Του Γιώργου Κράλογλου
george.kraloglou@capital.gr
Το 1981 όταν το τότε ΠΑΣΟΚ νόμιζε ότι ήταν σοσιαλιστικό κόμμα όρμησε στη βιομηχανία και εφαρμόζοντας την πολιτική της ντουντούκας, έριχνε τα «κάστρα της ολιγαρχίας» και κρατικοποιούσε Τσάτσους, Κατσάμπηδες, Στράτους, Κεφαλάδες, Καρελαίους, Δράκους , Μποδοσάκηδες, ESSO, και ότι άλλο ότι μπορούσε.****
Στην αντάρα αυτή και με την «μέθοδο των προβληματικών» βολεύτηκαν για τα καλά και αρκετές μπατιρημένες ιδιωτικές επιχειρήσεις και αρκετοί μπαταχτσήδες «επιχειρηματίες».
Στη «σοσιαλιστική» αυτή επιδρομή έγιναν κρατικές περίπου 40 βιομηχανικές επιχειρήσεις και διορίστηκαν 5.000 «κρατικοί βιομήχανοι» με μετάθεσή τους από την κομματική θέση του αφισοκολλητή και του κομματικού παρατρεχάμενου.
Για να είναι συνεπές το τότε ΠΑΣΟΚ και με την τριτοκοσμική του σοσιαλιστική ιδεολογία κατάργησε και το υπουργείο Βιομηχανίας ιδρύοντας την Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας ως υπηρεσιακό κλάδο του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.
Πάγωσαν, στην πράξη, και τις υπηρεσίες βιομηχανίας του πρώην υπουργείου Βιομηχανίας και έτσι η «αντιβιομηχανική επανάσταση» του υποτιθέμενου σοσιαλισμού σφραγίστηκε για τα καλά.
Άρχισαν λοιπόν να ριζώνουν οι ελπίδες ότι θα ξηλώσουμε την ολιγαρχία που πίνει το αίμα του λαού και θα γλιτώσουμε από δαύτους μια και καλή.
Όταν μάλιστα οι 33 προβληματικές επιχειρήσεις του κρατικού Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) που κατασπατάλησε πάνω από 3 τρισ. δραχμές «εκσυγχρονίζοντας» τις κρατικές βιομηχανίες έστελνε στον ΣΕΒ επιχειρήσεις του ως μέλη πιστέψαμε (κακώς) ότι τελειώσαμε με το αίσχος του ιδιωτικού τομέα και ιδιαίτερα με τους βιομήχανος.
Είχαμε καταλάβει λάθος.
Οι διορισμένοι «κρατικοί βιομήχανοι» το απολάμβαναν ως μέλη του ΣΕΒ όπως το απολάμβαναν και ως μεγάλοι πετρελαιάδες οι κομματικοί παρατρεχάμενοι που ανέλαβαν τον κρατικό τομέα διύλισης και εμπορίας καυσίμων των τότε ΕΛΔΑ.
Το 1985 όμως η «επανάσταση» κατά της βιομηχανίας και των βιομηχάνων άρχισε να κάνει κοιλιά. Η νέα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ άρχισε να μιλάει για κοινωνικοποιήσεις και μετοχοποιήσεις και να δείχνει ότι σκέφτεται και φιλελεύθερα. Άρχισε ακόμη να μιλάει και για νέα γενιά επιχειρηματιών.
Ήταν τότε που το σκάνδαλο Κοσκωτά και 1-2 άλλα ακόμη ανέτρεψαν και αυτό το σοσιαλιστικό όραμα.
Παρά το γεγονός ότι και στο μικρό πολιτικό διάλειμμα της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας συνεχίστηκαν οι κρατικίστικες αντιλήψεις στην οικονομία, η «σοσιαλιστική επανάσταση» ενάντια στους βιομήχανους άρχισε να χαλαρώνει.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που διαδέχθηκε την Νέα Δημοκρατία έβαλε πολύ νερό στο κρασί της και άρχισε να μιλάει για ανάπτυξη με ιδιώτες.
Όταν έψαχνε όμως και δεν τους έβρισκε έδωσε την εξήγηση ότι έχουμε απεργία επενδύσεων.
Τίποτε άλλο δεν έφταιγε παρά μόνο η απεργία επενδύσεων των βιομηχάνων...
