Η χαμένη γενιά του Μνημονίου

του Δελαστίκ
Δεκάδες χρόνια πίσω γυρίζει τον ελληνικό λαό το Μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Θα επιφέρει βίαιη πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Για τους μεγαλύτερους, οι οποίοι έχουν ζήσει τη φτώχεια των δεκαετιών του 1950, του 1960 ή του 1970 και τη διαρκή βελτίωση της κατάστασης προς μεγαλύτερη υλική ευμάρεια τις επόμενες δεκαετίες, η οπισθοδρόμηση της εποχής του Γιώργου Παπανδρέου είναι σίγουρα κάτι πολύ δυσάρεστο, το οποίο όμως δεν τους εξεγείρει, όπως αποδεικνύει η ζωή. Ελπίζουν και νομίζουν ότι θα μπορέσουν να προσαρμοστούν στη μιζέρια προηγούμενων δεκαετιών.

Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά με τους νέους. Το αίσθημα της αδικίας εις βάρος τους, τους πνίγει. Ιδίως όσοι βρίσκονται γύρω στα τριάντα, έχουν τελειώσει τις σπουδές τους, έχουν συχνά κάνει και μεταπτυχιακές σπουδές κατά δεκάδες χιλιάδες, χιλιάδες από αυτούς έχουν πάρει και διδακτορικά διπλώματα, κατέχουν μία, δύο ή περισσότερες ξένες γλώσσες και ψάχνουν απεγνωσμένα για δουλειά ανάλογη με τα προσόντα τους χωρίς να μπορούν να βρουν. Καθόλου σπάνια δεν μπορούν να βρουν ούτε υποδεέστερη δουλειά για να βγάζουν έστω χρήματα που θα τους επιτρέψουν να αρχίσουν την αυτόνομη, δική τους ζωή, τη δική τους οικογένεια.

Δεν υπάρχει πιο ειδεχθής εγκληματική πράξη μιας κοινωνίας από το να εμποδίζει τους νέους της να ανοίξουν τα φτερά τους, να διοχετεύσουν δημιουργικά την ορμή και το πάθος τους για έναν καινούργιο κόσμο που θα φέρει τη δική τους σφραγίδα.

Ηταν που ήταν χάλια η κατάσταση τα τελευταία χρόνια, ήρθε τώρα και το Μνημόνιο του ΔΝΤ για να ενταφιάσει οριστικά και αμετάκλητα τα όνειρα της σημερινής νέας γενιάς.

Πέρα από τα ασύστολα ψεύδη και τις ανοησίες σκοπιμότητας, που λένε οι υπουργοί για να συγκαλύψουν το ανοσιούργημα που διαπράττουν, η ουσία είναι πως ο στραγγαλισμός της ελληνικής οικονομίας μέσω των όρων του Μνημονίου θα καταδικάσει στην τραγική υποβάθμιση τους νέους της πατρίδας μας για τα επόμενα τουλάχιστον δεκαπέντε-είκοσι χρόνια.

Λένε τα παιδιά μέσα στην απογοήτευση και την αφέλειά τους ότι θα πάνε να δουλέψουν στο εξωτερικό, ενθαρρυμένα από τρία-πέντε παραδείγματα μορφωμένων Ελλήνων που βρήκαν εύκολα δουλειά. Μακάρι να μπορούσαν να πάνε όλα να χτίσουν έξω τη ζωή τους κι ας τα στερούμασταν εμείς και η χώρα μας που πληρώσαμε για τη μόρφωσή τους!

Η ζοφερή πραγματικότητα όμως είναι ότι ολόκληρη η Ευρώπη υφίσταται βίαιες κοινωνικές αλλαγές προς τα κάτω, σε όλες τις χώρες. Τα ίδια με τα Ελληνόπουλα λένε οι νέοι της Ιρλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας - σύντομα ίσως και οι νέοι της Ιταλίας ή ακόμη και της... Γαλλίας!

Πού θα πάνε να δουλέψουν οι μορφωμένοι νέοι μας; Πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει χώρα που να τους περιμένει για να τους απορροφήσει. Και πέρα από αυτό, είναι δυνατόν να επιβιώσει μια Ελλάδα που θα έχει μετατρέψει τους νέους της σε ναυάγια και όπου οι γέροι θα διηγούνται ιστορίες φτώχειας από τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 για να παρηγορήσουν τους νέους πόσο συγκριτικά καλύτερη θα είναι η ζωή το 2020;

Το Μνημόνιο φέρνει σκληρές, πολύ σκληρές εποχές. Οι κυβερνήσεις έδωσαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να σώσουν τους τυχοδιώκτες ζάπλουτους τραπεζίτες και τώρα ξεζουμίζουν εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες για να μαζέψουν τα λεφτά που χάρισαν στους τραπεζίτες, καταδικάζοντας ως «παράπλευρη απώλεια» δεκάδες εκατομμύρια νέους της Ευρώπης στην υποαπασχόληση, στην υποβάθμιση, στην ανεργία, στην απραξία.

Οι ηγέτες της ΕΕ, μαζί φυσικά και ο Γ. Παπανδρέου, οδηγούν έτσι σε ένα νέο χάσμα γενεών. Περιθωριοποιώντας τους νέους, αμείβοντάς τους πολύ λιγότερο, με μισθούς που δεν τους επιτρέπουν να ζήσουν, τους ωθούν σε μια κατάσταση μίσους εναντίον της κοινωνίας που δείχνει να μην τους θέλει. Αυτό όμως είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Αλλαγές
Νέοι όροι της πολιτικής πάλης

Αδιαφορούν πλέον οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών για τις ανάγκες και τα αιτήματα των λαών τους. Περιφρονούν τις δημοκρατικές κινητοποιήσεις τους, ακόμη και όταν οι πολίτες κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά εκατομμύρια, όπως πρόσφατα στη Γαλλία. Προτάσσουν την ευημερία των αριθμών έναντι της δυστυχίας των ανθρώπων και δη των νέων. Αλλάζουν έτσι τους κανόνες λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, όπως το γνωρίσαμε. Αυτό όμως είναι πολύ πιο επικίνδυνο από όσο φαίνεται, γιατί αυτό αντικειμενικά αλλάζει υποχρεωτικά και τους όρους της πολιτικής πάλης. Οταν οι κυβερνήσεις κωφεύουν στα αιτήματα των πολιτών, σκληραίνουν και οι άνθρωποι και οι συγκρούσεις.

ethnos.gr