του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Επικρατεί στη χώρα μια απαράδεκτη παρεξήγηση. Γίνονται τα πάντα προκειμένου να μην χρεοκοπήσει το κράτος. Και στον σκοπό αυτό θυσιάζεται η κοινωνία. Σε οικονομικό αδιέξοδο η χώρα έφτασε με ευθύνη του δημόσιου τομέα. Αυτός έφαγε ουσιαστικά τα λεφτά. Και υπερδιογκώθηκε βασανίζοντας ουσιαστικά τους πολίτες με νέους φορείς, εγκρίσεις, άδειες, ελεγκτικούς μηχανισμούς και κανονισμούς. Για να δικαιολογήσει κυρίως την ύπαρξη, τον όγκο και τα έξοδά του.
Μπροστά στην προοπτική της χρεοκοπίας τώρα επιβαρύνεται δυσβάστακτα ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Για να μην χρεοκοπήσει το κράτος. Που μας οδήγησε με το μέγεθος και τις πράξεις του στο χείλος του γκρεμού. Εν τούτοις όλα σχεδόν τα κόμματα ομονοούν πως το Δημόσιο δεν πρέπει να πειραχτεί στην προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας. Παρά τις συστάσεις των δανειστών μας για δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες οι πολιτικές αρχές επιμένουν σε μέτρα αύξησης των εσόδων. Που καταλήγουν βέβαια σε εξοντωτικές φορολογικές επιδρομές.
Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Όλη η προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας εστιάζεται την ανάγκη αποφυγής του ενδεχομένου αδυναμίας του κράτους να πληρώσει κατά κύριο λόγο μισθούς. Στον δημόσιο τομέα βέβαια. Γιατί παντού αλλού οι αμοιβές καταβάλλονται από ιδιωτικές πηγές. Εξοντώνεται λοιπόν ο ιδιωτικός τομέας οδηγούμενος σε αδυναμία να εκπληρώσει στόχους και υποχρεώσεις. Με αποτέλεσμα εκτεταμένη ιδιωτική χρεοκοπία και αυξανόμενες απολύσεις. Κανένας όμως δεν αποφασίζει να αρχίσει νε περικόπτει δαπάνες στο δημόσιο. Που είναι και ο υπεύθυνος της κρίσης αλλά και ο ουσιαστικά ωφελούμενος από τις θυσίες.
Το σύνηθες επιχείρημα για την άρνηση περικοπών στο κράτος είναι η ενδεχόμενη ανεργία. Μα αυτοί που συνέχεια απολύονται στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι άνεργοι; Γιατί αυτών των ανθρώπων τις δυσκολίες τις ξεπερνάμε; Και είμαστε έτοιμοι να τους θυσιάσουμε στο όνομα της διάσωσης της κρατικής γραφειοκρατίας; Για κάθε θέση εργασίας που διασώζεται στο δημόσιο θυσιάζονται δύο στον ιδιωτικό τομέα! Αυτό που συμβαίνει είναι σε κάποιο βαθμό παράλογο. Για να αποφύγουμε την χρεοκοπία του κράτους (που συμβολίζεται με την αδυναμία πληρωμής μισθών) εξοντώνουμε με την βαριά φορολογία τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Αρνούμενοι παράλληλα να επιβάλουμε μεγάλες περικοπές στο κράτος – από κατάργηση υπηρεσιών και φορέων μέχρι απολύσεις. Περίπου 4 δις στοχεύουν να εξασφαλίσουν φορολογώντας τους ιδιώτες. Και μόνο 400 εκ. από περικοπές στο κράτος!!
Πασχίζουμε λοιπόν να σώσουμε το κράτος εξοντώνοντας την αγορά. Δεν είναι λογικότερο, για την διάσωσή του, το ίδιο το κράτος να υποστεί και τις μεγαλύτερες θυσίες; Το κράτος όμως έχει σύμμαχο σ’ αυτή την πάλη την πολιτική τάξη. Που έχει πλημμυρίσει τον δημόσιο τομέα με στρατούς κομματικών στελεχών. Κάθε περικοπή λοιπόν φορέων και προσωπικού έχει άμεσο πολιτικό κόστος. Που καμία πολιτική παράταξη δεν είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό και το δημόσιο εξακολουθεί να παραμένει στο απυρόβλητο.