Την πενταετία του 2004-2009 η Νέα Δημοκρατία έπεισε τους αγρότες και τους βιοτέχνες ότι μπορούν να γίνουν πετρελαιάδες κάνοντας τα παντζάρια και τις πατάτες πετρέλαιο… Και τους βιοτέχνες ότι μπορούν να κάνουν φωτοβολταϊκά στα οικόπεδά τους. Τους παρέσυρε και τους εγκατέλειψε. Έτσι όμως γλιτώνουμε σιγά-σιγά και από αυτούς.
Μπορεί να φέρνουμε σκόρδα, πατάτες και κρεμμύδια από την Τουρκία και την Αίγυπτο, αλλά καθαρίζουμε με τους ιδιώτες πάσης φύσεως και πάμε παρακάτω.
Σήμερα όμως από τις «στάχτες του σοσιαλισμού» αναπηδούν νέες ελπίδες επιστροφής στην «επανάσταση».
Το κομματικό ΠΑΣΟΚ μιλάει και για αυτοδιαχείριση στα μέσα μεταφοράς. Μιλάει για γενικές εθνικοποιήσεις και για ανατροπή του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων σε ό,τι αφορά τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τις μεταφορές γενικά.
Επαναφέρει, με άλλα λόγια, τις ιδέες του μακαρίτη του ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Τίτο που σήμερα τις βρίσκεις μόνο στις βιβλιοθήκες-μουσεία για τον τριτοκοσμικό σοσιαλισμό.
Αλλά η νέα «επανάσταση» δεν σταματάει εδώ. Αφού δεν υπάρχει πλέον βιομηχανία που να μπορεί να δικαιολογήσει μια σοσιαλιστική επίθεση. Αφού οι αγρότες και οι μικρομεσαίοι είναι τόσο εξαθλιωμένοι που σβήνουν από μόνοι τους τα φώτα πέφτουν στον τελευταίο κοινωνικό εχθρό.
Τους εφοπλιστές που την πάτησαν και κράτησαν στα κρουαζιερόπλοια τους ελληνική σημαία.
Η πρώτη επίθεση έγινε με το διοικητικό μπάχαλο στα υπουργεία που ασκούν την ναυτιλιακή πολιτική. Κανείς δεν γνωρίζει που να πάει και από πού θα του έρθει. Η δεύτερη επίθεση έγινε με τις υποχρεώσεις έναντι του κράτους όσων έχουν ελληνική σημαία σε σχέση με τα κρουαζιερόπλοια που έχουν ξένη σημαία.
Πρόκειται για πολιτική άρσης του καμποτάζ που να μην θίγει τα «κομματικά σπλάχνα» και την κομματική πελατεία. Δεν θα μπω περισσότερο στην ουσία γιατί όσα λέγονται γύρω από το θέμα είναι και ξεκάθαρα και ουσιαστικά.
Θα σταθώ όμως στο γεγονός που παραμένει ακόμη στην σκιά. Ότι αν καταφέρουμε να ξηλώσουμε μετά την βιομηχανία (την ευρωπαϊκού τύπου βιομηχανία και όχι αυτό λέμε σήμερα ελληνική βιομηχανία) και την ελληνική ναυτιλία τότε έχουμε επιτύχει το μέγα όραμα. Κρατάμε μόνο ό,τι μείνει από τουρισμό και επιστρέφουμε ολοταχώς στο «συρτάκι ντανς».
Διαλύστε τους να τελειώνουμε... Για να θυμόμαστε...
Ασφαλώς και είναι μεγάλη παράλειψη (όπως μου επισημάνθηκε) να περιγράφεις την «κοινωνικοποίηση» του δήθεν σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ του 1981 με τις κρατικοποιήσεις σοβαρού μέρους (44 εργοστασιακά συγκροτήματα) του ελληνικού βιομηχανικού στερεώματος και να μην αναφέρεσαι στη «σκυτάλη» των κρατικοποιήσεων που παρέλαβαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γεράσιμος Αρσένης από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Παναγή Παπαληγούρα. Τη σκυτάλη των κρατικοποιήσεων των ομίλων Ανδρεάδη, Νιάρχου, Ωνάση, και μεγάλου μέρους του ελληνικού ορυκτού πλούτου. Των κρατικοποιήσεων που μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί με μια διαφορετική αντίληψη στη σχετική διαπραγμάτευση πάντα σε όφελος του δημοσίου.
