14/3/11

Το σύνδρομο του Ιράκ κατατρέχει τον Ομπάμα

Το κενό εξουσίας που θα προκύψει από μια βίαιη ανατροπή του Καντάφι -ύστερα από στρατιωτική επιχείρηση- τρομάζει τους αναλυτές του Λευκού Οίκου
Ακόμη και αν οι Ρεπουμπλικάνοι τον πιέζουν να επέμβει στη Λιβύη, ο Ομπάμα κρατάει αποστάσεις απ' τις παγίδες.
Ακόμη και αν οι Ρεπουμπλικάνοι τον πιέζουν να επέμβει στη Λιβύη, ο Ομπάμα κρατάει αποστάσεις απ' τις παγίδες.

Τα γεράκια στην Ουάσιγκτον μπορεί να πιέζουν για στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, αλλά ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν θέλει να πέσει στην παγίδα, ακόμη και αν η στάση του εκληφθεί ως αδυναμία από τους Ρεπουμπλικανούς. «Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι όταν βιάζεσαι σε τέτοιες καταστάσεις, κάνεις λάθος» είπε στην ιστοσελίδα Politico στενός συνεργάτης του Μπαράκ Ομπάμα. «Δεν πρόκειται να βιαστούμε, ασχέτως το τι μας προτρέπει ο ένας κι άλλος».

Στο στενό κύκλο των συνεργατών του Ομπάμα -από τον σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας Τομ Ντόνιλον μέχρι τον υπουργό Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς- ακόμα και η επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων δεν θεωρείται η καταλληλότερη επιλογή. Η διστακτικότητα του Λευκού Οίκου αποκάλυψε τους ενδοιασμούς οι ΗΠΑ να ρισκάρουν την ανάμειξή τους σε μια περιοχή όπου η ξένη παρέμβαση θεωρείται εν πολλοίς μια αποικιοκρατική κίνηση. Τουναντίον, τα «εξαπτέρυγα» των Ρεπουμπλικανών δεν συμμερίζονται αυτούς τους φόβους. «Ο Κλίντον, μετά την αποχώρησή του από το Λευκό Οίκο, είχε δηλώσει ότι είχε μετανιώσει που περίμενε και παρακολουθούσε το τι γινόταν στα Βαλκάνια ή ότι είχε μετανιώσει που δεν έχει σταματήσει τη γενοκτονία στη Ρουάντα» έγραψε ο συντηρητικός αρθρογράφος της «Weekly Standard», Κρίστολ. «Φοβάμαι και ότι και ο Ομπάμα θα έχει στο μέλλον τα ίδια αισθήματα για τη Λιβύη».


Ο υπουργός Αμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς, ωστόσο, είχε ξεκαθαρίσει ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντέξουν άλλο έναν χερσαίο πόλεμο στη Μέση Ανατολή. Ακόμα και η δημιουργία ζώνης απαγόρευσης πτήσεων θα ήταν πολύπλοκη και επικίνδυνη για τα αμερικανικά αεροσκάφη, αφού έπρεπε πρώτα να καταστρέψουν την αεράμυνα της Λιβύης. Με δεδομένη την άρνηση της Ρωσίας και της Κίνας να συμφωνήσουν, μια τέτοια πρόταση στο Συμβούλιο Ασφαλείας θα έπεφτε μοιραία στο κενό.

Στην Ουάσιγκτον, οι «δεξαμενές σκέψης», όπως το Stratfor και το Woodrow Wilson, τάχθηκαν την περασμένη εβδομάδα υπέρ μιας προσωρινής κυβέρνησης στη Λιβύη που θα στηρίζεται από την Αφρικανικη Ενωση και την Αραβική Λίγκα. Το πρόβλημα που εντοπίζεται είναι, όμως, το ποια πρόσωπα θα μπορούσαν να συγκροτήσουν μια τέτοια κυβέρνηση. Η Λιβύη, για τους αμερικανούς αναλυτές, αποτελεί ένα μεγάλο παζλ. Το τέλος της κυριαρχίας του Μουαμάρ Καντάφι εκτιμάται ότι θα δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό εξουσίας που θα οδηγούσε σε μια μεταβατική περίοδο γεμάτη με σκοπέλους: μια χώρα διαιρεμένη, με αδύναμους θεσμούς, η οποία μπορεί να βασιστεί μόνο στο πετρέλαιο και στην ανάγκη των πολιτών της για ελευθερία και δημοκρατία.

Σε αντίθεση με την Αίγυπτο και την Τυνησία, η Λιβύη δίνει την εντύπωση μιας «ακραίας περίπτωσης» των κακών που παρατηρούνται σε άλλες αραβικές χώρες, όπως η Υεμένη και οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου. «Οι τρεις περιοχές της, η ανατολική, η δυτική και η νότια, που ήταν διαιρεμένες για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν από την ανεξαρτησία, συνεχίζουν να συνθέτουν μια χώρα στην οποία οι συμμαχίες των φυλών είναι πολύ πιο σημαντικές απ' ό,τιδήποτε άλλο» σύμφωνα με τον αναλυτή του Brookings Institute, Χαλίλ Ματάρ. «Το μέλλον θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο αυτές οι φυλές μπορούν να παραμείνουν ενωμένες» πρόσθεσε, προειδοποιώντας παράλληλα για τον κίνδυνο απόσχισης των ανατολικών επαρχιών.

Παρόμοια άποψη εξέφρασε και ο αναλυτής Ρόμπερτ Ντάνιν στην ιστοσελίδα του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (CFR): "Μολονότι ελάχιστοι θα λυπηθούν για την αποχώρηση του Καντάφι από την εξουσία, αυτό θα δημιουργούσε ένα τεράστιο κενό εξουσίας. Θα παρίστανε τον έξυπνο όποιος νομίζει ότι μπορεί να πει ποιος θα μπορούσε να ενώσει τη Λιβύη. Η εθνική ταυτότητα είναι αδύναμη και κυριαρχούν οι δεσμοί μεταξύ των φυλων και των οικογενειών. Η απουσία θεσμών, που διατηρήθηκε σκόπιμα από τον Καντάφι επί 42 χρόνια, είναι ένα άλλο μειονέκτημα. Η Τυνησία και η Αίγυπτος ήταν επίσης δικτατορίες αλλα είχαν ένα σύνταγμα, μια προσχηματική δικτατορία.Ολα αυτά είναι ξένα για τη Λιβύη, κάτι που θα καταστήσει την πρόκληση ακόμη πιο δύσκολη».

Μια πιθανή λύση που συζητείται στο καθεστώς της Λιβύης είναι ο Καντάφι να αποσυρθεί στη γενέτειρά του Σύρτη μαζί με τους δύο γιους του και να παραδώσει την εξουσία στον επί χρόνια φίλο του, Μοχάμεντ αλ Σβάι. «Η αλήθεια είναι ότι μετά το Ιράκ, απλώς δεν έχουμε τη ρεαλιστική επιλογή να εισβάλουμε σε άλλη μία αραβική χωρα με πετρέλαιο» έγραψε πρόσφατα ο αρθρογράφος των «Νιου Γιορκ Τάιμς», Νίκολας Κριστόφ. «Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να πιέζουμε το καθεστώς Καντάφι και να καταστήσουμε σαφές ότι η πτώση του είναι ζήτημα χρόνου. Οσο περισσότερη πίεση ασκούμε στον Καντάφι, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να αποφύγουμε μια... Αποκάλυψη. Ο Καντάφι είναι ιδιαίτερα δικτυωμένος μέσα στην Τρίπολη. Πιστεύει ότι από την στιγμή που δεν έχει πού να πάει, θα πάρει μαζί του όσους περισσότερους μπορέσει». http://www.enet.gr/

2 σχόλια:

  1. > Τα γεράκια στην Ουάσιγκτον μπορεί να πιέζουν για στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη, αλλά ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν θέλει να πέσει στην παγίδα, ακόμη και αν η στάση του εκληφθεί ως αδυναμία από τους Ρεπουμπλικανούς.<

    Σωστός ο Ομπάμας. Δεν είχε στηρίξει άδικα τόσες ελπίδες σ’ αυτόν ο αξέχαστος Μανώλης (ο Θεός να αναπαύει την ψυχούλα του).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μας λέει ο Gilad Atzmon:

    Τι θα συμβεί αν μια μύγα πετάξει (πάνω από το Ισραήλ) στο οποίο δεν υπάρχει “Ζώνη Απαγόρευσης Πτήσεων” για τη προστασία των Παλαιστινίων;;;

    «Ακόμα και οι Ισραηλινοί έποικοι, όταν μετακόμισαν στη Λωρίδα της Γάζας, μετακόμισαν πάνοπλοι για την καταπολέμηση των ...εξτρεμιστών. Αυτό ακριβώς το ίδιο πράγμα, κάνουμε κι’ εμείς εδώ» Μουαμάρ Καντάφι
    (Γαλλία 24)!!!!!
    Κατά τις τελευταίες ημέρες, στον ΟΗΕ, κάποιοι προετοίμαζαν το έδαφος για μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη.
    Ο Ντέιβιντ Κάμερον (Πρωθυπουργός Βρετανίας και ο Μπαράκ Ομπάμα συμφώνησαν επίσης να καταρτίσουν “το πλήρες φάσμα” των στρατιωτικών απαντήσεών τους για τη κρίση της Λιβύης.
    Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον περιγράφοντας τη συνομιλία του με τον Ομπάμα, είπε “Έχουμε να προετοιμαστούμε για αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε αν [ο Καντάφι] συνεχίζει να πολεμά με βαναυσότητα εναντίον του ίδιου του λαού του”.
    Θεωρώ τον εαυτό μου “συγκλονισμένο” από τον “ανθρωπιστή” Κάμερον – φαίνεται ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για το λαό της Λιβύης.
    Και όμως, σαν αριστερός είμαι προβληματισμένος, γιατί ποτέ δεν έχουν παρατηρηθεί, ο Κάμερον, ο Ομπάμα ή ο ΟΗΕ, να εμφανίζονται δημόσια και να δείχνουν ότι τους έχει αγγίξει με τον ίδιο τρόπο, η εικόνα από το θάνατο αμάχων Παλαιστινίων, οι οποίοι είναι επίσης κατακρεουργημένοι σε καθημερινή βάση από τις ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές. Όπως φαίνεται, στο απόσπασμα παραπάνω, ο Μουαμάρ Καντάφι πραγματοποιεί πολύ περισσότερα, από ό,τι η (ξαφνική) ευαισθησία του Κάμερον, του Ομπάμα και του ΟΗΕ. Ο Καντάφι καταφέρνει να απαντά με σαφήνεια στις ηθικολογικές ερωτήσεις της Δύσης. Εάν ο ΟΗΕ είναι τόσο ενθουσιώδης με έναν βομβαρδισμό της Λιβύη, δεν θα έπρεπε αντικειμενικά, να αρχίσει πρώτα με το Ισραήλ;;;
    Θα ήθελα να υποστηρίζουν ότι, για να έχουν μια ηθική επεμβατική επιχειρηματολογία, που να τους δικαιολογηθεί, θα έπρεπε πρωτίστως να στηρίζονται στην ηθική αντικειμενική ακεραιότητα.
    Αν η Αμερική και η Βρετανία καθοδηγούνται πραγματικά, από “ηθικά κίνητρα”, γιατί αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τον λαό της Παλαιστίνης;;; Γιατί επιτρέπουν στα ισραηλινά αεροπλάνα, που είναι διακοσμημένα με τα εβραϊκά σύμβολα, να ρίξουν βόμβες στη Γάζα;;; Μήπως επειδή οι ​​ισραηλινές βόμβες είναι της (Ισραηλινής εταιρείας) kosher με κάποιο τρόπο;;;
    Αλλά υποθέτω ότι γνωρίζουμε ήδη τις απαντήσεις:
    Πρώτον, θέλουν το Λιβυκό πετρελαίου και η ηθική παρέμβαση είναι μόνο ένα πρόσχημα για έναν ακόμα πόλεμο του πετρελαίου.
    Δεύτερον, η αμερικανική και η βρετανική κυβέρνηση συντηρούνται οικονομικά από το περιβόητο σιωνιστικό λόμπι: Στην Αμερική είναι η οργάνωση AIPAC, και στη Μεγάλη Βρετανία είναι οι “Χριστιανοί για το Ισραήλ”.
    Γίνεται σαφές ότι αν θέλουμε να αναγκάσουμε τους ηγέτες μας, να ενδιαφερθούν για τη σωτηρία αυτού του πλανήτη ή τουλάχιστον να κάνουν οποιαδήποτε κίνηση (επίδειξη) ηθικής ακεραιότητας, τότε πρέπει να αντιμετωπίσουν τις εβραϊκές ομάδες πίεσης.
    Θα ήθελα να προτείνω στον Cameron και στον Ομπάμα, ότι εάν συμπεριφερθούν ηθικά για μια αλλαγή και επιβάλουν άμεσα την ζώνη απαγόρευσης πτήσεων κατά του Ισραήλ, θα μπορούσαν να συμβάλουν σημαντικά στην επίλυση μιας από τις πιο επικίνδυνες συγκρούσεις στον κόσμο σήμερα.
    Με μια τέτοια πράξη θα συμβάλλουν επίσης στην επίλυση της σημερινής κρίσης της ενέργειας – και το σημαντικότερο, η ειρήνη μπορεί πραγματικά να επικρατήσει.
    ΠΗΓΗ: http://www.gilad.co.uk/writings/gilad-atzmon-what-about-a-no-fly-zone-for-the-palestinians.html


    Μετάφραση: Μπαρμπανίκος Αρβανίτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.