Με την φορολογική επιδρομή μάλιστα που ετοιμάζει η κυβέρνηση (και που κάποιοι μάλιστα ανίδεοι αποκαλούν «νεοφιλελεύθερη») από πουθενά δεν προκύπτει πως θα εξασφαλισθεί η διάσωση της οικονομίας. Η χρεοκοπία με βάση την λογική αυτή είναι αδύνατον να αποτραπεί. Με την ιδιωτική οικονομία όμως να έχει εν τω μεταξύ συνθλιβεί. Και με το μέγεθος του κράτους ανέπαφο. Αν πρόκειται να φθάσουμε λοιπόν στην κατάρρευση, γιατί να μην οδηγηθούμε εκεί με την ιδιωτική οικονομία ισχυρότερη και το κράτος ψαλιδισμένο; Εκεί νομίζω πως βρίσκεται η ουσία των προβλημάτων μας αλλά και οι δυνατότητες μας για μελλοντική ανάκαμψη.
Αν η προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας στοχεύει να αποτρέψει απλά την στάση πληρωμών του κράτους και να διαλύσει την κοινωνία και την ιδιωτική οικονομία δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί πρέπει να αποφύγουμε την χρεοκοπία. Η λύση είναι απλή και στηρίζεται στην λογική. Κατάργηση των επικείμενων φορολογικών επιβαρύνσεων και αντικατάσταση των ποσών που, κατ’ εκτίμηση, επρόκειτο να εισπραχθούν με δραστικές περικοπές κρατικών δαπανών. Με τον τρόπο αυτό και οι δανειστές μας θα είναι ικανοποιημένοι και η χρεοκοπία θα αποφευχθεί. Διαφορετικά, ανάμεσα στην χρεοκοπία του κράτους και στην χρεοκοπία της κοινωνίας, προτιμότερη είναι η πρώτη.
Επικρατεί στη χώρα μια απαράδεκτη παρεξήγηση. Γίνονται τα πάντα προκειμένου να μην χρεοκοπήσει το κράτος. Και στον σκοπό αυτό θυσιάζεται η κοινωνία. Σε οικονομικό αδιέξοδο η χώρα έφτασε με ευθύνη του δημόσιου τομέα. Αυτός έφαγε ουσιαστικά τα λεφτά. Και υπερδιογκώθηκε βασανίζοντας ουσιαστικά τους πολίτες με νέους φορείς, εγκρίσεις, άδειες, ελεγκτικούς μηχανισμούς και κανονισμούς. Για να δικαιολογήσει κυρίως την ύπαρξη, τον όγκο και τα έξοδά του.
Μπροστά στην προοπτική της χρεοκοπίας τώρα επιβαρύνεται δυσβάστακτα ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Για να μην χρεοκοπήσει το κράτος. Που μας οδήγησε με το μέγεθος και τις πράξεις του στο χείλος του γκρεμού. Εν τούτοις όλα σχεδόν τα κόμματα ομονοούν πως το Δημόσιο δεν πρέπει να πειραχτεί στην προσπάθεια διάσωσης της οικονομίας. Παρά τις συστάσεις των δανειστών μας για δραστικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες οι πολιτικές αρχές επιμένουν σε μέτρα αύξησης των εσόδων. Που καταλήγουν βέβαια σε εξοντωτικές φορολογικές επιδρομές.
Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Όλη η προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας εστιάζεται την ανάγκη αποφυγής του ενδεχομένου αδυναμίας του κράτους να πληρώσει κατά κύριο λόγο μισθούς. Στον δημόσιο τομέα βέβαια. Γιατί παντού αλλού οι αμοιβές καταβάλλονται από ιδιωτικές πηγές. Εξοντώνεται λοιπόν ο ιδιωτικός τομέας οδηγούμενος σε αδυναμία να εκπληρώσει στόχους και υποχρεώσεις. Με αποτέλεσμα εκτεταμένη ιδιωτική χρεοκοπία και αυξανόμενες απολύσεις. Κανένας όμως δεν αποφασίζει να αρχίσει νε περικόπτει δαπάνες στο δημόσιο. Που είναι και ο υπεύθυνος της κρίσης αλλά και ο ουσιαστικά ωφελούμενος από τις θυσίες.