Πράγματι λοιπόν από τότε (εποχή Κ. Καραμανλή - Π. Παπαληγούρα) πρυτάνευε η ανάγκη να βολευτούν στο δημόσιο ορδές κομματικών παρατρεχάμενων όπως και έγινε με το βόλεμα 8-10.000 (σε πρώτη φάση) με τις κρατικοποιήσεις.
Ήταν όλα αυτά που οδήγησαν και τον τότε αντιπρόεδρο του ΣΕΒ Θ. Παπαλεξόπουλο στα περί «σοσιαλμανίας». Αναφορές που δεν έγιναν τυχαία. Είχαν προηγηθεί οι θέσεις του Κ. Καραμανλή για τους βιομήχανους «θα σας ρίξω στα βαθιά και πρέπει να κολυμπήσετε» όπως και ο παρακάτω διάλογος Καραμανλή με τον Γεώργιο Δράκο (ΙΖΟΛΑ) που γνωρίζω από πρώτο χέρι:
- Πιστεύω ότι η ελληνική βιομηχανία δεν έχει επιχειρηματίες ποιότητας που μπορεί να βασιστεί ο τόπος.
- Τότε κύριε Πρόεδρε βάλτε μας σε μια βάρκα και ρίξτε μας στην θάλασσα να πνιγούμε. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Στο κάτω–κάτω 200 άνθρωποι είμαστε όλοι κι όλοι. Μικρή ζημιά. Αλλά κύριε Πρόεδρε, μέχρι να φτιάξετε τους καινούργιους, προς Θεού, να μην την πληρώσει η βιομηχανία του τόπου. Η βιομηχανία πρέπει να μείνει.
Ο διάλογος σταμάτησε εκεί.
Ο Καραμανλής χαμογέλασε με το γνωστό αινιγματικό του χαμόγελο και δεν είπε τίποτε.
Η απάντηση όμως δόθηκε στην πράξη τα επόμενα χρόνια από τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή με την πολιτική Π. Παπαληγούρα και από τον πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου με την πολιτική Γερ. Αρσένη.
Επιστρέφοντας στο θέμα στο σημερινό μου σημείωμα θα προσπαθήσω να αναλύσω την παραίνεση του Γ. Δράκου: «κύριε πρόεδρε προσέξτε την βιομηχανία». Πέρα από κάθε αμφιβολία μέχρι την δεκαετία του 1980 η Ελλάδα ήταν και βιομηχανική χώρα. Και μάλιστα ανταγωνιστική. Η Ελλάδα είχε από τότε ισχυρή τσιμεντοβιομηχανία. Τη δεκαετία του 1980 η ελληνική τσιμεντοβιομηχανία είχε προκαλέσει και τη Γαλλία και την Αγγλία, ενώ ήταν στην κορυφή των εκτός Ευρώπης αγορών.
Η ελληνική χαλυβουργία είχε προκαλέσει και την Αγγλία και την Ιταλία. Ορισμένοι μάλιστα συνδέουν τη δολοφονία του Δημήτρη Αγγελόπουλου (Χαλυβουργική) από τους οργανωμένους δολοφόνους με την επιτυχία αυτή. Το ελληνικό νικέλιο πρωταγωνιστούσε για πολλά χρόνια στην Ευρώπη.
Το αλουμίνιο της Ευρώπης στηρίχθηκε για πολλά χρόνια στην ελληνική παραγωγή. Τα ελληνικά καλώδια συναγωνίσθηκαν με μεγάλη επιτυχία τα ιταλικά και τα γαλλικά και μέσα στην ελληνική αγορά. Η χημική βιομηχανία και ειδικότερα τα λιπάσματα της Ελλάδας είχαν κλείσει για τα καλά τα σύνορά μας στις εισαγωγές.
Τα ελληνικά ναυπηγεία ήταν στα διακεκριμένα της παγκόσμιας ναυτιλίας. Η ελληνική βιομηχανία ειδών (ΙΖΟΛΑ - ΠΙΤΣΟΣ) στάθηκε με δυναμισμό δίπλα στα εισαγόμενα προϊόντα.
