας θυμηθούμε ότι η Οθ. Αυτ. κατέρρευσε μόνο μετά από ένα παγκόσμιο πόλεμο. Τοσο δύσκολο είναι.
Συνεπώς το "όραμα" ενός Κουρδιστάν που θα περιλαμβάνει ΚΟυρδους από Ιραν, Τουρκία, Συρία, Ιρακ, μόνο με αντίστοιχης έκτασης αναταραχή μπορέι να πραγματοποιηθεί. Γι αυτό ο Κάστρο μιλάει για πυρηνικό πολεμο, γι αυτό μαίνεται η σ΄γκρουση στα Δυτικά επιτελεία (ίδιως στις ΗΠΑ) να γίνει ή όχι η επίθεση στο Ιράν, γι αυτό οι Ρώσοι ανακοινώνουν ότι εγκανίασαν το πυρηνικό εργοστάσιο στο Ιράν (λένε: αν κάποιος ανοίξει την πόρτα τηςκόλασης θα μας βρει να χορεύουμε).
Κατα τα άλλα ας προσέξουμε ότι το άρθρο λέει ότι οι Κουρδοι δημιουργουν εκτων πραγματών αυτονομημένες περιοχές όπου έχουν πλειοψηφία, Βαδιζουν δηλαδή στο δρόμο του Κόσσοβου. Χωρίς όμως να έχουν προσώρας την ευλογία Ξένης Δύναμης. Ο χρόνος δουλεύει εναντίον της Τουρκίας...αλλά και εναντίον της σταθερότητας στην ευρεία περιοχή. Διότι και οι Κοσοβάροι πολ΄λεμησαν και τα Βαλκανια έγιναν άνω κάτω για να "λυθούν" τα προβλήματα...που δεν λύθηκαν αλλά άφησαν παρακταθήκες για το μέλλον.
ΤΙΠΟΥΚΕΙΤΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Κουρδικό είναι το τελέυταίο άλυτο κομμάτι του παλαιότατου Ανατολικού Ζητήματος, δηλαδή, ας πουμε, της ακεριαότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όλοι οι άλλοι λαοί στα Βαλκανια και στη Μ. Ανατολή απόκτησαν την ανεξαρτησία τους, οι Κούρδοι όχι.
Η Τουρκία (όπως η Οθ.Αυτοκρ) εξακολουθεί να παίζει το ρόλο φράχτη, "ορίου", ττης Ρωσίας.Συνεπώς η εδαφική της ακεριαότητα είναι ουσιώδες ζήτημα για τη Δύση. Τόσο όσο το 1821. Πολύ περισσότερο επειδή αφορά στη σταθερότητα όλης της περιοχής από τη Μ. Ανατολή ως τον Καύκασο. Ας θυμηθούμε ότι η Οθ. Αυτ. κατέρρευσε μόνο μετά από ένα παγκόσμιο πόλεμο. Τοσο δύσκολο είναι.
Συνεπώς το "όραμα" ενός Κουρδιστάν που θα περιλαμβάνει ΚΟυρδους από Ιραν, Τουρκία, Συρία, Ιρακ, μόνο με αντίστοιχης έκτασης αναταραχή μπορέι να πραγματοποιηθεί. Γι αυτό ο Κάστρο μιλάει για πυρηνικό πολεμο, γι αυτό μαίνεται η σ΄γκρουση στα Δυτικά επιτελεία (ίδιως στις ΗΠΑ) να γίνει ή όχι η επίθεση στο Ιράν, γι αυτό οι Ρώσοι ανακοινώνουν ότι εγκανίασαν το πυρηνικό εργοστάσιο στο Ιράν (λένε: αν κάποιος ανοίξει την πόρτα τηςκόλασης θα μας βρει να χορεύουμε).
Κατα τα άλλα ας προσέξουμε ότι το άρθρο λέει ότι οι Κουρδοι δημιουργουν εκτων πραγματών αυτονομημένες περιοχές όπου έχουν πλειοψηφία, Βαδιζουν δηλαδή στο δρόμο του Κόσσοβου. Χωρίς όμως να έχουν προσώρας την ευλογία Ξένης Δύναμης. Ο χρόνος δουλεύει εναντίον της Τουρκίας...αλλά και εναντίον της σταθερότητας στην ευρεία περιοχή. Διότι και οι Κοσοβάροι πολ΄λεμησαν και τα Βαλκανια έγιναν άνω κάτω για να "λυθούν" τα προβλήματα...που δεν λύθηκαν αλλά άφησαν παρακταθήκες για το μέλλον.
Η έλλειψη εύνοιας απο δυτικές δυνάμεις είναι ένα πρόβλημα για τους Κούρδους παρόλα αυτά η δημιουργία ημιαυτόνομου κουρδικού κράτους στο Ιράκ είναι μια απτή πλέον πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δημιουργία ανεξάρτητης κουρδικής οντότητας στα όρια της επικράτειας του Ιράν πολύ πιθανόν να έχει την εύννοια αρχικά του Ισραήλ και μετά των δυτικών.
Το Ισραήλ θεωρεί ζήτημα ζωής ή θανάτου το θέμα των πυρηνικών του Ιράν και μια αεροπορική επίθεση είναι θέμα χρόνου είτε με τις ευλογίες της Ουάσινγκτον είτε χωρίς.
Το Ισραήλ έχει ήδη κτιπίσει 2 φορές την Συρία και το Ιράκ όταν ένιωθε να απειλήται από παρόμοιου τύπου εγκαταστάσεις.Το έχει κάνει ήδη χωρίς την άδεια των ΗΠΑ
και είναι αποφασισμένο να το ξανακάνει.Πολλοί αναλυτές αναφέρουν ότι Χαμάς και Χεσμπολάχ θα κτιπίσουν το Ισραήλ για αντίποινα αλλά το ίδιο πιθανόν είναι να αξιοποιήσει τους Κούρδους του Ιράν το Ισραήλ και να τους υποκινήσει σε εξέγερση κατά της Τεχεράνης.
Ανοίγοντας εσωτερικό μέτωπο με τους Κούρδους μέσα στο Ιράν ασφαλώς οι Ισραηλινοί αποκτούν επιπλέον πλεονέκτιμα κατά του Ιράν επομένως τους συμφέρει να παίξουν το χαρτί των Κούρδων και σε βάθος χρόνου να ευνοήσουν τις αποσχιστικές τους διαθέσεις.
@ Γεράσιμο
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστά είναι αυτά που λες και θα έπρεπε, αν είχαμε κράτος και πολιτικούς, να παίρναμε μερικά μαθήματα.
Παραφράζω την τελευταία σου παράγραφο:
>Ανοίγοντας εσωτερικό μέτωπο με τους Κούρδους μέσα στην Τουρκία, ασφαλώς οι Έλληνες αποκτούν επιπλέον πλεονέκτημα κατά της Τουρκίας, επομένως τους συμφέρει να παίξουν το χαρτί των Κούρδων και σε βάθος χρόνου να ευνοήσουν τις αποσχιστικές τους διαθέσεις.<
Πώς σου φαίνεται έτσι; Εμείς, όμως, αφήσαμε να γίνει ακριβώς το αντίθετο:
α) Δώσαμε τον Οτζαλάν και δυσαρεστήσαμε τους Κούρδους, εκτός κι αν αληθεύει ο αμφιλεγόμενος ρόλος του.
β) Γεμίσαμε λαθρομετανάστες από την ισλαμική Ασία, που δεν ξέρουμε ούτε ποιοι είναι, ούτε τι στάση θα κρατήσουν σε μία υποτιθέμενη διένεξη με την Τουρκία.