Το σύνηθες επιχείρημα για την άρνηση περικοπών στο κράτος είναι η ενδεχόμενη ανεργία. Μα αυτοί που συνέχεια απολύονται στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι άνεργοι; Γιατί αυτών των ανθρώπων τις δυσκολίες τις ξεπερνάμε; Και είμαστε έτοιμοι να τους θυσιάσουμε στο όνομα της διάσωσης της κρατικής γραφειοκρατίας; Για κάθε θέση εργασίας που διασώζεται στο δημόσιο θυσιάζονται δύο στον ιδιωτικό τομέα! Αυτό που συμβαίνει είναι σε κάποιο βαθμό παράλογο. Για να αποφύγουμε την χρεοκοπία του κράτους (που συμβολίζεται με την αδυναμία πληρωμής μισθών) εξοντώνουμε με την βαριά φορολογία τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Αρνούμενοι παράλληλα να επιβάλουμε μεγάλες περικοπές στο κράτος – από κατάργηση υπηρεσιών και φορέων μέχρι απολύσεις. Περίπου 4 δις στοχεύουν να εξασφαλίσουν φορολογώντας τους ιδιώτες. Και μόνο 400 εκ. από περικοπές στο κράτος!!
Πασχίζουμε λοιπόν να σώσουμε το κράτος εξοντώνοντας την αγορά. Δεν είναι λογικότερο, για την διάσωσή του, το ίδιο το κράτος να υποστεί και τις μεγαλύτερες θυσίες; Το κράτος όμως έχει σύμμαχο σ’ αυτή την πάλη την πολιτική τάξη. Που έχει πλημμυρίσει τον δημόσιο τομέα με στρατούς κομματικών στελεχών. Κάθε περικοπή λοιπόν φορέων και προσωπικού έχει άμεσο πολιτικό κόστος. Που καμία πολιτική παράταξη δεν είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό και το δημόσιο εξακολουθεί να παραμένει στο απυρόβλητο.
Με την φορολογική επιδρομή μάλιστα που ετοιμάζει η κυβέρνηση (και που κάποιοι μάλιστα ανίδεοι αποκαλούν «νεοφιλελεύθερη») από πουθενά δεν προκύπτει πως θα εξασφαλισθεί η διάσωση της οικονομίας. Η χρεοκοπία με βάση την λογική αυτή είναι αδύνατον να αποτραπεί. Με την ιδιωτική οικονομία όμως να έχει εν τω μεταξύ συνθλιβεί. Και με το μέγεθος του κράτους ανέπαφο. Αν πρόκειται να φθάσουμε λοιπόν στην κατάρρευση, γιατί να μην οδηγηθούμε εκεί με την ιδιωτική οικονομία ισχυρότερη και το κράτος ψαλιδισμένο; Εκεί νομίζω πως βρίσκεται η ουσία των προβλημάτων μας αλλά και οι δυνατότητες μας για μελλοντική ανάκαμψη.
Αν η προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας στοχεύει να αποτρέψει απλά την στάση πληρωμών του κράτους και να διαλύσει την κοινωνία και την ιδιωτική οικονομία δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί πρέπει να αποφύγουμε την χρεοκοπία. Η λύση είναι απλή και στηρίζεται στην λογική. Κατάργηση των επικείμενων φορολογικών επιβαρύνσεων και αντικατάσταση των ποσών που, κατ’ εκτίμηση, επρόκειτο να εισπραχθούν με δραστικές περικοπές κρατικών δαπανών. Με τον τρόπο αυτό και οι δανειστές μας θα είναι ικανοποιημένοι και η χρεοκοπία θα αποφευχθεί. Διαφορετικά, ανάμεσα στην χρεοκοπία του κράτους και στην χρεοκοπία της κοινωνίας, προτιμότερη είναι η πρώτη.
Είναι μέχρι να ξεκινήσει νέος εμφύλιος . Ο οποίος αυτή τη φορά δεν θα είναι μεταξύ αριστερών και δεξιών αλλά μεταξύ ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί απλά στην Ελλάδα οι πελατιακές σχέσεις ποτέ δεν θα πεθάνουν.
Γιατί οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν έχουν κόστος σαν απολυμένοι για τα έδρανα των βολευτών όσο οι δημόσιοι.
Γιατί και να απεργήσουν οι ιδιωτικοί (απίθανο έως αδιανόητο έως πέραν πάσης φαντασίας) πάλι χωρίς δουλειά θα βρεθούν και δεν θα έχει και κανένα κόστος . Ενώ αν κατεβάσεις το διακόπτη του ρεύματος ή κόψεις το νερό ή κόψεις το τηλέφωνο ή ό,τι άλλο έχει κόστος.