Η βιομηχανία ελαστικών της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης (πριν τις στείλουν στην Τουρκία οι συντεχνίες) είχαν καλύψει απόλυτα σχεδόν την ελληνική αγορά. Η αυτοκινητοβιομηχανία (Nissan) στον Βόλο θα κάλυπτε μεγάλο μέρος των αναγκών μας αν δεν την είχαμε πάρει στο κυνήγι για κομματικούς και άλλους... λόγους.
Η ελληνική αμυντική βιομηχανία θα μπορούσε να καλύπτει συνεχώς τις ανάγκες μας αν δεν προτιμούσαμε τις μίζες από τις εισαγωγές. Το ελληνικό ύφασμα τζιν (της Πειραϊκής Πατραϊκής) είχε προκαλέσει την γαλλική βιομηχανία, όπως ακόμη και την κινέζικη τα μεταξωτά υφάσματα της ΒΟΜΒΥΞ.
Τα ελληνικά είδη υγιεινής και τα κεραμικά πλακάκια ισοπέδωναν σε πολλές περιπτώσεις τα ιταλικά. Η ελληνική βιομηχανία παπουτσιού είχε κάτσει στο σβέρκο της Ευρώπης όπως και τα έτοιμα ρούχα. Οι πλαστικοί σωλήνες (κυρίως) -όμιλος Πετζετάκι- αλλά και γενικά η βιομηχανία πλαστικών ήταν ασυναγώνιστη μέχρι να φθάσουμε στα κινέζικα. Στον μεταλλευτικό τομέα τα 4-5 μεγάλα συγκροτήματα της Ελλάδας έκαναν τεράστιους όγκους εξαγωγών.
Η ελληνική χαρτοβιομηχανία (Αθηναϊκή Χαρτοποιία) εξαφάνισε μέσα σε μήνες τις εισαγωγές. Το κονιάκ και τα άλλα προϊόντα ΜΕΤΑΞΑ ήταν πρεσβευτές της ελληνικής βιομηχανίας ποτών. Η φαρμακοβιομηχανία ήταν ανταγωνιστική της ευρωπαϊκής και κάλυπτε το 80% των αναγκών μας. Η ΕΒΓΑ της γειτονιάς μας κράτησε για χρόνια και χρόνια.
Τα βιομηχανικά αυτά συγκροτήματα απασχολούσαν εργάτες κατά χιλιάδες. Οι αριθμοί άρχιζαν πάντα από 1.000 και επάνω.
Είναι λοιπόν μεγάλο λάθος να ξεχνάμε την πραγματική βιομηχανική Ελλάδα που έσβησε ασφαλώς και από νομοτελειακούς λόγους συγκυρίας, εξελίξεων, ανταγωνιστικότητας και μεγάλων ελλείψεων στην υποδομή της. Ελλείψεις ιδίως στην καθετοποίησή της.
Είναι όμως ταυτόχρονα κακό να ξεχνάμε και ότι σπρώχθηκε και βίαια στον αφανισμό γιατί εκτός των άλλων μας ξίνιζε ο Ανδρεάδης, μας ενοχλούσε ο Μποδοσάκης, δεν μας καλοφαινόταν ο Κατσάμπας (που του είχαμε φορτώσει κόσμο και χρεοκοπημένες εταιρείες πριν τον κάνουμε προβληματικό), μας προβλημάτιζε ο Κεφάλας, ο Δράκος, ο Στράτος, ο Αθανασιάδης (δολοφονήθηκε επίσης), ή τα μεγάλα ονόματα πολυεθνικών.
Είναι μεγάλο λάθος να ξεχνάμε ότι για το χατίρι των κρατικών Τραπεζών και συντεχνιών στήθηκε η «φάμπρικα» των προβληματικών του ΟΑΕ με τους διορισμένους «βιομήχανους» που νόμιζαν ότι το φουγάρο είναι πολυκατοικία... αλλά ήξεραν να καλοκάθονται στις κρατικές αμαξάρες και στα Βόρεια προάστια με τα 3 τρισ. δραχμών των φορολογουμένων.
Έτσι η χώρα αποβιομηχανίσθηκε μια ώρα νωρίτερα.
