Μια πίστη για το μέλλον

της Ελίνας Γαληνού
Αποχαιρετήσαμε μια χρονιά που μάλλον κανείς μας δεν θα ξεχάσει. Μια χρονιά που μας πλήγωσε, ωθώντας μας ταυτόχρονα σε βαθειά περισυλλογή. Πράγματι, η Ελλάδα μας βρίσκεται σε πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι της Ιστορίας της. Και ο λαός της που δοκιμάζεται για άλλη μια φορά, όμως αντιμέτωπος με καταστάσεις που μοιάζουν πρωτόγνωρες.
Μην ξεχνάμε όμως ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και πολλές φάσεις του παρελθόντος, επανέρχονται στη σκηνή της, έστω με επικαιροποιημένη μορφή. Σήμερα, που υποδεχόμαστε τη νέα χρονιά, ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω στους φίλους του ιστολογίου πέρα από προσχήματα και επεξεργασμένες εκφράσεις. Πάντα πίστευα ότι η δημόσια γραφή, είναι μια υπέρτατη ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Και θεωρούσα ότι η στάση ζωής εκείνων που γράφουν, πρέπει να είναι παραδειγματική για τους ανθρώπους. Γι΄αυτό μοιράζομαι μαζί σας μια εξομολόγηση που έχει σχέση και με τη γραφή και την ευθύνη του γράφοντος.
Θυμάμαι ότι από τα πρώτα βιβλία που διάβασα και θαύμασα στην ζωή μου, ήταν "Το Παραμύθι χωρίς Ονομα" της Πηνελόπης Δέλτα. Ηταν ένα παραμύθι που θεωρώ ακόμα και σήμερα, ότι δεν έχει εποχή. Η ελπίδα που αναδύεται μέσα από την αφήγησή του, είναι κάτι το μοναδικό. Αργότερα έμαθα ότι η συγγραφέας το είχε γράψει σε μια εποχή πολύ ταραγμένη για την Ελλάδα, επιδιώκοντας να μεταδώσει σ΄έναν σαστισμένο και κουρασμένο λαό, τις προοπτικές αναγέννησής του. Το βασίλειο που είχε ρημάξει μέσα στην αδιαφορία και τον ευδαιμονισμό του βασιλιά, τα τρωκτικά που κατάτρωγαν χρόνια τις σάρκες του, οι δήθεν έμπιστοι προδότες που έφτασαν το κράτος στο τελευταίο σκαλί του εξευτελισμού, οι γείτονες που καραδοκούσαν να επωφεληθούν για να το κατακτήσουν, αποτελούσαν το πρώτο μέρος της αφήγησης, που βύθιζε τον αναγνώστη στην απόγνωση και την αγωνία. "Υπάρχει ελπίδα να σωθεί ένα τέτοιο βασίλειο;" αναρωτιόνταν καθένας, μεγάλος ή μικρός.
Στο δεύτερο μέρος, η ελπίδα αναδύεται σιγά-σιγά, όταν ο νεαρός διάδοχος του βασιλιά, ανακαλύπτει ένα-ένα τα αίτια της βαθειάς παρακμής και αποφασίζει να τα αντιμετωπίσει. Δυνάμεις δεν υπήρχαν, ο στρατός και ο στόλος είχαν εξαφανιστεί, η φτώχεια κυριαρχούσε αμείλικτη και ο λαός, ήταν εξαθλιωμένος. Επιστρατεύοντας τις λιγοστές δυνάμεις άμυνας, το βασιλόπουλο γίνεται και το ίδιο, στρατιώτης, χωροφύλακας και ξυλοκόπος πείθοντας τους φίλους του να μιμηθούν το παράδειγμά του. Ο αγώνας είναι σκληρός και άνισος, μα η θέληση μεγάλη. Ο ηρωικός θάνατος ενός εθελοντή- του Πολύδωρου, εμπνέει τον λαό που αποφασίζει να αγωνιστεί "υπέρ βωμών και εστιών" μέχρι τελικής πτώσης. Και έτσι καταφέρνουν όλοι μαζί σαν ένα σώμα, να αποδιώξουν τον εχθρό. Ομως η ιστορία δεν τελειώνει εκεί, γιατί η ανασυγκρότηση είναι επιτακτική να αρχίσει,... αλλά πώς; Αν όμως δεν αρχίσει, ένας επόμενος εχθρός είναι αμφίβολο αν θα αντιμετωπιστεί επιτυχώς. Οι ώρες είναι δύσκολες, οι ανάγκες τεράστιες και ο νεαρός πρίγκιπας κάπου απελπίζεται. "Αχ να είχα πλούτη πόσο θα με βοηθούσε..." είπε μελαγχολικά στη φίλη του Γνώση. Και κείνη, κορίτσι του λαού με κουράγιο και πίστη, του ανταπάντησε "Τι κι΄ αν μας λείπουν τα πλούτη, μπορούμε να τα φτιάξουμε. Μπορούμε, εσύ, εγώ, όλοι μαζί και θα είναι δικά μας".
