Η ευρωπαϊκή διπλωματία, θύμα πολέμου

Οι Ευρωπαίοι βρίσκονται στην αιχμή  της σύγκρουσης με το Λιβυκό καθεστώς. 

Αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μουγγή και αδύναμη, υποκλινόμενη στις αντιφάσεις της Γερμανίας και στη βούληση των κρατών-μελών της, που φυλούν προσεκτικά τα προνομία τους.

«Η λιβυκή κρίση αχρήστεψε την κοινή εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης»  αποδοκιμάζει το Slate.fr. 

Ο γαλλικός ιστότοπος ειδήσεων  υπενθυμίζει, ωστόσο, ότι μετά την Συνθήκη της Λισαβόνας, η ΕΕ διαθέτει με την Κατερίνα Άστον μια Ύπατη Εκπρόσωπο για τις Εξωτερικές Υποθέσεις και την Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης, «πραγματικό διπλωματικό εργαλείο της Ένωσης όπου υπάρχουν περίπου 6000 άτομα, με πρεσβευτές σε όλο τον κόσμο»."

 «Η κα Άστον όμως ήταν ουσιαστικά  απούσα κατά τη διάρκεια των κινημάτων των αραβικών λαών», παρατηρεί το Slate.f .

« Με αξιοσημείωτη ειλικρίνεια, εξήγησε τον λόγο. Δεν μπορεί παρά να μιλήσει μετά από διαβούλευση με τα είκοσι επτά υπουργεία Εξωτερικών των κρατών μελών και να καταλήξει σε θέση αποδεκτή από όλους.  Αυτό είναι τις περισσότερες φορές ο μικρότερος κοινός παρονομαστής. Η έκφραση μιας «ευρωπαϊκής» θέσης αφήνεται, όπως στο παρελθόν, στους ηγέτες των χωρών μελών, και ιδιαίτερα στους  πιο σημαντικούς μεταξύ αυτών. Αν πρόκειται ο Νικολά Σαρκοζί, η Αγγέλα Μέρκελ ή ο  Ντέιβιντ Κάμερον να πάρουν θέση σχετικά με την Αίγυπτο εκδίδουν μια  κοινή δήλωση.  Οι άλλοι δεν έχουν παρά να προσχωρήσουν ή να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους μέσω της αποχής. "

Με αποχή της στην ψηφοφορία του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που επιτρέπει τη χρήση βίας κατά της Λιβύης, η Γερμανία εκδηλώθηκε κατά των συμφερόντων της ΕΕ, πιστεύει επίσης το Slate.fr. 

«Εκ των υστέρων, οι Γερμανοί προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι αυτή η αποχή σήμαινε έγκριση. Όμως η ζημιά είχε γίνει (...) Θα κρατήσουμε τελικά ότι η Γερμανία αποσυνδέθηκε από τους Ευρωπαίους εταίρους της,  Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, και από τον Αμερικανό παραδοσιακό της σύμμαχο.

Ξαναβρίσκεται  στην κατάσταση του 2003, όταν ο Καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ, τότε επικεφαλής ενός κοκκινοπράσινου συνασπισμού είχε  αντισταθεί στις ΗΠΑ για την επέμβαση στο  Ιράκ. Η βασική διαφορά είναι ότι την εποχή εκείνη το Βερολίνο είχε βρεθεί στο πλευρό του Παρισιού. Η Ευρώπη ήταν διαιρεμένη, αλλά η Γερμανία δεν ήταν απομονωμένη. Σήμερα, η αποχή της στο Συμβούλιο Ασφαλείας την τοποθετεί στη ίδια κατηγορία με τη Ρωσία και την Κίνα».

Στην ίδια τη Γερμανία, αυτή η θέση είναι παρεξηγημένη. 

Έτσι, η «Handelsblatt» τιτλοφορεί «η Μέρκελ απομονώνει την Γερμανία»: η οικονομική εφημερίδα σημειώνει ότι για τρεις εβδομάδες, ο υπουργός Εξωτερικών Γκουίντο Βεστερβέλε επανέλαβε ότι «ο δικτάτορας δεν μπορεί να παραμείνει».

«Να θέλεις το καλό αλλά να αρνηθείς τα μέσα –πως το λένε αυτό;» ζητά ο σχολιαστής Josef Joffe της εφημερίδας, «Realpolitik;». «Να με πλύνεις με, αλλά μη με βρέξεις; Υποκρισία;» συνεχίζει ο Josef Joffe.

Ακόμα και αν υποτεθεί ότι η απροθυμία του Βερολίνου δικαιολογείται λόγω των πολλών περιφερειακών εκλογών, «Πόσες ψήφους μπορεί να κοστίσει μια ψηφοφορία για το καλό του υπόλοιπου κόσμου;».

«Σε αυτήν την περίπτωση, η αλληλεγγύη δεν είναι μια φράση χωρίς νόημα, αλλά μια παράφραση της επιρροής», αναλύει ο Joffe. «Η παραίτηση από αυτή σημαίνει να πούμε αντίο σε μια κοινή εξωτερική πολιτική» η να λέμε «Αγαπητοί Άραβες φίλοι, σας ευχόμαστε καλή τύχη για τον εκδημοκρατισμό, και τα συλλυπητήριά μας εάν αποτύχετε».

" Η προσβολή της Γερμανίας προς τους Ευρωπαίους, Αμερικανούς και τους Άραβες αποκαλύπτει μόνο μια πεισματική πράξη απομονωτισμού και στρατηγικής σύγχυσης», καταδίκασε από την πλευρά της, η Welt am Sonntag. 

Με την αποχή στη Νέα Υόρκη, «η Γερμανία δεν έχει μόνο απαξιωθεί ως αξιόπιστο πυλώνα της παγκόσμιας πολιτικής ασφάλειας» σημειώνει  η συντηρητική εφημερίδα. «Σε ένα ζήτημα πρώτης παγκόσμιας σημασίας, έβαλε βόμβα στο μύθο της κοινής εξωτερικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης». 

Presseurop  21.03.2011