Είναι μεγάλο λάθος να ξεχνάμε ότι η αξιολογότατη τότε ΕΤΒΑ με τα πολλά ικανότατα στελέχη της βούλιαξε μαζί με τα ναυπηγεία που την υποχρέωσαν να αγοράσει γιατί το απαίτησαν οι κομματικοί συνδικαλιστές.
Είναι λάθος να ξεχνάμε ότι τα χρέη των τότε προβληματικών δεν ήταν λόγος για να ξηλωθεί τόσο γρήγορα η ελληνική βιομηχανία.
Είναι, τέλος, λάθος να ξεχνάμε ότι και σήμερα τα ίδια χρέη έχουν δεκάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις που αποτελούν την νέα γενιά προβληματικών.
Συνεπώς το ερώτημα τότε και τώρα είναι τι κάνουμε. Τους διαλύουμε και τελειώνουμε ή τα κρατικοποιούμε πάλι.
http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1135902
***Γιατί το 1981 είχα ήδη 16 χρόνια δημοσιογραφίας στο οικονομικό ρεπορτάζ με ειδικότερο αντικείμενο τα βιομηχανικά, βιοτεχνικά και ενεργειακά θέματα.Θά ήταν καλύτερα ο Κος Καράογλου με την εμπειρία που έχει να ήταν λίγο πιο δίκαιος.Υπήρξε συστηματική προσπάθεια απο πλευράς πολλών ανθρώπων για την εκπόνηση ενός νέου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης και επιχειρηματικής λειτουργίας. Το μοντέλο αυτό απέκτησε το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο για την εφαρμογή του.Τα περί πολιτικής της ντουντούκας, και κρατικοποίηση κάστρων ολιγαρχίας λοιπόν είναι άδικα.
Μη ξεχνάμε την ΝΑΜΚΟ στη Θεσσαλονίκη, που ήταν (είναι;) η μοναδική αυτοκινητοβιομηχανία της Ελλάδος με σχεδίαση και κατασκευή εξ ολοκλήρου και όχι συναρμολόγηση (όπως η NISSAN) οχημάτων και μάλιστα στρατιωτικών (φυσικά δεν εννοώ το γνωστό PONY).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μεγάλη ιστορία και ξεφεύγει από τα πλαίσια ενός σχολίου. Οι ενδιαφερόμενοι θα βρούν ιστορικά στοιχεία στο internet, αλλά τίποτα για τα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν στο κλείσιμο της NAMKO.
ΓΔ
Κλασικο προβλημα η καχυποψια του ελληνα προς τον ελληνα,η ιδιαιτερη αναγκη για στηριξη απο το κρατος
ΑπάντησηΔιαγραφή(και πως αλλοιως θα μπορουσε να γινει),η μη εθνικη σταση πολλων ελληνων περιλαμβανομενου των αριστερων(απο λανθασμενη εκτιμηση ενδεχομενως) και των πολιτικων και τελος η Ε.Ε. η οποια
εχω την εντυπωση οτι μεσα απο την
πολιτικη ηγεσια του τοπου εξεβιασε την εξαλειψη του ανταγωνισμου.
Αλλα τελικως πρεπει να παραδεχτουμε
οτι ολα τα ανωτερω οδηγουν σενα... μισελληνισμο;
H κανω λαθος;
B.L.R.
ΑπάντησηΔιαγραφήοτι υποσχεθηκε ο ανδρεας παπανδρεου εγινε.με την βοηθεια της 17 νοεμβρη εφτιαξε νεα ταξη επιχειρηματιων και μαζι με τους πασοκους και τους συνοδοιπορους τους λυμαινονται τον τοπο μεχρι σημερα
ΑπάντησηΔιαγραφή@ΓΔ 8:36 π.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφτιαχνε και τον κινητήρα;;;
τζιμης
Διάβασα παραπάνω για τις ελληνικές μπύρες Βεργίνα, διάβασα και αυτό και θυμήθηκα και τη ΧΡΩ.ΠΕΙ. του εργοστασιάρχη μα πρωτίστως αγαθού Έλληνα Σωτήρη Σοφιανόπουλου. Έβγαζε, μεταξύ άλλων, το παυσίπονο ALGON της μισής δραχμής και το έκανε εξαγωγή σε όλο τον κόσμο αλλά έπρεπε να ζήσει και η BAYERούλα. Επίσης σχεδίασε με δικά του έξοδα και κατασκεύασε μία σειρά με τα πρώτα ελληνικά όπλα. Ως μανιακός της τελειότητας είχε μάλιστα παραγγείλει και αγοράσει προς τούτο, πανάκριβο ειδικής ακριβείας τόρνο από την Ελβετία για την κατασκευή τους. Κόστος ελληνικού τυφεκίου το 1976: Δραχμαί πεντακόσιαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Κράτος των εθελόδουλων προτίμησε τα 30 φορές και βάλε ακριβότερα ξένα. Στη συνέχεια μπήκε και δύο φορές φυλακή από τον υπουργό Μιλτ. Έβερτ του "εθνάρχη" για εξόρυξη ελληνικού πετρελαίου. Χώρια οι έρευνές του για την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή.
Οι σχετικές εκθέσεις θα βρίσκονται σκονισμένες στα υπουργεία. Τα δε προνόμια που είχαν οι εργαζόμενοί του θα χαρακτηρίζονταν σήμερα "βουλευτικά". Και αυτόν όπως και τους υπόλοιπους, τα φασιστικά μπλέ και τα πράσινα μισαλόδοξα τσογλάνια έδρασαν καταλήλλως για να τους καταστρέψουν. Και τα κατάφεραν όντας εξειδικευμένα στον κανιβαλλισμό και αλλεργικά σε ό,τιδήποτε οφέλιμο για τον τόπο. Βούτηρο στο ψωμί των ξένων συμφερόντων. Ο Σοφιανόπουλος στιγματίστηκε από "προοδευτικούς" ταλιμπάν και μη, ως γραφικός όσο κανένας άλλος Έλληνας "καπιταλιστής."
Η Ελλάδα και οι βιομηχανίες της. Κάποτε.
Περασμένα μεγαλεία...
Ας απολαύσουμε λοιπόν ό,τι μας έμεινε και ό,τι μας αξίζει με μια πράσινη. Όχι μπύρα, ροχάλα.
Φτού μας λοιπόν.
Συγχαρητήρια πάντως για την ανάρτηση. Έτσι, για να θυμόμαστε τι σκατοπάστα λαός είμαστε.
Πάνος Σοροπιδης
Ατελειωτος ειναι ο καταλογος των εγκληματων κατα της Ελληνικης βιομηχανιας,ακομα και τα κοτοπουλα του Βοκτας την πληρωσαν.Προσωπικα θυμαμαι το ηλεκτροκινητο αυτοκινητο σχεδιασμου Ισιγονη,πατερα του Cooper,που μετακινειτο ο Γουλανδρης στο Νεωρειο της Συρου.Δυστυχως η 'προφητεια' ανδρεα παπανδρεου οτι θα γινουμε τα γκαρσονια της Ευρωπης επαληθευτηκε,[μαλλον σχεδιαστηκε να επαληθευτει],.Οι εισαγωγες,οι προμηθειες,οι αναθεσεις ευνοουν τις μιζες των κρατουντων και βλεπουμε σημερα τι οργιο εχει γινει,ασε που οι ανεργοι γινονται κομματικοι σκλαβοι στο ονομα του βολεματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως είναι φυσικό (σε «μικρό» άρθρο εφημερίδας αναλύεται «μεγάλο» πρόβλημα) τα πιο πάνω είναι μόνο μέρος της αλήθειας. Ένα άλλο μεγάλο μέρος της αλήθειας είναι ότι η βιομηχανία είχε οδηγηθεί
ΑπάντησηΔιαγραφήσε υπερβολικό τραπεζικό δανεισμό (κάποιες είχαν και μη χετζαρισμένα δάνεια σε δολάρια…) και όταν τα επιτόκια υπερέβησαν το 25%, οι ετήσιοι τόκοι αντί κλάσμα, έγιναν πολλαπλάσιο των κερδών! Έτσι δημιουργήθηκαν οι «προβληματικές». Ένας λόγος του υπερδανεισμού ήταν ότι μόνο οι βιομηχανίες είχαν πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό και αυτές χρηματοδοτούσαν το εμπόριο. Κάποιες έδιναν πίστωση μέχρι και… 2 έτη! Οι στρεβλώσεις, των στρεβλώσεων… ω στρεβλώσεις!
http://www.orgismenos-romylos.blogspot.com/