Γιατί ''είναι πολλά τα λεφτά Τάκη''
Ωραία, τα μειονεκτήματα του δημόσιου τομέα ξέρει να τα λέει ο κ. Ανδριανόπουλος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μας λέει όμως τί εκανε όλα αυτά τα χρόνια ο αδιάφθορος και υγιείς Ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα? Δεν έτρωγε δημόσιο χρήμα? Δεν είχε από τις χαμηλότερες φορολογίες στην Ευρώπη? Δεν τα τσέπωνε με φόυσκες στο χρηματηστήριο? Δεν έβγαζε όλα τα κέρδη του στο εξωτερικό? Δεν δανειζόταν για να πάρει κότερα? Δεν τράβαγε πτωχεύσεις όποτε ήθελε? Δεν... δεν... δεν...
Μπορεί να μας πεί πώς θα σώσει την Ελλάδα ο Ιδιωτικός τομέας με μηδενικό σχεδόν φόρο προς το κράτος, απασχολώντας για ψίχουλα τους εργαζόμενους και τοποθετώντας όλα τα κέρδη του σε επενδύσεις στο εξωτερικό ή καταθέσεις στην Ελβετία?
Μήπως ο κ. Ανδριανόπουλος θέλει να του δώσουμε την ΔΕΗ, τα Νερά, τα νησία και την Ακρόπολη, να τα διαχειριστεί αυτός και να μας σώσει όλους?
Αυτό το άρθρο δίνει όλο το νόημα τών 20 μηνών διακυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ. Χάσαμε τόσο καιρό με παράλογα αντιμνημόνια, ενώ η ουσία είναι εδώ. Γι' αυτά έπρεπε να παλέψουμε. Δεν είναι το πρόβλημα ότι πήραμε τα λεφτά, απορώ που χρειάζεται να το γράψω. Το πρόβλημα είναι ότι τα πήραμε με σκοπό να μη πειράξουμε το κράτος-τέρας. Γι' αυτό θα χρεωκοπήσουμε. Και είναι συνήθης παρανόηση ότι το ΠΑΣΟΚ δεν διαπραγματεύθηκε. Τουναντίον, διαπραγμετεύθηκε πολύ σκληρά για να μη πειραχθεί ο στρατός του, και, όπου δεν μπόρεσε να επιβάλει τους όρους του, έφθασε και να εξαπατήσει υποσχόμενο ότι θα κάνει μεταρρυθμίσεις ώστε να αποσπάσει τα λεφτά χωρίς να εννοεί να πράξει τίποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκινεί το ενδιαφέρον του κ. Ανδριανόπουλου για τους άνεργους ιδιωτικούς υπαλλήλους, και ο ζήλος του για την ηθική ικανοποίηση αυτών, με την πρόσθεση άλλων τόσων από το δημόσιο. (που στατιστικά, ο αριθμός δ/υ βρίσκεται στο μέσο όρο των χωρών ΟΟΣΑ και Ε.Ε όπως και το μισθολογικό τους κόστος. Αυτό που στην Ελλάδα υπολείπεται τραγικά, είναι τα έσοδα από τη φορολογία του "αγιοποημένου" ιδιωτικού τομέα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε KastoriaNO, ο ιδιωτικος τομέας είναι πράγματι αγιοποιημένος, χωρίς εισαγωγικά, γιατί για να αγιοποιηθείς πρέπει να πρώτα να πεθάνεις. Αυτήν την ερμηνεία δίνω εγώ. Από ποιον να πάρει λεφτά πλέον; Από τα περίπτερα; Τα σουβλατζίδικα; Αυτά έμειναν (προς το παρόν) ως ιδιωτικός τομέας. Θα παραβιάσω θύρες ανοιχτές λέγοντας για τις βιομηχανίες που απασχολούσαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους και έκλεισαν από τους "συνδικαλιστές" και τις κυβερνήσεις ΠΑΣΤΟΚ (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΤΟΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑ). Ας μην αναφερθώ σε ονόματα κερδοφόρων βιομηχανιών. Στην κατάσταση που είμαστε τώρα και με τον "ιδιωτικό" (εδώ ταιριάζουν τα εισαγωγικά) τομέα που έχει απομείνει, θα αυξηθούν η φοροδιαφυγή και η διαφθορά ακόμα περισσότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφή