Εδώ είναι ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, κύριε Αχμέτ

Ρίκα Κ.
Εδώ είναι ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, κύριε Αχμέτ. Μπορεί να αδιαφορήσαμε, να ξεχάσαμε να πούμε στο κράτος να μην ανοίγει την πόρτα στους ξένους, να παραβλέψαμε το απλό γεγονός ότι ο ληστής και ο προδότης έγιναν κράτος, όμως μέσα στο σπίτι είμαστε, ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. 40 χρόνια λήθης δεν μπορούν να σβήσουν 4.000 – τουλάχιστον – χρόνια Ιστορίας. Φάσκεις και αντιφάσκεις, κύριε Αχμέτ. Με απύθμενο θράσος. Αφού θεωρείς ότι η μουσουλμανική μειονότητα είναι τουρκική, γιατί μας στέλνεις καραβάνια μουσουλμάνων και δεν τους κρατάς στα εδάφη σου ως τούρκους; Ποια εδάφη βέβαια, τα Ελληνικά κατεχόμενα εδάφη της Ανατολής ; Νέες λέξεις, επικίνδυνες, αλλά κάνουν ωραίο ήχο. Αληθινό. Κατεχόμενα Ελληνικά Εδάφη της Ανατολής, υποτιθέμενα τουρκικά. Κατεχόμενη Κύπρος.
Κι έρχεσαι εδώ και μας κουνιέσαι, πάει και το αξεσουάρ σου με την μαντήλα να επισκεφτεί ίδρυμα άρρωστων πονεμένων παιδιών, ξεχάσατε όμως τα παιδιά που έπεσαν θύματα σφαγής στον Πόντο, στην Σμύρνη. Ξέχασα, στην Σμύρνη πέθαναν από συνωστισμό, έτσι μας είπε το ανθελληνικό «ελληνικό» κράτος. Θα μας τελειώσει κι αυτό μια μέρα, όμως, κύριε Αχμέτ, που θα πάει. Μόλις καταλάβουμε κάποια βασικά πράγματα, και ανταποκριθούμε στις βασικές μας ποιότητες, νομοτελειακά το Έθνος θα γεννήσει το δικό του κράτος.
Αυτό όμως είναι δική μας δουλειά, και αλλοίμονό σου, εσένα και των ομοίων σου, την μέρα που θα ακούσει ο Έλληνας την φωνή μέσα του : «Ήταν ο ήλιος µε τον άξονά του µέσα µου πολυάχτιδος όλος που καλούσε. Και αυτός αλήθεια που ήµουνα. Ο πολλούς αιώνες πριν. Ο ακόµη χλωρός µες στη φωτιά. Ο άκοπος απ' τον ουρανό. Ένιωσα ήρθε κι έσκυψε πάνω απ' το λίκνο µου ίδια η µνήµη γινάµενη παρόν, τη φωνή πήρε των δέντρων, των κυµάτων: «Εντολή σου» είπε «αυτός ο κόσµος και γραµµένος µες στα σπλάχνα σου είναι. ∆ιάβασε και προσπάθησε και πολέµησε» είπε. «Ο καθείς και τα όπλα του» είπε.» Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί, Η Γένεσις.
Στο μεταξύ, εσύ, σαν άντρας πραγματικός που είσαι, ονειρεύεσαι θυσίες άλλων, ως ένδειξη πυγμής. Τι μας λες, φοβηθήκαμε. Θυσία, κε Αχμέτ, είναι «η συνειδητή στέρηση από ορισμένα αγαθά (ζωή, περιουσία, ευτυχία) για κάποιο σκοπό, κάποια ιδέα ή κάποιον άνθρωπο». Δεν μπορώ, δεν δικαιούμαι να θυσιάσω κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό μου. Τώρα, αν οι στρατιώτες σου δεν «τό ‘χουν» και πρέπει εσύ να τους θυσιάσεις, αυτό δείχνει την ήττα σου – πριν καν πολεμήσεις. Περαιτέρω, ο πολεμιστής θυσιάζει πρώτα τον εαυτό του και εμπνέει την συνειδητή θυσία των άλλων. Ψιλά γράμματα. Άλλες σκέψεις, ιδέες, νοοτροπίες.
