Το όνειρο που έγινε εφιάλτης

του Τάκη Σπηλιόπουλου
Κάποτε το όνειρο κάθε πολιτικού, ήταν η στιγμή που θα ορκιζόταν ως υπουργός. Μεγαλείο! Γραφειάρα, στρατός υποτακτικών, δημόσιες σχέσεις, ρουσφέτια και βολέματα, αμαξάρα με οδηγό, θέση στα «επίσημα» παντού, προσωπική ασφάλεια και κυρίως αυτή η προσφώνηση που χρόνια τώρα αντηχούσε στη φαντασία του... «κύριε υπουργέ!».

Όλα τα ωραία όμως έχουν κάποια στιγμή τέλος. Ακόμη και στη χώρα αυτή, που ο καθένας είχε δικαίωμα να ζήσει το όνειρό του, χωρίς να τον ενοχλεί κανείς. Να πολιτεύεται με βάση το προσωπικό του συμφέρον, να ξοδεύει αλόγιστα χωρίς να δίνει λογαριασμό, να ζει σαν πρίγκιπας χωρίς κανείς να τον ρωτήσει που τα βρήκε. Και το κυριότερο, τα δύσκολα να τα αφήνει για τον επόμενο. Δεν έπρεπε να γίνει δυσάρεστος, δεν θα ήταν αυτός το κοροΐδο που θα έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά.

Το πάρτι όμως τελείωσε. Το να είσαι υπουργός σήμερα δεν είναι ούτε γκλαμουράτο, ούτε ευχάριστο, ούτε επικερδές, ούτε μπορείς να αποφασίζεις του κεφαλιού σου. Υπάρχουν σήμερα στο υπουργικό συμβούλιο σίγουρα κάποιοι, που θα προτιμούσαν να ήταν απλοί βουλευτές. Μερικούς δεν τους έχουμε δει ποτέ. Οι όροι του πολιτεύεστε, υπαγορεύονται πλέον από το μνημόνιο που έχει υπογράψει η χώρα.

Άραγε ο γέγονε γέγονε; Μάλλον όχι. Φαίνεται πως για την παράταση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δις από τα πέντε χρόνια στα έντεκα, θα μας ζητηθεί κάτι ακόμη. Εκτός από την κατά γράμμα τήρηση του προϋπολογισμού, την επίσπευση των νομοθετικών ρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών, μας ζητούν την παραδειγματική φυλάκιση φοροφυγάδων, και την απόδοση των πολιτικών ευθυνών για τα ελλείμματα και την χρεοκοπία της χώρας.

Η αλήθεια είναι πώς φαντάζει εξωφρενικό, πως στη χώρα που έχει δοξαστεί ως εθνικό χόμπι η φοροκλοπή, κανείς κλέφτης δεν έχει συλληφθεί και κανείς δεν πήγε φυλακή. Αλλά είναι εξοργιστικό, πως κανείς από αυτούς που καταβύθισαν τη χώρα, τους φυσικούς αυτουργούς της καταστροφής, δεν έχει αναλάβει τις ευθύνες του, δεν έχει έστω στιγματιστεί πολιτικά.

Είναι ανόητο η βουλή να συζητά σε ατέρμονες συνεδριάσεις (που έχουν στοιχίσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε αμοιβές βουλευτών και εμπειρογνωμόνων) για το Βατοπέδι, τη Siemens, ή τα δομημένα ομόλογα, γνωρίζοντας πως ουδείς θα τιμωρηθεί και να μην αναζητά τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας της χώρας. Ποιος φταίει; Ποια λάθη έγιναν και ποιοι τα διέπραξαν; Ποιοι σπαταλούσαν αλόγιστα το δημόσιο χρήμα;

Είναι υποτιμητικό εν τέλει να σου επιβάλουν την οικονομική πολιτική, τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις, τα όρια της κοινωνικής πολιτικής, τις αμυντικές δαπάνες της χώρας. Είναι όμως ο απόλυτος ευτελισμός να σου ζητούν, πριν σου δώσουν την επόμενη δόση, να παραδεχθείς την ανεπάρκειά, την ανικανότητα και την κουτοπονηριά σου! Τι άλλο νόημα μπορεί να έχει αυτό που μας ζητούν; 
adianoito