Αυτή η κουβέντα άναψε σαν μαγική σπίθα την ανάκαμψη του ρημαγμένου βασιλείου. Για πότε άρχισε η ανασυγκρότηση, για πότε φτιάχτηκαν ομάδες εργασίας, για πότε άρχισαν να μπαίνουν τα πράγματα σε τάξη; Οι κάμποι ξεχορταριάστηκαν και φυτεύτηκαν, τα δέντρα μεγάλωσαν, οι καρποί άρχισαν να ξεχειλίζουν τα τσουβάλια. Οι τεχνίτες δεν προλάβαιναν τις παραγγελίες. Φτιάχτηκαν κτίρια, σχολεία, άρματα, πλοία, οργανώθηκε στρατός, στόλος, μοιράστηκαν αρμοδιότητες σε πρόσωπα έμπιστα και ικανά. Σε λίγα χρόνια, το πάλαι ποτέ ερειπωμένο κράτος, έγινε αγνώριστο και όλοι οι γείτονες, ζητούσαν ταπεινά συμμαχίες και συνεργασίες. Το βασιλόπουλο έγινε ο επόμενος βασιλιάς φορώντας πάντα τα ίδια ρούχα με τους υπηκόους του. Και έμαθε στον λαό του να πιστεύει στις δικές του δυνάμεις, να αντλεί δύναμη από τις μεγάλες στιγμές του παρελθόντος του και να διδάσκεται από τα λάθη που κάποτε τον οδήγησαν στον κίνδυνο να χαθεί το βασίλειο.... Αυτήν την ιστορία, μήνυμα πίστης και αισιοδοξίας για έναν απελπισμένο λαό, τη σκέφτηκα πολλές φορές στην ζωή μου. Και όταν έμαθα κάποτε πως η συγγραφέας της, η Π. Δέλτα, ήταν η ίδια γυναίκα με κείνη που αυτοκτόνησε αντικρύζοντας τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη, ειλικρινά θύμωνα και απορούσα. Πώς είναι δυνατόν μια γυναίκα που μετέδιδε τόση δύναμη μέσα από τα γραπτά της, να λύγισε έτσι εκείνη τη στιγμή;  Γιατί έγραψε στο ημερολόγιό της λίγο πριν πιεί το δηλητήριο, "Σιωπή στα οράματα ενός καλύτερου κόσμου..."; Πώς μπόρεσε να προδώσει το όραμα που ενέπνεε τόσα χρόνια στους αναγνώστες της; Κάπου θεωρούσα ότι δεν είχε και δικαίωμα να το κάνει αυτό. Ωσπου...μεγάλωσα και έφτασα να ζήσω μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Ηταν μια Παρασκευή μεσημέρι, στις 23 Απριλίου του 2010, μέσα σε ένα μανάβικο του Ναυπλίου. Την ώρα που μετέδιδε η τηλεόραση, τον πρωθυπουργό να αναγγέλει την είσοδο της Ελλάδας στην "εντατική"...Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα απόλυτα πώς αισθάνθηκε η Πηνελόπη Δέλτα όταν είδε τη γερμανική σημαία να κυματίζει στην Ακρόπολη...Δεν σας κρύβω ότι όχι μόνο εκείνη τη μέρα, αλλά και πολλές επόμενες, έλεγα μέσα μου "Πάει, τελειώσαμε..." Ομως επιστράτευσα όλες μου τις δυνάμεις για να αντιδράσω ψυχολογικά, όχι μόνο για μένα, αλλά και γιατί γράφω. Δεν ταυτίζω φυσικά τον εαυτό μου με μια Πηνελόπη Δέλτα και ούτε ξέρω αν ποτέ θα φτάσω το ύψος της γραφής της και τη δημοφιλία της. Είμαι ένας απλός συγγραφέας και αρθρογράφος, που αντλεί θέματα παρατηρώντας την καθημερινότητα, διαβάζοντας ιστορία και σκεπτόμενη πάνω σ΄αυτά. Πιστεύω όμως ότι πέρα από τις διαφορές όλων μας, είμαστε "αλλήλων μέλη" και εκεί κρύβεται η δύναμή μας. Ισως η Π. Δέλτα, να ήταν πολύ μεγάλη και κουρασμένη από την αρρώστεια της, για να περιμένει την ελπίδα να ξημερώσει. Ομως το ξημέρωμα ήρθε και τότε και κείνη δεν έζησε να δεί τις αποκοτιές του λαού μας μέσα από την αντίσταση, ούτε τα παλληκάρια που δεν φοβήθηκαν να κατεβάσουν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Και τελικά κατέληξα, ότι μόνο όταν χαθεί η πίστη, τελειώνουν όλα. Η πίστη στο μέλλον, αυτό δεν πρέπει να χάσουμε γιατί εκεί βρίσκεται το κλειδί της συνέχειάς μας. Να το θυμόμαστε το "Παραμύθι χωρίς Ονομα", ήταν μια ιστορία για όλες τις εποχές. Καλή χρονιά.