Τι να λέμε τώρα. Άντε στο καλό και του άι σιχτίρι ανήμερα να μας ξανάρθεις, τζουτζούκο. Πάρε και το χαρτομαντηλάκι σου μαζί, αυτό το κόκκινο με το αστεράκι, μόνο πές να στο φτιάξουν μικρότερο μέγεθος. Εκτός κι αν φοβάσαι τα δάκρυα που έρχονται και το θες μεγάλο. Κι αν είσαι καλό παιδί θα σου στείλουμε δωράκια, όπως συριζάκια, πασοκάκια, το σιμίτι, το πάγκαλο, το δρούτσα, το βενιζέλο, το δραγώνα, το ρεπούση, το φραγκιουδάκη, το δήμου, το τατσόπουλο, το βερέμη, το παυλόπουλο, το κορίτσι με το κόμμα, το μεγάλο μας κενό (GAP) και, εννοείται, το μπουτάρη, που σε κοίταγε σαν λουκουμά και σου έκανε «ματάκια» για να σε ρίξει. Χαμπάρι εσύ, άλλα ονειρεύεσαι, οι άνθρωποι όμως υποφέρουν στην παρουσία σου, μια ανατριχίλα την παθαίνουν, δεν μπορεί, τέτοια γοητεία δεν περνάει απαρατήρητη.
Γεια σου λοιπόν, «άρχοντα», κι αν θες πόλεμο, κάντον επιτέλους να τελειώνουμε με την πάρτη σου. Casus Belli και κούνια μπέλλα, τραμπάλα και ότι νά ‘ναι. Ή μήπως ΦΟΒΑΣΑΙ ; Λέω, μήπως, αναρωτιέμαι... Κι άσε μας στην ησυχία μας, έχουμε δουλειά να κάνουμε, έχουμε και το λέγκο της Δύσης, αυτό που μας έσωσε από την άβυσσο, τον κρυφό εντολέα της ασώματης βίας, και δικό σου, εννοείται, Αχμετάκο. Βλέπει η «πολιτισμένη» Δύση το βλέμμα σου το αχόρταγο όπως ξεπετάγεται από τις κουμπότρυπες και σε κάνει ότι θέλει. Καημένε. Αυτοί κάνουν τους «καθαρούς» φόνους, απλά πατάνε κουμπάκια και μεταφέρουν τόκους και μίζες, έχουν τα ηλίθια μαντρόσκυλα για τους βρώμικους φόνους, πάντα έτσι γινόταν, όπως αυτά που ονειρεύονται την Ευρώπη, αλλά κόλλησαν στο προθάλαμο και στις υποσχέσεις. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θιγούμε, σεβόμαστε τους «καλεσμένους» μας.
Μην ξεχνάς όμως, ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΑΣ είναι άθικτα.
Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ. Είναι ενοχλητικά τόσα νησιά στο Αιγαίο, έτσι άναρχα, ελεύθερα σπαρμένα, στην δίνουν στα νεύρα, εμάς όμως μας αρέσουν. Πολύ. Και δεν κουνιούνται. Τι να κάνουμε, να πάμε την Πελοπόννησο στην Αυστραλία, την Μακεδονία στην Αλάσκα, να βάλουμε και το Αιγαίο σε μια λεκάνη να στο δώσουμε ; Αυτό το Καστελόριζο πάλι, δεν λέει να βυθιστεί. Το άτιμο.
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Η ΓΝΩΣΗ. Ιστορία ατελείωτη, Θυσίες Αληθινές, η Φιλοσοφία, Περγαμηνές που κατέβασαν τα θηρία από τα δέντρα. Εδώ ξεκίνησαν αυτά. Και θα τα θυμηθούμε, αυτό είναι το μεγάλο καλό της κρίσης, μας κάνει να σκεφτόμαστε, να αναρωτιόμαστε, καθαρίζουν τα μάτια και οι λεκέδες φαντάζουν αφόρητα ενοχλητικοί. Θα το πληρώσουμε το Τίμημα και θα σταθούμε στα πόδια μας. Διάφανοι και καθαροί.
Και τότε, ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ σε σένα και στους ΟΜΟΙΟΥΣ σου, Ανατολής και Δύσης.
Προς το παρόν, φύγε, ΦΥΓΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ. Τα εγκλήματα είναι αδιαμφισβήτητα και καταγεγραμμένα. Μπορεί να αργεί, αλλά πάντα τα ακολουθεί, νομοτελειακά, Η ΤΙΜΩΡΙΑ.
Για ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ και την ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ, ημών και των εχθρών, εντός και εκτός των πυλών :
Από : «Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ» του George Horton, επί 30ετία Προξένου και Γενικού Προξένου των ΗΠΑ στην Εγγύς Ανατολή.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ: «... το σύνολο των συστηματικών σφαγών, των εκτοπίσεων, της ληστείας και των βιασμών, που υπέστησαν οι χριστιανοί της άλλοτε εύπορης περιχής της Μαύρης Θάλασσας, αποτελεί μία από τις μαύρες και βρομερές σελίδες, ακόμη και για την τουρκική ιστορία. Και ιδού το αποτέλεσμα της συστηματικής εκστρατείας σφαγών, απαγχονισμών, εκτοπίσεων, εμπρησμών και βιασμών : οι ανθούσες κοινότητες της Αμάσσειας, της Καισάρειας, της Τραπεζούντας, της Χαλδαίας, της Ροδόπολης, της Κολώνειας, κέντρων Ελληνικού πολιτισμού επί πολλές εκατοντάδες χρόνια, έχουν κυριολεκτικά εξολοθρευτεί. Τα θύματα ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες και ανεβάζουν σε ενάμισι εκατομμύριο ψυχές τον συνολικό αριθμό των Αρμενίων και των Ελλήνων που εξοντώθηκαν σε ολόκληρη την παλιά ρωμαϊκή επαρχία της Ασίας. Να πως δημιουργήθηκε αυτή η ανανεωμένη Τουρκία, η οποία συγκρίνεται σήμερα από κάποιους κύκλους με την Ελβετία και τις Ηνωμένες Πολιτείες».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗ: «Οπωσδήποτε, στη Σμύρνη δεν έλειπε τίποτα από την ωμότητα, την αγριότητα, την ακολασία και όλη εκείνη τη μανία του ανθρώπινου πάθους που, όταν τους δοθεί η ευκαιρία, υποβιβάζουν το ανθρώπινο γένος σε ένα επίπεδο κατώτερο κι από του αγριότερου και αχρειότερου κτήνους. Γιατί, στη διάρκεια του σατανικού αυτού δράματος, οι Τούρκοι δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή τις ληστείες και τους βιασμούς....... Ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα που πήρα μαζί μου από τη Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της ντροπής γιατί ανήκα στο ανθρώπινο είδος».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ: «Όταν οι Τούρκοι ακούμπησαν τελικά τα χέρια τους επάνω της, η Κωνσταντινούπολη διασκόρπισε τον πολιτισμό της σε ολόκληρη την Ευρώπη και αναγέννησε τη Δύση. ...... Αν η Κωνσταντινούπολη είχε γλιτώσει και αν ο χριστιανισμός της Μικράς Ασίας είχε σωθεί, οι συνέπειες για την εξέλιξη του πολιτισμού θα ήταν ανυπολόγιστες. Τι λαμπρή πόλη θα ήταν σήμερα μια Ελληνική Κωνσταντινούπολη αν είχε μείνει πάντα ελληνική με τις αρχαίες της παραδόσεις και τους αναρίθμητους θησαυρούς του αρχαίου πολιτισμού ! Ένα άλλο, πιο όμορφο Παρίσι, καβάλα στον Βόσπορο, μεγάλο στο εμπόριο, τη μάθηση, την επιστήμη, με όλες τις χάρες και την επιρροή του χριστιανικού πολιτισμού.»
Λυπάμαι για τα πολλά λόγια και αναφορές, αλλά όταν περισσεύει το θράσος και η ψυχική βία, τα όπλα μας είναι, μεταξύ άλλων, οι λέξεις.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.